กำแพงรัก

ศิริกัญญาค่อยๆวางหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งลงบนโต๊ะด้วยมืออันสั่นเทา น้ำตาคลอเบ้า หญิงสาวแทบสิ้นไร้เรี่ยวแรง พาดหัวข่าวตัวใหญ่ชัดเจน เขียนเอาไว้ว่า

“ดับอนาถ หัวหน้ามือปืน ปลิดชีวิต ตัดตอนตัวเองในคุก หวังชดใช้กรรมเร็วขึ้น”

“คุณศิริกัญญาคุณเป็นอะไรหรือเปล่า”

หญิงสาวพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ปล่อยให้น้ำใสๆไหลลงมาจากขอบตาช้าๆ

ภูวไนยยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งให้กับหญิงสาว หากแต่เธอกลับใช้สองมือปิดหน้าไว้และฟุบหน้ากับพื้นโต๊ะ พร้อมกับร่ำไห้เงียบๆแทน

ชายหนุ่มปล่อยให้หญิงสาวร้องไห้จนกระทั่งเธอรู้สึกดีขึ้นบ้าง หญิงสาวลุกขึ้นยืน สูดลมหายใจเข้าออกจากปอดช้าๆ

ศิริกัญญาเริ่มตั้งสติได้แล้ว เธอเพิ่งสังเกตเห็นผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งวางอยู่ที่โต๊ะ

หญิงสาวหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา ก่อนจะบรรจงซับคราบน้ำตาเบาๆบนแก้มทั้งสองข้าง แล้วเอ่ยขึ้นเบาๆว่า

“ขอบคุณมากนะคะคุณภู ฉันนี่แย่จริงๆทำให้คุณเดือดร้อนได้ตลอด”

“อย่าคิดแบบนั้นสิครับ ผมไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลย ผมยินดีและเต็มใจต่างหากล่ะครับ”

ชายหนุ่มพูดพร้อมกับจ้องตาหญิงสาวตรงๆเพื่อสื่อความหมายบางอย่าง แต่หญิงสาวกลับรีบเบนสายตาไปทางอื่นทันที

“ขอโทษนะคะคุณภู ฉันพอจะเข้าใจความรู้สึกของคุณ แต่ฉันคงไม่อาจรับมันไว้ได้ หัวใจของดิฉันไม่ว่างเสียแล้วล่ะค่ะ”

“ทำไมล่ะครับ ในเมื่อเจ้าของหัวใจของคุณเขาไม่อาจอยู่ดูแลและปกป้องคุณได้อีกแล้ว ถ้าผมขอเป็นตัวแทนของเขา จะได้มั๊ยครับ”

“คุณภู…”

“ผมขอแค่เป็นตัวแทนของผู้ชายที่คุณรักคนนั้น ได้ไหมครับ”

“เอ่อ…ขอโทษนะคะ ถ้าฉันทำอย่างนั้น มันจะเป็นการไม่ให้เกียรติคุณและไม่ให้เกียรติคนที่ฉันรักด้วย”

“ผมไม่ถือหรอกครับ ผมแค่อยากอยู่ดูแลและปกป้องผู้หญิงที่ผมรักคนนี้ใกล้ๆเท่านั้นเองครับ”

“เอ่อ…คือฉัน…เอ่อ…ฉัน”

“คุณคงรักเขามากสินะครับ ผมอิจฉาเขาจริงๆเลย เขาช่างเป็นผู้ชายที่โชคดีมากๆ แม้ว่าตัวเขาจะไม่อยู่แล้ว แต่เขาก็ยังคงอยู่ในหัวใจของคุณเสมอใช่มั๊ยครับ”

“ค่ะ เพราะฉันรักเขามาก แต่ฉันไม่มีโอกาสได้บอกบางอย่างกับเขา ฉันไม่คิดว่าเขาจะจากฉันไปกะทันหันแบบนี้ เขาน่าสงสารมาก และเป็นเพราะฉัน เขาถึงอายุสั้นแบบนี้”

“ทำไมล่ะครับ”

“ถ้าฉันไม่บอกให้เขามอบตัว เขาคงไม่ต้องจบชีวิตลงที่คุกนั่น ฉันเสียใจจริงๆที่เป็นต้นเหตุให้เขาต้องตาย”

“แล้วถ้าสมมติว่าเขายังไม่ตายล่ะครับ คุณอยากบอกอะไรกับเขาหรือเปล่า”

“ฉันอยากบอกเขาว่าฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆที่ทำให้เขาต้องติดคุกและต้องมาตายเพราะฉัน แต่ฉันจะขอจดจำเขาเอาไว้ในหัวใจของฉันตลอดไป”

“ผมว่าเขาคงได้ยินที่คุณพูดทั้งหมดแล้วล่ะครับ”

“เอ๊ะ! หมายความว่าไงคะ”

ชายหนุ่มยื่นบางอย่างมาตรงหน้าศิริกัญญา มันเป็นแฟกซ์อีกแผ่นหนึ่งซึ่งเป็นข้อความต่อจากแผ่นที่เธอเคยได้รับ มีข้อความว่า

“อ้อ! ลืมบอกอย่าง เขาชื่อ ภูหรือภูวไนย อีกชื่อหนึ่งคือ พยัคฆ์ หรือเธอจะเรียกเขาว่านายเสือยิ้มยากก็ได้นะ ส่วนหน้าตาท่าทางของเขานะเหรอ ฉันอธิบายไม่ถูกหรอก คิดว่าเธอคงพอจะเดาออกแล้วใช่มั๊ย…เลิกร้องไห้ได้แล้วยัยน้องสาวขี้แยเอ๊ย…พี่สันต์”

“นายพยัคฆ์ เป็นนายจริงๆใช่มั๊ย บอกฉันทีว่าฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย”

ชายหนุ่มนิ่งไม่ตอบ เขาหยิบแจ็กเก็ตสีดำและแว่นตาสีดำมาสวมใส่ พร้อมกับอมยิ้มที่มุมปากนิดนึง ก่อนจะล้วงกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตและหยิบอัลบั้มรูปเล่มหนึ่งออกมายื่นให้กับหญิงสาว

หญิงสาวรับมาเปิดดู มันเป็นภาพตั้งแต่ตอนที่เธอเดินทางมาถึงกรุงเทพฯวันแรก เธอพลิกไปดูเรื่อยๆ มีทุกภาพในช่วงที่เธออยู่กับพี่ชายจำเป็น “นายเสือยิ้มยาก”

จนกระทั่งมาถึงภาพสุดท้ายที่สถานีรถไฟที่เธอเดินทางไปรับเพื่อนของพี่ชาย เป็นภาพตอนที่เธอเผลอหลับอยู่ที่สถานีรถไฟบนที่นั่งรอผู้โดยสารขาเข้า

“เป็นงัยยัยเด็กขี้แยเอ๊ย ทำเป็นจะเป็นจะตายเชียว แล้วเวลาพี่ถามล่ะทำเป็นปิดบังพี่ ความจริงวันที่พี่โทรหาเรา นายภูก็อยู่ด้วย

เขาอยากคุยกับเราใจแทบขาดแน่ะ แต่พี่บอกว่าให้ผ่านฉากตัดตอนในคุกไปซะก่อน แล้วค่อยไปปรากฏตัวอย่างเป็นทางการกับน้องสาวตัวแสบของฉันทีหลัง”

“ที่แท้ทั้งหมดนี่เป็นฝีมือพี่สันต์งั้นเหรอ”

“ก็ใช่นะสิ พี่เขียนบทให้ไอ้ภูมันตั้ง 2 บทแน่ะ บทแรกเป็นเพื่อนพี่ ชื่อ สิงหราชหรือไอ้เสือ อีกบทเป็นหัวหน้ามือปืน ชื่อ พยัคฆ์ อยากรู้เหมือนกันว่า ยัยส้มจะชอบแบบไหนระหว่างเสือยิ้มยากกับมือปืนสุดโหด”

“พี่สันต์บ้า สนุกนักหรืองัย เล่นบ้าๆอะไรแบบนี้ รู้มั๊ยว่าเค้าเกือบหัวใจวายตายไปแล้วรู้บ้างมั๊ยเนี่ย”

“อ้าว ถ้าไม่ทำแบบนี้จะรู้เหรอว่าเธอนะรักนายพยัคฆ์มากขนาดไหน แต่ก็ยังทำเป็นปากแข็งอยู่ได้ตั้งนานสองนานแน่ะ”

ภูวไนยเดินเข้ามาตรงหน้าหญิงสาว เขาค่อยๆจับมือเรียวบางขึ้นมากุมไว้ ก่อนพูดว่า

“ผมดีใจที่คุณบอกว่ารักผมมากและคุณจะจดจำผมไว้ในหัวใจตลอดไป แม้ว่าผมจะไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็ตาม อีกอย่างคุณก็ไม่หวั่นไหวไปกับผู้ชายคนอื่นที่จะเข้ามาแทนที่ผม เท่านี้ผมก็รู้แล้วล่ะครับว่าผมเป็นผู้ชายที่โชคดีจริงๆที่ได้รักคุณ คุณศิริกัญญา”

“บ้า พูดอะไรซึ้งๆแบบนี้กับเขาเป็นด้วยเหรอ นายเสือยิ้มยาก”

หญิงสาวพูดพร้อมกับยิ้มอายๆ หน้าแดงเป็นลูกตำลึงโดยไม่รู้ตัว

ขณะที่พ่อสื่อหรือพี่ชายตัวดีของเธอกลับหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี เขาไม่ได้สำนึกผิดเลยสักนิด ให้ตายสิ

สันติรู้สึกยินดีที่น้องสาวและเพื่อนรักของเขาลงเอยกันได้อย่างมีความสุขเสียที คุ้มค่ากับความเหนื่อยยากที่เขาอุตส่าห์ทุ่มทุนสร้างและกำกับเองตลอดเรื่อง เพื่อให้ทั้งคู่ได้เปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงที่มีต่อกัน

กำแพงรักที่ศิริกัญญาเคยสร้างขึ้นในหัวใจของเธอ เพื่อปิดกั้นเขาเอาไว้ได้พังทลายลงไปแล้ว ไม่ว่าเขาจะเป็นนายเสือยิ้มยาก หรือนายพยัคฆ์หัวหน้ามือปืน หญิงสาวก็จะยังคงมั่นคงในความรักที่มีต่อเขาเช่นเดิม

ความรักที่แท้จริงย่อมสามารถก้าวผ่านอุปสรรคทุกอย่างไปได้ สุดท้ายก็ลงเอยด้วยความสุขสมหวังเสมอ ดังเช่นความรักของ  ศิริกัญญาและภูวไนยที่มีต่อกัน

จบบริบูรณ์