กำแพงรัก

“ศิริกัญญา ผมรักคุณนะ ผมรู้ตัวว่าคนเลวๆอย่างผมไม่มีสิทธิ์ที่จะรักคุณเลยด้วยซ้ำ ผมคงต้องไปแล้ว ไปในที่ไกลแสนไกลที่ที่ไม่มีใครหาผมพบ ครั้งนี้ที่ผมมาเพื่อมาพบกับคุณเป็นครั้งสุดท้าย”

“คุณจะไปไหน”

“ไปอยู่ในโลกของผม โลกที่ไม่มีใครมองเห็นผมอีกต่อไป รวมทั้งคุณด้วยศิริกัญญา ตัวผมเองก็ไม่สามารถมองเห็นคุณได้อีกแล้ว ชาติหน้าถ้ามีจริงขอให้ผมเกิดมาเป็นผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งที่สามารถจะรักคุณได้อย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งจะสามารถรักผู้หญิงคนหนึ่งได้ ลาก่อนศิริกัญญา”

พูดจบชายหนุ่มก็หยิบปืนขึ้นมาเล็งไปยังศีรษะตัวเองก่อนจะเหนี่ยวไกปืนทันที เสียงดังกึกก้องไปทั่ว

“ปัง ปัง ปัง”

หลังสิ้นสุดเสียงปืนทั้งสิ้นสามนัด พยัคฆ์ก็ลงไปนอนจมกองเลือดแน่นิ่งอยู่บนพื้น เลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากรอยกระสุนบนศีรษะของเขาช้าๆ

“ไม่จริงๆ ไม่นะ นายพยัคฆ์ ไม่จริงๆใช่มั๊ย”

“ยอมรับความจริงเสียเถอะยัยส้ม นายหัวหน้ามือปืนนั่นอำลาวงการไปซะแล้ว อโหสิกรรมให้เขาเถอะส้ม”

“ไม่จริง ส้มไม่เชื่อ นายยังไม่ตายใช่มั๊ย นายพยัคฆ์ อย่าทิ้งฉันไปแบบนี้สินายพยัคฆ์ ตื่นขึ้นมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้นะ”

หญิงสาวร่ำไห้ฟูมฟายกอดศพชายหนุ่มเอาไว้แน่น พร้อมกับพร่ำบ่นว่า “ไม่จริงๆ”

“คุณส้มครับ คุณส้ม เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ”

หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว เธอขยี้ตาเบาๆก่อนพูดขึ้นว่า

“เอ๊ะ! ที่นี่ที่ไหนน่ะ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังงัย”

“ที่นี่เหรอครับ ก็บ้านพักที่คุณมาหาช่วยผมงัยครับ สงสัยคุณคงรอผมคุยรายละเอียดกับเจ้าของบ้านนานไปหน่อยครับ คุณส้มถึงได้เผลอหลับไป ว่าแต่คุณฝันร้ายเหรอเปล่าครับ”

“เอ๊ะ! ฉันเผลอหลับไปจริงๆเหรอคะ งั้นแปลว่ามันไม่จริงนะสิ ใช่ มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง ต้องไม่ใช่แน่ๆ”

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณส้ม คุณไม่สบายหรือเปล่าครับ งั้นผมจะพาคุณกลับไปส่งบ้านเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”

“เปล่าหรอกค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ฉันสบายดี เชิญคุณคุยธุระต่อเถอะค่ะ”

“แน่ใจเหรอครับคุณส้ม ว่าคุณไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ แต่ยังไงผมก็คุยธุระเสร็จเรียบร้อยแล้วพอดี งั้นเรากลับกันเลยนะครับ”

“เอางั้นก็ได้ค่ะ”

หญิงสาวตอบรับสั้นๆ เธอยังรู้สึกตกใจไม่หายกับความฝันเมื่อครู่ มันช่างเหมือนความจริงมากเสียเหลือเกิน

เหงื่อที่ผุดขึ้นมาจนชุ่มตามหน้าผากและลำคอบ่งบอกถึงอาการตกใจที่เพิ่งผ่านไปหยกๆของหญิงสาว

หญิงสาวค่อยๆเดินไปขึ้นรถที่จอดรอไว้ด้านนอกอย่างเชื่องช้า ขณะกำลังข้ามถนนไปยังฝั่งตรงข้ามที่รถจอดอยู่

“คุณส้มระวังครับ”

ฉับพลันภูวไนยคว้าตัวหญิงสาวเขาไปกอดไว้ได้ทันก่อนที่รถสิบล้อคันใหญ่ที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงจะทันเหยียบร่างของเธอแหลกละเอียด

“คุณไม่เป็นไรใช่มั๊ยครับคุณส้ม ระวังหน่อยนะครับ ผมว่าวันนี้คุณดูเหม่อลอยชอบกล เอ่อ ผมขอโทษนะครับ”

ชายหนุ่มเพิ่งรู้ตัวว่าเขากอดหญิงสาวเอาไว้ ซะแน่น เขาค่อยๆคลายอ้อมแขนออกให้หญิงสาวเป็นอิสระ

แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เพราะเธอดูเหมือนคนครึ่งหลับครึ่งตื่น เธอค่อยๆก้าวออกเดินไปบนถนน โดยมีภูวไนยตามหลังเธอมาติดๆ

...........................................................................

รถจิ๊ปคันเล็กของภูวไนยแล่นเข้ามาจอดภายในบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง ซึ่งผู้เป็นเจ้าของบ้านหลับมาตลอดทางด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อนเพลีย ใบหน้าเธอดูซีดขาว

ภูวไนยพยายามปลุกหญิงสาวหลายครั้ง แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล ชายหนุ่มตัดสินใจอุ้มร่างบางของหญิงสาวเข้าไปวางที่เก้าอี้นวมภายในบ้าน

เขาถือวิสาสะเดินเข้าไปหาผ้าห่มในห้องนอนของหญิงสาวออกมาห่มให้กับหญิงสาว ก่อนจะใช้มืออังที่หน้าผากหญิงสาว

เมื่อแน่ใจว่าหญิงสาวมีไข้ เขาก็เดินไปหา กะละมังขนาดเล็กใส่น้ำกับผ้าขนหนูผืนเล็กออกมาวางไว้ข้างตัวหญิงสาว

ก่อนจะค่อยๆลงมือเช็ดหน้า ลำคอและแขนให้กับหญิงสาวอย่างเบามือ ขณะที่หญิงสาวเพ้อออกมาเบาๆว่า

“ไม่จริงๆนะ คุณยังไม่ตายใช่มั๊ย ฉันไม่เชื่อ คุณต้องไม่ตาย ฉันไม่ยอมให้คุณจากฉันไปง่ายๆหรอก”

ภูวไนยได้ยินถ้อยคำทั้งหลายที่พรั่งพรูออกมาจากจิตใต้สำนึกของหญิงสาวโดยที่เธอไม่รู้ตัวในยามที่เธอไม่สบาย ชายหนุ่มมองหน้าซีดเผือดแทบเป็นกระดาษของหญิงสาวด้วยความรู้สึกบางอย่าง

“คุณคงรักเขามากสินะ คุณศิริกัญญา แม้ว่าเขาจะจากคุณไปแบบไม่มีวันกลับก็ตาม”

ชายหนุ่มพูดกับหญิงสาวที่นอนสลบไสลไม่ได้สติ เขาค่อยๆใช้มืออีกข้างลูบผมยาวสลวยของหญิงสาวเบาๆ

(โปรดติดตามตอนต่อไป…ตอนอวสาน)