หนึ่งดวงใจ

ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองวรรณวิฬาร์ตรงๆ ตอนนี้สายตาเธอดูเป็นมิตรมากกว่าตอนแรกที่เจอกัน
 
เธอคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า            
“ฉันขอโทษนะ ที่กล่าวหาคุณ ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้วล่ะว่าคุณไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ยังไงฉันต้องขอโทษด้วยที่ดึงคุณเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”             
“เอ่อ…ขอโทษนะ อย่าหาว่าฉันยุ่งเรื่องของคุณเลย ฉันเดาว่าคุณกับนายนักร้อง เอ่อ นายศิวดลนั่นกำลังมีเรื่องไม่เข้าใจกันใช่มั้ยคะ”               
“ดูเหมือนคุณคงจะรู้สึกอึดอัดไม่น้อย ถ้าคุณไม่รังเกียจจะระบายกับฉันก็ได้นะคะ ฉันยินดีรับฟังค่ะ ว่าแต่อีกอย่างถ้าคุณไม่รังเกียจล่ะก็…คิดเสียว่าฉันเป็นเพื่อนใหม่ของคุณก็แล้วกัน สวัสดีเพื่อนใหม่ฉันชื่อวรรณวิฬาร์ เรียกสั้นๆว่า วรรณ ยินดีที่ได้รู้จักคุณ…”             
เสียงใสๆ และรอยยิ้มที่เป็นมิตรของวรรณวิฬาร์ ทำให้หญิงสาวอีกคนมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าได้บ้าง แม้จะไม่เต็มที่เนื่องจากบางอย่างที่อัดแน่นอยู่เต็มอก              
วรรณวิฬาร์ยื่นมือขวาไปตรงหน้าหญิงสาวผู้นั้น ซึ่งเธอก็ตอบสนองด้วยการยื่นมือมาจับ ทั้งสองเขย่ามือกันและกันเบาๆ             
“ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ ที่คุณอยากเป็นเพื่อนกับฉัน ทั้งๆ ที่ฉันพูดไม่ดีกับคุณตั้งแต่ทีแรก คุณเป็นเพื่อนที่น่ารักจริงๆ ฉันชื่อ การะเกด เรียกสั้นๆ ว่าเกดก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่อย่างคุณเช่นกัน”             
“เอาล่ะไหนๆ เราก็เป็นเพื่อนกันแล้ว อย่าเรียกว่าคุณอีกเลย เรียกฉันว่า วรรณ ดีกว่า และฉันจะเรียกเธอว่า เกด ตกลงมั้ย”             
การะเกดยิ้มรับและเรียกชื่อเพื่อนใหม่ว่า     
“วรรณ”             
“เกด เอาล่ะคราวนี้เกดมีเรื่องอะไรอึดอัดใจ ระบายกับเพื่อนคนนี้ได้เต็มที่เลยจ้ะ” 
            
หญิงสาวพูดพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นจริงใจและเป็นมิตรปรากฏขึ้นบนใบหน้า
            
การะเกดถอนหายใจยาวๆ 1 ครั้ง เธอชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนใหม่ฟังโดยไม่ปิดบัง 
          
เมื่อรับฟังเรื่องราวทั้งหมดจบลงวรรณวิฬาร์จึงเอ่ยขึ้นว่า              
“อ่อ ที่แท้ปัญหาของเธอก็คือ ความไม่เชื่อใจกันและความระแวงแคลงใจที่มีต่อกันมาตลอดนี่เอง และเธอก็เลยคิดว่าเขาจะเจ้าชู้กับผู้หญิงอื่นไปทั่ว รวมทั้งฉันด้วย ใช่ไหมเกด” 
             
“ใช่ ที่เธอพูดมาก็ถูก เพราะถึงแม้เราจะคบกันอยู่ แต่เราก็ไม่ได้เปิดเผยให้ใครได้รู้ ก็ด้วยความที่เขาเป็นนักร้องดังประจำวงดนตรีของมหาวิทยาลัยนี่แหละ”
 
“เพราะฉะนั้นเขาจึงมีสิทธิ์ที่จะทิ้งฉันไปหาผู้หญิงคนใหม่ที่ดีและสวยกว่าฉันกี่คนก็ยังได้เลยวรรณ ฉันคิดว่าสักวันเขาคงจะต้องทิ้งฉันไปหาผู้หญิงคนใหม่เป็นแน่”
 
“ฉันก็เลยให้นายพีไปติดตามสืบพฤติกรรมเขาทุกครั้งที่เขาจัดคอนเสิร์ตขึ้นนี่ไง”
 
“เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ งั้นรูปถ่ายทั้งหมดนี่ก็เป็นฝีมือของนายพีอะไรนี่ ใช่มั้ยเกด”
 
“ใช่เป็นฝีมือของนายพี เขาเรียนนิติศาสตร์ แต่ก็ชอบถ่ายรูปมากๆ เลย เขาเป็นเพื่อนฉัน ฉันเลยวานให้เขาช่วย”
 
วรรณวิฬาร์แอบนึกในใจ
 
“อ้อ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง นายตากล้องนี่เองที่ทำให้เพื่อนของฉันต้องคิดมากและเป็นทุกข์ขนาดนี้ เห็นทีอย่างนี้เราต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว”
 
หญิงสาวจึงถามการะเกดขึ้นมาว่า
 
“แล้วถ้าเกิดว่าฉันอยากจะขอให้นายพีอะไรนี่ ถ่ายรูปให้ฉันบ้างล่ะ ฉันจะไปพบเขาได้ที่ไหน หรือว่าเธอมีเบอร์โทรศัพท์ติดต่อกับเขามั้ย ขอฉันหน่อยสิ”
 
“เอ๊ะ! ทำไม จู่ๆ เธอถึงอยากถ่ายรูปขึ้นมาล่ะวรรณ”
 
“เอาเถอะน่า บอกมาเหอะเกด รับรองว่าฉันจะไปใช้บริการถ่ายรูปกับเขาให้ถึงที่เลย”
 
“เธอพูดอะไรแปลกๆ นะวรรณ ฉันล่ะงงกับเธอจริงๆ เธอแน่ใจนะว่าอยากจะไปถ่ายรูปกับเขาจริงๆ น่ะ โอเคๆ ก็ได้ๆ นี่ที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ของนายพีระวัตร”
 
วรรณวิฬาร์รับกระดาษจดที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์มา ก่อนซ่อนรอยยิ้มปริศนาบนใบหน้าไว้อย่างมิดชิด
 
( โปรดติดตามตอนต่อไป )