หนึ่งดวงใจ

โทรศัพท์บนโต๊ะที่เจ้าของตั้งการสั่นเตือนไว้ ดังครืดๆ อยู่บนโต๊ะหลายนาที ก่อนที่ผู้เป็นเจ้าของจะเอื้อมมือไปกดรับ และกรอกเสียงลงไป               

“สวัสดีครับ ผมพีระวัตรพูดครับ” 

“อ่อ งั้นเหรอครับ ที่ไหนครับ ได้ครับ แล้วผมจะไปตามที่คุณบอกครับ สวัสดีครับ” 

ชายหนุ่มนึกแปลกใจที่จู่ๆ ก็มีคนสนใจอยากจะติดต่อให้เขาไปถ่ายรูปให้ 

ปกติถึงแม้เขาจะชอบการถ่ายรูปเป็นชีวิตจิตใจ แต่ก็ไม่ได้รับงานเป็นกิจจะลักษณะมากนัก

ด้วยความที่เขาไม่ได้เรียนในสาขาการถ่ายรูปโดยตรงทำให้เขาไม่มั่นใจนักที่จะรับงานในลักษณะเป็นทางการหรืองานใหญ่ๆ

ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง            

พีระวัตรเดินเข้ามาภายในร้าน เขากำลังมองหาผู้ที่นัดเขามาที่นี่อยู่

ขณะนั้นพนักงานในร้านเดินเข้ามาและแจ้งให้ทราบว่าคนที่รอเขานั่งอยู่ที่โต๊ะใด 

เขาเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่โต๊ะอาหารที่พนักงานของร้านชี้บอก ชายหนุ่มรู้สึกคุ้นๆ ด้านหลังของนักศึกษาสาวคนนี้นัก

ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าหญิงสาวที่กำลังก้มหน้าดูเมนูอาหารอยู่และพูดขึ้นว่า 

“สวัสดีครับ คุณคือคนที่นัดผมมาคุยเรื่องติดต่อให้ผมไปถ่ายรูปให้ใช่มั้ยครับ” 

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา และเอ่ยว่า 

“ใช่ค่ะ ดิฉันเอง ที่เป็นคนติดต่อไป” 

“อ้อ นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณผู้โชคดีของนักร้องนำวง In My Heart นี่เอง” 

ชายหนุ่มถือวิสาสะเลื่อนเก้าอี้และเข้านั่งประจำที่ตรงหน้าหญิงสาว แม้หญิงสาวจะยังไม่เชิญก็ตาม 

“ฉันรู้นะว่าคุณเป็นคนที่ทำให้เพื่อนของฉันต้องเป็นทุกข์ เพราะฉะนั้น หยุดความคิดบ้าๆ พวกนั้นที่จะเอาไปป้อนใส่หัวเพื่อนของฉันเดี๋ยวนี้นะ คุณพีระวัตร”

“โอ้! ไม่คิดเลยว่าคนเฉิ่มๆ เชยๆ อย่างคุณจะชอบใช้คำพูดแรงๆ พวกนี้กับคนที่เพิ่งพบกันครั้งแรกซะด้วย” 

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของเธอ อย่างที่เธอคิดไว้แต่แรกเสียแล้ว

แถมเขายังสามารถรับมือกับเธอได้อย่างสบายๆ เสียอีก เป็นมวยคู่ที่สมน้ำสมเนื้อกันจริงๆ 

“ตกลงที่คุณนัดผมมา เพราะเรื่องของการะเกด ไม่ใช่เรื่องที่คุณอยากติดต่อให้ผมไปถ่ายรูปให้ใช่มั้ยครับเนี่ย”

“ทีแรกผมอุตส่าห์ดีใจว่าจะได้งาน ที่ไหนได้ ถึงว่าสิ นางแบบของผมคงไม่มีใครเฉิ่มๆ เชยๆ เหมือนคุณมาก่อน แต่ก็น่าสนใจนะ ถือเป็นเทรนด์ใหม่” 

เขาพูด พร้อมทั้งทำสีหน้าท่าทางราวกับว่ากำลังล้อเลียนเพื่อก่อกวนโทสะเธอเสียอีก             

วรรณวิฬาร์ชักจะโมโห ที่เขายกจุดอ่อนของเธอขึ้นมาเล่นงาน 

“นี่คุณ มันจะมากไปแล้วนะ คุณกำลังดูถูกฉันอยู่ ถึงฉันจะบุคลิกและรสนิยมแบบนี้ ฉันก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้ใครเดือดร้อนนะ” 

หญิงสาวโกรธจัดที่เขาล้อเลียนจุดอ่อนของเธอ เธอลุกขึ้นจากโต๊ะ เตรียมจะเดินออกไปอยู่แล้ว แต่ทว่า 

“เดี๋ยวก่อน คุณวรรณวิฬาร์ ก่อนที่คุณจะเดินออกไป กรุณาจ่ายค่าเสียเวลามาให้ผมด้วยนะครับ เพราะคุณหลอกให้ผมออกมารับงาน แต่สุดท้ายคุณก็ไม่มีงานให้ผมทำ เวลาของผมเป็นเงินเป็นทองนะครับคุณ”              

หญิงสาวแทบอยากจะร้องกรี๊ดกับคำพูดยั่วโมโหของเขานัก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก เพราะสายตาของคนทั้งร้านกำลังจ้องมองมาอยู่ 

วรรณวิฬาร์กำหมัดแน่น เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนหันมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มที่ดูท่าทางเขาสบายๆ ไม่ได้ดูเดือดร้อนกับศึกในครั้งนี้เลย            

“คุณต้องการค่าเสียเวลาเท่าไหร่ก็ว่ามา” 

หญิงสาวพูดพร้อมกับจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเขาซะอย่างนั้น 

เขายิ้มใบหน้า พอใจในผลงานของตนเอง ความจริงเขาพอจะรู้ล่วงหน้าจากการะเกดแล้ว ว่าเธอต้องมาพบเขา แต่ไม่นึกว่าจะเร็วขนาดนี้               

“ค่าเสียหายที่คุณจะต้องจ่ายผม ไม่มีมูลค่าหรอกครับ” 

“เอ๊ะ! หมายความว่ายังไง” 

“ค่าเสียเวลาที่คุณต้องชดใช้ผม ก็คือ คุณต้องเป็นนางแบบให้ผม”               

“ห๊ะ! คุณว่าอะไรนะ”

“คุณฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมต้องการให้คุณเป็นนางแบบให้ผม ใน Concept ผู้หญิงกับความโสด” 

หญิงสาวยืนนิ่ง เธอตะลึงกับข้อเรียกร้องของเขา มันเหมือนเป็นการนำเอาจุดอ่อนในตัวเธอมาตีแผ่ผ่านทางรูปถ่ายที่เป็นผลงานของเขา 

ชายหนุ่มยิ้ม เขาเดาได้ว่าเธอกำลังใช้ความคิดอย่างหนักในการตัดสินใจครั้งนี้เป็นอย่างมาก

แต่เขาก็มั่นใจเสียเหลือเกินว่า ยังไงเขาก็ต้องเป็นฝ่ายสมความมุ่งหวัง

หลังจากยืนนิ่งไปนาน ในที่สุดวรรณวิฬาร์จึงตัดสินใจพูดขึ้นว่า            

“ก็ได้ฉันจะเป็นนางแบบจำเป็นให้คุณ แต่มีข้อแม้”     

“คุณมีข้อแม้อะไร ว่ามาได้เลย” 

“ถ้าฉันเป็นนางแบบให้คุณ คุณจะต้องช่วยฉันอย่างหนึ่ง…”

( โปรดติดตามตอนต่อไป )