หนึ่งดวงใจ

“เธอคือผู้โชคดีที่ได้รับของที่ระลึกจากวงของเรานะครับ และวันนี้คุณวรรณวิฬาร์ได้ให้เกียรติกับเวทีของเรา โดยการโชว์เพลงที่เธอถนัดหนึ่งเพลงครับ ช่วยปรบมือเป็นกำลังใจให้เธอด้วยครับ”
 
วรรณวิฬาร์เพิ่งรู้ตัวว่าเธอโดนมัดมือชกให้เป็นดารารับเชิญในคอนเสิร์ตของหนุ่มหน้าตี๋นักร้องนำวง In My Heart นี่เอง
 
เธอรู้สึกโกรธมาก หันไปมองหน้านายนั่น เห็นยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
 
หญิงสาวโกรธมาก แต่ทำอะไรไม่ได้ ไมโครโฟนถูกยื่นมาไว้ในมือเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
 
หญิงสาวไม่มีทางเลือก จึงตัดสินใจ
 
“คอนเสิร์ตนี้เป็นของวง In My Heart เพราะฉะนั้นคงจะไม่เหมาะนัก ถ้าจะให้ดิฉันร้องเดี่ยว เพราะฉะนั้นจะเป็นเกียรติอย่างยิ่งหากคุณนักร้องนำจะมาร่วมร้องกับดิฉันด้วยนะคะ”
 
“ถ้าอย่างนั้น ขอมิวสิค เพลง คิดถึงบ้าน ของวงไอน้ำค่ะ”
 
ดนตรีเพลงคิดถึงบ้านดังกระหึ่มขึ้น และตามด้วยเสียงใสๆ ของวรรณวิฬาร์และเสียงของนักร้องนำหน้าตี๋สุดหล่อ
 
ชายหนุ่มสามารถร้องรับส่งเพลงกับหญิงสาวได้อย่างลงตัว ทำให้เพลงนี้เป็นเพลงที่เขาร้องแล้วมีความสุขมากกว่าทุกเพลงที่เขาเคยร้องเพลงมา
 
เมื่อเพลงท่อนสุดท้ายจบลง ก่อนที่ชายหนุ่มจะทันทำอะไร วรรณวิฬาร์โค้งให้ผู้ชมหนึ่งครั้งก่อนรีบเดินลงจากเวทีไป ไม่สนใจเสียงเรียกของชายหนุ่มบนเวทีเลย
 
“บ้าจริงๆ เลย ทำไมเราต้องมาทำอะไรอย่างนี้ต่อหน้าผู้คนมากมายด้วยนะ น่าอายจริงๆ เลย แถมยัง…เฮ้อ!”
 
วรรณวิฬาร์นึกโมโหและหดหู่ใจขึ้นมากระทันหัน ไม่มีใครรู้ว่า เกิดอะไรขึ้นขณะที่เธอร้องเพลงอยู่
 
เธอเห็นใครคนหนึ่งอยู่ด้านล่างเวที และเธอจำใครคนนั้นได้แม่นยำทีเดียว
 
..........................................
 
ที่มหาวิทยาลัย 
 
“นี่ยัยวรรณ ได้ยินข่าวว่าเธอได้ร้องเพลงคู่กับนักร้องนำสุดหล่อแห่งวง In my heartในงานคอนเสิร์ตของวงนี้เชียวเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลย”
 
“ช่างเหอะน่า ก็แค่ร้องเพลงแหละ” 
      
“แค่ร้องเพลงเหรอ แต่ฉันว่ามันน่าแปลกมากนะ ปกติไม่ใช่ว่าใครจะไปร้องเพลงคู่กับหมอนั่นได้ง่ายๆ หรอกนะ หมอนั่นน่ะหยิ่งจะตาย เธอไม่คิดว่ามันแปลกบ้างหรือไง ยัยวรรณ”
 
“ก็เพราะเขาอยากหาเรื่องแปลกๆ มาเซอร์ไพร์แฟนเพลงของเขาล่ะมั้ง เขาถึงลากฉันขึ้นไปร้องเพลงด้วยน่ะ”
 
“แค่นั้นจริงเหรอ ไม่มีเหตุผลอื่นแน่นะ”
 
“ก็คงจะเป็นยังงั้นแหละ แล้วเธอจะสงสัยอะไรของเธอกันนักหนาเนี่ยห๊ะ อยากรู้ก็ไปถามเจ้าตัวเอาเองสิ ฉันไปเรียนแล้ว” 
     
“อ้าว เดี๋ยวก่อนยัยวรรณ รอฉันด้วยสิ”
              
อย่าว่าแต่เพื่อนวรรณวิฬาร์สงสัยเลย ตัวหญิงสาวเองก็ยังไม่เข้าใจจุดประสงค์ที่นายนักร้องนั่นลากเธอขึ้นเวทีไปร่วมแจมกับเขาด้วย ทั้งๆ ที่เสียงเธอ ใครๆ ก็ว่าออกเทปแล้วเจ๊งแน่ 
            
ขณะนั่งเรียนอยู่ เพื่อนที่นั่งข้างๆ ยื่นกระดาษโน้ตมาให้วรรณวิฬาร์ เมื่อหญิงสาวเปิดออกดู 
    
“มีเรื่องอยากคุย สวนสาธารณะสราญรมย์ตอนเย็นที่เดิม…คุณนักร้อง” 
           
หญิงสาวนึกในใจ
              
“นี่หมอนั่นจะมาไม้ไหนอีกล่ะเนี่ย คงจะไม่ได้ให้ฉันไปเป็นดารารับเชิญอีกนะนายนักร้อง”
               
เธอพับกระดาษเก็บใส่กระเป๋า ก่อนจะนั่งเรียนต่ออย่างตั้งใจตลอดชั่วโมงเรียน
 
……………………………………………
 
ที่สวนสาธารณะสราญรมย์             
วรรณวิฬาร์ตัดสินใจมาตามนัด เมื่อมาถึงเธอก็พบว่ามีใครคนหนึ่งกำลังยืนหันหลังรออยู่ก่อนแล้ว
 
แต่น่าแปลกที่ใครคนนั้นเป็น “ผู้หญิง” 
        
“มาแล้วเหรอ แม่คนหน้าด้าน เธอคือวรรณวิฬาร์ที่คิดจะแย่งพี่ดลไปจากฉันงั้นเหรอ ไม่น่าเชื่อว่าดลจะสนใจผู้หญิงเฉิ่มๆ เชยๆ อย่างเธอได้” 
           
วรรณวิฬาร์รู้สึกงงมาก  แต่เธอสามารถเดาได้ว่าเธอผู้นี้ต้องมีความสำคัญกับนายนักร้องหน้าตี๋นั่นแน่ๆ
           
“นี่คุณเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า ทำไมคุณถึงไม่ถามอะไรฉันสักคำก่อนที่จะตัดสินฉันผิดๆ แบบนั้น”
           
“เธอคงไม่ยอมรับสินะ ก็ได้ นี่ไงหลักฐานว่าเธอกำลังคิดจะแย่งคนรักของฉัน” 
        
ผู้หญิงคนนั้นยื่นรูปภาพนายศิวดลยื่นของที่ระลึกให้เธอและกำลังจับมือเธอมาให้ดู 
            
“แค่รูปถ่ายไม่กี่ใบ คุณก็คิดว่า ฉันกำลังจะแย่งคนรักของคุณงั้นเหรอ ถ้าคุณเชื่อใจในความรักของคุณกับเขา เรื่องแค่นี้ก็ไม่เป็นปัญหาต่อความสัมพันธ์ของพวกคุณหรอกค่ะ” 
           
“และดิฉัน วรรณวิฬาร์ ขอยืนยันด้วยเกียรติของลูกผู้หญิงว่า ฉันไม่เคยคิดจะแย่งคนรักของใคร ไม่ว่าจะเป็นนายนักร้องนั่นหรือว่าใครๆ ก็ตาม ฉันไม่มีวันทำอย่างนั้นอย่างเด็ดขาด”
            
เมื่อได้ฟังคำยืนยันอย่างหนักแน่นจากวรรณวิฬาร์แล้ว หญิงสาวตรงหน้ามีสีหน้าเศร้าหมองลง
 
เธอค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่งอย่างช้าๆ เธอก้มหน้ามองพื้นพร้อมทั้งเอ่ยขึ้นว่า 
           
“คุณเป็นคนที่มีความจริงใจมาก คำพูดยืนยันอย่างหนักแน่นของคุณทำให้ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้โกหกฉัน ฉันนับถือน้ำใจคุณมากนะ คุณวรรณวิฬาร์”
 
( โปรดติดตามตอนต่อไป )