หนึ่งดวงใจ

ศิวดล นักร้องนำวง “In my heart” วันนี้เป็นวันที่วงของเขามาแสดงสดที่สวนสาธารณะกลางแจ้งเป็นครั้งแรก เขาและสมาชิกคนอื่นๆ ต่างก็ตื่นเต้นกันเป็นพิเศษ

หลังจากเพลงแรกสำหรับการเปิดตัวจบลง เขาก็พูดขึ้นว่า

“เพลงต่อไปที่ผมจะร้อง เป็นเพลงจังหวะสนุกๆ ครับ ผมขอมอบเพลงนี้ให้กับใครคนหนึ่งที่ตอนนี้อยู่ที่นี่ด้วยครับ เพลงจะรักให้เธอลืม ของพี่ๆ วงไอน้ำ ครับผม”

วรรณวิฬาร์ค่อยๆ เบียดผู้คนออกมาจากบริเวณหน้าเวที เนื่องจากเธอรู้สึกหูอื้อจนทนไม่ไหวกับเสียงกรี๊ดนักร้องนำของเหล่าสาวๆ หน้าเวที

หญิงสาวออกมายืนอยู่ข้างเวทีได้เป็นผลสำเร็จ

เธอคิดว่าตัวเองตาฝาดที่เห็นสายตาของนักร้องหนุ่มเหมือนจะมองตามเธอมาด้วย

แล้วเสียงเพลงที่แสนคุ้นเคยที่เธอได้ฟังในร้านก๋วยเตี๋ยวก็ดังขึ้น

“พูดตามตรง น่ารักนะเธอ บอกเลยว่าเธอใช่ที่สุด ห้ามยังงัย ใจก็ไม่หยุด สะดุดรักเธอ หกล้มเลย…จะรักให้เธอลืมผู้ชายทุกคน ที่เคยทำให้เธอเสียใจ รักจริงเป็นยังไงจะทำให้เธอได้รู้ จะรักให้เธอลืมคนอื่นเลยนะ ไม่เชื่ออยากให้ลองดู…”

ก่อนที่เพลงนี้จะจบลง หญิงสาวรู้สึกว่าเริ่มเย็นมากแล้ว เธอจึงค่อยๆ เดินออกไปเพื่อจะกลับที่พัก

แต่เสียงประกาศทำให้เธอต้องหยุดชะงัก

“ผมขอประกาศนะครับ คุณวรรณวิฬาร์ไม่ทราบว่าอยู่หรือเปล่าครับ บังเอิญว่าทางวงของพวกเราได้สุ่มคัดเลือกผู้ที่โชคดีและคุณวรรณวิฬาร์คือผู้โชคดีครับ ขอเชิญรับของที่ระลึกหลังจากจบเพลงนี้ด้วยนะครับ”

หญิงสาวรู้สึกงุนงงเป็นอย่างมาก นี่เธอไปส่งชื่อชิงโชคกับเขาตอนไหนหนอ ทำไมถึงมีชื่อเธอเป็นผู้โชคดีลุ้นรับของที่ระลึกกับเขาด้วยล่ะเนี่ย

'สงสัยเขาคงประกาศชื่อผิดล่ะมั้ง หรือไม่เราคงหูอื้อเพราะเสียงกรี๊ดของสาวๆ พวกนั้นแน่ๆ กลับดีกว่า นี่ก็เย็นมากแล้ว'

หญิงสาวนึกในใจ ก่อนจะเริ่มออกเดินต่อไป โดยไม่สนใจสายตาของนักร้องนำบนเวทีที่ยังคงมองตามเธอมาจนลับสายตา

วรรณวิฬาร์เดินจากเวทีออกมาเรื่อยๆ จนผ่านม้านั่งตัวเดิม เธอตัดสินใจหยุดและเดินเข้าไปนั่งที่ม้านั่ง เสียงเพลงบนเวทีคอนเสิร์ตยังดังมาให้ได้ยินแว่วๆ

ขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งมองดูผืนน้ำในสระน้ำเบื้องหน้าอยู่นั้น ใครคนหนึ่งก็ยื่นบางอย่างมาตรงหน้าเธอ

สาวสวยเงยหน้าขึ้นมอง เธอรู้สึกแปลกใจมากที่เห็นนักร้องนำหน้าตี๋บนเวทีเมื่อสักครู่มายืนอยู่เบื้องหน้าของเธอในขณะนี้

เขายื่นเครื่องเล่น MP3 ขนาดพกพามาตรงหน้าหญิงสาวก่อนพูดว่า

“นี่คือของที่ระลึกจากวง In My Heart และคุณคือผู้โชคดีที่จะได้รับมันครับ”

หญิงสาวทำหน้างุนงงมากขึ้น

“เอ๊ะ! ขอโทษนะคะ ดิฉันไม่ได้ส่งคูปองชิงโชคอะไรเลย แล้วฉันจะเป็นผู้โชคดีที่ได้รับนี่ ได้ไงล่ะคะ คุณคงให้ผิดคนแล้วล่ะค่ะคุณนักร้อง”

ชายหนุ่มอดหัวเราะเบาๆไม่ได้กับสรรพนามที่เธอเรียกเขา “คุณนักร้อง”

“รับไปเถอะครับ ถึงคุณจะไม่ได้ร่วมลุ้นโชคอะไร แต่ยังไงคุณก็คือผู้โชคดีที่ได้รับมันครับ”

หญิงสาวยังคงมีท่าทีลังเลและงุนงงสงสัยอยู่มาก เธอไม่ได้ยื่นมือไปรับของจากเขา

แต่เธอกลับถามขึ้นมาว่า

“ว่าแต่คุณนักร้อง คุณกำลังเล่นคอนเสิร์ตอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตอนนี้คุณมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”

นักร้องหนุ่มได้แต่หัวเราะเบาๆ แทนคำตอบ ก่อนพูดยิ้มๆ ว่า

“ก็นั่นสินะ ถ้าขืนคุณไม่รีบรับของที่ระลึกไป คอนเสิร์ตคงจะต้องพักไว้ก่อน เพราะขาดนักร้อง คุณยังได้ยินเสียงเพลงหรือเปล่าล่ะ”

หญิงสาวนิ่งฟัง ก่อนจะรีบยื่นมือไปรับ MP3 จากมือของศิวดล และพูดว่า

“แล้วทำไมคุณเพิ่งมาบอกล่ะว่าต้องรีบไปร้องเพลงต่อ ฉันรับมาแล้ว คุณก็รีบๆ ไปร้องเพลงต่อสิ เร็วเข้า”

ชายหนุ่มยังคงยืนทำหน้ายิ้มๆ อยู่ที่เดิม ดูท่าทางเขาจะไม่ได้รีบร้อนอะไรเลย

“ทำไมไม่รีบไปล่ะคุณนักร้อง ยังมายืนยิ้มอยู่อีก”

“ไปสิ แต่คุณต้องไปกับผมด้วย”

“หา! คุณว่าอะไรนะ”

หญิงสาวพูดยังไม่ทันขาดคำ ศิวดลก็กึ่งลากกึ่งจูงหญิงสาวให้เดินไปกับเขาด้วย ทั้งๆ ที่เธอยังไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ

นักร้องหนุ่มหล่อถือวิสาสะจับมือวรรณวิฬาร์ลากขึ้นไปบนเวทีคอนเสิร์ต ท่ามกลางสายตาที่มองมาด้วยความประหลาดใจและความอิจฉาตาร้อนของสาวๆ ด้านล่างเวที

( โปรดติดตามตอนต่อไป )