หนึ่งดวงใจ

เช้านี้อากาศแจ่มใส วรรณวิฬาร์ตื่นแต่เช้าเพื่อมารับอากาศบริสุทธิ์

แต่น่าเสียดายหอพักที่เธออยู่แทบจะหาอากาศบริสุทธิ์ได้ยาก เนื่องจากมีหอพักที่อยู่แออัดกันจำนวนมาก 

หญิงสาวตัดสินใจปั่นจักรยานออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ที่สวนสาธารณะใกล้ๆ แทน

ขณะที่หญิงสาวกำลังวิ่งจ๊อกกิ้งเบาๆ อยู่ใน “สวนสาธารณะสราญรมย์” นั้น

ตลอดทางผู้คนจับกลุ่มซุบซิบนินทากันและหันมามองดูเธอ แล้วอดหัวเราะไม่ได้

ทำให้เธอชักสงสัยตะหงิดๆ ขึ้นมา แล้วเธอก็ถึงบางอ้อ เมื่อเดินมาเข้าห้องน้ำและส่องกระจกดู

“ตายแล้ว! ยัยวรรณเอ๊ย ไม่น่าเลย นี่เธอลืมไปได้ไงเนี่ย ว่าเมื่อคืนพอกหน้าเอาไว้”

หญิงสาวจัดการล้างหน้าล้างตาออกเป็นการด่วน แล้วจึงค่อยๆ เดินออกมาจากห้องน้ำแวะนั่งพักที่ม้านั่งข้างหลังต้นไม้ใหญ่ซึ่งเป็นม้านั่งคู่อยู่คนละด้านของต้นไม้

หญิงสาวนั่งเช็ดหน้าเช็ดตาและนั่งพักสักครู่หนึ่ง

แต่อยู่ๆ เธอก็นึกสนุกขึ้นมา จึงได้ลุกขึ้น กำมือทำเป็นไมค์ แล้วออกท่าทางร้องเพลงเลียนแบบนักร้องมืออาชีพ

เธอคิดว่าแถวนี้เงียบสงบไม่มีใครอยู่นอกจากเธอ โดยเพลงที่เธอร้องก็หนีไม่พ้นเพลงแนวที่เธอชอบฟัง

“…ดั่งฟ้าที่แค่เพียงต้องการแกล้งกัน ให้ฉันต้องพบเจอแต่ความเจ็บช้ำใจ จนไม่รู้ว่ารักแท้หน้าตาเป็นเช่นไร ก็ยังไม่พบเจอใครที่รักกันจริงสักที

*จะมีไหม สักคนมาเปลี่ยนชีวิตของฉัน เธอคือใคร ที่จะรักจริง ไม่ทอดทิ้งกัน อยากจะรู้ จะมีไหมสักใจจะได้เจอเธอ อยากรู้เธอคือใคร ที่จะเป็นรักสุดท้ายของฉันจริงๆสักที…”

หลังจากการวาดลวดลายบนเวทีของตัวเองจบลง เธอก็ปรบมือให้ตัวเองเบาๆ

หญิงสาวรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งได้ออกกำลังกายและได้ทดสอบพลังเสียงไปด้วยเรียกได้ว่าคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้มอีก

วรรณวิฬาร์นั่งพักสักครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกเดินไปขึ้นขี่จักรยานและปั่นกลับหอพัก โดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่ามีใครคนหนึ่งแอบยิ้มขำอยู่บนม้านั่งด้านหลังต้นไม้อีกด้านหนึ่ง

วันนี้เป็นวันเสาร์ หญิงสาวจึงไม่ต้องกระหืดกระหอบไปเรียนเหมือนเช่นทุกวัน

วรรณวิฬาร์เรียนคณะศิลปกรรมศาสตร์ ชั้นปีที่ 4 ปัจจุบันเธอยังโสดสนิท และได้เช่าหอพักอยู่คนเดียว

เมื่อกลับมาถึงห้อง อาหารเช้าที่ทานเป็นประจำ คือ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตามแบบฉบับของเด็กหออย่างเธอ

แม้จะรู้ว่ามันไม่ได้ให้พลังงานมากเท่ากับการกินข้าวก็ตามทีเถอะ

หลังอาหารมื้อเช้าผ่านไป วันนี้หญิงสาวยังไม่มีโปรแกรมจะไปที่ไหน

เธอจึงตัดสินใจไปตลาดนัดสินค้ามือสองที่อยู่ใกล้ๆ กับหอพักของเธอเอง

ร้านขายหนังสือมือสองเป็นร้านโปรดที่เธอแวะมาประจำ วันนี้ก็เช่นเดียวกัน

เธอแวะมาในช่วงสายๆ เดินดูหนังสือเก่าๆ ไปเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจซื้อเล่มใดเป็นพิเศษ

จนกระทั่งเวลาเที่ยงวัน หญิงสาวแวะกินก๋วยเตี๋ยวเฝ๋อที่ร้านอร่อยเจ้าประจำของเธอ

ขณะนั่งรอก๋วยเตี๋ยวอยู่นั้น วิทยุที่ทางร้านเปิดเพลงเอาไว้ก็มีเสียงดีเจพูดว่า

“สำหรับเพลงต่อไป คนขอไม่ได้บอกชื่อนะครับ แต่บอกว่ามอบให้กับผู้หญิงคนหนึ่งครับ เอ! ผมก็สงสัยนะครับว่าตกลงจากใครมอบให้ใครกันล่ะเนี่ย แต่ไม่เป็นไรครับ คนขอกับคนฟังเขาคงจะรู้ๆ กันอยู่นะครับ เอ้า! งั้นก็เชิญรับฟังได้แล้วครับ”

"…แค่ขอดูแลไม่มีเงื่อนไข ให้เธอลืมเรื่องที่เจอ จะรอฟังคำว่ารัก ที่มาจากใจของเธอ จากวันนี้เธอคอยดู แล้วจะรู้เธอมีค่าขนาดไหน

*จะรักให้เธอลืมผู้ชายทุกคน ที่เคยทำให้เธอเสียใจ รักจริงเป็นยังไงจะทำให้เธอได้รู้ จะรักให้เธอลืมคนอื่นเลยนะ ไม่เชื่ออยากให้ลองดู สะกดคำว่าผู้ชายใหม่ คนนี้ที่รักเธออยู่ไม่เจ้าชู้และดีแสนดี ไม่มีวันทำร้ายเธอ"

.....................................

ณ เวที กลางแจ้งที่สวนสาธารณะสราญรมย์ วันนี้มีงานคอนเสิร์ตของนักดนตรีมือสมัครเล่นจากมหาวิทยาลัยที่วรรณวิฬาร์เรียนอยู่มาจัดแสดง

หญิงสาวบังเอิญเดินผ่านมา หลังจากแวะไปซื้อของใช้ที่ร้านสะดวกซื้อ เห็นคอนเสิร์ตกำลังเริ่มต้น เธอจึงเดินเข้ามาดูด้วยความสนใจ ผู้คนเริ่มทะยอยเข้ามาเรื่อยๆ

ที่หน้าเวที ติดโปสเตอร์ตัวใหญ่ว่า

“In My Heart”

หญิงสาวรู้สึกคุ้นๆ ชื่อ และในที่สุดก็ถึงบางอ้อ เมื่อทราบว่าเป็นวงดนตรีประจำมหาวิทยาลัยของเธอนั่นเอง

เธอแหวกผู้คนจำนวนมากเข้ามายืนดูอยู่แถวหน้า แม้ไม่รู้จักใครในวงนี้เป็นพิเศษ แต่ที่อยากมาดู เพราะคิดว่ามาฟังคอนเสิร์ตสนุกๆ บ้างก็ดีเหมือนกัน จึงแวะเข้ามาดูใกล้ๆ ขอบเวที

บนเวทีนักร้องนำเป็นหนุ่มหล่อหน้าตี๋ ที่สาวๆ ด้านล่างเวทีให้ความสนใจกันมากเป็นพิเศษ 

ยกเว้นแต่วรรณวิฬาร์ เนื่องจากเธอตั้งใจมาฟังเพลงมากกว่ามากรี๊ดนักร้องหรือสมาชิกในวง

“กรี๊ดๆๆๆ พี่ดลน่ารักที่สุด กรี๊ดๆๆๆ”

เสียงกรี๊ดดังมาเป็นระยะๆ จนบางครั้งวรรณวิฬาร์ ต้องแอบใช้มืออุดหู

หญิงสาวรู้สึกแปลกใจ แถวๆ ที่เธอยืนอยู่มีอะไรนักหนานะ นายนักร้องนำหน้าตี๋นั่นถึงได้ชำเลืองมองมาบ่อยๆ

ขณะที่ร้องเพลงอยู่บนเวทีหมอนั่นยังมีท่าทางเหมือนกำลังยิ้มขำอะไรอยู่ด้วยก็ไม่รู้

หลังจากเพลงเปิดตัวเพลงแรกจบลงก็เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดได้อีกชุดใหญ่จากสาวๆ ด้านล่างเวที ยกเว้นวรรณวิฬาร์คนเดียวเท่านั้น

( โปรดติดตามตอนต่อไป )