หนึ่งดวงใจ

“…เหงาเหลือเกิน มันเหงาเหลือเกิน อยู่คนเดียวอย่างนี้ สวรรค์เมตตาสักที ช่วยรับคำอธิษฐาน

*ขอมือคนโสดสักคน ช่วยผ่อนปรนความเหน็บหนาว ช่วยมาปัดเป่าความเหงาออกจากหัวใจ คนโสดสักคนมานั่งข้างกัน ความเหงาก็คงคลี่คลาย จะมีบ้างไหมสักคนที่อยู่ข้างกัน ให้พ้นผ่านคืนนี้ไป…”

เสียงเพลงจากวิทยุสีแดงตัวโปรดดังมาเข้าหูหญิงสาวที่กำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงในค่ำคืนหนึ่ง

เพลงนี้เป็นเพลงที่วรรณวิฬาร์ชอบฟังเป็นประจำทุกคืน

ตอนนี้ความคิดในหัวของเธอล่องลอยไปในที่ไกลแสนไกลที่ไม่มีใครรับรู้ได้ หญิงสาวหลับตาลงช้าๆ 

ภาพความทรงจำบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวสมอง

“วรรณคุณดีเกินไปสำหรับผม…ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ ที่มีให้ผมมาตลอด แต่ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว ผมเสียใจ ขอโทษนะวรรณ แต่ยังไงคุณก็จะเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับผมเสมอ…”

คำพูดจากปากของกรกฎผู้ชายที่เธอเฝ้ามองด้วยความชื่นชมในความดีของเขามาโดยตลอด จนอาจเรียกได้ว่าเป็นผู้ชายที่เธอแอบหลงรักเป็นคนแรกของเธอ

โดยไม่รู้ว่าสุดท้ายวันที่เธอตัดสินใจสารภาพความในใจกับเขา เธอจะได้ทราบความจริง ว่าเขามีเจ้าของหัวใจแล้ว และความหวังทั้งหมดของเธอก็พังทลายลงไปในวันเดียวกัน

'ใช่สิ! ผู้หญิงเฉิ่มๆ เชยๆ อย่างเธอ ยังไงซะก็ถูกมองข้ามวันยังค่ำ เธอหรือจะไปสู้อัจฉรียา ผู้หญิงที่ทั้งสวย ทั้งเก่ง และมีเสน่ห์แบบนั้นได้'

วรรณวิฬาร์ได้แต่แอบคิดน้อยใจในวาสนาความรักของตนเอง

ทุกวันนี้หญิงสาวใช้ชีวิตแบบสาวโสดสนิทเรื่อยมา เมื่อความรักครั้งแรกต้องผิดหวังลงอย่างไม่เป็นท่าทำให้เธอไม่กล้าที่จะมีใจให้ผู้ชายคนไหนอีกเลย

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังมีความหวังอยู่เสมอว่า สักวันหนึ่ง เธอจะได้พบเจอ “รักแท้” เดินทางมาพร้อมกับผู้ชายที่จะช่วยลบภาพของกรกฎออกไปจากหัวใจของเธอลงไปได้

หญิงสาวสะดุ้งเฮือก เมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือประจำตัวดังขึ้น

ก่อนเธอจะกดรับและกรอกเสียงลงไป

“สวัสดีค่ะ วรรณกำลังพูดค่ะ”

หญิงสาวนิ่งฟังเสียงจากปลายสายสักครู่ ก่อนพูดว่า

“นี่คุณ ขอโทษนะคะดิฉันไม่ใช่เจ๊หมอนร้านซักแห้งนะ คุณคงโทรผิดแล้วล่ะค่ะ”

พูดจบหญิงสาวก็วางสายทันที ก่อนจะบ่นเบาๆ กับตัวเอง

“โถ่เอ๊ย! เห็นเราเป็นร้านซักแห้งไปได้ ดึกป่านนี้ใครจะเอาเสื้อผ้าไปส่งให้คุณกันล่ะ”

หญิงสาวพึมพำเสร็จก็เดินไปปิดสวิซส์ไฟและกลับมาล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มทันที

ขณะเสียงเพลงจากวิทยุที่เปิดทิ้งไว้ยังดังมาให้ได้ยินก่อนที่เธอจะเผลอหลับไป

“…อยู่ที่ไหนคนที่ฉันรอพบเจอ คนที่ฟ้าส่งมาคู่กัน จะมีไหมเพียงแค่ใครสักคนที่อยู่บนดาวเคราะห์นี้ มีไหมใครสักคนมาแบ่งความเหงาฉันไป…”

( โปรดติดตามตอนต่อไป )