วันฟ้าหม่น

“ผมขอโทษคุณน้ำฟ้า แต่นี่เป็นทางเดียวที่จะทำให้คุณยอมรับความจริงได้ง่ายขึ้น”

“เอ๊ะ!…”

จอมโจรชุดดำค่อยๆ ดึงชุดคลุมสีดำออกจากตัวเขาอย่างช้าๆ เผยให้เห็นร่างชายคนหนึ่ง

“คุณนี่เอง! คุณพีระศักดิ์ คุณกำลังเล่นตลกอะไรกับฉันอีกล่ะคราวนี้ คุณสนุกมากใช่มั้ยที่เห็นฉันต้องเป็นคนที่สิ้นไร้ไม้ตอกแบบนี้น่ะ”

“มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะฟ้า ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณต้องเสียใจ เพียงแต่ผมอยากให้คุณยอมรับเรื่องนี้ให้ได้ ก่อนที่คุณจะกลับไปร่วมแสดงความยินดีกับแม่ของคุณอย่างจริงใจ”

“ไม่มีทางซะหรอก ยังไงฉันก็ไม่มีวันยินดีกับเรื่องที่ฉันต่อต้านสุดๆ มาตั้งแต่ต้นแบบนี้แน่ ไม่มีทาง!”

“โถ่! คุณฟ้า ถ้าคุณไม่เห็นแก่คุณลุงของผม ก็ช่วยเห็นใจในความรักของแม่คุณที่มีต่อคุณลุงของผมบ้างได้มั้ยครับ ได้โปรดอย่าต่อต้านพวกเขาอีกเลย ได้มั้ยครับ”

“ไม่มีประโยชน์หรอก ถึงฉันจะต่อต้านยังไง พวกเขาก็แต่งงานกันไปแล้วนี่ แต่เรื่องที่คุณหลอกลวงฉัน และกักตัวฉันไว้ที่นี่ แถมคุณยังทำให้ฉันไม่เหลือใครในชีวิตอีกเลย คุณจะรับผิดชอบยังไงล่ะ?”

“แน่นอน! ผมไม่มีปัญหา ผมรับผิดชอบเรื่องนี้อยู่แล้ว แต่มันอยู่ที่คุณมากกว่าว่าจะให้ผมรับผิดชอบหรือเปล่า”

“อ้าว! คุณก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบเรื่องที่คุณก่อขึ้นเองอยู่แล้ว ฉันก็เพิ่งบอกให้คุณรับผิดชอบเรื่องนี้ไปอยู่หยกๆ”

“ถ้าอย่างนั้น ง่ายๆ ผมขอรับผิดชอบโดยการแต่งงานกับคุณ”

“ห๊ะ! คุณว่าอะไรนะ…”

.....................................

ภายในงานมงคลสมรส แขกเหรื่อเริ่มทยอยเดินทางกลับกันบ้างแล้ว เนื่องจากเลยเวลาเที่ยงคืนที่พิธีการต่างๆ ได้เสร็จสิ้นลงอย่างสวยงามไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

หลังจากที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวไหว้ลาแขกกลุ่มสุดท้ายที่เพิ่งเดินออกไปจากงานเมื่อครู่เสร็จแล้ว เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“สวัสดีค่ะ ไม่มีใครคิดจะเชิญฟ้ามางานนี้บ้างเลยเหรอคะ”

พริริยาเดินเข้ามาหยุดยืนภายในงานที่บัดนี้เสร็จสิ้นไปแล้ว เหลือเพียงพนักงานจำนวนหนึ่งที่กำลังเริ่มทำการเก็บกวาดสถานที่บางส่วนแล้ว

พิภพบีบมือเจ้าสาวหรือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายเป็นเชิงให้กำลังใจ เมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่สร้างความลำบากใจให้ภรรยาของเขาอยู่ไม่น้อย

คุณพิมพาเดินเข้ามาหาบุตรสาวพร้อมด้วยสามีหรือคุณพิภพ เธอพร้อมที่จะอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ให้บุตรสาวคนเดียวได้รับทราบตามที่เธอต้องการแล้ว

คุณพิมพารู้สึกอึดอัด ด้วยรู้นิสัยของบุตรสาวคนเดียวดี น้ำฟ้าเป็นคนที่ยึดมั่นในสิ่งที่เชื่อหรือต่อต้านมาโดยตลอด เป็นเรื่องยากมากที่เธอจะเปลี่ยนทัศนคติของเธอได้ง่ายๆ

คุณพิมพาเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบุตรสาวคนเดียวของเธอ พร้อมเอ่ยขึ้นว่า

“ฟ้า แม่ขอโทษ แม่…”

“แม่ไม่ต้องขอโทษฟ้าหรอกค่ะ แม่ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ คนที่ผิดคือฟ้าต่างหากล่ะคะแม่”

“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะลูก”

“ฟ้าไม่โกรธแม่หรอกค่ะ ฟ้าต่างหากล่ะคะที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษ ฟ้าน่าจะยอมรับและเข้าใจในความรักของแม่กับคุณพิภพตั้งนานแล้ว ฟ้าขอโทษที่ทำให้แม่ต้องอึดอัดและลำบากใจมาโดยตลอด ต่อไปนี้ฟ้าจะไม่ขัดขวางความรักของแม่กับคุณพิภพอีกแล้วล่ะค่ะ”

“โถ่ฟ้า! แค่ลูกไม่โกรธที่แม่แต่งงานกับคุณพิภพโดยไม่บอกลูกในวันนี้ แค่นี้แม่ก็ดีใจเป็นที่สุดแล้วล่ะจ้ะ”

“แม่…”

“ฟ้า…ลูกรักของแม่”

ทั้งสองโผเข้ากอดกันด้วยความรักและความผูกพันที่ต่างคนต่างมีให้แก่กันและกัน

เสียงปรบมือจากพนักงานที่กำลังเก็บกวาดสถานที่ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ทุกคนต่างก็เป็นปลื้มไปกับความความรัก ความเข้าใจ และความผูกพันที่สองแม่ลูกมีให้ต่อกันอย่างท่วมท้นแนบแน่น

อ้อมแขนของแม่ช่างอบอุ่นเสียนี่กระไร นานแล้วสินะที่เธอไม่ได้กอดแม่ของเธอแบบนี้ พริริยา...

เนื่องจากที่ผ่านมาเธอสร้างกำแพงขวางกั้นระหว่างแม่กับเธอด้วยการต่อต้านความรักของแม่มาโดยตลอด

หญิงสาวกอดแม่กระชับขึ้น เธออยากหยุดเวลาทุกอย่างเอาไว้ตรงนี้ วันนี้ช่างเป็นวันที่ฟ้าสดใสเหลือเกิน เมฆหมอกมืดครึ้มที่ปกคลุมอยู่ได้สลายตัวไปหมดแล้วในคืนนี้

การมาปรากฏตัวคราวนี้ของพริริยาสร้างความโล่งใจให้กับทุกๆ คน หลายคนอดตื้นตันใจไปกับความรักของสองแม่ลูกคู่นี้ไม่ได้

โดยที่ไม่มีใครคาดฝัน เสียงคุ้นเคยของใครคนหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลังสองแม่ลูก

“สวัสดีครับทุกคน ขอผมร่วมแสดงความยินดีกับคุณได้มั้ยครับ ฟ้า”

“เอ๊ะ! คุณคือ…เอ่อ…นายเมฆใช่มั้ย นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ฟ้า เรากลับมาตั้งแต่ที่ได้ยินข่าวว่าคุณพิมพาแต่งงานกับคุณพิภพ เราดีใจนะที่ฟ้ายอมรับในสิ่งที่ฟ้าต่อต้านมาโดยตลอดได้แล้ว”

“ขอบใจนะนายเมฆ แต่ว่าฟ้า…ฟ้าขอโทษนะเมฆที่ฟ้า…”

“ไม่ต้องหรอกฟ้า ฟ้าไม่จำเป็นต้องขอโทษเมฆหรอก ในเมื่อฟ้าตัดสินใจเลือกเขาเป็นคู่ชีวิตไปแล้ว”

“เมฆ นายรู้แล้วใช่มั้ย…”

( โปรดติดตามตอนต่อไป…ตอนอวสาน )