วันฟ้าหม่น

จอมโจรชุดดำกำลังสาละวนกับอะไรบางอย่างอยู่บนโต๊ะทำงาน เขาขมวดคิ้วเมื่อพบข้อมูลที่สำคัญบนหน้าจอคอมพิวเตอร์

บางอย่างที่เขาไม่น่าพลาดเลย เขาจับตัวพริริยามากักไว้ที่นี่ เพื่อให้ทุกอย่างทางโน้นเรียบร้อยเสียก่อน

แต่เขาดันลืมไปว่าการหายตัวไปของเธออาจจะเป็นที่สงสัยของหลายๆ คนก็ได้ โดยเฉพาะคุณพิมพาแม่ของเธอเอง

ป่านนี้คุณพิมพาคงจะเป็นห่วงเธอแย่แล้วสิ จอมโจรชุดดำได้แต่ครุ่นคิดกลับไปกลับมา

ขณะนั้นภายในห้อง พริริยากำลังนั่งอยู่ข้างๆ เตียง เธอพยายามทุกวิถีทางที่จะออกไปจากที่นี่ แต่เหมือนความหวังของเธอดูช่างเลือนลางเสียเหลือเกิน

ประตูด้านนอกถูกล็อกด้วยกุญแจอย่างแน่นหนาด้วยฝีมือจอมโจรชุดดำ หญิงสาวกำลังคิดว่าจะต้องหาทางออกไปจาดที่นี่ให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

สักพักใหญ่ๆ เสียงกรี๊ดจากภายในห้องที่ถูกปิดล็อกอย่างแน่นหนา ทำให้จอมโจรชุดดำรีบเผ่นเข้าไปภายในห้องที่กักตัวหญิงสาวเอาไว้ตามลำพังทันที

จอมโจรชุดดำรีบเปิดกุญแจและพุ่งทะยานเข้าไปภายในห้องอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าเขาพบแต่ความว่างเปล่าภายในห้องเท่านั้น

ฉับพลันเหมือนมีอะไรแข็งๆ ซัดเข้าที่ท้ายทอยของเขาอย่างแรงโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว

.....................................

พริริยารีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตออกมาจากสถานที่ที่เปรียบเสมือนนรกสำหรับเธอแห่งนี้แทบจะทันที เธอมุ่งหน้าไปทั้งๆที่ไม่มีเป้าหมายใดๆเลย

หญิงสาววิ่งมาไกลจนต้องหยุดหอบเหนื่อยสักพัก เธอมองไปรอบๆตัวแล้วรู้สึกวังเวงใจ ที่นี่ที่ไหนกันแน่

หญิงสาวรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว เมื่อมีเสียงสุนัขหอนรับกันเป็นทอดๆดังมาให้ได้ยินแว่วๆ

กลางคืนดึกสงัด หญิงสาวยืนอยู่ท่ามกลางความมืดเพียงลำพัง หญิงสาวไม่แน่ใจว่าขณะนี้เธออยู่ ณ จุดใด ของประเทศไทยกันแน่

เธอได้แต่ภาวนาว่าขอให้เธอยังอยู่ในแผ่นดินไทยด้วยเถิด อย่าให้เธออยู่ในแผ่นดินที่ไม่ใช่ถิ่นกำเนิดนอกประเทศของเธอเลย

สักครู่แสงไฟสว่างวาบก็ค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ๆจุดที่หญิงสาวยืนอยู่ มันเคลื่อนเข้ามาใกล้หญิงสาวเข้าทุกทีๆแล้ว

หญิงสาวรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายเธอแข็งเกร็งขยับเขยื้อนไม่ได้เลย ให้ตายสิ

รถบรรทุกขนาดใหญ่ เปิดไฟหน้ารถสว่างจ้าวิ่งตรงรี่เข้ามาหาหญิงสาวเรื่อยๆ เหลืออีกไม่ถึง 500 เมตร ก็จะถึงจุดที่เธอยืนอยู่แล้ว

พริริยาหน้าซีดเผือด ขาเธอขยับไม่ได้ เธอจะต้องตายแน่ๆ หญิงสาวร้องกรี๊ดลั่น เมื่อรถบรรทุกพุ่งทะยานเข้าใส่ร่างเธออย่างรวดเร็ว

.....................................

เสียงไก่ขันเป็นสัญญาณของเช้าวันใหม่ ร่างเพรียวบางบนเตียงนอนนุ่มสีขาวค่อยๆ ขยับตัวและลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อมองไปรอบๆ หญิงสาวแทบอยากร้องกรี๊ดดังๆ อีกสักครั้ง

อะไรกันเนี่ย? ที่นี่ช่างดูคุ้นตานัก ใช่แล้วมันคือขุมนรกที่เธอเพิ่งจะหนีเอาตัวรอดออกไป จนถูกรถบรรทุกนั่นพุ่งเข้าชน หรือว่า...

“พริริยา เธอยังไม่ตายหรอก ถ้าฉันไปช่วยเธอไม่ทัน ป่านนี้เธอคงจะเละคาซากรถบรรทุกนั่นไปแล้ว”

“คุณไปช่วยฉันทำไม ในเมื่อฉันเป็นคนทำร้ายคุณ”

“ก็เพราะผมไม่อยากให้คุณตายนะสิ”

“อะไรนะ คุณว่าไงนะ คุณต้องการอะไรกันแน่ ถึงจับตัวฉันมากักไว้ที่นี่”

จอมโจรชุดดำไม่ตอบ เขาเดินไปกดปุ่มโทรทัศน์จอแบนที่ตั้งอยู่มุมห้อง

ภาพที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า ทำให้พริริยาน้ำตาซึมในทันที มันเป็นภาพที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น...

หญิงผู้นั้นในชุดกระโปรงยาวสีขาวกำลังยืนคล้องแขนกับมหาเศรษฐีหนุ่ม ใบหน้าเธอระบายไปด้วยรอยยิ้มที่ดูอิ่มเอิบมีความสุข ด้านหน้ามีเค้กก้อนโตสีขาวที่ถูกตกแต่งประดับประดาไว้อย่างสวยงามอลังการ

บนเวทีระบุด้วยตัวหนังสือสีแดงขนาดใหญ่ “สมรสสมรัก พิมพา-พิภพ” ดอกกุหลาบสีขาวถูกจัดตกแต่งไว้รอบๆ บริเวณงานอย่างแสนสวยงาม

หญิงสาวน้ำตาไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว ภาพผู้หญิงในจอทีวีตรงหน้าช่างดูมีความสุขเสียนี่กระไร ช่างแตกต่างกับเธอที่ตอนนี้กำลังรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดายอ้างว้างเป็นที่สุด

หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเครือๆ ว่า

“ฉันไม่รู้ว่าคุณมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ที่เปิดข่าวนี้ให้ฉันดู ได้โปรดปิดมันซะเถอะ ถ้าคุณอยากจะฆ่าฉันให้ตายตรงนี้ก็เชิญ ชีวิตนี้ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว”

เมื่อพูดจบ หญิงสาวก็ฟุบหน้าลงกับเตียงนอนและปล่อยน้ำตาให้ไหลพรากอย่างสุดจะกลั้นไว้ได้อีกต่อไปแล้ว

( โปรดติดตามตอนต่อไป )