วันฟ้าหม่น
9.0
เขียนโดย 
Mawmeaw
วันที่ 16 กันยายน พ.ศ. 2553 เวลา 18.49 น.
10 ตอน
30 วิจารณ์
21.56K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 12 เมษายน พ.ศ. 2562 13.02 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
5) ศัตรู(หัวใจ)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน ไม่งั้น คุณเจอดีแน่”
ชายหนุ่มยังคงทำเฉยไม่สะดุ้งสะเทือนใดๆ จนกระทั่ง
“โอ๊ยๆๆ ก็ได้ๆๆ ผมปล่อยคุณแล้วก็ได้”
ชายหนุ่มร้องเสียงหลง เมื่อพริริยาใช้มือดึงเนคไทส์ที่คอของเขาแน่นขึ้นจนเขาแทบหายใจไม่ออก
เขาจึงจำใจต้องปล่อยมือออกจากการประคองกอดหญิงสาวด้วยความเสียดาย
“นี่ คุณอย่ามาฉวยโอกาสกับฉัน ตอนที่ฉันอ่อนแอนะ คิดว่าฉันจะรู้ไม่ทันคุณหรือไง”
"อ้าวเป็นงั้นไปอีก ผมไม่ได้ตั้งใจจะฉวยโอกาสกับคุณนะครับคุณฟ้า ผมก็แค่อยากปลอบใจคุณให้หายเศร้าก็เท่านั้นเอง"
“นี่พอได้แล้ว เลิกเล่นลิ้นกับฉันเสียที ส่วนเรื่องข้อตกลงที่คุณพยายามจะเรียกร้อง ฉันจะเอากลับไปคิดอีกทีก็แล้วกัน แต่ฉันยังไม่รับปากนะว่าฉันจะยอมรับข้อตกลงของคุณง่ายๆ น่ะ”
พูดจบหญิงสาวก็สะบัดตัวและเดินจากไปเหมือนเคย
ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหัวช้าๆ แม้เขาจะไม่เข้าใจความคิดของหญิงสาวมากนัก
แต่เธอก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้เขารู้สึกสนใจในตัวเธอเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
พีระศักดิ์มองเห็นบางสิ่งบางอย่างในแววตาคมสวยแต่แข็งกร้าว และท่าทางดุดันเอาเรื่องที่หญิงสาวพยายามแสดงออกตั้งแต่วันแรกที่เธอบุกเข้าไปประกาศสงครามกับเขา เพราะเข้าใจว่าเขาเป็นลุงภพแล้ว
เขายอมรับว่ารู้สึกสนใจหญิงสาวนับแต่วันนั้นเป็นต้นมา แม้ว่าเธอจะบอกชัดเจนแล้ว ว่าเธอจะตั้งตัวเป็นศัตรูของลุงภพและตัวเขาเองอย่างเต็มตัวก็ตามที
.....................................
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นถี่ยิบ พริริยาค่อยๆเดินไปเปิดประตู
ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ดอกแก้วช่อเล็กๆ ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ถูกยื่นมาตรงหน้าหญิงสาวในทันที
“นี่สำหรับเธอนะฟ้า เราตั้งใจเอามาให้เธอโดยเฉพาะ เรารู้ว่าเธอชอบดอกแก้วมาก”
“ขอบใจนะเมฆ ไม่เห็นจะต้องลำบากเลย”
“โถ่! ลำบากอะไรกัน สำหรับฟ้าแล้ว เราพร้อมทำเพื่อเธอได้ทุกอย่าง”
“บ้าน่า พูดยังกะว่านายกำลังพูดอยู่กับคนรักของนายงั้นแหละ นายเมฆ”
“ใช่ ก็เราชอบฟ้านี่นา เรารู้ว่าฟ้าเห็นเราเป็นเพื่อนมาตลอด แต่ทำไงได้ก็เราชอบของเราไปแล้วนี่นา อย่าห้ามเราเลยนะฟ้า”
“เมฆ…นี่นาย”
หญิงสาวพูดไม่ออกกับคำพูดบอกความในใจของเพื่อนชายที่ชื่อเมฆาหรือเมฆที่คบหาเป็นเพื่อนกับเธอมานาน
จนเธอไม่ได้เอะใจว่าเพื่อนจะมาคิดอะไรแบบนี้กับเธอ
“ฟ้าเราขอโทษนะ เราห้ามหัวใจของเราไม่ไหวจริงๆ”
หญิงสาวได้แต่ยืนอึ้งไปพักใหญ่ ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของหญิงสาวเลย
เมฆาเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ และพูดว่า
“ฟ้าจะว่าอะไรมั้ย ถ้าจะรับสิ่งนี้ไว้เป็นตัวแทนของความรักที่เรามีต่อฟ้า”
“เอ๊ะ!”
เมฆาค่อยๆ ล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋า เป็นแหวนสแตนเลสขนาดย่อม สลักคำว่า LOVE เอาไว้
เขาจับมือหญิงสาวขึ้นมาและนำมันมาวางไว้ในมือหญิงสาวและกำมือเธอเอาไว้
“ต่อไปนี้เราคงจะไม่ได้มาหาเธอบ่อยๆ แล้วนะฟ้า”
“เมฆนายกำลังจะไปไหนงั้นเหรอ”
“เราได้ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศ 4 ปี หลังจากนั้นเราจะกลับมา หวังว่าตอนนั้นฟ้าคงจะยังไม่มีใคร”
เขาพูดด้วยแววตาเศร้าสร้อย
“นายเมฆ…นายกำลังจะไปจริงๆแล้วใช่มั้ย ทำไมเราไม่เห็นรู้เรื่องนี้ก่อนหน้านี้เลยล่ะ”
“เราบอกเพื่อนๆ ไว้ว่าไม่ให้บอกฟ้า เพราะเราจะเป็นคนที่บอกฟ้าด้วยตัวเอง และวันนี้เราก็มาเพื่อจะบอกเรื่องนี้กับฟ้าโดยเฉพาะ”
“เราไม่อยากให้เธอรู้ล่วงหน้าเพราะถ้าเธอรู้ เธอจะต้องไปส่งเรา และเราอาจจะตัดใจจากเธอไปไม่ได้ง่ายๆ น่ะสิ”
“โถ่เอ๊ย! นายเมฆ…”
“สำหรับเราแล้ว การที่ต้องจากฟ้าไปแสนไกลเป็นเรื่องที่ทรมานจิตใจเรามากที่สุด
เอาล่ะ! เห็นทีเราต้องไปแล้วนะฟ้า ไม่มีเราอยู่ใกล้ๆ เหมือนเคย อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าไปยืนตากฝนทำมิวสิควีดีโอเหมือนที่เธอชอบทำบ่อยๆ อีกล่ะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา เราเป็นห่วงนะ”
“นายเมฆ…”
“เราต้องไปแล้วนะฟ้า ดูแลตัวเองด้วยนะ เรารักเธอนะฟ้า เราจะไม่มีวันลืมเธอเลย เราจะกลับมาหาเธอ ถ้าเธอยังไม่ให้หัวใจของเธอไปกับใคร”
เมฆาจำใจลาจากหญิงสาวตรงหน้า ผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนหญิงและผู้หญิงที่เขาแอบหลงรักมานานแล้ว
เขาใช้สองมือโน้มตัวหญิงสาวเข้ามากอดไว้ด้วยความสุดรักสุดคิดถึงเป็นครั้งสุดท้าย
พริริยาแม้จะรู้สึกตกใจไม่น้อยกับการกระทำของเพื่อนชายคนนี้
แต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนใดๆเพราะหญิงสาวก็รู้สึกเห็นใจเขาไม่น้อยเลยทีเดียวในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง
ครู่ต่อมา เมฆาค่อยๆ คลายอ้อมแขนที่กอดหญิงสาวออก และเดินจากไปอย่างช้าๆ
ไม่ทันมีใครสังเกตว่า ในอีกมุมหนึ่งใกล้ๆ กันนั้น พีระศักดิ์ที่แอบตามหญิงสาวมาด้วย
เขาบังเอิญเห็นและได้ยินทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ทั้งหมดแล้ว
( โปรดติดตามตอนต่อไป )
ชายหนุ่มยังคงทำเฉยไม่สะดุ้งสะเทือนใดๆ จนกระทั่ง
“โอ๊ยๆๆ ก็ได้ๆๆ ผมปล่อยคุณแล้วก็ได้”
ชายหนุ่มร้องเสียงหลง เมื่อพริริยาใช้มือดึงเนคไทส์ที่คอของเขาแน่นขึ้นจนเขาแทบหายใจไม่ออก
เขาจึงจำใจต้องปล่อยมือออกจากการประคองกอดหญิงสาวด้วยความเสียดาย
“นี่ คุณอย่ามาฉวยโอกาสกับฉัน ตอนที่ฉันอ่อนแอนะ คิดว่าฉันจะรู้ไม่ทันคุณหรือไง”
"อ้าวเป็นงั้นไปอีก ผมไม่ได้ตั้งใจจะฉวยโอกาสกับคุณนะครับคุณฟ้า ผมก็แค่อยากปลอบใจคุณให้หายเศร้าก็เท่านั้นเอง"
“นี่พอได้แล้ว เลิกเล่นลิ้นกับฉันเสียที ส่วนเรื่องข้อตกลงที่คุณพยายามจะเรียกร้อง ฉันจะเอากลับไปคิดอีกทีก็แล้วกัน แต่ฉันยังไม่รับปากนะว่าฉันจะยอมรับข้อตกลงของคุณง่ายๆ น่ะ”
พูดจบหญิงสาวก็สะบัดตัวและเดินจากไปเหมือนเคย
ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหัวช้าๆ แม้เขาจะไม่เข้าใจความคิดของหญิงสาวมากนัก
แต่เธอก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้เขารู้สึกสนใจในตัวเธอเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
พีระศักดิ์มองเห็นบางสิ่งบางอย่างในแววตาคมสวยแต่แข็งกร้าว และท่าทางดุดันเอาเรื่องที่หญิงสาวพยายามแสดงออกตั้งแต่วันแรกที่เธอบุกเข้าไปประกาศสงครามกับเขา เพราะเข้าใจว่าเขาเป็นลุงภพแล้ว
เขายอมรับว่ารู้สึกสนใจหญิงสาวนับแต่วันนั้นเป็นต้นมา แม้ว่าเธอจะบอกชัดเจนแล้ว ว่าเธอจะตั้งตัวเป็นศัตรูของลุงภพและตัวเขาเองอย่างเต็มตัวก็ตามที
.....................................
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นถี่ยิบ พริริยาค่อยๆเดินไปเปิดประตู
ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ดอกแก้วช่อเล็กๆ ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ถูกยื่นมาตรงหน้าหญิงสาวในทันที
“นี่สำหรับเธอนะฟ้า เราตั้งใจเอามาให้เธอโดยเฉพาะ เรารู้ว่าเธอชอบดอกแก้วมาก”
“ขอบใจนะเมฆ ไม่เห็นจะต้องลำบากเลย”
“โถ่! ลำบากอะไรกัน สำหรับฟ้าแล้ว เราพร้อมทำเพื่อเธอได้ทุกอย่าง”
“บ้าน่า พูดยังกะว่านายกำลังพูดอยู่กับคนรักของนายงั้นแหละ นายเมฆ”
“ใช่ ก็เราชอบฟ้านี่นา เรารู้ว่าฟ้าเห็นเราเป็นเพื่อนมาตลอด แต่ทำไงได้ก็เราชอบของเราไปแล้วนี่นา อย่าห้ามเราเลยนะฟ้า”
“เมฆ…นี่นาย”
หญิงสาวพูดไม่ออกกับคำพูดบอกความในใจของเพื่อนชายที่ชื่อเมฆาหรือเมฆที่คบหาเป็นเพื่อนกับเธอมานาน
จนเธอไม่ได้เอะใจว่าเพื่อนจะมาคิดอะไรแบบนี้กับเธอ
“ฟ้าเราขอโทษนะ เราห้ามหัวใจของเราไม่ไหวจริงๆ”
หญิงสาวได้แต่ยืนอึ้งไปพักใหญ่ ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของหญิงสาวเลย
เมฆาเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ และพูดว่า
“ฟ้าจะว่าอะไรมั้ย ถ้าจะรับสิ่งนี้ไว้เป็นตัวแทนของความรักที่เรามีต่อฟ้า”
“เอ๊ะ!”
เมฆาค่อยๆ ล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋า เป็นแหวนสแตนเลสขนาดย่อม สลักคำว่า LOVE เอาไว้
เขาจับมือหญิงสาวขึ้นมาและนำมันมาวางไว้ในมือหญิงสาวและกำมือเธอเอาไว้
“ต่อไปนี้เราคงจะไม่ได้มาหาเธอบ่อยๆ แล้วนะฟ้า”
“เมฆนายกำลังจะไปไหนงั้นเหรอ”
“เราได้ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศ 4 ปี หลังจากนั้นเราจะกลับมา หวังว่าตอนนั้นฟ้าคงจะยังไม่มีใคร”
เขาพูดด้วยแววตาเศร้าสร้อย
“นายเมฆ…นายกำลังจะไปจริงๆแล้วใช่มั้ย ทำไมเราไม่เห็นรู้เรื่องนี้ก่อนหน้านี้เลยล่ะ”
“เราบอกเพื่อนๆ ไว้ว่าไม่ให้บอกฟ้า เพราะเราจะเป็นคนที่บอกฟ้าด้วยตัวเอง และวันนี้เราก็มาเพื่อจะบอกเรื่องนี้กับฟ้าโดยเฉพาะ”
“เราไม่อยากให้เธอรู้ล่วงหน้าเพราะถ้าเธอรู้ เธอจะต้องไปส่งเรา และเราอาจจะตัดใจจากเธอไปไม่ได้ง่ายๆ น่ะสิ”
“โถ่เอ๊ย! นายเมฆ…”
“สำหรับเราแล้ว การที่ต้องจากฟ้าไปแสนไกลเป็นเรื่องที่ทรมานจิตใจเรามากที่สุด
เอาล่ะ! เห็นทีเราต้องไปแล้วนะฟ้า ไม่มีเราอยู่ใกล้ๆ เหมือนเคย อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าไปยืนตากฝนทำมิวสิควีดีโอเหมือนที่เธอชอบทำบ่อยๆ อีกล่ะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา เราเป็นห่วงนะ”
“นายเมฆ…”
“เราต้องไปแล้วนะฟ้า ดูแลตัวเองด้วยนะ เรารักเธอนะฟ้า เราจะไม่มีวันลืมเธอเลย เราจะกลับมาหาเธอ ถ้าเธอยังไม่ให้หัวใจของเธอไปกับใคร”
เมฆาจำใจลาจากหญิงสาวตรงหน้า ผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนหญิงและผู้หญิงที่เขาแอบหลงรักมานานแล้ว
เขาใช้สองมือโน้มตัวหญิงสาวเข้ามากอดไว้ด้วยความสุดรักสุดคิดถึงเป็นครั้งสุดท้าย
พริริยาแม้จะรู้สึกตกใจไม่น้อยกับการกระทำของเพื่อนชายคนนี้
แต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนใดๆเพราะหญิงสาวก็รู้สึกเห็นใจเขาไม่น้อยเลยทีเดียวในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง
ครู่ต่อมา เมฆาค่อยๆ คลายอ้อมแขนที่กอดหญิงสาวออก และเดินจากไปอย่างช้าๆ
ไม่ทันมีใครสังเกตว่า ในอีกมุมหนึ่งใกล้ๆ กันนั้น พีระศักดิ์ที่แอบตามหญิงสาวมาด้วย
เขาบังเอิญเห็นและได้ยินทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ทั้งหมดแล้ว
( โปรดติดตามตอนต่อไป )
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
