วันฟ้าหม่น

“ใช่ เรารู้แล้ว ว่าฟ้ากำลังจะมีข่าวดีเร็วๆ นี้ เราขอแสดงความยินดีล่วงหน้าในฐานะเพื่อนคนหนึ่งด้วยนะ บอกแล้วไง ถ้าเรากลับมา แล้วหัวใจของเธอยังว่าง เราจะกลับมารักเธอและขอเธอแต่งงาน”
 
“โถ่! นายเมฆ เราขอโทษจริงๆ ที่ทำให้นายต้องผิดหวัง”
 
“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน เพื่อนย่อมต้องให้อภัยเพื่อนสิ แต่เราจะโกรธมากกว่า ถ้าฟ้าไม่เปิดโอกาสให้ตัวเองได้พบความรักที่แท้จริงซะบ้าง”
 
เมฆาหันหน้ามาทางพีระศักดิ์ก่อนจะพูดกับชายหนุ่มว่า
 
“ถ้าคุณทำให้เพื่อนผมต้องเสียใจล่ะก็ ผมเอาคุณตายแน่ คุณพีระศักดิ์”
 
เมฆาเดินไปตบไหล่พีระศักดิ์เบาๆ เป็นเชิงทักทายและให้ความมั่นใจกับผู้ชายที่จะเป็นคนดูแลผู้หญิงที่เขารักแทนเขาไปจนชั่วชีวิต
 
จากนั้น เมฆาค่อยๆ เดินออกจากงานไปช้าๆ ท่ามกลางสายตาทุกคู่ที่จับจ้องเขาด้วยความสงสารและเห็นใจในความรักที่ต้องเสียสละของเขา
 
น้ำใสๆ ได้ไหลเอ่อมาคลอเต็มเบ้าตาทั้งสองของเมฆา โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้
----------------------------------
พริริยาเดินออกมาสูดอากาศข้างนอก เธออดนึกถึงเหตุการณ์ก่อนที่เธอจะตัดสินใจมาที่งานแต่งงานนี้ไม่ได้
 
“ผมจะรับผิดชอบโดยการแต่งงานกับคุณ”
 
“ห๊ะ! คุณว่าไงนะ”
 
“ผมบอกว่า ผมจะรับผิดชอบที่ผมทำให้คุณรู้สึกว่าคุณไม่เหลือใครในชีวิต โดยการแต่งงานกับคุณ”
 
ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า เขาจับมือหญิงสาวขึ้นมาและหยิบแหวนเพชรน้ำงามวงหนึ่งออกมาจากตลับกำมะหยี่สีเงินและบรรจงสวมมันบนนิ้วเรียวของหญิงสาวทันที
 
“คุณ... ขี้โกงนี่นา ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงคุณซะหน่อย คุณดันมัดมือชกฉันซะแล้ว”
 
“ผมเปล่ามัดมือชกคุณนะ ผมแค่มัดจำหัวใจคุณไว้ต่างหากล่ะ คุณน้ำฟ้า”
 
“บ้าจริง ขี้โกงชะมัด”
 
“แล้วคุณจะปฏิเสธผมมั้ยล่ะ”
 
“อืม ไม่รู้สิ ขอฉันคิดดูอีกที แต่เอาเป็นว่าฉันจะยังไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธคุณในตอนนี้ก็แล้วกัน”
 
พีระศักดิ์ดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดไว้แน่นด้วยความรักล้นหัวใจ ชายหนุ่มแอบดีใจที่อย่างน้อยเขาก็ยังไม่ถึงกับหมดหวังไปซะเลยทีเดียว
 
“ผมรักคุณมากนะฟ้า ผมชอบคุณตั้งแต่ที่คุณไปปรากฏตัวต่อหน้าผมเพื่อประกาศสงครามกับคุณลุงของผมในวันนั้น”
 
“งั้นเหรอคะ ทั้งๆ ที่วันนั้นฉันไม่ได้มาดีซะหน่อย และฉันก็รู้สึกไม่ถูกชะตากับคุณอย่างมาก ฉันยังนึกเลยว่าคุณมีอะไรดีนะถึงทำให้แม่ฉันหลงเสน่ห์ผู้ชายอายุคราวลูกอย่างคุณ”
 
“สงสัยเป็นเพราะฟ้าลิขิตล่ะมั้ง ที่วันนั้นผมอยู่รับมือกับคุณแทนคุณลุงของผม ว่าแต่ตอนนี้คุณยังรู้สึกไม่ถูกชะตากับผมอยู่อีกหรือเปล่าครับ”
 
“แน่นอน ตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกแบบนั้นอยู่ คุณมันจอมวางแผน แกล้งทำเป็นจอมโจรชุดดำทำให้ฉันกลัวแทบตายแน่ะ”
 
“ขอโทษครับ ผมก็แค่ไม่อยากให้คุณกลับไปขัดขวางงานแต่งงานของคุณลุงของผมกับแม่ของคุณได้นี่ครับ”
 
“คุณนี่ร้ายนักนะ แบบนี้ฉันชักไม่แน่ใจแล้วสิ ว่าฉันจะยอมเป็นเจ้าสาวของจอมโจรชุดดำที่ร้ายกาจอย่างคุณได้หรือเปล่า”
 
“โถ่! คุณฟ้า อย่าล้อผมเล่นแบบนี้สิครับ รู้มั้ยว่าคุณกำลังทำให้ผู้ชายคนหนึ่งหัวใจวายตายตรงนี้ได้โดยไม่รู้ตัวเลยนะครับเนี่ย”
 
“เอาล่ะ พอๆ เลิกเล่นได้แล้ว เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันยังโกรธที่คุณแกล้งปลอมเป็นจอมโจรชุดดำมาหลอกฉันอยู่”
 
“โถ่! คุณฟ้า แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง คุณถึงจะให้อภัยผมล่ะครับ ผมพร้อมที่จะน้อมรับคำบัญชาของคุณทุกอย่าง คุณว่ามาได้เลยครับ”
 
“นี่คุณ ชักจะเว่อร์มากไปแล้วนะ ฉันมีเรื่องสำคัญบางอย่างที่จะต้องรีบไปทำ เพราะฉะนั้นคุณต้องพาฉันไปเดี๋ยวนี้”
 
ว่าแล้วหญิงสาวก็คว้าแขนชายหนุ่มลากไปที่รถอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มจำต้องยอมเป็นสารถีแต่โดยดี โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าจุดหมายที่หญิงสาวต้องการจะไปคือที่ใดกันแน่
 
นึกมาถึงตอนนี้ หญิงสาวอดยิ้มขำกับตัวเองไม่ได้กับท่าทางตกอกตกใจของชายหนุ่มเมื่อเขาเลี้ยวรถเข้ามาจอดยังที่หมายที่เธอต้องการ นั่นคือ โรงแรมชื่อดัง ที่ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่อลังการ
 
พรุ่งนี้แล้วสินะที่พีระศักดิ์จะได้รับคำตอบที่ชัดเจนจากเธอเสียที หลังจากที่เขายอมทำตามความต้องการของเธอ โดยการพาเธอมาที่งานแต่งงานของแม่เธอในคืนนี้
 
พริริยานึกไม่ออกเลยว่า พรุ่งนี้ท่าทางของชายหนุ่มจะเป็นอย่างไรหลังจากที่เธอให้คำตอบกับเขาไป
 
หญิงสาวเหลือบมองแหวนเพชรที่นิ้วนางข้างซ้ายที่ใครบางคนถือวิสาสะสวมมันให้กับเธอ โดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว
 
ท้องฟ้าคืนนี้ดูสดใสกว่าทุกวันที่ผ่านมา หมู่ดวงดาวน้อยใหญ่ที่ล่องลอยสว่างไสวอยู่เต็มท้องฟ้า ช่างดูงดงามเหลือเกิน
 
คืนนี้เป็นคืนแรกที่เธอรู้สึกสบายใจเป็นที่สุดความทุกข์ทั้งหลายทั้งปวงหายไปจากหัวใจของเธอจนหมดสิ้นแล้ว
 
ฟ้าสีหม่นในหัวใจของเธอได้จางหายไปแล้ว เหลือไว้แต่เพียงท้องฟ้าที่สว่างสดใสและสวยงามในใจของเธอเท่านั้น
 
เช่นเดียวกับชีวิตของเธอที่กำลังจะดำเนินต่อไปอย่างมีความหวัง
 
หญิงสาวหลับตาลงช้าๆ จากนี้ไปเธอจะใช้หัวใจของเธอนำทางความสุขให้กับชีวิตของเธอเองและชีวิตของใครบางคนที่กำลังรอคอยคำตอบจากเธออยู่เช่นเดียวกัน…
 
จบบริบูรณ์