So Sorry! ขอโทษค่ะที่รัก ก็ฉันร้ายไม่แคร์สื่อ

2
 
ผมเดินเข้ามาในบ้านที่คุ้นเคยอย่างอารมณ์เสีย เพราะวันนี้ผมเจอยัยผู้หญิงคนนึง หน้าตาก็ต้องยอมรับว่าสวยโคตรๆ แต่...ร้ายชะมัด!! คำก็โรคจิตสองคำก็โรคจิต เฮอะ! นี่แกล้งเล่นตัวหรือไม่รู้กันจริงๆ หรือไงว่าผมมาจีบน่ะ โอ๊ย คิดแล้วโมโห!! คิดว่าจะหาผู้หญิงมาแอ้มสักคืนสองคืน แต่กลับถูกทำร้ายร่างกายกลับมาซะงั้น นึกแล้วก็เจ็บมือขึ้นมาเลยอ่ะ
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอ” แม่พูดขึ้นหลังจากที่ผมถอดรองเท้าที่ชั้นวางรองเท้าเสร็จ
“ครับ” ผมตอบรับสั้นๆ อย่างคนอารมณ์เสีย
“เป็นอะไรไปล่ะ หน้ามุ่ยแบบนี้”
“เปล่าครับ” ผมพูดปัดๆ ไป
“แล้วเรื่องที่แม่ให้ทำล่ะ...”
“เรื่องจีบลูกสาวของเจ้าของบริษัทชาเขียวคู่อริเราน่ะหรอ” น่าเบื่อชะมัด ให้ตายเหอะ ผมไม่อยากทำจริงๆ นะ...ผมอยากจะบอกกับแม่ให้ได้รู้จัง หากแต่ว่าการกระทำอย่างนั้นมันเห็นแก่ตัวเกินไปน่ะสิ
“อืม แม่เห็นหน้ายัยนั่นแล้วล่ะ สวยมากกกกก ขอบอก”
“แม่ไปดูจากไหนมา” อยากจะเห็นเหมือนกันว่าจะสวยขนาดไหน ชิ!
“เฟซซะบุ๊คสิจ๊ะ คนเรามันต้องทันสมัยกันหน่อย” เฟซซะบุ๊ค (-_-;;)
“ไหน ผมขอดูหน่อยสิ”
“ฮุๆ พอบอกว่าสวยนี่เร็วเชียวน้า”
“แหมแม่ ใครๆ ก็ชอบผู้หญิงสวยทั้งนั้นแหละ ที่แม่ยังชอบพ่อเพราะพ่อหล่อเลย จริงมั้ย?”
“ฮั่นแน่ๆ มียอกย้อน อ่ะ ดูซะให้เต็มตา เต็มรูขุมขน ^___^”
“...!!!” เมื่อผมได้ดูรูปภาพต่างๆ ที่แม่เปิดให้ดู ผมก็ตกใจทันที
O_O นี่มัน...
“เป็นอะไรไปลูก ทำไมทำหน้าอึ้งกิมกี่ซะอย่างนั้น”
“...!!!”
นี่มันยัยตัวแสบเมื่อตอนเย็นนี่...!!!
“เป็นไงล่า อึ้งในความสวยของหล่อนชิมิ?”
“แม่ครับ รูปนี้ใช่เธอแน่เหรอครับ” ผมลองถาม เผื่อว่าแม่จะแกล้งผมเล่น ผมไม่เชื่อหรอกว่าหน้าสวยๆ แบบนี้จะเป็นลุกของลุงสมศักดิ์ (-_-;;)
“ใช่แน่นอน ร้อยเปอร์เซ็นจ้ะ เพราะแม่แอบส่องดูประวัติส่วนตัวในเฟซบุ๊คหมดแล้ว เธอชื่อว่า ‘ชิลลี่’ เป็นน้องคนเล็กของบ้าน”
“...” ผมพยักหน้า แล้วครุ่นคิดไปพลางๆ...
ชื่อชิลลี่...นิสัยก็ชิลลี่ไม่แพ้ชื่อเลย...เผ็ดร้อนซะอย่างนั้น
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหน้าสวยๆ แบบนี้จะเป็นลูกของลุงสมศักดิ์... (ลุงสมศักดิ์ครับ ผมขอโทษษ รู้สึกว่าผมจะมีปัญหากับหน้าของลุงสมศักดิ์มากอ่ะ T^T)
ไม่อยากจะเชื่อว่าโลกจะกลมซะขนาดนี้...
“แม่เห็นแล้วแม่ยังอดปลื้มไม่ได้เลยนะเนี่ย สวยไม่แพ้เจสสิก้า วงเกิล’ส เจเนอเรชั่นเลยอ่ะ” แม่ผมไปรู้จักเกิลล์กรุ๊ปของเกาหลีตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย -_-;;
“...”
“เห้ยๆๆ” แม่โบกมือที่หน้าผมเมื่อเห็นใบหน้าของผมเหม่อลอยอยู่ ความจริงผมไม่ได้เหม่ออะไรหรอก แต่แค่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ สักพักผมก็โพล่งขึ้น
“แม่ครับ! ผมจะจีบยัยชิลลี่ให้ติด!” ผมพูดเสียงหนักแน่น คราวนี้ผมพูดจริงและผมจะทำให้สำเร็จด้วย ถึงแม้ผมยังไม่รู้ว่าจะวางแผนยังไงดีก็เถอะนะ
แต่จีบของผมก็ไม่ได้หวานเสมอไปหรอกนะ ร้ายมาก็ต้องมีร้ายกลับมาล่ะ หึหึ...แล้วผมก็ไม่ใช่คนดีอะไรด้วย แล้วยิ่งเธอเป็นลูกสาวของเจ้าของบริษัทคู่แข่งผมด้วยแล้วล่ะก็...คงได้มีฉากตบจูบกันสักร้อยฉาก
“กรี๊ดดดดด!! จริงเหรอลูก >_< เป็นปลื้มเลยค่ะคุณลูกขา...แต่อย่าลืมที่แม่สั่งนะ ไม่ใช่หลงกับความสวยของผู้หญิงคนนี้ เป้าหมายของเราคือต้องแต่งงานให้ได้เสียก่อนแล้วเอาเงินมันมา เข้าใจ๊?!!!” ถ้าใครเห็นท่าแม่ผมดีใจคงจะขำน่าดู กระโดดโลดเต้นอย่างกับไส้เดือนถูกลนไฟงั้นแน่ะ
“ครับ” ผมรับปาก ผมรู้อยู่แล้วล่ะ...ถึงแม้ยัยนั่นจะสวย แต่ยังไงผมก็จะไม่เผลอใจเด็ดขาด การจีบครั้งนี้ถือว่าเป็นเกมเดิมพันของผมแล้วกัน เกมเดิมพันที่แลกด้วย 'อนาคต' แม้ว่าในใจยังไม่รู้เลยว่าแค่ได้เจอหน้ากับเธออีกนั้นจะมีโอกาสมั้ย แต่ยังไงผมก็จะเผด็จศึกเธอให้ได้! เอ้ย! ไม่ใช่สิ ผมจะทำทุกวิถีทางให้บริษัทของเรากลับมาเป็นบริษัท ‘สุโค่ย’ อย่างเดิมให้ได้!
คอยดูสิ...ร้ายๆ อย่างยัยนั่น...ผมจะทำให้มาศิโรราบแทบเท้าผมเลย!!!
เอาสิ!!!