นางสาวใบบัวบก...ผมรักคุณ

 

 

บทที่ 1  

  

 นักเรียนใหม่

 

 

เกียรติภูผา เป็นชื่อบริษัท และเป็นนามสกุลของผมด้วย ผมชื่อนาคิน เกียรติภูผา ผมเป็นทายาทหนุ่มไฟแรง ของตระกูลคนล่าสุด ผู้โดดเด่น ทั้งบุคลิก หน้าตา และท่าทาง ด้วยส่วนสูง 180  ทุกอย่างตั้งแต่ปลายเท้า จรดเส้นผม ล้วนแต่เป็นของดีมีราคา รองเท้าหนังจากนอก น้ำหอมจากนอก เสื้อผ้า กางเกง เข็มขัด และ กางเกงใน  ก็ล้วนแต่ติดป้ายแบร์นดังจากนอก ของแบ ตามดิน ตามทางเท้า ไม่เคยอยู่ในสายตาผม....และโทรศัพท์รุ่นล่าสุด ผมหยิบมันขึ้นมาเพราะมันส่งเสียงดัง...ก็มาจากนอกเช่นกัน... 

 

“ฮึ...ฮึ...ฮื สวัสดีครับ คุณพ่อ...มีเรื่องอะไรครับ ถึงโทรหาผม” 

 

“แกไม่ต้องดัดเสียงหล่อพูดกับกู...ไอ้คิน...คุณพ่อมึง ไม่ใช่สาวๆของมึง ถึงต้องดัดเสียง...พูด กับคุณพ่อแบบธรรมดา...ก็ได้” 

 

“ไม่ได้หรอกครับ คุณพ่อ...ผมอยู่ที่ทำงาน...พูดภาษาบ้านๆ ไม่ได้” 

 

“มึงเลยพูดเสียงหล่อ...โอเค...พ่อเข้าใจลูกรัก...อยากพูดแบบไหนก็พูด” 

 

“ไอ้คุณพ่อครับ...เข้าเรื่องเถอะครับ ผมมีนัด คุณพ่อมีธุระอะไรถึงโทรมาเวลานี้ครับ” นาคินไอ้โอกาส เรียกพ่อว่า ไอ้...คุณพ่อคงมีเรื่องกลุ่มใจจริงจึงไม่สนใจคำหน้าภาษา บ้านๆ

 

“เรื่องยายแก...ไอ้คิน แกรู้หรือเปล่า ท่านเปลี่ยนพินัยกรรม” 

 

“ไม่จริงม้าง...ปะป้า..ใครบอกปะป้า...คนแก่ใกล้ตาย คิดอะไรอยู่ถึงมาทำพินัยกรรมใหม่...ปะป้ามั่วป่าว...” 

 

“มึงไม่ต้องมาพูดล้อกูเล่นไอ้คิน...มึงเลิกเรียกกูปะปลงปะป้า...ได้แล้วกูไม่ชอบ กูคนไทย...ไม่ใช่ฝาหรั่ง...และที่กูบอกมึงก็เพราะมันเป็นผลประโยชน์ของมึงโดยตรงไอ้ลูกรัก...รีบติดตามข่าวด่วนก่อนที่ลูกรักของพ่อจะเหลือแต่กางเกงใน แบร์นดังจากนอก ไอ้ลูกรัก” 

 

“ปะป้า พูดจริง ไม่ได้อำหนูเล่นใช่ปาว..” 

 

“ไอ้คิน มึงพูดเสียงหวาน วอนอยากโดนตีนกูใช่มั้ย” 

 

“แค่นี้นะปะป้า บาย” 

 

“ปี๊ป” 

 

“โล โหล ไอ้คิน...ไอ้ลูกบ้ากดโทรศัพท์หนีกู...”  

 

เสียงปลายสายเงียบไป นาคินหนุ่มสุดฮอท...ผู้ร้อนแรง คิดหนัก... ยายเปลี่ยนพินัยกรรม เวรกรรมอะไรกัน เขาเป็นหลานชายคนเดียว แล้วยายเปลี่ยนพินัยกรรม ยกทรัพย์สินเงินทองให้ใคร เขาต้องรีบหาคำตอบเสียแล้ว....แต่ก่อนอื่นต้องรีบเข้าประชุมแล้ว...เดินไปคิดไปสุดท้ายเขาก็คิดออก...ส่งหลานชายปลิงดูดเลือด...ของเขาไปทำงานให้ก่อนแล้วกัน...เรื่องเล็กน้อยแบบนี้หลานชายคงทำได้ นาคิน เกียรติภูผา หนุ่มสุดฮอทคิด 

 

 

....................................

 

“ยายจ้า...อยู่มั้ยจะ หนูเอาน้ำใบบัวบกมาฝากจะ” 

 

“ยายอยู่จะหนูมะลิ...เข้ามาในบ้านก่อนมั้ยหนู” 

 

“ไม่จะยายหนูต้องรีบไปโรงเรียน...เดียวเพื่อนรอนาน...หนูต้องรีบไปแล้ว พรุ่งนี้หนูจะเอาน้ำใบบัวบกมาฝากยายอีกนะจะ...ยายกินเยอะๆ นะจะ... จ่ะได้แข็งแรง” 

 

“ขอบใจมากจ้าหนูมะลิ...และฝากขอบใจเพื่อนหนูด้วยนะจะหนู” 

 

“จ้ายาย...หนูไปแล้วนะจะ” 

 

บ้านของเธอกับยายอยู่ในซอยเดียวกัน เธอรู้จักยายตั้งแต่เธอย้ายมาอยู่บ้านในซอยเมื่อสามปีก่อน ยาย...สุขภาพไม่แข็งแรง ไปโรงพยาบาลบ่อย มันคือโรคของคนแก่ร่างกายปวดเมื่อยไปหมด...แต่เมื่อเธอคั้นน้ำใบบัวบกมาให้ยายได้กินตลอดเวลาสามปี ยาย...สุขภาพแข็งแรง เดินได้คล่อง ไม่ปวดเมื่อยอีก...

 

บ้านของยายเป็นบ้านไม้หลังเก่า...มียายอยู่กับคนรับใช้เป็นสาววัยกลางคน เธอไม่รู้ว่ายายมีญาติ หรือลูกหลาน หรือไม่ เพราะตลอดเวลาสามปี เธอไม่เห็นใครมาหายายเลย....เมื่อยายไม่สบายคนรับใช้ก็จะพาไปหาหมอ...หรือวันไหนหากเธอว่างก็จะมานั่งเล่นเป็นเพื่อนคุย...เธอกับยายจึงเป็นเพื่อนต่างวัยที่เข้าใจกันได้อย่างดี...เธอรู้ยายนั่งคิดถึงใครบางคนอยู่...เขาคนนั้นเป็นใครกันนะ...

 

เธอสามารถผ่านเรื่องเลวร้ายตลอดสามปีมาได้ก็เพราะการได้ช่วยเหลือคนอื่นให้มีสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง...เธอได้เปลี่ยนวิกฤต ให้เป็นโอกาส  นำเรื่องเลวร้ายมาเปลี่ยนให้เป็นเรื่องดี เธอนำใบบัวบกที่คนในโรงเรียนที่แอบปลื้มเธอนำมาฝาก เธอทุกวันมาคั้นดื่มเองและที่เหลือก็นำมาฝากคนเฒ่า คนแก่ในซอย...ทุกคนมีสุขภาพแข็งแรงจนเห็นได้ชัด...เธอต้องรีบไปโรงเรียนแล้วเดียวคนที่แอบปลื้มรอนาน...

 

“ยัยขี้เหร่...ใบบัวบก...ฉันเอามาฝากรับใบสิ กินเยอะหน่อย นะจะ... จ่ะได้สวยอย่างฉัน”

 

“แรดมาก” เธอคิด ยัยนี้สวยแต่ไม่มีสมอง...อาจจะมากกว่าเธอด้วยซ้ำ ดีแต่แต่งตัวล่อตะเข้...และตัวเหี้ยในโรงเรียน..ไปวันๆ

 

เธอนำถุงพลาสติกใส่ใบบัวบกแล้วเดินไปยังชั้นเรียน สุดท้ายเธอก็ได้ใบบัวบกสองถุงใหญ่

 

“ยัยขี้เหร่...สามปีมานี้เธอดูสวยขึ้นมากเลยรู้ตัวป่าว..”

 

“ไอ้ดุล...พูดกับน้องเขาให้เพาะหน่อยสิวะ...และกูบอกมึงกี่ครั้งแล้วพวกเราเป็นนักเรียนไม่ใช่นักเลง...พูดอะไรให้มันเพาะๆ เข้าใจหรือเปล่า...และมึงอย่าเสือกพูดป่าวๆๆ อีก มันสำหรับพวกนักเลงพูดกัน เข้าใจหรือเปล่า... เข้าใจมั้ย” 

 

ตัวเหี้ย และ ตะเข้ ในโรงเรียนพูดคุยกัน และตบหัวกันไปด้วย...เธอมองดูแล้วมันน่าสมเพส แต่ไม่ได้บอกนักเลงประจำโรงเรียนทั้งสอง เพราะไม่มีอารมณ์จะบอก...

 

“ครับบอส...เข้าใจแล้วครับ”

 

“ไอ้ดุลกูชื่อบอล...ไม่ใช่บอส...นั้นมันพวกแก๊งค์นักเลงเขาเรียกกัน...ที่หลังอย่าให้กูได้ยินอีก...มึงอาจจะโดนกูตืบ...ตายได้ เข้าใจมั้ย”

 

“ครับพี่บอล...เข้าใจแล้วครับ” ลูกน้องกอดขาขอโทษ...อย่างลูกหมาตัวน้อย

 

“น้องขี้เหร่สามปีมานี้...เธอยังได้ใบบัวบกอยู่ใช่มั้ยจะ...มันเป็นคำสั่งของพี่เองแหล่ะ...พี่สงสารน้องเลยออกคำสั่งให้ทุกคนในโรงเรียนมอบมันให้แก่น้อง...น้องคงไม่รังเกียจใช่มั้ยจะ..”

 

“ความจริงมันแค่สองปีกว่า...ยังไม่สามปีเลยจะ...พี่บอล” เธอพูดบอกคนตรงหน้า เพราะพวกเขานับเลขไม่ค่อยถูก

 

“นี้...นี้...น้องหาว่าพี่โง่ หรือจะ...นิสัยน้องอย่างนี้แหล่ะพี่ถึงยกโทษ ให้ไม่ได้เถียงคำไม่ตกฝาก...ความจริงพี่คิดจะเมตตาน้อง...แต่เมื่อน้องไม่สำนึก...น้องก็ต้องถูก พี่ทำโทษต่อไปนะจะ...น้องเป็ดขี้เหร่”

 

“ไปไอ้ดุล...เราไปหาตีนที่อื่นกัน”

 

“ครับ บอส”

 

“โอ้ย...ผมเจ็บอย่าตืบผมแรง”

 

“พี่บอล”

 

เธอนั่งอยู่หน้าห้องแถวหน้าของชั้นเรียน เธอถูกโดดเดี่ยวจากคนทั้งห้อง ไม่มีใครกล้าเป็นเพื่อนสนิทกับเธอ...คงกลัวคนที่แอบปลื้มเธอ... มอบใบบัวบกให้ นอกจากเธอจะมีเรื่องต้องเลิกรา...จากสุดที่รักของเธอเมื่อสองปีจะสามปีแล้ว เธอยังไปมีเรื่องกับนักเลงประจำโรงเรียนอีก...สุดท้าย...เธอก็ได้ใบบัวบกเป็นของขวัญทุกวัน...และไม่มีใครเข้าใกล้เธอ ... มันก็ดีเหมือนกันเธอคิด นั่งคนเดียวสบายจะตาย....เสียงสามสาวกลุ่มแรด...เธอตั้งชื่อกลุ่มให้สามสาวเองแหล่ะ...กำลังพูดอะไรกันนะ...เธอนั่งเงียบ...และฟัง

 

“นี้เธอรู้หรือป่าว...มีเด็กใหม่ย้ายมาเรียนด้วยละ...เธอ”

 

“ผู้หญิงหรือผู้ชาย...ยัยกุ้งแห้ง”

 

“ภู่...ชาย....หล่อม้าก....ขอบอก”

 

“อย่าดัดจริตให้มาก...ยัยกุ้ง...รู้มั้ย..ช่วงนี้แก่แรดขึ้นมาก..แซงหน้าเพื่อนฝูงเกินไปแล้ว”

 

“จริงด้วย..ยัยกุ้ง...อย่าพูดดัดจริตเกินไป...พวกเราลูกผู้ดีมีตระกูลต้องพูดแบบนี้จำไว้”

 

“ผู้ชาย... หล่อมาก... ขอบอก”

 

“แหว่ะ...ยัยเห็ด...แก่มันก็ดัดจริตแรด พอกับฉัน...แหล่ะ...ฉันแค่พูดเพี้ยน...แก่มันออกท่าทางจนโอเวอร์...สมน้ำหน้าที่ตกรอบ...”

 

“แก่...บอกอีเห็ดเน่า...มันตกรอบคัดเลือกตัวประกอบละครมาหรือวะ...มันถึงออกท่า..เหมือนคนบ้าแบบนี้”

 

“จริงสิ... ยัยเห็ดมันตกรอบจริง...”

 

“ฉันไปกับมันด้วย...เขาให้มันพูดประโยคเดียวกับที่ ฉันพูดนั้นแหล่ะ...ประโยคง่ายๆ มันพูดไม่ได้...แต่อยู่ที่ โรงเรียนเข้าหน่อยมันเอคติ้ง..ซะได้อารมณ์....ฉันละ...กลุ้มกับมัน”

 

“นี้แก่เลิก...พูดล้อฉันเดียวนี้นะ...แกจะรู้อะไร...มันต้องใช่อารมณ์มากแค่ไหนถึงจะแสดงได้...”

 

“พลอ..พอ..เลิกล้อหนูเห็ดไอ้แล้ว...ฉันอยากรู้ว่ามีเด็กใหม่ย้ายมาเรียนจริงรึยัยกุ้งแห้ง..”

 

“จริง...แท้แน่นอน...คุณหนูหอมหวน”

 

“อย่าดัดจริตยัยกุ้ง...เรียกฉันต้นหอม...ไม่ใช่หอมหวน”

 

“โอเค...คุณหนูต้นหอม”

 

“เป็นผู้ชายจริง...หล่อมั้ย...ยังไม่รู้...เพราะยังไม่เห็นหน้าชัดเจน”

 

“ขอให้หล่อที่เถอะ...”

 

“แก่ต้องการ ภู่....ชาย...มากขนาดนั้นเลยหรือวะ...ยัยเห็ด”

 

“แม...แกก็เห็น...วันๆ ฉันเจอแต่ตะเข้ กับ ตัวเหี้ยทั้งวัน...ฉันก็เบื่อเป็นเหมือนกัน...”

 

“อีเห็ด...มันก็พูดมีเหตุผล...ฉันก็เบื่อ...เหมือนกัน....แก่ก็เห็นโน้นนั่งอยู่หน้าห้องนั้นก็...เป็นยัยเป็ดขี้เหร่ และเมื่อกี่ก็ ตัวเหี้ย...กับตะเข้ ...บ้าสองตัว...ฉันพูดจริงนะพวกเธอ...ฉันไม่รู้ ว่าทนอยู่นี้...มาได้อย่างไรตั้งสามปี...จะลาออกเลยก็ใกล้จะจบแล้ว...บอกจริงๆ ฉันขี้เกลียดหาไอ้...ใบ...อะไร..นะ..”

 

“ใบบัวบกจะ...พี่หอมหวน”

 

“เอ่อ...ใบเหี้ยนั้นแหล่ะ”

 

“พี่ไม่ต้องหาก็ได้นี้จะ...”

 

“เลิกได้ซะที่ไหน...ตัวเหี้ยกับตะเข้...มันจะได้เล่นงานพวกเรานะสิ....”

 

“พวกเราก็ทนไปอีก...ไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้วคงไม่ได้เจอหน้าพวกนี้อีก...เธอว่ามั้ย ต้นหอม ยัยกุ้ง”

 

“จริง....หนูเห็ด”

 

“ไปห้องน้ำกันเถอะ...พวกเรา...ฉันอยากสำรวจ....ความสวยของฉันกับกระจกบานใหญ่...”

 

“จะ...หนูเห็ด”

 

สามสาวกลุ่มแรดเดินออกจากห้องเรียนไปสามสาวกลุ่มแรดประกอบด้วย หนูต้นหอม หรือหอมหวน หนูกุ้ง หรือกุ้งแห้ง และคนสุดท้าย หนูเห็ด หรือ เห็ดเน่า และกลุ่มที่นักเรียนทั้งโรงเรียนไม่อยากยุ่ง รวมทั้งพวกกลุ่มแรดด้วยก็คือ

กลุ่มตัวเหี้ยและตะเข้ ได้แก่ ไอ้ดุล หรือ ตะเข้ เป็นลูกน้อง ไอ้บอล หรือ บอส เป็นหัวหน้าแก๊งค์นักเลง ประจำโรงเรียนและมีพ่อเป็นเจ้าของโรงเรียนรัฐบาลแห่งนี้....ใครๆ ต่างก็ไม่อยากมีเรื่องด้วย...นางสาวใบบัวบกขอบอก...

 

...................................

 

“ครูขอแนะนำนักเรียนคนใหม่ให้รู้จัก...แนะนำตัวได้เลย”

 

ครูมองหน้านักเรียนชายตรงหน้า ที่ยืนตัวตรงอยู่หน้าขั้นเรียน

 

“สวัสดีครับ...ผมชื่อ เคน ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

 

“ตกลง...นายเคน...เธอไปนั่งโต๊ะตัวหน้านั้นได้ มันว่างมานานมากแล้ว...”

 

“ครับ...คุณครู”

 

สุดท้ายเขาก็ตามพบ เป้าหมายจนได้....นี้นะหรือ คนที่น้าชาย ให้ตามสืบ...ยัยขี้เหร่นี้นะหรือ...ที่ทำให้คุณยาย น้าชายเปลี่ยนพินัยกรรม...สวรรค์ทรงโปรด...คุณยายคงบ้าไปแล้วแน่นอน...นักเรียนใหม่นามว่า เคนคิด

 

จบบทที่ 1 ต่อบทที่ 2  พินัยกรรม