Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

       

        ในที่สุดวันแรกของการเปิดเรียน วันแรกที่ฉันได้ใส่ชุดนักเรียนที่คิกขุอาโนเนะที่สุด และเป็นวันแรกของการได้เจอะเจอเพื่อนใหม่ๆ ก็มาถึง ฉันหมุนตัวไปมาหน้ากระจกเป็นรอบที่ร้อยแล้วตั้งแต่แต่งตัวเสร็จพลางมองดูตัวเองในชุดนักเรียน...เสื้อขาวแบบสวมหัวมีปกพอดีตัวและกระโปรงจีบรอบลายสก็อตสีเขียวอ่อนยาวเหนือเข่า ถุงเท้ายาว ดูๆไปเหมือนชุดเด็กญี่ปุ่นเลยแฮะ แต่ชื่อโรงเรียนนี่มันเป็นของคริสนี่หว่า (???)

 

        แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นเพราะยังไงฉันก็น่ารักอยู่แล้ว  ไม่รู้หลงตัวเองไปหรือเปล่านะแต่มันก็จริงนี่นาและแล้วความมั่นใจที่ฉันอุตส่ายัดเยียดให้ตัวเองก็พังยับเยินอย่างไม่เหลือชิ้นดีเพราะ...

 

        "ว้าวๆๆ ไอ้เปี๊ยกแอ๊บแบ้วๆ" หน็อยไอ้พี่บ้าว่าเค้าไม่พอแถมยังมีเป่าปากอีก ชาติก่อนเกิดเป็นนกไงฮะ! ยัง ยังไม่หยุดอีก...นั่น! ไอ้บ้านั่นมันวิ่งมาเปิดกระโปรงฉัน กรี๊ด!

 

        "ไอ้พี่ต้นไอ้ลามก! อ๊ากกก! แม่ แม่คะไอ้พี่ต้นมันเปิดโปรงตาลอะ" ฉันวิ่งไปเกาะหลังแม่ที่กำลังทำข้าวเช้าอยู่ โดยที่มีพี่ต้นวิ่งตามมาแต่ต้องเบรกเอี๊ยด เมื่อแม่ยกตะหลิวเป็นเชิงขู่ อะฮ่าสมน้ำหน้าฉันแลบลิ้นปิ้นตาให้ แบร่

 

        "ตาต้นไปแกล้งน้องทำไมแล้วตัวเองแต่งตัวเรียบร้อยแล้วหรอ เสื้อน่ะหัดใส่เข้าไปในกางเกงให้มันเรียบร้อยหน่อยได้มั้ย...@$%&*%#$@..." และรายการร่ายยาวของท่านแม่ก็เริ่มขึ้นโดยที่ฉันเริ่มถอยห่างออกทีละน้อยๆ เข้ามานั่งในโต๊ะทานอาหารโดยเสียงบ่นว่าพี่ต้นยังคงต่อเนื่องส่งผลให้เจ้าตัวไม่สามารถถอยทัพออกมาได้

 

        เชอะ! สมอยากมาว่าเค้าดีนักโดนซะบ้าง

 

        "นี่ แล้วอย่าลืมไปรับน้องตอนเลิกเรียนด้วยนะ นายต้นได้ยินหรือเปล่า"

 

        "คร้าบบบบ"

 

        แล้วร่างของไอ้พี่จอมลามกก็โผล่ออกมา ฉันกลั่นหัวเราะกับสีหน้าเหมือนคนหวิดตายของพี่ต้น ฮ่าๆๆๆ อยากหัวเราะให้แข้วหัก เอิ๊กๆ

 

        "นี่! แกหัวเราะอะไรหัวเราะฉันใช่มั้ยฮะ!" ไอ้พี่ต้นตะคอกใส่หน้าฉันที่ตอนนี้หัวเริ่มหดเล็กน้อย แง๊!

 

        รับโทรศัพท์ด้วยครับรอนานแล้วครับ~

 

        แล้วเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังช่วยชีวิตไว้ ฟู่ รอดไป อ๊ะพี่ต่อโทรมานี่ฉันกดรับโทรศัพท์พลางเหล่ไปมองไอ้พี่ต้นที่ทำหน้าหงิกหน้างอฟุตฟิตฟอไฟบ้าบออะไรอยู่คนเดียวก็ไม่รู้

 

        "ว่าจะไดคะพี่ชายสุดหล่อ" ฉันทักด้วยความเคยชิน ซึ่งก็เรียกความสนใจจากพี่ชายสุดโฉดบ้าอำนาจที่กำลังทำหน้างอนเหมือนเป็ดได้เป็นอย่างดี

 

        [จ้า น้องสาว เดี๋ยวพี่ไปรับที่บ้านนะ]

 

        "เอ๋...จะดีหรอคะพี่ชายวันนี้น้องน่ารักด้วยนาไม่กลัวสาวๆเข้าใจผิดหรอคะ" ฉันแกล้งล้อ เพราะพี่ชายคนนี้ของฉันเค้าเสน่ห์แรงมากๆ เห็นมาดนิ่งๆนะ (เวลาอยู่กับพี่ต้นกล้า) แต่เวลาอยู่กับฉัน พี่ตัวต่อคือผู้ชายที่ใจดีที่สุดอาจจะเป็นเพราะฉันเป็นน้องสาวและเป็นน้องเล็กสุดด้วยก็ได้มั้ง

 

        [งั้นก็ดีสิ เราก็จะได้ไม่มีหนุ่มๆมาเกาะแกะด้วย]

 

        "ฮื้อ... พี่ต่ออะแค่พี่ต้นคนเดียวตาลก็แทบจะไม่มีเพื่อนผู้ชายแล้วนะค้าสงสารน้องน้อยนัยตาละห้อยเถอะน้า" เดี๋ยวจะได้ขึ้นคานทองกันพอดี (แอบต่อในใจ)

 

        "อะฮึ้ม!" อยู่ดีๆไอ้พี่ต้นก็กะแอมกะไอขึ้นมา กระดูกเป็ดติดคอไงเพ่

 

        [หึหึ ตกลงพี่ไปรับนะ] ฉันสบตากับพี่ต้นแป๊ปหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆเรียบเรียงคำพูดให้พี่ต้นและพี่ต่อฟังกันทีเดียวให้เข้าใจ (เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมามักจะเกิดเรื่องน่ะสิ)

 

        "ก็ได้ค่ะ...เดี๋ยวตาลจะไปโรงเรียนกับพี่ต่อ ส่วนตอนเย็นก็เป็นหน้าที่ของพี่ต้นที่ต้องไปรับตาลแล้วกัน" ฉันลองหันไปสบตากับพี่ต้นอีกครั้งซึ่งก็เป็นดังคาดไว้ที่ไม่ผิด สายตาไม่พอใจขั้นรุนแรง

 

        [งั้นอีก20นาทีนะ บายจ้ะ]

 

        "ค่ะ...พี่ชาย" ฉันกดวางสายและเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋า พอเงยหน้ามาเจอพี่ชายหน้าเป็ด เอ๊ย หน้าคน ก็ถึงกับสะดุ้งเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องกันเลยทีเดียว

 

        "เอ่อ...เดี๋ยวพี่ต่อจะมารับเค้าไปโรงเรียนนะ"

 

        "ไม่เอาเดี๋ยวฉันไปส่งเอง" พี่ต้นสวนขึ้นมาทันที

 

        "ไม่ได้ เค้าตกลงกับพี่ต่อแล้ว" ฉันเถียงกลับเสียงแข็ง

 

        "แล้วฉันไม่ใช่พี่แกหรือไงฮะ!" บ้าๆๆบ้าที่สุด วันนี้มันควรเป็นวันที่ฉันจะต้องมีอารมณ์แจ่มใสพร้อมที่จะไปเผชิญกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกสองสามชั่วโมงข้างหน้าไม่ใช่หรอ แล้วนี่อะไร นี่อาร๊ายยย

 

        "มันก็ช่ายยย พี่ต้นก็พี่ พี่ต่อก็พี่..."

 

        "แล้วทำไมฉันถึงไปส่งแกไม่ได้!" แล้วทำไมถึงอยากไปส่งนักเล่าวันนี้! วันอื่นก็ส่งได้ ฉันเริ่มมองไอ้พี่ต้นด้วยสายตาเซ็งๆ

 

        "แกมองฉันแบบนี้หมายความว่าไง แกจะหาว่าฉันพาลใช่มั้ย!"

 

        ถูก! ถูกที่สุด แต่เรื่องอะไรฉันจะพูดออกไป ขืนพูดนะบ้านแตกชัวป๊าบ!

 

        "เอะอะอะไรกันน่ะสองคนนี้" แม่เดินเข้ามาพร้อมโถข้าวต้มหอมฉุยน่าเจี๊ยะ

 

        "ก็พี่ต้นน่ะสิ ตาลบอกว่าวันนี้พี่ต่อจะมารับไปโรงเรียน พี่ต้นก็ไม่ยอม" ฉันได้ทีรีบฟ้อง ส่วนคนถูกหาว่าไม่ยอมหันมาถลึงตาให้ก่อนจะลุกพรวดพราดออกจะโต๊ะไป

 

        "อ้าวแล้วต้นจะไปไหนล่ะลูก ยังไม่ได้ทานข้าวเลยนะ" แม่ร้องถามเสียงหลง

 

        "วันนี้ต้นรีบฮะยังไม่หิว ไปก่อนฮะแม่หวัดดี" พี่ต้นยกมือไหว้แม่แล้วเลยมองค้อนมาให้ฉันก่อนจะสาวเท้าออกจากบ้านไป ซักพักก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ก็ดังขึ้นจากทางหน้าบ้านพร้อมเสียงล้อยางเบียดบดบนพื้นถนน... สงสัยจะโกรธจริง เดี๋ยวตอนเย็นค่อยง้อก็ได้วะ

 

        หลังจากทานอาหารเสร็จพี่ต่อก็มาถึงพอดี เราสองคนจึงลาพ่อกับแม่แล้วออกเดินทางไปโรงเรียนเซนต์ดอร์เบิร์กทันที...

 

        "ตื่นเต้นมั้ยเราน่ะ"

 

        "ก็นิดหน่อยค่ะ" ฉันตอบพลางยิ้มน้อยๆอย่างให้กำลังตัวเอง พี่ต่อยกมือขยี้หัวฉันเบาๆด้วยความเอ็นดู

 

        เวลาต่อมา

 

        ฟ้าว~ ๆ ~ ~

 

        ในที่สุดก็ถึงซะทีโรงเรียนเซนต์ดอร์เบิร์ก

 

        พี่ต่อเลือกจอดรถไว้ข้างๆห้องปกครองเพราะจอดไม่นานก่อนเราทั้งคู่จะเข้าห้องปกครอง ในห้องมีแอร์เย็นฉ่ำและมีโต๊ะอาจารย์หลายโต๊ะจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ พี่ต่อส่งสายตาประมาณให้ฉันรออยู่ข้างนอกฉันจึงเลือกนั่งตรงเบาะข้างประตูโดยมีโต๊ะข้างๆถัดจากด้านหน้าฉันประมาณสองโต๊ะมีอาจารย์ผู้หญิงนั่งอยู่อาจารย์ท่านนั้นมองฉันผ่านแว่นที่สวมอยู่อย่างสำรวจทำให้ฉันเกร็งตัวขึ้นมาทันที

 

        ฉันแกล้งทำเป็นไม่เห็นพลางสอดส่ายสายตาไปด้านนอกแต่หูกลับได้ยินเสียงพูดคุยดังมาจากทางโต๊ะของอาจารย์ท่านนั้นฉันหันไปมองแวบหนึ่งจึงเห็นว่ามีอาจารย์ผู้หญิงอีกคนยืนอยู่ข้างๆ ฉันรีบเบนสายตามองรอบๆ ทำเนียนไว้ก่อน

 

        "เด็กคนนั้นหรือเปล่าคะที่จะเข้าไปอยู่ห้องD" ฉันคาดว่าน่าจะเป็นอาจารย์ที่ยืน

 

        "ค่ะ...มากับนายต่อเห็นว่าตอนนี้กำลังเข้าไปคุยกับการเงินอยู่" และคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอาจารย์คนใส่แว่น

 

        "น้องนายต่อหรอค่ะเนี่ยถึงว่าหน้าตาไม่ทิ้งกันเลย" ฉันลอบอมยิ้มอย่างเก้อเขิน แหมๆๆ จะชมกันต่อหน้าเลยหรอค้า

 

        "อืม..." อีกเสียงตอบรับเรียบๆ

 

        "เป็นถึงน้องนายต่อทำไมถึงไปเข้าห้องD ล่ะค่ะน่าจะไปเข้าห้องB หรือห้องC มากกว่า"

 

        "สองห้องนั้นเต็มหมดแล้วเหลือแต่ห้องD"

 

        "แต่ว่าจะไหวหรือค่ะ ห้องD น่ะ ดิฉันว่า..." เสียงที่ออกอาการเป็นห่วงทำให้ฉันเริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมาตะหงิดๆแล้วน้าเนี่ย

 

        "จะห้องอะไรมันก็อยู่ในเซนต์ดอร์เบิร์กเหมือนกันแหละค่ะ" น้ำเสียงของจารย์แว่นเริ่มขุ่นๆชอบกลแล้วแฮะ

 

        "ค่ะ ดิฉันก็ว่างั้น...หวังว่าแกจะรับได้นะค่ะ เฮ้อ..." อ้าวๆๆๆ ทำไมต้องถอนหายใจด้วยล่ะเจ๊! คนยิ่งใจไม่ดีอยู่!!

 

        ฉันหันไปมองคนถอนหายใจแวบหนึ่งก่อนจะสะดุ้งเมื่อพี่ต่อสะกิดเรียกกระทันหัน

 

        "ไปกันเถอะ"

 

        "ป...ไปไหนค่ะ"

 

        "ก็ไปห้องพักอาจารย์ไง อาจารย์ที่ปรึกษาของเราเค้ารออยู่" พี่ต่อพูดเสร็จก็จ้ำอ้าวไปทันที

 

        หะ หา! ห้องพักอาจารย์งั้นหรอ