Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย
zomii
5) คณิตศาตร์แห่งความซวย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ห้องพักอาจรย์อยู่ชั้นสองของตึกหนึ่งที่กินพื้นที่เกือบครึ่ง ด้านในถูกจัดเรียงอยากเรียบร้อยและเป็นระเบียบ พี่ต่อพาฉันไปยืนหน้าโต๊ะอาจารย์สาวคนหนึ่งที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ฉันได้ยินพี่ต่อกับอาจารย์สาวสวยคนนั้นทักทายกันนิดหนึ่งก็จะขอตัวกลับ
"สู้ๆน้องรัก" พี่ต่อตบไหล่ฉันเบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ แล้วก็เดินจากไปทันที
"สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้อย่างเก้ๆกังๆ
"สวัสดีจ้ะครูชื่อเอมมิกา เรียกจารย์เอมเฉยๆก็ได้จ้ะครูชินกว่า..." รอยยิ้มสดใสฉายบนใบหน้าขาวละมุมที่ถูกแต่งแต้มเพียงเล็กน้อย
"อืม เอาเป็นว่าเราไปทำความรู้จักกับเพื่อนๆในห้องดีกว่านะ"
"ค่ะ" ฉันตอบรับก่อนจะเดินตามหลังอาจารย์เอมมิกา หรือจารย์เอมเฉยๆไป
เอาวะ! ไอ้ตาลสู้ๆ!!
อาจารย์เอมมิกาดูเป็นสาวหวานน่ารัก อายุน่าจะไม่เกิน 30 ตัวเล็กๆหุ่นเพียวบางในชุดเสื้อเชิ้ตกระโปรงทรงตรงผ่าหลังเล็กน้อย ขาได้รูปบนรองเท้าส้นสูงทำให้ดูสง่ามากทีเดียว
เราทั้งคู่เดินผ่านทางเชื่อมระหว่างตึกหนึ่งและตึกสองก่อนขึ้นบันไดไปยังชั้นสี่ เดินผ่านประตูห้องเรียนสีฟ้าหม่นที่ถูกปิดไว้มากมาย ฉันลองมองเข้าไปในห้องต่างๆ จึงรู้ว่าเป็นห้องติดแอร์ทำให้ต้องประตูปิดตลอดเวลาเพื่อความสะดวกสบายในการสอนของอาจรย์ท่านต่างๆ ที่จะได้มีความเป็นส่วนตัวกับลูกศิษย์
ก่อนที่จะหยุดหน้าห้องเรียนห้องสุดท้าย อาจารย์เอมมิกาหันมายิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนก่อนจะเดินเข้าห้องไป โตขึ้นไปฉันอยากสวยแบบนี้บ้างจัง...
ฉันมองเข้าไปในห้องผ่านบานกระจกทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า ช่างเป็นห้องเรียนที่ เอ่อ ที่เหมือนตลาดสดอะไรอย่างนี้! ทุกอย่างดูวุ่นวายเสียงก็ดังออกมาถึงด้านนอก เพราะอาจารย์เอมมิกาปิดประตูไม่สนิท ตอนนี้ยังไม่มีใครในห้องสังเกตเห็นอาจารย์แกเลย กลุ่มทางหลังห้องโวยวายดังลั่นส่วนทางหน้าห้องก็ไม่ยอมแพ้ ตะโกนพูดกันไปมา อาจารย์เอมมิกาเดินไปหยุดอยู่ด้านหลังโต๊ะหน้ากระดานกำลังโปรยยิ้มน้อยๆไปให้เหล่านักเรียนที่น่ารัก (ฉันว่านะ) แต่ไม่มีใครสนใจแกเลยซักนิด
และตอนนี้ฉันก็เริ่มเห็นสีหน้าไม่พอใจที่เริ่มจะก่อตัวบนใบหน้าสวยหวานของอาจารย์เอมมิกา และแล้วอาจารย์เอมก็ไม่รอให้ใครเห็นแกอีกต่อไป แกกระแอมกระไอเล็กน้อยพอเป็นพิธี แต่มันก็ไม่ได้ผล จากรอยยิ้มอ่อนหวานเมื่อครู่กลายเป็นยิ้มแยกเขี้ยว (อำมหิต) ฝ่ามือทั้งสองตบลงบนโต๊ะที่น่าสงสารเสียงดังลั่น
-ปัง!!!-
เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ ให้ตาย! ตอนนี้ฉันเริ่มเห็นหมอกแห่งความตายวนเวียนรอบๆตัวอาจารย์เอมมิกาแล้วสิ และดูเหมือนมันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอย่างน่ากลัว บรื๋อ ใครก็ได้ช่วยพาฉันออกไปจากตรงนี้ที! และดูเหมือนทุกคนในห้อง ก็เริ่มเห็นในสิ่งที่ฉันเห็นจึงค่อยๆคืบคลานกลับไปนั่งที่ของตัวเองอย่างระแวดระวัง ส่วนคนที่นั่งอยู่กับที่อยู่แล้วก็พากันก้มหน้าก้มตา สงสัยจะกลัวเจ๊แก (สรรพนามเริ่มเปลี่ยนไปตามกาลเวลา)
เมื่อทุกอย่างกลับสู่ความสงบ เสงียมและเรียบร้อย ใบหน้าสวยหวานก็กลับมาผลิบานบนในหน้าของอาจารย์เอมมิกาเหมือนเดิม และมันทำให้ทั้งห้องคลายจากความตึงเครียดเช่นกัน เจ๊เอมกวาดสายตาไปทั่วห้องด้วยความพึงใจ ช่างเป็นอาจารย์ที่น่ากลัวจริงๆ
"สวัสดีทุกคน"
"สวัสดีคร้าบ... สวัสดีค่ะ"
"จ้ะ...วันนี้ครูมีข่าวดีจะมาบอก"
"รื่องเด็กใหม่ใช่มั้ยค่ะ’จารย์"
"ข่าวเร็วเหลือเกินนะแอร์..." ฉันเห็นเจ๊เอมมิกาแกยิ้มน้อยๆ ให้กับความแสนรู้ของใครซักคน แล้วพูดต่อว่า
"ใช่จ้ะ วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาทำความรู้จัก..."
"ผู้หญิงหรือผู้ชายฮะ’จารย์" คราวนี้เป็นเสียงผู้ชาย เฮ้อ...ดูเหมือนว่าห้องนี่จะเป็นพวกช่างขัด
"ผู้หญิงจ้ะ..."
"สวยมั้ยฮะ" เสียงเดิมถามอย่างกระตือรือร้นจนเพื่อนๆในห้องพากันโห่ล้อ โอ๊ย! ตอนนี้ฉันโคตรตื่นเต้นเลย
"เอาล่ะ ทุกคนเงียบ... แล้วเธอก็เงียบด้วยนายบอส" เจ๊เอมมิกาหลิ่วตาไปทางหลังห้อง ก่อนจะหันหน้ามาทางฉันที่ยืนหัวโด่อยู่หลังประตู อยากบอกว่าตอนนี้ขาฉันสั่นด้วยงะ T_T
"เข้ามาสิจ้ะ"
ฉันสูดหายใจเข้าปอดฟอดใหญ่ ก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง ตอนนี้สายตานับสิบคู่มองตรงมาที่ฉัน มันทำให้ฉันประมาทและอาย
"สวัสดีค่ะ เราชื่อลูกตาล เรียกตาลสั้นๆก็ได้... ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" ฉันก้มหัวและยิ้มน้อยๆ ส่งให้ทุกคนอย่างมีไมตรีจิต
พอเสร็จสิ้นพิธีอาจารย์เอมมิกาก็ให้ฉันไปเลือกที่นั่ง จากที่ฉันดูมีการจัดโต๊ะแบบคู่และมันไม่มีที่ให้นั่งเลย เอ๊ะ เจอแล้วๆ มันเป็นที่ว่างสองที่ติดกันข้างหน้าต่างแถวกลางไม่หน้าไปและไม่หลังไปอยู่กึ่งกลางห้องพอดี ฉันจึงเดินไปทางนั้นแต่ก่อนที่ฉันจะวางกระเป๋าลงบนโต๊ะก็มีคนเรียกขึ้นซะก่อน
"นี่ลูกตาล มานั่งตรงนี้สิ นั่นมีเจ้าของแล้ว" คนที่เรียกฉันเป็นผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆโต๊ะที่ถูกตีตราจองไว้แล้ว และที่นั่งข้างเธอคนนั้นก็ว่างพอดี ฉันจึงไปนั่งทันทีโดยไม่คิดอะไรมาก นั่งสองคนดีกว่านั่งคนเดียว ฮิฮิ
หลังจากนั้นฉันก็ได้รู้ว่าเธอชื่อฟาง เป็นคนที่น่าตาดีดูน่ารักจิ้มลิ้ม ปากนิดจมูกหน่อย ตากลมโตสีดำขลับ ผิวขาว ตัวเล็กๆ ผมที่ถูกปล่อยสยายเป็นทรงเหยียดตรง ส่วนปลายถูกดัดเป็นลอนนิดๆ แต่ไม่อาจปกปิดหูกางๆของเธอได้ เพราะมันมักโผล่ออกมาให้ฉันเห็นเป็นพักๆเวลาเธอขยับตัว ฮ่าๆๆๆ แต่สรุปรวมๆก็น่ารักดี
และคนที่นั่งด้านหน้าฉัน คือหวาย อืม... คนนี้ก็จัดว่าน่ารักนะ มีผิวขาวซีดแบบอาหมวย แล้วอีกคนที่นั่งข้างหวาย คือแอร์ คงจะเป็นคนนี้มั้งที่พูดขัดอาจารย์เอมมิกาคนแรก... แต่ว่าน่ารักใช่เล่นแฮะ ถึงผิวจะดูคล้ำๆไปนิดแต่ก็ไม่จัดว่าดำ ผมสีดำออกน้ำตาลถูกรวบตึงทำให้ดูทะมัดทะแมง งืมๆๆๆ น่ารักอ๊า
หลังจากหมดคาบโฮมรูมแล้วอาจารย์เอมมิกาก็ออกจากห้องไป ปล่อยให้พวกเพื่อนๆในห้องเข้ามาทำความรู้จักกับฉันอย่างเป็นกันเอง ช่วงรอเวลาเรียนในชั่วโมงต่อไป ฉันอดหันไปมองโต๊ะสองตัวทางด้านข้างอย่างสงสัยไม่ได้ นี่ก็จะได้เวลาเรียนแล้วทำไมถึงยังไม่มีใครมานั่งนะ...
"ฟาง...แล้วใครนั่งตรงนี่ล่ะ? ฟางขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนมองตามมือฉัน แล้วความเข้าใจก็บังเกิดขึ้น
"อ๋อ ของ..."
-ครื้น-
ยังไม่ทันที่ฟางจะตอบคำถาม เสียงประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับการก้าวเข้ามาในห้องของสองบุรุษ ซึ่งคุ้นหน้าคุ้นตาฉันเหลือเกินเหมือนเคยเห็นที่ไหนเลยแฮะ
คนแรกน่าตาดี ขาว ผมซอยสไลซ์ระต้นคอสีดำสนิทอยู่ในชุดนักเรียนเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว มีเนกไทสีเขียวอ่อนลายสก็อตผูกหลวมๆ กับกางเกงขายาวสีดำ ชายเสื้อดูเหมือนจะหลุดออกมาได้ทุกเมื่อ เอ...ฉันว่าน่าตาอย่างนี้มันคุ้นๆนะเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนแต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกแฮะ ฉันมองใบหน้านั้นอย่างฉงน แล้วก็ต้องเบิกตาโตเมื่อเห็นอีกคนที่เดินตามเข้ามา
!!!
นะ..นั้น นั้นมัน หน้าตาที่ดูดีไม่มีพิษมีภัย แว่นทรงสี่เหลี่ยมมล ละ...แล้วทรงผมสีน้ำตาลแกมแดงซอยสไลซ์ประบ่า โอ้วไม่... สองบุรุษที่ฉันอยากเจอะอยากเจอน้อยที่สุดในโลก! โดยเฉพาะอีตานั่น!คนที่เดินอยู่ข้างหน้านั่น! เพราะชุดที่ใส่ทำให้ฉันจำไม่ได้ อ๊าก!!! สวรรค์ ทำไมถึงทำกับฉันอย่างงี้ TOT
ฉันรีบก้มหน้าก้มตาหวังหลบไม่ให้ไอ้สองคนนั้นเห็น แต่ดูเหมือนว่ามันจะช้าไป! หรือเป็นเพราะว่าวันนี้ฉันดวงตกก็ไม่รู้!! สายตาของนายนั่นมันถึงตวัดมาที่ฉันโดยที่ฉันก็หลบไม่ทัน และแล้วเวลามหาซวยก็บังเกิด!
-ปัง!!!-
ฉันสะดุ้งโหยงลุกขึ้นยืนสุดตัวด้วยความตกใจ ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่ทำให้เกิดเสียงแล้วมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดไม่มีผิด! มันคือไอ้โหดบนรถเมล์นั่น มันยืนอยู่ตรงหน้าฉันพอดี แล้วก็ทำน่าบึ้งตึงมองมาที่ฉัน สายตาเหมือนเยี่ยวคู่นั้นเกือบทำให้ฉันหัวใจวาย พระเจ้าฉันจะตายมั้ยเนี่ย T_T
ไม่! เราต้องสู้สิ!! ฉันปลุกกำลังใจให้ตัวเอง พยายามบังคับไม่ให้ตัวเองก้มหน้ามองพื้นโต๊ะแล้วหันไปเผชิญกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นโดยไม่ยอมนั่ง สู้ๆ!!
"เด็กใหม่! งั้นหรอ?" คิ้วทั้งสองข้างของนายนั่นเลิกสูงขึ้นอย่างสงสัย ผิดกับน้ำเสียงที่มันบ่งบอกว่ารู้ดีอยู่แล้วว่าใช่! ยัยนี่แหละเด็กใหม่ อุ๊ วะ ฮ่าๆๆๆ (หัวเราะแบบจอมมารในหนังจีน)
"อ้าว! เธอนั่นเอง" นายแว่นทักฉันพลางส่งยิ้มน้อยๆมาให้ หลังจากทำหน้างงมาพักใหญ่ๆ
ฉันส่งยิ้มน้อยๆกลับไปเช่นกัน ผิดกับอีกคนที่ทำหน้าตึงจะโหดไปไหนเนี่ยฉันกลัวนะ
เสียงประตูถูกเปิดขึ้นอีกครั้งโดยฝีมืออาจารย์ชายท่านหนึ่ง ส่งผลให้นายโหดกับนายแว่นเดินไปนั่งที่ของตัวเอง ซึ่งเป็นที่ที่ว่างข้างๆฉันนั่นแหละ ไรวะ! นึกว่ารอดแล้วนะเนี่ย แล้วก็ต้องเซ็งหนักเมื่อไอ้โหดนั่นมันมานั่งข้างฉัน โอ๊ย! แม่เจ้า!!
วิชาแรกคือวิชาสังคมศาสตร์ วันนี้เป็นการเริ่มบทเรียนแรกจึงเป็นเรื่องง่ายๆ ไม่ปวดหัวนัก แต่ที่ปวดหัวก็ไอ้คนที่มันนั่งข้างๆนี่แหละ เรียนก็ไม่เรียนนั่งหลับ ฉันจึงได้สบตากับนายแว่นเป็นพักๆโดยที่อีกฝ่ายก็ส่งยิ้มมาให้ฉันน้อยๆอย่างเคย ฉันคงบ้าไปแล้วแน่ๆที่ดันไปใจเต้นแรงกับรอยยิ้มนั้น อ๊ากกกก โรคบ้าผู้ชายของฉันต้องกำเริบแน่ๆเลยอ๊า
พอถึงเวลาพักทานข้าวฉันก็ไปทานอาหารกลางวันกับพวกของฟางที่มี ฉัน ฟาง แอร์และหวาย คนในโรงอาหารเยอะมากๆ ถึงขั้นแออัด กว่าที่พวกเราจะซื้ออาหารเสร็จก็เล่นทำฉันหิวแทบแย่... พอหมดเวลาพัก ฉันและเพื่อนๆก็เดินขึ้นห้องทันที
จากที่ฉันสังเกตนายขี้เก๊กนั่นมักจะหลับเฉพาะบางวิชาเท่านั่น แต่วิชาหลักๆเช่น ภาษาไทย วิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ และภาษาต่างประเทศ หมอนี่ดูตั้งหน้าตั้งตาเรียนถึงจะดูไม่ค่อยสนใจซักเท่าไหร่ก็เถอะ เอ๊ะ! นี่ฉันจะไปสนใจไอ้บ้านั้นทำไมเนี่ย โธ่วุ้ย!!
ฉันหยักไหล่เล็กน้อยกับความคิดของตัวเอง ก่อนจะหันไปสนใจตัวเลขที่อยู่บนกระดาน บททบทวนของปีที่แล้วถูกขีดเขียนลงบนกระดานให้นักเรียนผู้โชคดีออกไปคิด ฉันมองโจทย์นั้นอย่างสนใจ...อืม...ตรีโกณมิติ
"เอาล่ะ ใครจะมาแก้โจทย์บนกระดาน?" อาจารย์ เดโช กวาดตาไปทั่วทั้งห้อง แต่ก็ไม่มีผู้กล้าซักคน
"เอ้า ไม่มี...งั้นจะเรียกตามเลข อ๊ะ! ว่าไงนายไม้" อาจารย์เดโชมีท่าทีแปลกใจที่อยู่ๆไอ้ขี้เก๊กที่มันนั่งข้างๆฉันก็ยกมือขึ้น แล้วความสนใจของคนทั้งห้องก็ถูกเบนไปที่ตานั้นทันที รวมทั้งฉันด้วย
"อาจารย์คับ พอดีว่าห้องเรามีเด็กใหม่เพิ่มมาคนหนึ่งคับ" ฉันไหวตัวน้อยๆ ก่อนจะหันไปมองเสี้ยวหน้าของหมอนั่น และคำพูดต่อมาของนายนั่นราวกับฟ้าผ่าเปรี้ยงลงบนหัวกะบาลสวยๆของฉัน!
"...ผมก็เลยอยากเสนออออ"
แล้วไอ้เสียง เสนอ ที่ถูกลากยาวๆพร้อมๆกับสายตาที่จิกมาทางฉันนั้น... มันน่านัก ฮึ่ม! ฉันหันไปมองทางอาจารย์เดโช ที่ตอนนี้เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ก่อนจะหัวเราะออกมา ช่างเป็นเสียงหัวเราะที่เสมือนดังมาจากขุมนรกซะจริงๆ
"เด็กใหม่? ไหนลองออกมาแนะนำตัวซิ"
ฉันกระพริบตาปริบๆ แล้วหันไปมองหน้าเพื่อนข้างกาย
ฟางหันมายิ้มให้กำลังใจฉัน
แอร์ส่งสายตาแบบที่บอกว่าสู้ๆนะ
หวายก็ทำปากพะงาบๆ ที่ฉันอ่านได้ว่า ‘แจ็คพ็อตแตก’
ช่างเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ TOT
ฉันหันกลับไปทางคนต้นเรื่องที่มองมาทางฉันอยู่ก่อนแล้วแถมยังยักคิ้วยียวนส่งมาให้ฉันอีก เฮอะ! ไอ้ขี้เก๊ก!! คอยดูนะฉันจะตามจองล้างจองผลาญนาย แค้นๆ
แล้วฉันก็ลุกขึ้นตรงไปทางหน้าห้อง อาจารย์เดโชส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะถามชื่อฉันและชื่อโรงเรียนเก่า แล้วลงเอยด้วยการยื่นปากกาเมจิมาให้ ฉันมองปากกาเมจิในมืออาจารย์อย่างเกรงๆ ก่อนจะรับมันมา... ฉันหันไปมองหน้าฟางแวบหนึ่ง แล้วก็เลยไปถึงไอ้ตัวดีที่ตอนนี้ยื่นนิ้วโป้งออกมาด้านหน้าก่อนจะทิ่มหัวลงด้านล่างส่งมาให้ฉัน หน็อย! ไอ้โฉดโหดทะลวงไส้!! ฉันขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกับกระดานอย่างเก็บอารมณ์ ฮึ่มๆๆๆ!!!
ได้! ฉันจะทำให้นายน่าแตกเองไอ้เบื๊อกยอดยี้งี่เง่าเอ๊ย!! ฉันมองโจทย์บนกระดานอย่างแน่วแน่(ด้วยความแค้น) รวบรวมสติแอนด์สมาธิและงัดความรู้ที่นอนอืดอยู่ในหัวสมองของฉันออกมา
ปิ๊ง! ป่อง!
ฉันยิ้มให้กับความฉลาดของตัวเอง ก่อนจะเริ่มแก้โจทย์ ตรงหน้าทีละจุด...อืม...ไซน์คอส...คอสไซน์ ฮ่าๆๆๆ...
และแล้วการเขียนอธิบายวิธีทำอย่างละเอียดยิบก็มาถึงตัวสุดท้าย ฉันจุดเน้นๆเป็นการส่งท้ายแห่งชัยชนะในครั้งนี้ ฉันยื่นปากกาเมจิคืนอาจารย์เดโชที่มีสีหน้าพึงใจอย่างเห็นได้ชัด เป็นปลื้มค่าาาเป็นปลื้ม
ฉันเดินยิ้มหน้าบานกลับมานั่งที่โต๊ะโดยที่แรงเชียร์ทั้งสามของฉันหันมาจับไม้จับมืออย่างดีใจเกินเหตุแต่ก็น่ารักดี และฉันก็ไม่ลืมหันไปเสาะยิ้มกลับให้ไอ้คนขี้แกล้งที่ตอนนี้ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้มองไปทางอื่น ฮึ! ไอ้ขี้เก๊ก!!
แล้วสายตาฉันก็ถูกเบนไปทางด้านหลังของไอ้ขี้เก๊กนั่น นายกวีนส่งยิ้มมาให้ฉันอย่างอ่อนโยน อ๊าก!!! ฉันจะบ้าตาย หล่อชะมัดเลยฉันส่งยิ้มกลับแล้วรีบหันกลับไปสนใจบนกระดานที่ตอนนี้อาจารย์เดโชกำลังกล่าวชื่นชมผลงานของฉันอยู่ล่ะ
แล้วการศึกษาหาความรู้ของฉันก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีทั้งวัน ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่น่าประทับใจ ถ้าไม่รวมการถูกไอ้ขี้เก๊กนั่นแกล้งนะ ถือว่าดีสุดๆ
พออาจารย์เดโชออกจากห้องไป เหล่านักเรียนทั้งหลายก็พากันเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้านเพราะวิชาคณิตศาสตร์เป็นวิชาสุดท้ายของวัน
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
