Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

 
        "O_O"
               
        นะ...นั่นมัน โอ้~ ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที่ว่ามันเป็นภาพลวงตา ทำไมดวงตาที่แสนจะสดใสของฉันมันถึงได้บวมโตขนาดนี้! อ๊ากกกก~ >_<
               
        "ตาล... เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมตามันบวมๆ อย่างงี้ล่ะ -_-?"
               
        ฉันเอียงหน้าหลบมือซนๆ ของหวายที่พยายามจิ้มตาฉันตรงที่มันบวมๆ ให้ได้
               
        "เปล่าซักหน่อย ตื่นมามันก็เป็นแบบนี้แล้ว เอ๊ะ! หวายเธออยู่เฉยๆ สิฉันเมื่อยคอแล้วนะ" ฉันหันไปดุหวาย แล้วเจ้าตัวก็เดินกระฟัดกระเฟียดนั่งลงข้างๆ ฟางอย่างไม่พอใจ
               
        "เมื่อคืนร้องไห้หรอตาล" ฟางถามขึ้นบ้าง
               
        "เอ่อ คือว่า...ฉัน เปล่านี้... เมื่อคืนไม่ได้ร้องไห้เลยนะจริงๆ ^^;"
               
        ไม่รู้ว่ามันเหมือนอาการกินปูนร้อนท้องหรือเปล่านะ แต่เรื่องอะไรฉันจะบอกไปตรงๆล่ะ ขืนบอกไปสิ มีหวังต้องได้นั่งตอบคำถามทั้งวันแน่ๆ
               
        หลังจากนั้นทุกอย่างก็เป็นไปตามปกติตอนกลางวันและเย็นก็ไปซ้อมที่รังพยัคฆ์เหมือนเคย ตอนแรกฉันก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงดีเวลาเจอกวีนแต่ทุกอย่างมันก็ง่ายกว่าที่คิดเมื่อเราสองคนพร้อมใจยิ้มให้กัน แต่ปัญหาของฉันคือไอ้หุ่นยนต์ขี้เก๊กนั่นต่างหาก!
               
        เมื่อวานดันไป เอ่อ ไปอันนั้นๆ (-*-) กับนายนั่นเข้า แถมวันนี้ยังต้องมาซ้อมเต้นรำด้วยกันอีก
               
        "ตาล! เธอเงยหน้าขึ้นหน่อยสิ! ก้มหน้าก้มตาอยู่นั่นแหละ"
               
        ฟางเอ็ดขึ้นเมื่อฉันเลือกที่จะมองเท้ามากกว่ามองหน้าคู่เต้น
               
        "เงยหน้าสิเงยหน้า!"
               
        แล้วฉันก็รีบเงยหน้าทันทีเมื่อเสียงฟางเริ่มเข้มขึ้นทุกขณะ แต่ก็ต้องรีบหลับตาปี๋เมื่อสายตาดันไปสบเข้ากับตานายนั่นอย่างจัง >_<
               
        "โอ๊ะ! ขะ...ขอโทษที ขอโทษ" ฉันรีบขอโทษขอโพยนายไม้ทันที เพราะดันไปเหยียบเท้าเขาเข้าเต็มเปา
               
        "หึ เมื่อไหร่เธอจะเลิกเบ๊อะซักทีห๊ะ"
               
        เสียงเย้ยหยันของไม้ที่กระซิบกลับใกล้ๆ หู ทำให้อารมณ์ในกายฉันพุ่งสูงปี๊ดอย่างกู้ไม่กลับ เลยกระแทกส้นรองเท้าใส่เท้านายนั่นอย่างแรงเป็นการแก้เผ็ด
               
        "โอ๊ย!!!"
               
        เสียงทุ้มเข้มร้องขึ้นก่อนจะผละตัวออกจากฉันก้มลงจับเท้าตัวเองอย่างเจ็บปวด
               
        "ขอโทษนะพอดีไม่ได้ตั้งใจ ^^"
               
        น้ำเสียงสำนึกผิดของฉัน ดึงให้สายตาของนายไม้หันมามอง ก่อนจะหน้าบึ่งตึงแทบจะทันทีที่เห็นรอยยิ้มยั่วพร้อมแลบลิ้นแผล็บๆ เป็นของแถมจากฉัน แบร่ๆ :p
               
        ดังนั้นการซ้อมเต้นรำของวันนี้จึงเสร็จสิ้นเร็วกว่าทุกครั้งเพราะฝ่ายชายเจ็บเท้าจนไม่สามารถเต้นต่อได้ โย่ๆ ^O^ โดยมีพยาบาลสาวแสนสวยอย่างฉันค่อยส่งยิ้ม (ยียวน) ให้กำลังใจไม่ห่าง หลังจากหลังพันเท้าให้คนเจ็บเสร็จ...
 
..............................................  

        ตอนกลับบ้านฉันก็ยังกลับกับกวีนเหมือนเดิมเพราะต้องไปรับน้องเจ้าหญิงด้วยกัน แต่ในระหว่างที่นั่งรถเมล์ไปโรงเรียนของน้องเจ้าหญิงนั้น ฉันก็สังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่งในชุดนักเรียนของเซนต์ดอร์เบิร์กมองจากทางด้านหลังนั้นดูคุ้นตาชอบกล แต่พอลองหรี่ตามองลงไปที่เท้าจึงสังเกตเห็นผ้าพันแผลพันรอบเท้านั้น ฉันก็ถึงบางอ๋อทันทีก่อนมองตามนายนั่นเดินเข้าไปในโบสถ์ในระแวงนั้น
               
        "เค้าไปทำอะไรในนั้นนะ" ฉันพึมพำออกมาเบาๆ แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้ร่างสูงที่นั่งข้างๆได้ยิน
               
        "ใครหรอตาล?" กวีนถาม พลางมองตามสายตาของฉัน แต่ร่างของนายนั่นก็อันตธานหายไปในโบสถ์เรียบร้อยแล้ว
               
        "ปะ...เปล่านี่ ไม่มีอะไรหรอก" ฉันต่อเลือกที่จะไม่บอกตามความจริง และกวีนเองก็ไม่ถามต่อ
               
        และในจังหวะเดียวกันรถเมล์ที่นั่งมาก็ติดไฟแดงพอดี และคนอย่างฉันก็ไม่ชอบที่จะให้มันค้างคาอยู่ในหัว ไหวเท่าความคิดฉันจึงตัดสินใจเด้งตัวขึ้นยืน
               
        "เอ่อ...วันนี้ฉันคงไปรับน้องเจ้าหญิงกับนายไม่ได้แล้ว พอดีมีธุระด่วนบายนะ"
               
        พูดจบก็โบกมือบ๊ายบาย ก่อนจะเดินอย่างรวดเร็วลงรถไปไม่นำพาต่อเสียงทักท้วงของกวีนที่ดังตามหลังมาซักนิด
               
        อยู่ไหนของเขานะ?...ฉันมองซ้ายแลขวาขณะเดินเข้าไปในตัวอาคารโบสถ์นั้น
               
        ภายในโบสถ์เป็นห้องโถงกว้างขวางหลังคาสูงมีม้านั่งวางเรียงเป็นแถวยาวสองฝั่ง ทางตอนหน้าของห้องเป็นยกพื้นสูงประมาณ 3 – 4 ขั้นบันไดและมีคอกวางอยู่บนนั้น ความกว้างพอดีพื้น มีพระเยซูบนไม้กางเขน ทางด้านหลังเป็นกระจกสีมีรูปเหล่าสาวกและพระแม่มารีแสดงอยู่ ด้านข้างของคอกมีเปียโนตัวหนึ่ง...อาจเป็นเพราะวันนี้ไม่ใช่วันอาทิตย์จึงไม่มีใครอยู่ด้านในเลยซักคนเดียว รอบด้านจึงมีแต่ความเงียบและออกจะวังเวงไปซักนิดสำหรับฉันที่ยืนลังเลว่าจะไปต่อหรือถอยดีกว่า
               
        "มะ...ไม้!" ฉันตัดสินใจตะโกนเรียนนายนั่นเพราะยังไม่คิดเสี่ยงอะไรตอนนี้
               
        "..." และความเงียบคือคำตอบที่ส่งกลับมา
               
        "ไปอยู่ไหนนะ" บ่นพึมพำกับตัวเองพลางชะเง้อมองหาอีกรอบ แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า
               
        ยืนลังเลอยู่นานจนแน่ใจว่าคงไม่พบอีกฝ่ายแน่แล้วจึงตัดสินใจถอยทัพกลับบ้าน แต่ภายในใจยังสงสัยไม่เลิกว่าอีกฝ่ายมาโบสถ์ทำไมในเมื่อวันนี้ไม่มีการทำพิธีทางศาสนา...

..............................................  

        "พี่ต่อเดินทางดีๆ นะค่ะ T_T แล้วอย่าลือซื้อของฝากมาให้ตาลด้วยนะ" ฉันพูดอำลาอาลัยพี่ต่อที่หน้าบ้าน เพราะพี่ท่านต้องขึ้นรถพ่อไปลงที่หมอชิตเพื่อไปทำวิทยานิพนธ์
               
        "ไปเครื่องบินไม่ดีกว่าหรือลูก แม่ไม่ชอบเลยไอ้รถทัวเนี่ยพักนี้พายุยิ่งเข้าอยู่" คุณแม่พูดอย่างเป็นกังวล ในขณะที่พี่ต่อได้แต่ยิ้มรับ
               
        "ช่างเถอะคุณ ลูกก็โตแล้วปล่อยเค้าให้ไปกับเพื่อนๆ เถอะ" คุณพ่อพูด เพราะถ้าให้พี่ต่อขึ้นเครื่องบินก็ต้องไปคนเดียวแหงๆ เพราะเพื่อนๆ พี่ต่อแต่ละคนล้วนเป็นโรคทรัพย์จางกันทั้งนั้น
               
        คุณแม่พยักหน้ารับก่อนจะสวมกอดพี่ต่อแล้วก็หอมแก้มอีกสองฟอด แล้วก็ถึงตาฉันที่ยืนน้ำตาคลอเบ้าอยู่ข้างๆ แม่ พี่ต่อส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะอ้าแขนออกฉันจึงโผเข้าหาพี่ชายทันทีก่อนจะปล่อยโฮออกมา TOT
               
        "หึหึ โตแล้วนะเราน่ะ ทำตัวขี้แยไปได้" พี่ตัวพูดพร้อมขยี้หัวฉันอย่างเอ็นดูแกมหมันไส้นิดๆ
               
        "พี่ต่ออะ T^T"
               
        ฉันผละตัวออกจากพี่ต่อก่อนสิ่งยิ้มทั้งน้ำตาให้ หลังจากนั้นพี่ต่อก็หันไปทางพี่ต้นที่ยืนเป่าปากทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่ถัดจากฉันไปเล็กน้อย
               
        "ต้น ดูแลน้องดีๆ ด้วยล่ะ" พี่ต้นหยุดเป่าปากก่อนจะหันหน้ามองพี่ต่อพักหนึ่งแล้วจังพยักหน้ารับ ก่อนพูดห้วนๆว่า
               
        "โชคดี...พี่"
               
        พี่ต่อพยักหน้ารับก่อนเดินเข้าไปตบบ่าพี่ต้นเบาๆ แล้วจึงเดินขึ้นรถก่อนจะหันมาโบกมือลาอีกรอบก่อนคุณพ่อจะออกรถไป...