Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย
7.1
zomii
แชร์นิยาย
32) Clear !
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความอ๊ากกกก!~ ฉันทำอะไรลงไป! อารมณ์ชั่ววูบ!! ใช่แล้วๆ ต้องเป็นอารมณ์ชั่ววูบแน่ๆ ไม่งั้นฉันคงไม่ไป...เอ่อ ก-อ-ด กับไอ้หุ่นยนต์ขี้เก๊กนั่นหรอก อ๊ากกกก! >_<
ฉันขยี้หัวตัวเองเป็นครั้งที่ล้าน ให้ตายสิ! ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากลับบ้านได้ยังไง รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แม่ยืนเรียกที่หน้าประตู พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก จำได้แต่ตอนที่ กะ... โว๊ย! นั้นแหละ ว้ากกกก! อายวุ้ย!! แล้วพรุ่งนี้ฉันจะเอาหน้าที่ไหนไปมองนายนั่นนะ โอ๊ยยยยยย~ เครียด! //>O<//
รับโทรศัพท์ด้วยครับรอนานแล้วครับ~
ฉันสะดุ้งเฮือกก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูว่าเป็นใคร
~กวีน~
ฉันจ้องมองชื่อบนหน้าจอเนินนานก่อนที่อีกฝ่ายจะวางไป
"จะโทรมาอีกทำไม...ไอ้บ้าเอ้ย!" ฉันวางโทรศัพท์มือถือในมือลงบนโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์และไม่สนใจเมื่อมีสายเรียกเข้าอีกครั้ง
ผ่านไป 30นาที ฉันกลับขึ้นมาบนห้องก็ต้องตกใจเมื่อมีสายเรียกเข้าเกือบสามสิบสาย เป็นของคนๆ เดียวทั้งหมด
รับโทรศัพท์ด้วยครับรอนานแล้วครับ~
ฉันจ้องโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ตรงหน้าอย่างลำบากใจ... อยากรับแต่กลัวใจอ่อน
รับโทรศัพท์ด้วยครับรอนานแล้วครับ~
"เอาวะ! เคลียร์ให้มันจบๆไป" ฉันตัดสินใจรับโทรศัพท์พร้อมแผนการในใจ
"ฮัลโหล..."
(ตาล! เธอเป็นอะไรหรือเปล่าโทรไปตั้งนานทำไมไม่รับ) เสียงถามรัวเร็วจนฉันแทบหายใจหายคอไม่ทัน
"อะ เอ่อ...ไม่เป็นอะไร นายมีอะไรหรือเปล่า" น้ำเสียงที่ตอบกลับนั้นพยายามทำให้ดูเหินห่างและหนักแน่น
(เปล่า...แล้ววันนี้กลับบ้านยังไงทำไมไม่รอ)
ฉันก้มลงมองโทรศัพท์ในมือพยายามไม่ใจสั่นกับน้ำเสียงห่วงใย อดทนไว้ไอ้ตาล!
"อ่อ พอดีพี่ต้นแวะไปรับเลยกลับก่อน...ขอโทษนะ"
ฉันจำเป็นต้องโกหกออกไป เพราะฉันเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาถึงบ้านได้ยังไงเหมือนกัน น่าตลกมั้ยล่ะ หึ
(งั้นหรอ...แล้วนี่ทานข้าวหรือยัง)
ฉันเผลอกัดปากตัวเอง โธ่เอ้ย! ทำไมนายต้องมาเป็นห่วงเป็นใยฉันด้วยเนี่ย รู้มั้ยว่ามันทำให้ฉัน...อ่อนแอ!
"อืม เมื่อกี้เอง..."
(ตาลเป็นอะไรหรือเปล่า) เสียงที่ถามกลับแสดงความห่วงใยอย่างไม่ปิดบัง แต่ช่วยปิดบังมันบ้างเถอะนะ สงสารฉันเถอะ ฉันจะตายแล้ว T_T
"..." ฉันได้แต่กัดปากตัวเองข่มก้อนสะอื้น
(ตาล)
"นายชอบฉันมั้ย!"
(...ชอบสิ)
หลังจากเงียบไปนานกวีนก็ตอบกลับมา ถ้าเป็นเมื่อวานฉันคงจะดีใจตาย วิ่งรอบบ้านเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่งแน่ๆ แต่ตอนนี้คำตอบนั้นดูเหมือนมีดที่กรีดใจฉันมากกว่า เพราะมันช่างเจ็บปวดที่หัวใจเหลือเกิน TOT
"ชอบฉันตรงไหน..."
(อืม...ตรงไหนหรอ? คงจะตรงที่ตาลมีความน่าสนใจมั้ง เก่งและมีความอดทนเป็นเลิศด้วยขนาดโดนฤทธิ์ไอ้ไม้ไปถึงสองครั้งยังทนได้ รู้มั้ยว่าตัวเองน่ะน่าทึ่งขนาดไหน)
"แค่นี้หรอ ที่ทำให้นายชอบฉัน"
เสียงของฉันเริ่มเบาลงเรื่อยๆ
"แล้วอย่างฟางล่ะ"
(...)
"นายรู้มั้ยว่าเวลานายอยู่กับฟาง นายดูมีความสุขมากเลยนะ"
(...)
“รอยยิ้มของนายที่มีให้ฟางมันดูเท่มากเลย ฟางก็ดูมีความสุข...ฮึก"
(ตาล...)
"ยอมรับมาเถอะว่านายชอบเพื่อนฉัน แล้วฉันจะคอยช่วยเหลือนายเอง ฮึก ฟางน่ะเป็นคนดี...นายแค่ใช้ความจริงใจมากๆ หน่อย เดี๋ยวรายนั้นก็ใจอ่อนเองแหละ"
(ตาล!!!)
"นายก็ยอมรับมาสิ! รู้มั้ยว่านายทำแบบนี้ฉันเจ็บปวดขนาดไหน ทั้งสองคนรักกันแต่ไม่กล้าบอกกัน แล้วทำไมต้องดึงฉันเข้าไปเกี่ยวด้วย! มันสนุกมากใช่มั้ย เหอะ! ฉันมันโง่เองแหละ...รู้ว่าข้างหน้าเป็นหลุมกว้างก็ยังคิดว่าตัวเองเก่งจะกระโดดข้าม เลยต้องตกลงไปนอนเจ็บตัวในนั้น ฮึก"
ด้วยความตกใจเสียงตะโกนของกวีนทำให้ฉันควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ถึงได้โวยวายออกไปทั้งๆ ที่เขาไม่มีความผิดตามที่กล่าวหาซักนิด จากนั้นฉันก็เริ่มปล่อยโฮออกมาอย่างจริงๆ จังๆ แต่กวีนก็ยังไม่กดวางสายทิ้ง
"เอ่อ...ขอโทษที" ฉันเช็ดคราบน้ำตาที่แก้ม เริ่มกลับมามีสติอีกครั้ง
(ฉัน...ขอโทษนะที่ทำให้...เอ่อ)
"ช่างมันเถอะ รักกันชอบกันก็บอกๆ กันไปซะ มัวแต่เล่นท่าระวังจะโดนคาบไปกินนะ" ฉันยิ้มให้โทรศัพท์ในมืออย่างตัดใจ และพร้อมที่จะเข้าไปช่วยเหลือถ้าอีกฝ่ายต้องการ เฮ่อ~ ทำไมฉันถึงได้เป็นนางเอกผู้แสนดีอย่างนี้นะ โฮะๆๆ T^T
(ขอบใจนะตาล)
ฉันส่งเสียงตอบรับในลำคอก่อนจะกดวางสาย...จบซะทีนะ จากนี้คงไม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว สู้ๆสู้ตาย!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
