Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

 
        วันนี้ถือเป็นวันที่ฉันต้องฝึกซ้อมอย่างจริงๆ จังๆ ดังนั้นตอนพักกลางวันจึงมีการรวมหมู่กันที่รังพยัคฆ์อย่างพร้องเพรียงกัน โดยมีแขกพิเศษคือนายเจโอ
 
        "ฉันได้ยินมาว่าพวกห้องนั้นน่ะ ก็เตรียมตัวแล้วนะ" แอร์พูดขึ้นในระหว่างที่นั่งรวมกลุ่มกันกินอาหารกลางวัน (นมกับขนมปัง)
               
         "จริงหรอ! แล้วทางนั้นส่งใครเข้าประกวดล่ะ คงไม่ใช่ยัยหน้าปลาร้าจูนหรอกนะ" หวายถามขึ้นแต่ก็ไม่วายพูดเสียดสีถึงคนต้นเรื่อง ส่งผลให้คนอื่นๆ ที่ได้ยินถึงกับสำลักอากาศขึ้นมาทันที
               
         "โป๊ะแชะ! สิ่งที่เธอคิดนั้นถูกต้องที่สุด" แอร์ชี้นิ้วใส่หน้าหวายที่อึ้งสนิท
               
         "รู้สึกว่าเธอจะรู้เรื่องชาวบ้านเค้าดีจริงๆนะ" อยู่ๆเสียงนายเจโอก็ดังขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย และมันคงจะกระทบความรู้สึกของแอร์น่าดูเพราะเธอดูจะเดือดๆ อย่างไรชอบกล
               
         "รู้ไม่รู้มันก็เรื่องของฉัน! นายมายุ่งอะไรด้วย" พูดเสร็จก็เชิดหน้าหนี ปล่อยให้เพื่อนอย่างฉัน ฟางและหวายมองตามอย่างงงๆ
 
         "เหอะ! ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับ ‘ยัยจุ้น’ อย่างเธอนักหรอก" เสียงยียวนตอบกลับก่อนจะเดินหายเข้าไปด้านใน ทิ้งให้ยัยจุ้น เอ้ย! แอร์มองตามอย่างเครียดแค้น... เอ่อ สองคนนี้เค้าโกธรเกียจกันมาแต่ชาติปางไหนหรอ
               
        จากนั้นพวกเราทุกคนก็ไม่สามารถปล่อยให้แอร์กับเจโออยู่ใกล้กันได้อีกเลย เพราะถ้าใกล้กันปุ๊บระเบิดจะลงปั๊บเหมือนอย่างนี้
               
         "นี่! นายช่วยไปยืนไกลๆ ฉันได้มั้ยเห็นแล้วรำคาญลูกนัยน์ตา" แอร์ระเบิดเสียงขึ้นทันทีที่เห็นเจโออยู่ในรัศมีสายตา
               
         "มันจะมากไปแล้วนะ! ฉันยังไม่ทันไปทำอะไรเธอเลย"
               
         "โอ๊ยๆๆ! ใครก็ได้ช่วยเอาไอ้สองคนนี้ไปทิ้งซิ!"
               
         "นาย/ไอ้เชี่ย บอส!!" แหม~ ที่งี้ประสานเสียงกันดีจริงๆ แล้วทั้งสองก็เชิดหน้าหนีกันไปคนละทาง
               
        สรุปตลอดทั้งคาบพักก็ไม่มีอะไรคืบหน้าเลยแม้แต่น้อย...
               
        พอเลิกเรียนปุ๊บฉันกับเพื่อนๆ ก็ต้องแบกกระเป๋าหนังสือเดินมาที่รังพยัคฆ์เพื่อฝึกซ้อมรอบเย็น โดยมีฉัน ฟาง แอร์ หวาย บอส (ให้เหตุผลว่าต้องกลับพร้อมหวาย) ไม้ กวีน (อันนี้ไม่ต้องมีเหตุผล) และก็นายเจโอที่หาเหตุผลไม่ได้ก็ยังหน้า (ด้าน) มา
               
         "นี่ทุกคน..." ฟางส่งเสียงเรียกให้ทุกคนหันไปมองขณะที่กำลังนั่งอยู่บนชั้นสามของรังพยัคฆ์
               
         "ฉันว่าเราต้องตั้งใจกันแล้วล่ะเพราะเหลือเวลาแค่สิบกว่าวันเอง"
               
         "ใช่ ...ว่าแต่เราจะเริ่มจากอะไรก่อนดีล่ะ" หวายเสริมขึ้น
               
         "อืม...เอาเป็นหาความสามารถพิเศษก่อนแล้วกัน" ฟางเสนอขึ้นและทุกคนก็เห็นด้วย จากนั้นฉันก็ถูกส่งตัวเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้ด้านในล้อมรอบด้วยหมู่สหายทั้งหลาย อ๋า กดดันๆ
               
         "เท่าที่ฉันรู้มา ส่วนมากคนที่ลงประกวดเค้าจะร้องเพลง เต้น รำ หรือไม่ก็เล่นดนตรีกัน" แอร์พูดขึ้นเพื่อตีกรอบขอบเขตในการคิด ส่วนฉันที่ต้องแสดง ได้แต่หน้าคนพูดตาปริบๆ
               
         "ว่าแต่เธอทำอะไรได้บ้างล่ะ" นายไม้ถามขึ้นหลังจากที่นิ่งคิดกันไปพักใหญ่
               
         "ไม่รู้สิ มีตัวช่วยมั้ย" ฉันส่ายหน้า ก่อนร้องขอตัวช่วย
               
         "เอางี้...เธอร้องเพลงเป็นมั้ย"  นายนั่นถามต่อ อืม ร้องเพลงหรอ? จำได้ครั้งหลังสุดที่ร้องเพลงไอ้พี่ต้นมันบอกว่าเสียงเหมือนควายออกลูก (-*-) ดังนั้นไม่ร้องดีกว่า
               
         "(>< ) ( ><)" ฉันส่ายหน้า
               
         "ถ้างั้น...เต้นล่ะตาล เธอเต้นเป็นมั้ย แบบแดนซ์  HIP-HOP บีเกิล์ลอะไรอย่างงี้" หวายเสนอขึ้นบ้าง
               
         "(>< ) ( ><)" ว๊าย! เกิดมาไม่เคยเต้นมาก่อน ไม่เอาหรอก ส่ายหน้าทันที
               
         "แล้วรำล่ะเป็นมั้ย" ฟางสวนขึ้น
               
         "(>< ) ( ><)" โธ่! เกิดมาเคยทำซะที่ไหนกันล่ะ ส่ายหน้าๆ
               
         "อืม...ถ้าเป็นดนตรีล่ะ เล่นดนตรีได้มั้ยตาล"
               
        คราวนี้ฉันหันไปส่งยิ้มให้กวีนที่เสนอขึ้นมาก่อนตอบ
               
         "เช่นอะไรบ้างล่ะ"
               
         "ก็อย่างกีต้า..." กวีน
               
         "(>< ) ( ><)" ฉันส่ายหน้าทันที
               
         "กลอง..." บอส
               
         "(>< ) ( ><)" ฉันส่ายหน้าอีก
               
         "เปียโน..." ฟาง
               
         "(>< ) ( ><)" ฉันส่ายหน้าอีกครั้ง
               
         "แล้วพวกดนตรีไทยล่ะ" แอร์
               
         "(>< ) ( ><)" ส่ายหน้าจนหัวแทบหลุด (-*-)
               
         "โอ๊ย! สรุปเธอทำอะไรได้บ้างฮะ! ตาลลล"  หวายโวยขึ้นเมื่ออันนู้นก็ไม่อันนี้ก็ไม่
               
         "เต้นก็ไม่! รำก็ไม่! ดนตรีก็ไม่อีก"
               
        ตอนนี้ฉันได้แต่ก้มหน้าอย่างสำนึกผิดก่อนพูดเสียงอ่อยๆ
               
         "ไม่ใช่ว่ามันไม่เสมอไปหรอก แค่คิดว่า...มันไม่น่าจะดี" ฉันแก้ตัวเสียงอ่อยๆ
               
         "ไอ้เต้นกับรำน่ะตัดทิ้ง ส่วนดนตรีเนี่ยฉันก็เล่นได้เกือบทุกอย่างที่พูดมานั้นแหละ"
               
         "จริงหรอ! แล้วเธอเล่นอะไรได้บ้างล่ะสาธยายมาซิ" หวายถามขึ้นอย่างตื่นเต้น ทำให้ฉันเริ่มมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง มากกว่าเมื่อกี้นิดหน่อย
               
         "ก็กีต้า...เล่นได้สองสาย กลอง...ตีได้แต่ไม่เป็นเพลง ส่วนดนตรีไทยเนี่ยก็เปาขลุ่ยได้แต่ลืมไปแล้ว เคยสีซอด้วงนะแต่ก็ลืมไปแล้วเหมือนกัน ส่วนขิมเนี่ยเรียนได้แค่จับไม้แต่ไม่สบายซะก่อนเลยงดไปอะ...แหะๆ"
               
        แล้วทุกคนก็พร้อมใจกันยกมือขึ้นกุมขมับอยากตายขึ้นมาทันที
               
         "แต่ฉันเล่นเปียโนจบเพลงนะ!"
               
        เหมือนสวรรค์ยังไม่ใจร้ายจนเกินไปถึงได้ดลบันดารให้เธอคนนี้เล่นเปียโนเป็น! แต่ก็ต้องเลิกล้มความคิดทันทีที่ได้ยินว่า
               
         "เพลงลูกเป็นก้าบๆ น่ะ...(. .)"
               
         "โธ่! ตาล...ใครเค้าเอาเพลงลูกเป็ดก้าบๆ ไปแสดงเป็นความสามารถพิเศษกันล่ะ" แอร์ร้องออกมาอย่างเหนื่อยใจ
               
         "แล้วอย่างพวกชกมวย เทควันโด ยูโดแล้วก็คาราเต้ล่ะ" อยู่ๆนายเจโอพูดขึ้นลอยๆ อย่างนึกสนุก แต่นัยน์ตาของฉันกลับแพรวพราวอย่างประหลาด *O* วิ้งๆ
               
         "หือ!...ได้หรอ" ฉันร้องถามเสียงใสขึ้นทันที ส่งผลให้แอร์ต้องรีบงับปากที่เตรียมด่านายเจโอ ก่อนหันไปจ้องหน้าฉันเขม็ง
               
         "นี่เธออย่าบอกนะว่า..."
               
         "อืม...ได้หมดเลย ดีด้วย" ตอบสวนขึ้นไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบพร้อมรอยยิ้มมั่นใจแบบที่แอร์ต้องเรียกหายาดมเป็นพัลวัน
               
        มีแต่ไม้เท่านั้นที่นั่งอมยิ้มเพราะเคยเห็นฝีมือของสาวเจ้ามาแล้วกับตาตัวเอง
               
         "สรุป เธอถนัดด้านการต่อสู้ว่างั้น?" หวายพูดขึ้นหลังจากที่นิ่งอึ้งไปนาน ก็ได้รับการตอบรับอย่างมั่นอกมั่นใจจากฉันแทบจะทันที
               
         "ใช่!” เสียงดังฟังชัดมะคะ โฮะๆ
 
        "โอเค...ฉันว่าเราเปลี่ยนเรื่องกันดีกว่า" ฟางตอบรับก่อนเสนอเปลี่ยนเรื่องที่ทุกคนก็เห็นดีด้วยแทบจะทันทีเหมือนกัน
               
         "เอาเป็นเรื่องเดินแล้วกัน...ไหนตาลเธอออกมาเดินให้ดูหน่อย"
               
        แล้วฉันก็กลับมานั่งกระพริบตาปริบๆ อีกครั้ง ก่อนเอ่ยเสียอ่อยๆ (ตามเคย)
               
         "ต้องเดินด้วยหรอ ก็เห็นอยู่ทุกวันแล้วนี่"
               
         "มันไม่เหมือนกัน ไม่ต้องมาลีลาเร็วๆ" ฟางฉุดกระชากลากถูกฉันจนออกมายืนทางด้านหน้าได้เป็นผลสำเร็จ ก่อนจะส่งซิกให้ฉันเดิน และแล้วฉันก็ไม่ทำให้ทุกคน (ไม่) ไม่ผิดหวังเมื่อฉันเลือกเดินที่เป็นตัวเองมากที่สุด ซึ่งออกไปทางนักเลงมากกว่านางงาม
               
         "เอ่อ...ไหนเธอลองยืดหลังตรงแล้วไปต้องแกว่งแขนนะ ลองซิ" ฟางเสนอแนะขึ้น
               
        แล้วฉันทำตามโดยไม่แกว่งแขน ใช่! ไม่แกว่งแขนเลยซักนิดภาพที่ออกมาจึงดูเหมือนหุ่นยนต์เดินมากกว่าคน ส่งผลให้ทุกคนพร้อมใจกันยกมือกุมขมับอีกครั้ง ว่าฉันไม่ได้นะ ฉันทำตามที่เธอบอกง่า~ T^T
               
        เมื่อเห็นอย่างนั้นอนาคตเจ้าแม่ข่าวสาวอย่างแอร์ก็อดรนทนไม่ไหวกระโดดออกมาจัดท่าทางและเดินให้ดูโดยมีนายเจโอคอยแกล้งแซวสร้างเสียงหัวเราะให้ทุกคน บนความเครียดของคนถูกฝึกที่อยากร้องไห้อยู่ลอมล่อ TTOTT ช่วยยยยยด้วยยยยย (เสียงโหยหวน)