Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

        พอมาถึงโรงเรียนปุ๊บลูกตาลก็ตรงขึ้นห้องทันที แต่อยู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีคนเรียกพอหันกลับไปมองก็ไม่เห็นว่าจะมีใครจึงเดินต่อ เดินได้ก้าวสองก้าวก็ได้ยินคนเรียกชื่ออีก คราวนี้เริ่มไม่สบายใจทำให้นึกไปถึงสิ่งที่ไม่มีตัวตนขึ้นมาก่อนจะรีบสาวเท้าขึ้นบันไดเร็วขึ้น

        "ตาล...พี่ตาล...พี่ตาลคะ!" หญิงสาวหยุดชะงักก่อนค่อยๆ หันหลังกลับ ก็พบผู้หญิงคนหนึ่งยืนหอบแฮะๆ 

        "เมื่อกี้น้องได้เรียกพี่หรือเปล่า" ฉันเลือกใช้คำว่าพี่กับน้องเพราะเมื่อกี้ได้ยินอีกฝ่ายเรียกว่าพี่

        "ค่ะ! เรียกค่ะ" อีกฝ่ายรีบรับคำก่อนจะตั้งสติยืดตัวตรง "พี่ตาล...ใช่มั้ยคะ?"

        "จ้ะ? น้องมีอะไรหรือเปล่า" 

        "พี่ตาลจริงๆด้วย เอ...ว่าแต่ พี่เป็นคนเดียวกับลูกตาลที่เกือบเข้าทีมชาติได้เมื่อ 4 - 5ปีก่อนหรือเปล่าคะ" ฉันเริ่มขมวดคิ้วเมื่อผู้หญิงตรงหน้าดูจะรู้ประวัติของฉันดีเหลือเกิน

        "อืมใช่...น้องมีอะไรหรือเปล่า...?"

        "ไม่มีอะไรหรอกค่ะไปก่อนนะคะ" พูดเสร็จก็วิ่งจากไปทิ้งให้ฉันมองตามอย่างงงๆ อ้าว อะไรของเขานะ

  .......................................

        ตลอดช่วงเช้าไม่มีการพูดถึงเรื่องการประกวดแต่อย่างไร ฉันก็ยังคงเป็นฉันอยู่วันยังค่ำ วิ่งไปโต๊ะนู้นทีโต๊ะนี้ทีเหมือนเด็กๆ แต่ไม่ว่าจะไปโต๊ะไหนส่วนมากก็จะได้ยินเรื่องสนทนากันเพียงเรื่องเดียวคือ เรื่องชมรม??

        "ฉันกะว่าจะอยู่ชมรมเดิมว่ะขี้เกียจเปลี่ยน แล้วเอ็งล่ะไอ้แซนได้ยินว่าจานธิศักดิ์เค้าให้ไปเป็นหัวหน้าชมรมโฟโต้ช็อปนี่" ซอสถาม ขณะเดินตัวเบี้ยไปด้านหน้าช่องหนึ่ง ไอ้สองคนนี้มันเล่นเป็นอย่างเดียว

        "อืม ก็ว่าจะเข้าไปคุยกับแกอยู่วันนี้" แซนด์วิชตอบกลับก่อนหันมองร่างบางที่นั่งคร่อมเก้าอี้อย่างนึกกังวลว่าจะไหวหรือที่จะให้เธอคนนี้ลงประกวด "ว่าแต่เธอ...จะเข้าชุมนุมอะไรรู้หรือยัง"

        "ไม่รู้สิ ว่าจะไปเอาใบรายชื่อชุมนุมจากบรีสมาดูอยู่ แต่อีกตั้งสองวันจะรีบคิดไปทำไม" พูดไปอย่างไม่หยีระเพราะเรื่องปัจจุบันก็ปวดหัวพออยู่แล้ว

        และแล้วเวลาแห่งความเป็นจริงก็มาถึง (อีกครั้ง) แต่คราวนี้ฉันเตรียมตัวมาดีพอที่จะไม่ทำหน้าเอ๋อ และก็มีแผนการเล็กๆ น้อยๆ ให้พอสนุกหรรษากันด้วยแหละ เอิ๊กๆ (ขอหัวเราะล่วงหน้า)

        "...อันดับแรกที่เราต้องทำคือ หาชายหนุ่มที่ต้องเต้นรำกับผู้เข้าประกวดดาวโรงเรียนในพิธีเปิดงาน" เสียงอาจารย์เอมมิกาดังขึ้น หลังจากที่แกประกาศอย่างเป็นทางการแล้วว่าฉันจะลงประกวดดาวโรงเรียนแน่นอนยิ่งกว่าแช่แป้ง -*-

        "ผมของเสนอกวีนฮะ จารย์" เสียงนายปังปอนนำเสนอขึ้น เรียกเสียงฮือฮาได้ไม่น้อย และฉันก็หวังน้อยๆ ว่าหน้าตัวเองคงไม่แดงหรอกนะตอนนี้ แว้ก! อาย >////<

        "แต่กวีนต้องคอยควบคุมเสียงนะ" มัดหมี่ขัดขึ้น เพราะเธออยู่ในคณะจัดงานที่วางตัวของแต่ละฝ่ายไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว

        "ถ้างั้นใครล่ะ หรือว่าจะเอาฉัน หล่อ เท่ มีสไตล์" คราวนี้นายกำปั้นสวนขึ้นก่อนจะบอกสรรพคุณของตัวเอง และก็ได้เสียงโห่ (ไล่) อย่างท่วมท้น

        "คือ...หนูขอเสนอไม้ค่ะ" (^O^)/

        ทุกคนในห้องเบนสายตามาที่ฉันขณะชูมือเสนอชื่อนายไม้อย่างไม่อยากเชื่อสายตา ก๊ากๆๆ ก็ลองจินตนาดูสิว่าเวลาหุ่นยนต์หน้าตายเต้นรำน่ะจะเป็นยังไง ฮ่าๆๆ คิดแล้วขำวุ้ย กร๊ากกกกกกกก

        "อืม...ครูก็ว่าดีนะ ว่าไงไม้เธอตกลงมั้ย" อาจารย์เอมมิกาหันไปถามนายไม้ที่กำลังจ้องฉันตาเขม็ง ชิ้งๆๆ

        "ไม่!..." 

        "ไม่ปฏิเสธค่ะ" ฉันรีบพูดต่อคำของนายนั่นทันทีพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้ กร๊ากกกก บอกแล้วว่าฮ่าชัว!

        "นี่! เธอคิดจะทำอะไร" นายไม้กระซิบรอดไรฟันเอียงตัวเข้ามาถามฉัน หน้าตาเหมือนพร้อมที่จะฆ่าฉันได้ทุกเมื่อ บรื๋อ~ หมอนี่น่ากลัวชะมัด!

        "ข้อสอง! นายจะต้องอยู่เคียงข้างฉันและทำตามคำสั่ง..." ฉันแยกเขี้ยวใส่ตานายนั่น "ดังนั้น ฉันขอสั่งให้นายตอบรับซะ" ยักคิ้วแถมให้ด้วย กร๊ากกกกกกกกก (ยัยนี่มันโรคจิตค่ะ -_-^)

        ไม้จ้องหน้าฉันพักหนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา แล้วจึงกลับไปนั่งตามเดิม

        "ก็ได้..." เสียงตอบแบบไม่เต็มใจนัก เรียกรอยยิ้มกว้างของอาจารย์เอมมิกาและฉันได้เป็นอย่างดี...

        ...และตอนนี้ฉันอยากย้อนเวลากลับไปตอนที่เสนอไอ้ขี้เก๊กนี่นัก อ๊าก~ อายโว้ย! มันช่างเป็นภาพที่น่าหดหู่หัวใจของฉันจริงๆ เมื่อต้องมาซ้อมเต้นรำและก็ต้องอึ้งสนิทเมื่อไอ้หุ่นยนต์นั้นมันเต้นพลิ้วส่วนฉันเต้นมั่วค่ะ T^T

        "นี่เธอจะเหยียบเท้าฉันไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย" นายนั่นกระซิบถามฉันขณะหมุนตัวไปด้านซ้าย ทำอย่างกับฉันอยากเหยียบนักนี่! (ถึงจะแอบซะใจก็เถอะนะ) แต่เท้ามันไปเองโว๊ยยยยย!

        "อึ๊บ นายก็เต้นช้าๆ ไม่เป็นหรือไง โอ๊ะ! โทษทีๆ แหะๆ" ฉันรีบขอโทษเมื่อเผลอไปเหยียบเท้านายนั่นอีกเป็นรอบที่ร้อย

        "ฉันว่าเธอต้องฝึกเต้นรำเป็นอันดับแรกเลยเพื่อน" หวายที่นั่งดูการเต้นรำระหว่างฉันกับไม้มาตลอดพูดขึ้น

        อ่อ ฉันลืมบอกไปว่า สามสาวฟาง แอร์และหวายเป็นผู้ช่วยหลักในการฝึกซ้อมที่รังพยัคฆ์ (อนุมัติโดยอาจารย์เอมมิกา) เหตุที่ต้องซ้อมในรังพยัคฆ์เพราะว่าไม่ต้องการให้พวกห้องB รู้การเคลื่อนไหวนั่นเอง

        "ฝึกเต้นไม่พอนะต้องฝึกเดินและบุคลิกใหม่ด้วย" แอร์เสริมขึ้น

        "อืม...แล้วอย่าลืมเรื่องความสามารถพิเศษล่ะ" ฟางรับคำก่อนจะเสริมขึ้นอีกคน ส่วนฉันได้แต่นั่งหน้าจืดชืดกับรายการร่ายยาวของเพื่อน โธ่ ฉันจะรอดมั้ยเนี่ย T^T

   .......................................

        "ไหวมั้ยตาล" เสียงทุ้มเข้มถามขึ้นขณะที่ฉันกำลังมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างรถ

        "ไม่รู้สิ...แต่จะสู้ตายแล้วกัน" ฉันชูสองนิ้วให้กวีนที่ยิ้มรับ และรอยยิ้มนายนี่ก็บาดใจฉันไม่รู้จักจบจักสิ้นซะที ทำให้ฉันต้องเบนหน้าหนีหันกลับไปมองที่เดิม

        "ลุกเถอะถึงแล้ว" ฉันพยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้นเดินลงจากรถเมล์ ก่อนจะเดินไปหาน้องเจ้าหญิงที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วและจึงเดินกลับบ้านด้วยกันพร้อมเสียงหัวเราะเช่นเคย...