Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

  
: Waii talk :            
      
        ฉันก็ค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นนั่งช้าๆ หลังจากเผลอหลับไปมือกุมท้องที่เริ่มร้องอย่างหิวโหย ก่อนสายตาจะไปปะทะกับถุงขนมปังและนมกล่องที่วางอยู่ที่ปลายเตียง ฉันจ้องมองนิ่งนานกัดริมฝีปากอย่างคิดไม่ตก ก่อนจะตัดสินใจหยิบของข้างในออกมา ‘นมช็อคโกแลตกับแซนด์วิชไส้ทูน่า’.แล้วนายนั่นก็จำของที่ฉันชอบได้เสมอ...
               
        ฉันค่อยๆ แกะห่อแซนด์วิชออกช้าๆ น้ำตาที่คิดว่าแห้งเหือดไปหมดแล้วกลับเอ่อออกมาอีกครั้ง มือก็ยกแชนด์วิชชิ้นน้อยขึ้นกัดลงช้าๆเพียงน้อยนิด 
                
        ฉันกับนายนั่นเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเด็กๆ บ้านอยู่ละแวกเดียวกันจึงกลับบ้านด้วยกันทุกวัน ฉันเปรียบเสมือนเจ้าหญิงองค์น้อยที่มีองครักษ์ค่อยปกป้องคุ้มครองภัย  วันเวลามันผ่านมาเนินนานเหลือเกิน...นานจนฉันได้ก้าวข้ามเขตแดนความเป็นเพื่อนมาแล้ว และคงไม่มีวันที่ฉันจะเดินกลับได้อีก
  
        -ปัง!-
               
        เสียงปิดปะตูอย่างแรงเรียกสติของฉันกลับมา จนต้องรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้า มองไปทางประตูก็เห็นสามสาวเจ้าเก่าก้าวเข้ามาในห้อง คนที่ชื่อจูนชายตามองมาที่ฉัน ก่อนทำปากเบ้อย่างหน้าหมั่นไส้
 
        "แกนี่มันหน้าด้านหน้าทนจริงๆเลยนะ!" ฉันถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ถ้ามีคนบอกว่าฉันเคยไปเผาบ้านมันมาก่อน...ฉันคงเชื่อ =_=
 
        "ถ้าคิดจะเข้ามาที่นี่เพื่อจะพูดจาหมาๆ ฉันว่าออกไปเถอะ...ตอนนี้ฉันไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะต่อปากต่อคำกับใคร" ใจเย็นๆไว้หวายเอ๋ย
 
        "ปากดีนักนะแก! ทำไมเมื่อเช้าไม่ปากเก่งอย่างงี้ล่ะ หรือว่าต่อมหน้าด้านเพิ่งเริ่มทำงาน...หางที่เก็บเอาไว้มันเลยงอกออกมา!"
 
        น่าที่พยายามจะเฉยชาถึงกับกระตุก ไม่ยงไม่เย็นแล้วโว๊ย!
 
        "ถ้าหางโผล่! มันก็มีแต่พวกแกเท่านั้นแหละที่โผล่ นังจิ้งจอกขึ้นเรื้อนเอ้ย!!" ฉันสวนกลับอย่างเดือดดาล ยัยชะนีทั้งหลายพร้อมใจกันกรี๊ดวี๊ดว๊าย จนฉันทำหน้าแหยหนวกหู
               
        "ปากดีนักนะแก! ฮึ่ม!"
 
        ยัยสองคนที่ยืนข้างกายยัยจูนเข้ามาล็อคตัวฉันก่อนที่ยัยนั่นจะก้าวเท้าเข้ามาประชิดเตียง มุมปากยกขึ้นเผยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมอย่างน่าเกียจ มือขวายกขึ้นสูงก่อนจะตวัดลงมา อ๊ากกกก หน้าช้านนนน!!! >O<
               
        "เป็นไงล่ะ ทีนี้จะปากดีอีกมั้ย!" ว่าแล้วมันก็หัวเราะ ...ฮือๆๆ T_T ข้างเก่าโดนตบใหม่
       
        "หึ! นี่สำหรับค่าปากดีของแก แต่ถ้าแกยังไม่เชื่อฉันอีกล่ะก็...แกโดนหนักกว่านี้อีกเข้าใจมั้ย!" ฉันฟังอย่างแค้นใจ เมื่อเช้าก็หนหนึ่งแล้ว แล้วนี่อีก โอ๊ย อกอีหวายจะระเบิด!
 
        "นี่..." ฉันเรียกยัยชะนีทั้งสามตัวด้วยน้ำเสียงเย็นๆ กับใจที่ (พยายาม) เย็นยะเยือก
               
        "..."
               
        "เธอคิดหรอว่า เธอจะเอาคนอย่างนายนั่นอยู่..."
               
        "อยู่ไม่อยู่มันก็ไม่เกี่ยวกับแก!" จูนสวนกลับเสียงลั่น แต่ฉันกลับไหวไหล่น้อยๆอย่างไม่ใส่ใจ พลางทำหน้าเห็นใจอีกฝ่ายเสียเต็มประดา จนคนถูกมองหรี่ตามองฉันอย่างสงสัย หึหึ เดี๋ยวพวกแกได้รู้รสสปาเก็ตตี้แน่ๆ
               
        "แกมองฉันแบบนี้หมายความว่าไง! อยากลองดีใช่มั้ย!" จูนเงื้อมมือเตรียมตบอีกครั้งให้สาแต่ใจ ส่วนฉันได้แต่หลับตาปี๋ เตรียมรับแรงตบที่หมดหนทางตอบโต้อย่างเจ็บแค้นใจ 
               
        "หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" เสียงเข้มคุ้นๆ ที่ดังจากทางประตูดึงความสนใจของยัยชะนีสามสาวให้หันไปมองก่อนจะพร้อมใจเบิกตาโต
               
        "บอส...O_O" ฉันกับจูนอุทานขึ้นพร้อมกัน ก่อนยัยจูนจะหันไปจ้องเพื่อนสองคนให้ปล่อยฉันออก
               
        "พวกเธอคิดจะทำอะไร!" นายบอสตะโกนถามเสียงเข้ม จนยัยพวกนั้นเริ่มหน้าซีดเป็นไก่แช่อิ่ม ก่อนร่างบอบบางของจูนจะวิ่งไปเกาะแขนนายนั่นอย่างออดอ้อน เหอะ! แสลงลูกนัยน์ตาชะมัด
               
        "เปล่านะคะบอส จูนก็แค่....แค่ เอ่อ" ยัยจูนกระอักกระอ่วนตาลอกแลกมองหาตัวช่วย ส่วนอีตาบอสก็ไม่ได้สนใจอะไรเลยมัวแต่มองหน้าฉันอยู่ได้ >O< หัดหันไปดูยัยนั่นบางเซ่!
               
        "คือ...พวกเราพาจิวมาขอยาแก้ปวดหัวทานกันน่ะ" ยัยคนที่ชื่อเบล์ลตอบอย่างรวดเร็วราวจรวดอพอลโล11 ส่วนคนมัดแกละสองข้างที่ชื่อจิวรีบยกมือขึ้นกุมขมับทันทีพลางพยักหน้าหงึกหงักอย่างสตอเบอร์แหล เฮอะๆ ทำงานกันเป็นทีมดีจริงๆ
 
        "ใช่ๆ จูนพาจิวมาหายาทานแก้ปวดหัว"
               
        "แล้วเข้ามาในห้องพักทำไม" อีตาบอสถามต่อเสียงเรียบ ยัยจูนถึงกับสะอึกนึกหาเหตุผลไม่ออกมา กร๊ากกกกกกกกก สะใจตูจริงๆ
               
        "คือ...คือ"
               
        "บอส!" เสียงใสขัดขึ้น ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องมองหากันหรอคร้าทู้กคน ฉันเองแหละ โฮะๆ ^O^
               
        สองหนุ่มสาวพร้อมใจหันมามองฉันที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงตากระพริบปริบๆทำปากเจ่อขึ้นอย่างงอนๆ
               
        "บอสสสส" ฉันจะพยุงตัวเองลงจากเตียง เดินไปเกาะแขนอีกข้าง แล้วก็ทำปากเจ่อขึ้นอีก
               
        "นี่มันอะไรกันคะ...บอสต้องอธิบายมาเดี๋ยวนี้นะ ว่านัง!สามคนนี้เป็นใครทำไมอยู่ดีๆ ถึงมาโวยวายกับเค้า แล้วยังสั่งเค้าให้เลิกยุ่งกับตะเองอีก..." นายบอสที่ฟังน้ำเสียงแง่งอนของฉันก็ถึงกับอึ้งกิมกี่ กร๊าก  ส่วนยัยจูนถึงกับถลึงตาโตเท่าไข่ห่านสองใบ มองหน้านายบอสสลับกับหน้าเง้างอนของฉันไปมา
               
        "ยะ...ยัยหมวย~" เสียงเรียกของอีตาบอสออกเพ้อๆ จนทำให้ฉันเกือบหลุดก๊าก แต่ก็ตีสีหน้าเง้างอนต่ออย่างแนบเนียนราวดาราฮอลลีวูด
               
        "ฮื้อ...?" เสียงที่เปล่งออกมาถูกดัดให้ดูยั่วยวนแบบนางร้ายในละครที่ชอบทำตอนยั่วพระเอก กร๊ากกกกกกกก ฮาค่ะฮา เอิ๊กๆ
 
        "กรี๊ดดดดดดดด" เสียงกรี๊ดร้องของยัยนกหวีดจูนดังลั่น ดึงสติบอสให้กลับมาอีกครั้ง ก่อนจะผลักตัวฉันให้ออกห่างจากชายหนุ่มของเธอ
               
        "โอ๊ย!"
 
        ฉันที่เพิ่งฟื้นก็ถึงกับเซลงกับพื้น ปากร้องเตรียมรับความเจ็บที่กำลังจะมาเยือน ดีที่ชายหนุ่มข้างกายคว้าตัวไว้ได้ทัน สลัดแขนจูนออกอย่างไร้เยื่อใย ประคองกอดเอวฉันไว้เต็มตัวแบบพระเอกกับนางเอกในละครทีวีเปะ! เรียกเสียงกรี๊ดๆๆ จากยัยนกหวีนจูนอีกหนึ่งตลบ
               
        ฉันที่ตอนนี้กลับมายืนได้อีกครั้งรีบผลักอกอีตาบอสออกอย่างรวดเร็ว แต่ก็ต้องคว้าแขนเขาไว้ พลางเชิดหน้าขึ้น
               
        "ทีนี่เธอก็ควรรู้ได้แล้วนะว่าอะไรเป็นอะไร...ฉันอยากพักผ่อน! บอสขาาา เค้าอยากพักผ่อนอ่า~"
 
        นายบอสที่ตอนนี้รู้ทันเกมของหญิงสาวข้างกายแล้ว ทำท่าจะไม่ยอมทำตามเดือดร้อนหวายต้องรีบแก้สถานการณ์ รีบเขย่งปลายเท้ากระซิบข้างหูอีกฝ่าย
 
        "ถ้านายยังไม่อยากตายล่ะก็เออออไปกับฉันซะ! ไม่งั้นเรื่องนี้ถึงหูแม่นายแน่ๆ" ชายหนุ่มชำเลืองมองคนกระซิบที่ทำอะไรเป็นเด็กๆ ยกแม่มาขู่ แต่ด้วยรู้จักกันมานานทำให้บอสรีบแสร้งทำท่ากลัว หวายจึงแสยะยิ้มอย่างเหนือกว่ายึดแขนข้างที่เกาะอยู่แน่นขึ้นแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมพูดอะไรอีกจึงหยิกเข้าที่แขนจนสะดุ้งโหยง
               
        "อะ...ได้ยินแล้วใช่มั้ย แฟนฉันเค้าอยากจะพักผ่อนพวกเธอออกไปกันได้แล้ว" เสียงเรียบที่เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะอ้าแขนคว้าเอวบางของหวายแนบเข้าหาตัวอย่างถือสิทธิ์ ส่วนคนถูกโอบได้แต่ฝืนยิ้มฝืดๆอย่างไม่ยอมทำตัวมีพิรุทต่อหน้าหญิงสาวตรงหน้าที่ยืนอึ้งกับภาพสองหนุ่มสาวโอบกอดกัน
               
        "บอส! ทำไมบอสทำกับจูนอย่างนี้ล่ะคะ" เสียงอีกฝ่ายออกสั่นๆ แต่ตากับจ้องเขม็งมองมือที่โอบกอดเอวบางไม่ปล่อย
               
        "ตะเอง...ช่วยพาเค้าไปที่เตียงหน่อยสิ" ฉันรีบพูดเสียงอ้อนตัดประโยคคำถามของยัยนั่น พลางกระชากแขนอีตาบอสให้เดิมตาม
 
        "แก!" จูนกัดฟันกรอด ก่อนจะสะบัดหน้าหนีภาพบาดตาบาดใจ แต่ก็ต้องหันกลับมาอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มคนเดียวในห้องตัดสินใจจบปัญหาทุกอย่าง
               
        "ต่อไปนี้ ห้ามพวกเธอมายุ่งกับ ‘ผู้หญิงของฉัน’ อีก! ไม่งั้นเธอจะรู้ว่าเวลาพวกเทวะโกรธน่าดูขนาดไหน" สามสาวถึงกับสะอึกกับคำเตือนนั้นร่วมทั้งฉันด้วย จูนสะบัดหนีอีกครั้งก่อนจะกระทืบเท้าออกจากห้องไปตามด้วยเพื่อนสาวอีกสองคนที่ตามไปติดๆ
               
        ฉันมองตามยัยสามคนนั่นจนลับตาแล้ว ความอายก็บังเกิดขึ้นรีบผละตัวออกจากอ้อมกอดของอีตาฉวยโอกาส ก่อนจะปล่อยฮาก๊ากออกมาแก้เขิน พร้อมกับพยายามประคองตัวเองขึ้นนั่งบนเตียงทั้งยังขำจนน้ำตาเล็ด
               
        ชายหนุ่มเผลอยิ้มตามแต่ก็ชะงักกึก เมื่อหน้าหญิงสาวแดงขึ้นก็สำนึกได้ว่าอีกฝ่ายไม่สบายอยู่ก็เริ่มขมวดคิ้วมุ่น
               
        "นี่! เลิกหัวเราะซักทีได้มั้ยยัยบ้า" บอสเอ่ยเสียงลั่นอย่างเหลืออดกับคนที่ไม่ห่วงตัวเองเอาซะเลยยัยหมวยทึกเอ้ย!...