Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย
zomii
18) เสียงของหัวใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ร่างของจูนผละไปทางด้านหลังตามแรงผลักของไม้ ดวงหน้าที่ถูกแต่งแต้มหันมาพยักหน้ากับฉัน เอ้ย! คงเป็นอีกสองคนที่ยังยืนอยู่ข้างๆฉันมากกว่ามั้ง จากนั้นทั้งสองคนก็ปล่อยแขนทั้งสองข้างของฉันออกก่อนจะวิ่งตามจูนไป
ขอยอมรับตรงๆเลยว่าตอนนี้ฉันโล่งอกมากๆๆๆ หน้าที่หันเตรียมจะขอบคุณชะงัก เมื่อเห็นใบหน้าหล่อๆของนายไม้มีรอยเขียวๆช้ำๆคล้ำๆคล้ายไปฟัดกับหมามายังไงยังงั้น
"หน้านายทำไม..."
"ตาล...ตาล!"
"หะ...หา!" ฉันสะดุ้งโหยงก่อนหันไปมองคนเรียก "ฟาง..."
"เธอวิ่งออกมาทำไม! รู้มั้ยมันอันตรายแค่ไหนเธอเป็นเด็กใหม่นะ" ฟางดุ หน้าเครียด ส่วนฉันได้แต่ยืนทำตาปริบๆก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อยๆ
"ก็พวกนั้นทำหวายก่อนนี่ เธอจะให้ฉันนั่งเฉยๆได้ไง"
"ไม่ต้องมาพูดเลย ถ้าไม้เค้ามาไม่ทันรู้มั้ยจะเป็นยังไง!" ฟางเข้าโหมดคุณแม่สุดโหดเต็มสตรีม โหย~ เค้าเริ่มกลัวแล้วนะ TOT
"ก็โดนตบไง..." ฉันคงเป็นมนุษย์ที่หน้ามึนที่สุดในโลกแน่ๆ
"ตาล!"
"โถ่~ เค้าขอโทษ ไม่ต้องทำหน้าดุอย่างนั้นก็ได้ เค้ายอมแล้ว" ฉันรีบยกมือยอมแพ้เพื่อความสันติสุขของโลก
"อย่ามาทำเป็นพูดดีเลย"
ฟางสะบัดหน้าหนีอย่างงอนๆ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นนายบอส เจ้าตัวแสบ ตัวต้นเรื่องกำลังเดินอย่างรวดเร็วผ่านเธอทั้งสองคนไปโดยในอ้อมแขนมีหวายที่สลบติดไปด้วย!
"แอร์! เกิดอะไรขึ้นทำไมหวายถึงได้เป็นลมล่ะ"
"ไม่รู้สิ พอนายบอสเข้าไปในห้อง หวายมันก็ลุกขึ้นไปโวยวายหน้านายนั่นลั่นห้อง แล้วอยู่ๆก็สลบไปเลย” แอร์เล่าอย่างคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ก่อนจะเดินไปห้องพยาบาล...
..............................................
: Waii talk :
"อะ...อือ" ฉันครางเบาๆเมื่อได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง ก่อนจะพยุงร่างตัวเองขึ้นนั่งช้าๆ สายตากวาดมองรอบด้านอย่างงงๆ ก่อนจะชะงักกึกเมื่อโสตประสาทได้ยินเสียงทุ้มที่แสนคุ้นหู
"ตื่นแล้วหรอยัยหมวย" อีตาบอสที่นั่งอยู่ข้างเตียงเอ่ยทักขึ้นทันทีที่ฉันฟื้นด้วยน้ำเสียงเย้ยๆ
"นาย?...นี่มันห้องพยาบาล"
"แล้วเธอเห็นเป็นโรงเชือดไก่หรือไงล่ะ หือ" น้ำเสียงยียวนที่ตอบกลับมาดึงเส้นประสาทของฉันให้กระตุก หึหึ ถ้าไม่ติดว่าปวดหัวอยู่นะ แกตายแน่ไอ้บอส!
"ไอ้บ้า!!" ฉันแหวกลับ แต่ด้วยเพิ่งฟื้นคอจึงแหบแห้งน้ำเสียงที่เอ่ยออกมาจึงแผ่วเบา
"หา! เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ" ฉันผละตัวออกทันที เพราะอีตาบ้าบอสมันยื่นหน้าเข้ามาใกล้เกินเหตุ ก่อนจะตกใจเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่บอกเวลาเที่ยงตรง
"เฮ้ย! นี่เที่ยงแล้วหรอเนี่ย!!"
"อ่าฮะ...เที่ยงแล้ว" ฉันหันมองคนพูดอย่างเร็วโดยไม่ทันระวังถึงระยะห่างของเราสองคน แก้มของฉันจึงชนเข้ากับจมูกโด่งอย่างจัง แล้วตัวฉันก็แข็งทื่อเป็นศิลาแช่ช่องฟิตโดยอัติโนมัติ
“ฮื้อ?...ว่าไง” ชะ...ช็อค
“ปะ...เปล่า” ฉันตอบเสียงอ้อมแอ้มก้มหน้างุดพลางผละตัวออกห่าง ใบหน้าร้อนผ่าวและมันต้องแดงมากแน่ๆ เพราะฉะนั้น ฉันจะไม่มีวันให้ไอ้บ้าตรงหน้าได้เห็นเด็ดขาด แงแง T_T
ผาง!
“หวาย เธอเป็นไง...” เสียงใสที่เปิดประตูเข้ามาไม่มีปี่มีขลุ่ยชะงัก มองชายหนุ่มหนึ่งเดียวในห้องพยาบาลอย่างงงๆ ร่างสูงยืนห่างจากเตียงเป็นเมตรยืนเกาท้ายทอยของตัวเองอย่างเก้อเขินส่งยิ้มให้เธอก่อนจะขอตัวออกจากห้องไป...
ฉันเห็นลูกตาลขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนจะหันมามองฉันที่นั่งบนเตียงด้วยสีหน้าแปลกๆ ก่อนเดินเข้ามายืนข้างๆเตียงพร้อมแอร์กับฟาง
"หวาย...เธอไม่เป็นไรแน่นะ ทำไมหน้าแดงๆล่ะ" ฟางถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของฉัน
"มะ...ไม่เป็นอะไรจริงๆ"
"แน่หรอ ไหนมานี่ซิ" แอร์ก้าวไปยืนประชิดเตียงก่อนเสยผมฉันขึ้นด้วยมือข้างซ้าย มือขวาถูกยกขึ้นมาเสยผมของตนเองบ้าง ก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าผากลงมาทาบกับหน้าผากของฉัน
"ตัวร้อนนิดๆนะ กินยาหรือยัง" แอร์ว่าพร้อมผละตัวออก ส่วนคนตัวร้อนอย่างฉันได้แต่ก้มหน้างุดหนีสายตาเพื่อนๆ ดีที่ลูกตาลเป็นคนช่างสงสัยได้ถูกเวลาฉันจึงมีเวลาปรับอารมณ์ตัวเอง ชิๆๆ ตาบ้าเอ้ย! เพราะนายคนเดียวเลย!
"แอร์ เมื่อกี้เธอทำอะไรหรอ? แล้วรู้ได้ไงว่าหวายตัวร้อน??" แอร์หันมองหน้าอีกฝ่ายที่กระพริบตาปริบๆรอฟังคำตอบอย่างจดจ่อ คนถูกถามจึงได้แต่ถอนหายใจในความอินโนเซ้น (ก็แหม~ คนมันไม่รู้จริงๆนี่นา : ลูกตาล) ก่อนตอบ
"ที่ทำเนี่ย เค้าใช้เวลาวัดอุณหภูมิของคนเป็นไข้" แอร์อธิบายผ่านๆให้พอเข้าใจ แต่คนฟังกลับยังไม่เข้าใจเอ่ยถามต่อ
"อ้าว ทำไมไม่ใช่มือ...แค่ทาบลงบนหน้าผากก็จบแล้ว"
"ไอ้ใช้น่ะใช้ได้ แต่มือคนเรามันผ่านการทำงานมากจึงกร้าน...อุณหภูมิที่วัดได้มันหลอก... แล้วที่ต้องใช้หน้าผากเนี่ยก็เพราะว่าเราจะสามารถเปรียบเทียบอุณหภูมิในร่างกายของเราที่ปรกติกับอีกฝ่ายว่าร้อนขึ้นมากหรือน้อย เข้าใจหรือยัง" แอร์ร่ายยาว คนฟังก็พยักหน้าหงึกๆก่อนจะเดินไปลองของเสยผมฉันและของตัวเองขึ้นก่อนทาบหน้าผากลงไป นี้! >O< ฉันไม่ใช่หนูทดลองนะยะ!!
"อืม...ว่าไปก็ไม่ค่อยร้อนนี่นา ไหนลองฟางซิ" ไม่ว่าเปล่าเดินไปประชิดฟางทันทีโดยอีกฝ่ายขัดขืนไม่ทัน
"เอ๋ ฟางไม่ร้อนนี่ สงสัยจะจริงแฮะ"
"พอๆ นอกเรื่องมามากแล้ว หวายเธอพอไปเรียนไหวมั้ย" แอร์หันไปถามฉันที่เข้าสู่โหมดเดิมเรียบร้อยแล้ว
"ไหวสิ ว่าแต่ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่ห้องพยาบาลได้ล่ะ?" ฉันถามขึ้นอย่างงงๆ จำได้ว่าครั้งสุดท้ายฉันอยู่ในห้องเรียนนี่นา
แล้วฉันก็ต้องมานั่งกระพริบตาปริบๆ ฟังคำเล่าของเพื่อนๆ แต่ละคนตั้งแต่ต้นจนจบอย่างละเอียดยิบ รวมถึงเรื่องของยัยลูกตาลที่ไปมีเรื่องกับพวกจูนต่อ โอ้โห ยัยนี่สุดยอดไปเลย บ้าดีเดือด ดีแท้ๆ
"หวาย...ฉันว่าเธอควรขอบใจนายบอสหน่อยก็ดีนะ เค้าเฝ้าเธอตลอดทั้งคาบเช้าเลย"
แอร์พูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากห้องพยาบาลไปกินข้าวที่โรงอาหาร ทิ้งให้ฉันนั่งอยู่ในห้องพยาบาลอย่างเดิมเพราะครูเวรยังไม่วางใจให้ออกไปข้างนอกตอนนี้เพราะหน้ายังซีดๆอยู่...หึ! ขอบใจหรอ
..............................................
: Boss talk :
ผมเดินเรื่อยเปื่อยตรงไปยังรังพยัคฆ์ หลีกเลี่ยงพวกสาวๆทั้งหลายที่ชอบมาวุ่นวายกับชีวิตของผม ทั้งที่ตอนนี้เหลือเวลาเพียง 5 นาทีเท่านั้น ก็จะได้เวลาเข้าเรียนภาคบ่ายแล้ว แต่อารมณ์ของผมมันไม่พร้อมที่จะเรียน ภาพใบหน้าของยัยนั่นลอยเข้ามาในหัวไม่ยอมหยุด ผมอยากอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ยัยนั่นฟังแทบขาดใจ แต่มีบางสิ่งบางอย่างบอกว่ามันสายไปแล้ว และมันก็คงสายไปแล้วจริงๆ...
"โธ่เว้ย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ" ผมตะโกนลั่น ดีนะที่รอบๆไม่มีคนอยู่ซักคนเดียว ไม่งั้นผมต้องกลายเป็นตัวตลกให้พวกนั้นหัวเราะเยาะแน่ๆ
"ผู้หญิงงั้นหรอ...ใครกันนะ? อืม...ล่าสุดคงจะเป็นยัยนั่น" ผมคิดไปถึงผู้หญิงคนนั้นกับเหตุการณ์วันนั้น...
เย็นวันเสาร์ของอาทิตย์ที่ผ่านมา ขณะที่ผมกำลังนั่งเล่นเกมออนไลน์ในห้องนอน อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น พร้อมหน้าจอแสดงชื่อ --จูน-- ก่อนกดสายรับ
[คืนนี้บอสว่างมั้ยค่ะ...?] เสียงใสถามขึ้นก่อนที่ผมจะทันได้เอ่ยคำว่า ‘ฮัลโหล’ ด้วยซ้ำ
[คือ...จูนอยากชวนบอสไปนั่งฟังเพลงกันค่ะ] เสียงที่เอ่ยประโยคถัดมาบ่งบอกถึงสิ่งที่เจ้าตัวต้องการและคนอย่างผมก็ไม่เคยขัดใจสาวๆซะด้วยสิ
"ได้สิที่ไหนล่ะคับ" ผมกรอกเสียงไปตามสายอย่างสนใจ
[ที่คลับXXXค่ะบอส แล้วจูนจะรอนะค่ะ จุ๊บๆ]
"คร้าบบบบ" ผมเอ่ยรับจู่จุ๊บของอีกฝ่ายก่อนจะวางสาย...
จากนั้นผมก็เดินทางไปที่คลับ สถานที่ที่นัดหมาย เสียงเพลงกระหึ่มดังลั่นประกอบกับแสงไฟสลัวๆในบรรยากาศผับ ปลุกเร้าอารมณ์หมู่วัยรุ่นทั้งหลายที่อยู่ด้านในให้โยกตัวตามอย่างเมามายและเมามัน บางคนเต้นเป็นกลุ่ม บางคนเต้นเป็นคู่คลอเคลียกันอย่างวาบหวาม และหนึ่งในนั้นคือผม ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์สีซีดตัวโปรด ที่ยืนโยกตัวเบาๆตามจังหวะเพลงช้าๆโดยมีหญิงสาวเต้นคลอเคลียโอบแขนขึ้นรอบคอของผม ในชุดน้อยชิ้นโชว์เนื้อหนังมังสาสู่สายตาประชาชี (แต่ผมก็ชอบนะ) ผมที่ถูกดัดเป็นลอนม้วนขึ้นอย่างมีเทคนิคเผยลำคอขาวตลอดจนอกอวบที่ทะลักออกมาจากเสื้อเกาะอกตัวน้อยสีดแดงรัดรูป ดวงหน้าที่ถูกแต่งแต้มซบลงบนคอของผมอย่างเย้ายวน ก่อนจะช้อนดวงตาหวานเยิ้มภายใต้ขนตายาวงอน สบตากับผมก่อนริมฝีปากบางแดงแจ๊ดจะขยับ
"จูนดีใจนะค่ะ ที่บอสยอมมา" ดวงตาหวานเยิ้มของสาวเจ้ากระพริบปริบๆอย่างมีจริต ก่อนจะกระชับอ้อมแขนโน้มตัวผมลงหาตัวเบาๆ แล้วผมก็มอบจุมพิตห้วงแห่งแรงพิศวาสให้แก่เธอ... เวลาผ่านไปเนินนาน จากจูบที่เร่าร้อนค่อยๆ เป็นอ่อนลงก่อนผมจะถอนริมฝีปาออก ทิ้งให้เธอคนนั้นกัดริมฝีปากตัวเองอย่างเสียดาย แต่ก็แย้มรอยยิ้มออกมาในที่สุด และซุกหน้าลงกับอกของผมคลายเอียงอายทั้งๆที่หล่อนเป็นคนเริ่มก่อนแท้ๆ -_-
"ต่อไปนี้...จูนจะเป็นผู้หญิงของบอสคนเดียวเท่านั้นค่ะ...บอสจะทำอะไรจูนก็จะยอมทุกอย่าง จูนรักบอสนะค่ะ" เสียงยั่วยวนพูดสองแง่สองง่ามชวนให้คิดตะเริด แต่ผมผู้มีประสบการมาโชกโชนมีหรือจะมองไม่ออก ว่าอีกฝ่ายหวังจะแอ้มผม
"ถ้างั้นเรากลับกันเถอะ ดึกแล้ว" ผมตอบเสียงเรียบ และเลือกที่จะหยุดความสัมพันธ์เอาไว้เพียงเท่านี้ไม่มีการตอบรับ หวังแต่เพียงว่าเธอจะเข้าใจ...
"แต่..." จูนเอ่ยขัดเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
"ก็เมื่อกี้จูนบอกผมเองนี่ครับ ว่าจะยอมทุกอย่าง กลับเถะนะครับ" ผมเอ่ยเสียงอ่อนลง ขณะที่อีกฝ่ายมีสีหน้าขัดใจ แต่ก็ยอมกลับแต่โดยดี เฮ้ออออ ผมมองหญิงสาวข้างกายจากสัญชาติญาณ บอกว่า เธอคนนี้อันตรายไม่ควรผูกมัดด้วย ดังนั้นคืนนั้นจึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยโดยต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน...
ภาพเหตุการณ์เมื่อวันนั้นผ่านเข้ามาในโสตประสาท ผู้หญิงคนสุดท้ายที่ผมจำได้ล่าสุดเห็นจะมีแต่จูนคนเดียวเท่านั้น...? เอ๊ะ! เมื่อกี้! ผมรีบหมุนตัวกลับหลังหันทันที ก่อนออกวิ่งราวกับติด Hi speed ให้ตายสิ ขอให้ผมคิดผิดทีเถอะ!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
