Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

        -เผียะ!!!-

        หน้าหวายสะบัดตามแรงตบคอแทบเคล็ด ท่ามกลางความตกตะลึงของคนทั้งห้องที่นึกไม่ถึงว่าจะมีคนกล้าหาญชาญชัยมามีเรื่องกับเด็กห้องD...!

        "นี่มันอะไรกัน!" แอร์ตวัดเสียงถามลั่น หลังจากตั้งสติได้ ฟางถลาไปดูอาการหวายที่ตอนนี้เลือดกบมุมปาก ส่วนฉันยังคงนั่งอึ้งอยู่ที่เดิมเหมือนมีคนมามัดแขนกับขาเอาไว้

        "อะไรงั้นหรอ? หึ! ก็สำหรับความหน้าด้านของมันไง!" จูนพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

        "หน้าด้าน?" ฟางครางเสียงเบาหวิว

        "ใช่! เพราะความหน้าด้านของเพื่อนแกนั่นแหละ!!" เบล์ลสวนขึ้นทันที

        "นี่มันจะมากไปแล้วนะ! อยู่ๆก็มากล่าวหากันแบบนี้!" แอร์ตบโต๊ะยืนขึ้น ในขณะที่หวายเริ่มสะอื้นนิดๆดูจากการไหวของไหล่มล มือทั้งสองข้างของฉันเริ่มกำแน่น

         "ทำไมฉันจะด่ามันไม่ได้" จูนตวาดเสียงลั่น แต่ก็ถูกขัดเสียงก่อน รอยยิ้มเย้ยหยันยังคงระบายอยู่บนดวงหน้า

        "หยุด....เลิกพูดเรื่องนี้แล้วออกไปซะ!" หวายสวนโต้กลับด้วยน้ำตานองหน้า มือที่ชี้ไปทางประตูสั่นเทา แต่อีกฝ่ายกลับแสระยิ้มอย่างเหนือกว่าพูดต่อว่า

        "ร้องไห้? เหอะ! คนที่ลักกินขโมยกินอย่างเธอมีสิทธิ์ร้องไห้ด้วยหรือไง!"

         "หยุด! ฉันบอกให้พวกเธอหยุดพูดแล้วออกไปซะ!" หวายตะโกนเสียงลั่นห้องมือทั้งสองยกปิดหู ก่อนจะฝังหน้าตัวเองลงกับบ่าฟาง

        "รับไม่ได้! นี่มันแค่เบาะๆนะ...สำหรับคนหน้าด้านอย่างเธอ ถ้าเธอไม่เลิกยุ่งกับบอสล่ะก็ เธอโดนหนักกว่านี้แน่!!"

        จูนพูดปิดท้ายก่อนเดินสะบัดตูดออกไป ทิ้งไว้เพียงเสียงร้องไห้โฮของหวาย กับเสียงฮือฮาของคนในห้อง แอร์มองตามสามสาวจนลับสายตาแล้วจึงหันไปปลอบหวายอีกคน

        "มากไปแล้วนะ...!!!" เสียงเย็นๆลอดไรฟันดังขึ้นเบาๆ เส้นประสาทเต้นตุบๆด้วยแรงโทสะ ก่อนจะส่งร่างที่เกือบไร้สติของตัวเองออกจากห้องไป ไม่ทันได้ยินเสียงร้องห้ามของคนในห้อง

        "เวรแล้วยัยตาลโดนแน่ๆเลยว่ะ ไม่ได้การณ์ข้าไปช่วยก่อน" กำปั้นที่มองเหตุการณ์มาตลอดพูดขึ้น ก่อนจะส่งตัวเองออกจากห้องแต่ถูกน้ำเงินห้ามไว้

        "ไม่ต้องหรอก นี่ก็ใกล้เวลาเข้าห้องของพวกเทวะแล้ว" เสียงเรียบๆของน้ำเงินสร้างกระแสบางอย่างขึ้นมาในห้องอย่างรวดเร็วราวกับกระแสไฟฟ้า...

        "นี่! หยุดนะ! คิดว่ามาทำคนอื่นเจ็บตัวแล้วจะหนีไปได้ง่ายๆหรือไง" ฉันตะโกนไล่หลังผู้หญิงสามคนนั้นที่เดิมทอดน่องอย่างสบายอุรา ชะงักก่อนหันมา

        จูนเดินตรงมาหาฉัน ยกมือกอดอกเชิดหน้าก่อนพูดอย่างเย้ยๆ เมื่อผู้หญิงอีกสองคนเดินมาประกบด้านข้างเรียบร้อยแล้ว

        "แล้วแกจะทำไม..."

        -พลั่ก-

        แทนคำตอบจากฉันที่ยืนหน้าดำหน้าแดงด้วยความโกธร ยัยสองคนนั้นก็พากันกรี๊ดเสียงดังลั่นก่อนจะเข้าไปประคองยัยจูนที่ถูกต่อยอย่างประจบเอาใจ เหอะๆๆ

        "หน็อย! แกกล้าต่อยฉันหรอยัยเด็กใหม่!" จูนกัดฟันกรอด หันหน้าจ้องตากับฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

        "ก็เออไง!" 

        จูนก้าวเข้ามาใกล้เงื้อมมือขึ้นสูงก่อนตวัดลงมาหวังตบหน้านวลๆ ของฉัน แต่ขอโทษเถอะ ฉันไวกว่าเอียงตัวหลบอย่างฉิวเฉียดคว้ามือที่หวังตบเอาไว้ก่อนจะดัดบิดไปทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว

        "โอ๊ย!!!"

        "ถ้าแกคิดว่าจะรังแกคนอื่นได้ง่ายๆล่ะก็ แกคิดผิดแล้ว ยัยหน้าปลวก!" ฉันเข้นเสียงเย็นพร้อมเพิ่มแรงบิดขึ้นอีก

        "กรี๊ด!...โอ๊ย ปล่อยนะ!" จูนเริ่มร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด 

        "แกปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้นะ!" ยัยมัดแกละสองข้างกรีดร้อง

        "หึ! ปล่อยหรอ...ได้!" ฉันแสระยิ้มก่อนจะเหวี่ยงร่างยัยจูนไปด้านหน้าอย่างแรง จูนถลาไปชนเพื่อนทั้งสองที่ตั้งรับได้อย่างสวยงาม

        "แก๊!" จูนหันมามองอย่างอาฆาตแค้น พร้อมพุ่งตัวหาฉันพร้อมกันทั้งสามคน ฉันก้าวเท้าถอยสองก้าวเตรียมตั้งรับ เบล์ลพุ่งมาถึงตัวฉันเป็นคนแรกเงื้อมมือหวังตบหน้าอย่างแรง แต่ฉันรับได้ทันพร้อมบิดมืออย่างมีเทคนิคน้อยๆก่อนจะเหวี่ยงไปอีกทางพร้อมย่อตัวหลบยัยมัดแกละไปทางด้านข้าง ส่งผลให้เสียหลักไปชนกับจูนที่เข้าประกบอีกด้าน

        "คิดจะเล่นฉันยังเร็วไปสิบปี" เพราะมัวแต่พูดเย้ย จึงไม่ทันสังเกตเห็นเบล์ลที่พุ่งมาทางด้านหลัง! กระแทกจนล้มไปนอนกองด้วยกันบนพื้น...!

        อีกสองคนเมื่อสบโอกาสรีบเข้ามารุมฉันกันจ้าระหวั่น ถึงแม้ฉันจะสามารถรอดมาได้ด้วยเทคนิคการต่อสู้ที่เคยได้เรียนมา แต่หนึ่งหรือจะสู้สามได้แถมอีกฝ่ายยังเป็นผู้หญิงด้วยกันอีกฉันจึงประมาณแรงไม่ถูก...!

        ฉันถูกล็อกตัวไว้ทั้งสองข้าง เบื้องหน้าคือจูนที่ยืนหอบหายใจมองหน้าฉันอย่างเครียดแค้น เดินเข้ามาประชิดพร้อมเงื้อมมือขึ้นสูง

        "นี่สำหรับความอวดดีของแก!" จูนเข้นเสียงโหดก่อนจะตวัดมือลงมา...! อ๊าก!~ หน้าช้าน~ >O<

        ฉันหลับตาปี๋เตรียมรับชะตากรรมที่จะเจอ ความเจ็บ แสบ และคงคันด้วย...ต้องกลับบ้านพร้อมรอยมือบนหน้า! ถ้าแม่เห็นมีหวังโดนเทศน์ยาวชัว แต่ถ้าพี่ต้นล่ะเรื่องใหญ่แน่ๆ...

        เวลาผ่านไปพอประมาณ...แรงที่คาดว่าจะโดนกลับไม่มี ไหนจะความแสบความคันยิ่งไปต้องพูดถึง ฉันจึงตัดสินใจเปิดเปลือกตาขึ้น >_O จึงเห็นหน้าจูนออกซีดๆ มือที่ล็อกแขนของฉันไว้แน่นปล่อยหลวมอย่างไม่กลัวโดนตลบหลัง พลางกวาดสายตาไปตามแขนขาวที่ถูกยกขึ้นท่าเดิมก็เจอกับมือกร้านที่ล็อกแน่นอย่างน่ากลัวว่ามือบางในนั่นจะหักเอาได้ง่ายๆ และนั่น...นั่นมัน นะ...นายไม้!

        "น…นาย" ฉันอุทานขึ้นเบาๆอย่างไม่อยากเชื่อสายตา แต่ก็อดโล่งใจไม่ได้ที่ไม่มีรอยฝ่ามือบนหน้า ถึงแม้ว่าผมมันจะยุ่งๆหน่อยก็เถอะแต่ไว้เคยมัดใหม่เอา

        "เด็กห้องB" น้ำเสียงเรียบๆ แต่คนฟังกลับขนลุกซู่อย่างหวาดๆ ตาคมหรี่ลงเพิ่มความน่ากลัวเท่าทวี

        "ประ...ประธานเท..." เสียงจูนสั่นเทาพูดติดขัด

        "รีบไปซะถ้าไม่อยากตาย!"

        !!!