Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

 
        ย้อนไปซัก 3-4 ชั่วโมงเห็นจะได้
 
        ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกเรียนหลังเก่าทางหลังโรงเรียนหรือที่เรียกว่า รังพยัคฆ์...
 
        "เอ่อ...กวีน นายมานั่งกินที่นี้ทุกวันเลยหรอ?" ลูกตาลเอ่ยถามชายหนุ่มที่นั่งทางซ้ายมือเสียงใสบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังอารมณ์ดี ผิดกับชายหนุ่มผมดำที่นั่งหน้าเฉยชา
 
        "อือ...แต่บางครั้งก็ไปกินที่โรงอาหารน่ะ ถ้าคนน้อยๆ" กวีนตอบก่อนจะกัดกินขนมปังในมือต่อโดยไม่ทันได้สังเกตหน้าคนถาม ที่ตอนนี้สายตาวิบวับแวววาวอย่างประหลาด แต่ก็มลายหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อสบเข้ากับสายตาเฉยชาของคนตรงข้ามที่มองมา
 
        "หรอ! ที่โรงอาหารเนี่ยของกินเยอะเนอะ ฉันก็เคยเข้าไปกับพวกฟาง แล้วนายชอบไปกินร้านไหนแนะนำบางสิ" ลูกตาลถามต่อเสียงใส เพราะว่าเป้าหมายของเธอตอนนี้อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว ถึงแม้ว่ามันจะหน้าตายไปหน่อยก็เถอะ หึหึ
 
        "ฉันน่ะหรอ ชอบกินร้าน13น่ะ" กวีนตอบผ่านๆเพราะตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจคือขนมปังในมือมากกว่า ส่วนลูกตาลพยักหน้าช้าๆเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะหันหน้าไปทางคนหน้าตายที่เอาแต่นั่งดูดนม (กล่อง) เงียบๆไม่สนใจใคร แต่หมอนี่แหละคือเป้าหมายที่แท้จริงของเธอ
 
        "แล้วนายล่ะไม้ ชอบกินร้านไหนหรอ?" ลูกตาลพยายามส่งรอยยิ้มหวานไปให้อย่างหวังผล ส่วนคนถูกถามกลับวางกล่องนมลงอย่างไม่สบอารมณ์ (อย่างแรง) ก่อนพูดขึ้นมาลอยๆด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่กระแทกใจคนถามอย่างจัง...!
 
        "ฉันไม่ชอบคนเสแสร้ง..."
 
        ลูกตาลกับกวีนพร้อมใจกันอึ้งไปชั่วขณะ แต่ดูเหมือนคนที่มีสติ (ความอดทนต่ำ) ดีกว่าอย่างลูกตาลที่ตอนนี้มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น พยายามระงับอารมณ์ หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเหยียดยิ้มเย็นออกมา
 
        "หึ..." ลูกตาลแสร้งเลิกคิ้วสูง "...แล้วนายจะมาบอกฉันทำไม!"
 
        "เฮอะ!!" ไม้ส่งเสียงในลำคอ ที่ดูเหมือนมีดกรีดใจหญิงสาวอย่างจัง! ส่งผลให้รอยยิ้มเย็นเมื่อครู่กลายเป็นยิ้มหวาน (เย็นเจี๊ยบ!!!) แทน
 
        "แต่ฉันว่านะ...บางครั้งการเสแสร้งก็เป็นสิ่งที่จำเป็นเหมือนกัน เพราะว่าคนเรามักจะทำดีกับคน!หรือสถานการณ์ที่ที่ไม่เต็มใจ!!ให้มันผ่านไปด้วยดี...แต่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่ฉันทำไปมันดูเสแสร้งตรงไหน แต่...กวีน ฉันไม่เคยเสแสร้งกับนายเลยนะ..." เธอจงใจเน้นคำว่าเสแสร้งใส่หน้าไม้ ให้อีกฝ่ายเดือดแล้วหันไปพูดเสียงอ่อนกับกวีน ซึ่งก็ดูเหมือนว่ามันจะได้ผลไม่น้อย
 
        - ปัง -
 
        เสียงฝ่ามือหนาของไม้ตบลงบนโต๊ะอย่างเดือดดาล สายตาวาววับกระหายการมีเรื่องอย่างรุนแรง ลูกตาลเชื่อในทันทีเลยว่าถ้าเป็นคนอื่นไม่วิ่งหนีก็ต้องร้องไห้อ้อนวอนหมอนี่แหงๆ แต่สำหรับเธอมันไม่ได้ผล ยิ่งเป็นตอนนี้ที่เธอก็กำลังเดือดเหมือนกัน!
 
        "เธอจงใจจะยั่วโมโหฉันใช่มั้ยฮะ!!!" ไม้ตะโกนเสียงดังลั่นตึกใส่หน้าลูกตาล ส่งผลให้คนอื่นๆในแก๊งที่อยู่แถวนั้นมองมาที่เธอกับไม้เป็นตาเดียว ส่วนกวีนหลังจากหายอึ้งแล้วก็มองมาที่ทั้งสองอย่างเห็นเป็นเรื่องธรรมดา ก่อนจะหันไปกินขนมปังในมือต่อ โดยไม่สนใจด้วยซ้ำว่าฝ่ายที่ลุกขึ้นสู้นั้นเป็นผู้หญิง!
 
        "ถ้าใช่แล้วทำไม! ไม่ใช่แล้วทำไม! ในเมื่อฉันก็พูดกับนายก่อนดีๆนะไอ้คนไม่มีมารยาท!" ลูกตาลก็แหกปากโต้กลับอย่างไม่น้อยหน้า เธอจะไม่ยอมลงให้กับคนอย่างนายไม้เด็ดขาด!!!!
 
        ต่อจากนั้นก็เป็นสงครามสายตาแทน ไม้ถลึงตาแบบว่าโคตรโหดมาให้ส่วนอีกฝ่ายก็ส่งสายตาทมิฬกลับไปเช่นกัน ต่างคนก็ต่างไม่ยอม สงครามการจ้องตาแบบกินเลือดกินเนื้อจึงยืดเยื้อไปถึง 2 นาที ส่งผลให้คนมาใหม่ต้องรีบลากเพื่อนซี้ที่นั่งกลางระหว่างสองหนุ่มสาวที่ทำสงครามกันอยู่ออกมาเจรจา
 
        "เฮ้ยไอ้กวีนนี้มันอะไรกันวะ ทำไมไอ้ไม้มันถึง..." คนมาใหม่ถามขึ้นงงๆหลังจากลากไอ้เพื่อนออกมาได้ แต่แทนที่มันจะตอบมันกลับส่งรอยยิ้มยียวนมาแทน มันน่าถีบนักไอ้นี่
 
        "กูไม่รู้ ถ้าเมิงอยากรู้เมิงก็ดูต่อเองสิวะกูหิว" คนหิวว่าแล้วก็เดินถือขนมปังไปนั่งลงโต๊ะข้างๆอย่างเป็นปรกติ ทิ้งให้คนอยากรู้เรื่องแถมอยากถีบคนขี้หิวต้องยืนเก้อ เกาหัวแกรกๆอยู่ที่เดิม พลางมองดูสงครามตรงหน้าต่ออย่างไม่รู้ที่มาที่ไป
 
        "ฮึ! ถ้าฉันไม่เห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงล่ะก็โดน!!!"
 
        หลังจากต่างคนต่างเงียบไปนาน อยู่ๆไม้ก็พูดขึ้นก่อนจะผละเดินเข้าไปในตึก ทิ้งให้อีกคนมองตามอย่างเดือดดาลบวกแค้นเคือง
 
        "ทำไม! เป็นผู้หญิงแล้วไงวะ!! นี่กลับมาเดี๋ยวนี่นะอีตาบ้า!!!" ลูกตาลทำท่าจะเดินตามไปแต่กลับถูกนายกวีนจับแขนห้ามไว้เสียก่อน
 
        "พอเถอะตาล...แค่นี้มันก็คลั่งแล้ว เธอกลับขึ้นห้องเรียนไปเถอะ" กวีนเอ่ยเสียงเรียบๆพร้อมรอยยิ้มบางๆ ลูกตาลมองเข้าไปในตึกด้วยใบหน้าบึ่งตึงก่อนจะหันไปมองรอยยิ้มบางๆของคนที่อยู่ตรงหน้าแล้วตัดสินใจชักแขนออกจากฝ่ามือของอีกฝ่ายเบาๆ
 
        "อืม...แล้วเจอกันนะ" พูดอ้อมแอ้มเสียงเบาเพียงแค่นั้นลูกตาลก็เดินจากไป
 
 
                           .................................................................
 
 
         หลังจากเล่าจบสี่สาวก็ได้แต่นั่งเงียบกริบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงของเครื่องปรับอากาศภายในห้อง ภายในใจมีความคิดที่แตกต่างกันไปมากมายกับเรื่องที่ได้ยิน แต่มีความคิดหนึ่งที่ดูเหมือนจะพร้อมเพรียงกันคือ...
 
        "ตาล...เธอนี่มันบ้าจริงๆเลย ให้ตายสิ" หวายพูดเสียงแผ่วเบาหลังจากสามารถหลุดออกจากความคิดของตัวเองสำเร็จ
 
        "ใช่! เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่ไปทำเรื่องอย่างงั้นกับไม้ นายนั้นเป็นถึงประธานเทวะเลยนะ!" แอร์พูดต่อทันทีที่หวายพูดจบ พลางมองหน้าฉันอย่างเหลือเชื่อประมาณว่าฉันเพิ่งผ่านการหวิดตายยังไงยังงั้น เอ๊ะ! หรือว่าใช่
 
        "ตาล วันหลังเธอห้ามทำอย่างนี้อีกนะ เข้าใจมั้ย!" ฟางพูดพลางจับบ่าทั้งสองข้างของฉันก่อนจะบีบเบาๆ
 
        "โธ่~ ฉันไม่เป็นอะไรซักหน่อย ไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนี่ก็ได้"
 
         "ไม่ได้นะ! เธอต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่ไปยุ่งกับพวกนั้นอีกลูกตาล" ฟางมองหน้าฉันอย่างจริงจัง จนทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด หันไปมองหน้าแอร์กับหวายทั้งสองคนก็พากันพยักหน้าสนับสนุนคำพูดของฟางกันยกใหญ่
 
        เฮ้อ~ ฉันทำไม่ได้หรอกฟาง แอร์ หวาย เพราะความหวังของฉันอยู่ที่นายนั้น ฉันสัญญากับเธอไม่ได้จริงๆ
 
        "คือ...ฉันสัญญาไม่ได้ แต่! ฉันจะไม่ไปมีเรื่องกับนายนั้นอีกแล้วแน่นอน จริงๆน้า" ฉันพยายามส่งสายตาอ้อนวอนสุดฤทธิ์ไปให้ฟางที่กำลังทำหน้าหนักใจปนห่วงใย
 
        รับโทรศัพท์ด้วยครับรอนานแล้วครับ~
 
        "เอ๊ะ แปปหนึ่งนะ" ฉันหยิบมือถือออกจากกระเป๋ากระโปรง ที่แท้ก็พี่ต้นเอง
 
        "ว่าไงพี่ต้น...อ๋อกำลังจะไปแล้ว...อืมไปเดี๋ยวนี้แหละแค่นี้นะ" พอฉันวางสายจากพี่ต้น สามสาวก็พากันลุกขึ้นเตรียมตัวกลับบ้าน ฉันจึงกระโดดลุกขึ้นก่อนจะเดินออกจากอาคารเรียนพร้อมกัน
 
        "นี่ตาล เมื่อไหร่พี่ต่อจะมารับเธอซักที" อยู่ดีๆแอร์ก็ถามขึ้นขณะที่ตาก็มองไปยังพี่ต้นที่ยืนพิงรถมาดเก๊กที่หน้าถีบในสายตาของฉันมากกว่าคำว่าเท่
 
        ฉันมองหน้าแอร์อย่างเห็นใจ แต่จะให้ทำไงได้ในเมื่ออีตาพี่ต้นมันดันจับจองการมารับที่โรงเรียนทุกวัน แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดประโยคปลอบใจเพื่อน ไอ้พี่ชายตัวดีก็ดันสอดขึ้นก่อน
 
        "ว่าไงคร๊าบสาวๆทั้งหลาย >O< " ฉันมองรอยยิ้มกว้างของไอ้พี่ต้นอย่างปลงๆ อาการหลีสาวของมันกำเริบแหงๆเลย เฮ้อ~ งานเข้าอีกแล้วช้านนนน...
 
        "สวัสดีค่ะพี่ต้น" สามสาวสวัสดีชายหนุ่มตรงหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง
 
         "โอ๊ะๆๆ อย่า! อย่ายิ้มอย่างงั้นสิคร๊าบ เพราะมันจะทำให้หัวใจดวงน้อยๆของพี่ละลาย~ >O< "
 
        ฉันยกมือกุมขมับกับความขี้หลีของไอ้พี่ต้นมัน ไหนจะท่าทางโอเวอร์แอ็คติ้งที่มือข้างซ้ายบีบตรงบริเวณหัวใจส่วนอีกมือถูกยื่นมาตรงหน้าสามสาวเป็นเชิงห้าม ...เฮอะๆรู้สึกสงสารตัวเองขึ้นมาตะหงิดๆแล้วสิฉัน
 
        "นี่พอเลยๆพี่ต้น เวอร์ไปแล้ว" ฉันแกล้งดุเสียงเข้มใส่พี่ต้นพร้อมก้าวไปยื่นบังสามสาวไว้
 
        "อะไรของแกเนี่ยไอ้ตาล หลบไปเลยไป๊ คนเค้าจะจีบกันวุ้ย! แกนี่ก็" ฉันเซแซดๆ ไปด้านข้างด้วยน้ำมือไอ้พี่ชาย ...หน็อยดูมันทำสิ!
 
        "โอ๊ย!!! ไอ้พี่ต้นเค้าเจ็บนะ ...ฮือๆ...วันหลังไม่ต้องมารับเลยด้วย โป้งแล้ว T^T " ฉันแกล้งทำปากแบะสะอึกสะอื้น จนไอ้พี่ต้นต้องรีบมาง้อ (เพราะกลัวไม่ได้มาเห็นหน้าสาวๆหรอกนะไม่ใช่สำนึกผิด ฮ่าๆๆ: ต้นกล้า)
 
        "โอ๋ๆๆ น้องสาวสุดสวยของพี่ต้นกล้ามาดแมนสุดหล่อ อย่าร้องนะคนดีโอ๋ๆๆ" คำปลอบของไอ้พี่ต้นกับมือหนาที่ลูบขึ้นลงบนหัวเหมือนทำกับเด็กตัวน้อยๆ ทำให้ฉันหน้าร้อนผ่าวด้วยความอาย แต่ที่อายเนี่ยอายเพื่อนนะก็ไอ้พี่บ้ามันดันทำตัวปัญญาอ่อนต่อหน้าเพื่อนๆของฉันน่ะสิ แล้วไหนจะคนอื่นๆที่ทยอยกันออกนอกโรงเรียนอีก อ๊าก!!! ลูกตาลอยากตาย~ TOT
 
        สุดท้ายฉันก็สามารถลากไอ้พี่ชายตัวแสบขึ้นรถได้สำเร็จ แล้วรีบบึ่งกลับบ้าน