Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

        ร่างสูงในชุดนอนกางเกงขาสี่ส่วนกับเสื้อยืดแขนสั้นสีดำทั้งชุดยืนเหม่อมองดูดวงดาวบนฟากฟ้า

        "อ้าว! ไอ้ไม้...เมิงยังไม่หลับไม่นอนอีกไงวะ" เสียงยียวนดังขึ้นด้านหลัง ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก

        "ไอ้เจโอ เมิงก็เห็นว่ากูยังไม่นอนแล้วจะถามหาเตี่ยเมิงหรือไง"

        เสียงเข้มตอบกลับ โดยที่ไม่หันไปดูด้วยซ้ำว่าเป็นใคร ส่วนคนถามถึงกับร้องจ๊ากในใจ ไม่น่าไปกวนแม่งเลย แต่แม่งฝีมือมันไร้เทียมทานจริงๆ ขนาดเมื่อกี้เขาดัดเสียงมันยังรู้

        "กูรู้ว่ากูน่ะเก่ง แต่เมิงไม่ต้องมาทำหน้าชื่นชมจนน่าขนลุกก็ได้กูกลัววะ ฮึๆ" คนถูกหาว่าทำหน้าชื่นชม หน้ากระตุก...มันรู้ได้ไงวะหรือแม่งมีตาทิพย์!

        "ไอ้ห่-าวอนแล้วนะเมิง" เจโอพูดเสียงฉุนๆ

        "ว่าแต่เมิงรู้ได้ไงวะ ว่าเป็นกู"

        ไม้มองไอ้แสบเจโอที่ยืนทำหน้าเอ๋อๆ ก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้เพราะหน้ามันตอนนี้มันชวนขำก๊ากจริงๆ

        "อ้าวๆๆ หาเรื่องหรอเมิงอะ" คนโดนหัวเราะส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจ จนไม้เริ่มขี้เกียจแหย่ต่อ

        "เออๆ เมิงมานี่มา" ไม้กวักมือเรียกเพื่อนให้เดินเข้าไปหา

        เจโอเดินตรงไปที่เพื่อนอย่างงงๆแต่ก็อดระแวงไม่ได้เพราะไอ้เพื่อนของเขาคนนี้มันไม่ธรรมดาเห็นนิ่งๆ ขรึมๆ อย่างนี้ก็เถอะ

        "เชี่ยไรของเมิงวะไม้" เจโอถามอย่างสงสัยเมื่อไม่เห็นอะไร พลางเกาหัวสีส้มของมันดังแกรกๆ

        "เมิงดู..." เขามองตามนิ้วมือของไม้ที่ชี้ไปทางด้านหน้า ก่อนจะเจอกับกระจกเงาที่ถูกวางพิงกำแพงไว้ ...เชี่ยเอ้ย! แม่งนึกว่าเก่ง ที่แท้ วุ้ย ... เขานึก (ด่ามัน) พลางมองหน้าเพื่อนข้างตัวอย่างอยากถีบ

        "เออไม้ แล้วเมิงมาทำอะไรบนนี้วะ" เจโอถามขึ้นเมื่อทั้งสองนั่งพิงกำแพงข้างๆไอ้กระจกเงา แม่งทำกูเสียฟอร์มมันน่าทุบทิ้งจริงๆ

        คนถูกถามมองหน้าเพื่อนแวบหนึ่งก่อนเงยหน้ามองท้องฟ้าเหมือนเดิม

        "เฮ้ย! ถ้าเมิงมีเรื่องคับอกก็มาปรึกษากูได้นะโว้ย ยินดีรับใช้" ไม้ชำเลืองมองคนที่ยื่นตัวเป็นที่ปรึกษาก่อนแสยะยิ้มมุมปาก

        "อย่าเลยวะ เมิงเอาเรื่องของเมิงให้รอดก่อนเถอะ...หึ ไหนจะน้องเมย์ น้องตุ๊กติ๊ก น้องการี่ น้องหอมใหญ่ แล้วยังน้อง..."

        "เฮ้ย! หยุดๆ พอเลยๆไอ้เชี่ยเอ้ย เพื่อนอุตส่าห์หวังดี ชิ!" ไม้มองเพื่อนข้างๆที่เชิดน้าหนีแบบงอนๆอย่างน่าถีบ

        "เปล่า...กูไม่ได้เป็นอะไรแค่นอนไม่หลับเลยมานั่งดูดาว" เสียงเข้มตอบเรียบๆ

        เจโอมองเสี้ยวหน้าของเพื่อน เขาก็พอรู้ว่ามันเป็นอะไร... มีอยู่เรื่องเดียวของคนๆเดียว เรื่องของผู้หญิงคนนั้น....คนที่มันยกให้เป็นดาวเหนือที่คอยส่องทางให้กับมัน เป็นดวงดาวที่ส่องประกายงดงามในคืนเดือนมืดไร้ซึ่งแสงจันทร์...คนที่ทำให้มันเกือบไม่ใช่คนตอนที่เธอคนนั้นจากไป 'ความรัก' เพื่อนของเขามันเป็นโรคเกี่ยวกับความรัก

        "เหอะ! แล้วเรื่องนั้นเมิงจะเอาไงวะ พวกกูคันไม้คันมือจะแย่แล้วตอนนี้"

        "กูไม่ว่าไงหรอก คงแล้วแต่พวกมัน เออ...ไอ้เอ็มมันออกจากโรงพยาบาลแล้วนี่ กูว่างานนี้สนุก!"

        "ไอ้ห่-าเอ็มแม่งก็ไม่เคยเข็ด คราวนี้เมิงช่วยสนองให้แม่งตายห่-าไปเลยดีกว่าวะ กูรำคาญ"

        "งั้นเมิงจัดการเลยแล้วกัน"

        "เชี่ยไม้ เมิงพูดจริงพูดเล่นเนี่ย" เจโอยิ้มกวนๆ

        คนถูกถามไม่ตอบ ตาคมสีนิลจ้องมองดาวบนฟ้า ส่วนเจโอเมื่อเห็นเพื่อนเริ่มเงียบคนขี้คุยอย่างเขาเลยต้องรีบหาเรื่องคุย

        "ว่าแต่...คนเมื่อตอนกลางวันใครวะ? แม่งโคตรน่ารักเลย"

        "หึ! เด็กใหม่" เสียงตอบกลับยังคนนิ่งเรียบ ทำให้คนฟังเดาไม่ออกว่าไอ้คนพูดมันคิดอะไรอยู่ 

        "เด็กใหม่ผู้น่ารัก...แต่โหด...แม่งสเป็คว่ะ สวยแต่โหดดูบ้าดีเดือดดี ฮ่าๆๆ"

        ฮึ! น่ารัก อวดดีน่ะสิไม่ว่า แต่ก็น่าสนใจไม่น้อยทีเดียว...คิดต่อแล้วก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ จนคนที่นั่งหัวเราะก่อนหน้าหยุดกึกมองหน้าไม้ที่กำลังหัวเราะหึๆอย่างนับถือในความน่ากลัว ขนาดหัวเราะยังน่าสะพรึงกลัวปานนี้ แต่ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ รู้แต่ว่าถ้าไอ้คนนี้มันเอาจริงขึ้นมาเมื่อไหร่ล่ะก็ หึ! แค่คิดก็สนุกแล้ว วะฮ่าๆๆ...