สงครามใจ

  ตอน 9   
      "คือ..." เสียงนุชา ติดอยู่ในลำคอ พูดอะไรไม่ออก ร่างที่ซุกอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่ราคาแพง ยังเงียบ ไม่กระดุกกระดิก สายตาที่เหม่อลอย บวกกับ นุชาที่กำลังปวดศรีษะแทบระเบิด เขานั่งหันหลังให้ซ่อนกลิ่น และไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรก่อน
    "ขอโทษ" เขาหลุดคำนั้นออกมา ร่างที่นอนนิ่งขยับเสียงสะอึก...ดังออกมา นุชารีบคว้าหล่อนเขามากอดเบา ๆ
    "นายทำแบบนี้ได้ยังไง! ...นายทำกับฉันทำไม...ไอ้บ้า !ฉันเกลียดนาย !" หล่อนทุบเข้าที่อกกว้าง ๆ ของเขาอย่างสุดแรง นุชารู้สึกเจ็บเหมือนกัน แต่ก็ปล่อยให้หล่อนทุบ เพราะเขาก็สมควรที่จะได้รับแบบนั้น หรือมากกว่านั้นก็ได้ เขาก็ยอม ใช่เขาเมา..เมามาก....
    "ฉันขอโทษ ฉันเมา...ฉันคือ.." หล่อนผลักร่างชายออกอย่างไม่ใยดี ก่อนที่จะค่อยหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่อย่างอับอาย ร่างกายแดงช้ำ อ่อนแรง เนื้อตัวร้อนเป็นไฟ เหมือนจะไข้ขึ้นทำนองนั้น  หล่อนไม่ฟังเสียงรีบจัดการตัวเองให้ดูดีที่สุด  นุชารีบอาสาไปส่ง เพราะเห็นซ่อนกลิ่นกลับเองลำพังไม่ดีแน่ ๆ
  หล่อนรู้สึก กัง วลใจมากขึ้น พลูเฝ้าตอแย ซักถามเรื่อง นุชา พ่อเลี้ยงออกปากสั่งให้หล่อนไปกลับ ห้ามพักหอในสถาบันอีกต่อไป ซ่อนกลิ่นก็หายหน้าหายตา ดูซึม ๆ หงอยเหงา ถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ นุชา..ก็เปลี่ยนไป ไม่ค่อยสนิทกันเหมือนเมื่อก่อน นี้เวลาแค่ 1 อาทิตย์ผ่านไป ทุกคนก็เปลี่ยนไปกันหมด หล่อนรู้สึกเซ็ง ๆ พ่อเลี้ยงเดินทางกลับพร้อมกับคุณพา เมื่อวาน คุณชมัยรู้สึกจะไม่ชอบหน้าหล่อนเอาเสียเลย กอดคุณพลูเหมือนกลัวว่าหล่อนจะแย่งซะงั้น บ้า หล่อนนั่งคิดทบทวน เรื่องราวต่าง ๆ นั่นซิ เย็นวันนี้ ลูกชายพ่อเลี้ยงก็จะมารับมาส่งหล่อนเองอีก โอ้ย หล่อนรู้สึกอึดอัด แต่ก็แสดงอาการ อ่อนโยนลงดีกว่า อย่างน้อยเขาก็เคยช่วยหล่อนออกมาจากป่าได้ นี่เป็นบุญคุณ หรือเวรกรรมกันแน่ หล่อน นั่งคอย รอคอย จนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง พลูก็ไม่โผล่มารับหล่อนสักที ขึ้นเขาคล้อก็ค่ำกันพอดี อย่างนี้จะเหลือเวลาตอนไหนเอาไปชวนงานข้างบนได้ หล่อนกลุ้ม จนปวดหัว
  "อุ้ย.." หล่อนตกใจ เมื่อนุชา เดินมานั่งอย่างไม่รู้ตัว
  "ดาว...คือให้เราไปส่งดีมั้ย...ไม่เห็นมีใครมารับเลย นี่ก็จะ 5 โมงแล้วนะ" นุชาอาสา 
  "ไม่เป็นไร..รอได้..นุชากลับเถอะ..ไม่ต้องห่วงหรอก.."
  "จะไม่ให้หว่งได้ยังไง...เธอก็รู้ว่า..ว่าเรา..เออ.."
  "นุชา...เราคบกันแค่เพื่อนนาย ไม่เข้าใจรึ..เราเสียใจที่นายเข้าใจ"
  "เพราะ..คุณพลูใช่มั้ย"
  "คุณพลู มาเกี่ยวอะไรด้วย..มีรถมารับเราแล้ว..." หล่อน บอกอีกฝ่ายยังค้างคาใจ แทบบ้า
  "ถ้าเขาไม่เกี่ยว...เธอคงไม่รอให้เขามารับเธอใช่มั้ย !"
  "นายเป็นอะไรของนาย..เอาไว้คุยกันวันหลัง หมู่นี้ดูนายจะดื่มมาก..นะ..มีสติหน่อยซิ" หล่อนพูดจบ ก็วิ่งไปที่รถเก๋งคันหรูนั้นอย่างเร่งรีบ ใช่ชายหนุ่มในรถ ก็ต้องเป็นอีกคนที่หล่อนไม่อยากจะสนมนาด้วยแต่ก็เลี่ยงไม่ได้ทันแล้ว...
   "สวัสดีค่ะ" หล่อนทักทายสั้น ๆ ไม่พยามมองหน้าเขา พลูพยามที่จะควบคุมอารมณ์
   "มานั่งส่งกัน..แบบนี้ เธอก็ยังปฎิเสธปากแข็ง" เขาเอาเรื่องเดิม ๆ ขึ้นมาพูดอีกจนได้
   "ปากแข็ง...ใครค่ะ ก็เห็น ๆ อย่างนั้น คุณจะเอาอะไรอีก " หล่อนตะคอกเสียงดัง อย่างโมโห
   "อะเอาะนี่..ไม่พอใจ อารมณ์เสีย..คงอยากเจอกันมากนักซินะ "
   "พูดดี ๆ ไม่งั้นฉันจะ...เออ รีบ ๆ ไปดีกว่า นี่มันจะค่ำแล้ว ฉันมีงานต้องทำอีกเยอะ"
   "พอดี..วันนี้งานของเธอฉันเตรียมโปรแกรมไว้เรียบร้อยแล้ว นี่เอาไปดูซ่ะ...กรุณาทำตาม อย่าพูดมาก" เขาส่งกระดาษโน๊ตเล็ก ๆ ให้หล่อนอ่าน
   " ล้างห้องน้ำที่ห้องจัดเลี้ยง พับผ้าปูที่นอนที่ห้องซักรีด รีดปอกหมอน 20 ใบ เอาผ้าไปส่งห้องแขก 15 ห้อง  ...ทำ.. กับ.. ข้าว.อาหารอร่อย ให้เจ้านาย สำหรับเสร็จไม่เกิน 2 ทุ่มครึ่ง นี่งานอะไรกัน...พ่อเลี้ยงบอกให้ฉันไปช่วยต้อนรับนะ" หล่อนโวยวาย ด้วยไม่พอใจที่สุด พลูนั่งยิ้มไม่สนใจ
   "อ้าว...ก็ช่วยกันไป ...เผอิญว่าวันนี้แม่บ้านลาป่วย พรุ่งนี้ไม่มาทำงาน หน้าที่อื่น ๆ ก็ทำได้" หล่อนมองเขาอย่างเหลืออด แต่ก็ต้องยอมด้วยเหตุผลที่จำเป็น
   "งานอื่นก็ตกลง แต่เรื่องอาหาร ดาวไม่ตกลงค่ะ กว่าจะเสร็จงานก็จนดึก ไม่สามารถรับใช้เจ้านายหรอกค่ะ..." หล่อนปฏิเสธเสียงแข็งหยิ่ง ๆ
   "ไม่เป็นไร ไม่มีปัญหา...ฉันรอได้ แต่ต้องไม่เกิน 4 ทุ่ม...ตกลงตามนั้น อย่าลืมซิ พ่อฉันกับฉันไม่ได้ใช้งานเธอเฉย ๆ นะ เธอก็ได้เงินเดือน ยิ่งทำงานถูกใจเจ้านาย มีโบนัสพิเศษด้วย ไม่เอารึ...เงินน่ะ" เขาก็พูดถูก
   "แต่เวลางาน กำหนดแค่ 2 ทุ่มหลังจากนั้น เขาก็คิดเป็นชั่วโมง ก็สนนะคะ จะให้ชั่วโมงเท่าไหร จะดีกว่านะคะ"  หล่อนต่อลอง พลูถอนหายใจ เฮือกใหญ่
   "ได้...จะเอาอย่างนั้นก็ได้ แต่ขอดูผลงานก่อนนะ ว่าจะดีแค่ไหน มันสมกับที่ฉันจะต้องจ่ายเพิ่มหรือเปล่า" เขาตกลง หล่อนรู้ว่าเขาจะต้องหาเรื่องแกล้งหล่อนเป็นแน่
   "ก็ได้ค่ะ ตกลง "
 พนักงานประจำหลายคน ยืนดูหล่อนล้างห้องน้ำอย่าง
 ขำขัน คนงานพยายามจะช่วยหล่อน แต่ก็ถูกปฎิเสธ จากหล่อนทุกคน หลังจากที่ตะวันลับขอบฟ้าไปทุกคนก็ยังเป็นห่วงหล่อน พนักงานหญิงหลายคนแอบมาช่วยหล่อน พับ และรีด ผ้าจนเสร็จ หล่อนรีบเอาผ้าที่แขกมาส่งซัก เอาไปส่งจนครบ ที่นี่ก็คงจะเหลือ
  "อาหารเจ้านาย..."หล่อนคุ้นคิดระหว่างที่เดินกลับเข้ามาในห้องครัว เสียงเข้าทำงานเงียบอยู่ในห้องกับคอมพิวเตอร์ หล่อนรีบเปิดตู้เย็น และหนักใจที่วันนี้ไม่มีอะไรน่าทำอาหารเลย แต่หล่อนก็จะพยายามทำให้เสร็จก่อน 3 ทุ่มแน่นอน อาการที่เย็นเฉียบตอนนี้ หล่อนแทบจะไม่รู้สึกหนาวเลย เหนื่อยจนขาจะยกไม่ขึ้น
  "กินไข่พะโล้เต้าหู่ก็แล้วกันนะเจ้านาย...ไม่มีอะไรในตู้เย็นแล้วนี่" 
 
    หล่อนตั้งใจ ใ ห้อร่อยที่สุด หล่อนยังเพลิดเพลินกับการทำอาหารภายในห้องครัวเล็กหรูที่พ่อเลี้ยงสั่งทำเป็นพิเศษ หล่อนก็ได้ใช้ห้องครัวมากขึ้นเพราะต่อไปนี้จะต้องกลับมาที่บ้านแล้วทำอาหารทุกวัน 
  "อุ๊ย..คุณพลู ..กับข้าวเสร็จพอดี...คือวันนี้ฉันทำแบบง่าย ๆ เพราะในตู้ไม่มีอะไรเลย" หล่อนบอกพร้อมกับเกร็งไปทั้งตัว ที่เขาเข้ามาก้มมองอาหารที่หล่อนกำลังทำอยู่ หล่อนหายใจไม่สะดวกขึ้นมาทันที
  "เสร็จแล้ว เอาไปให้ด้วย หิว ด่วน..." เขาพูดพร้อมกับเดินออกไป
  "เช๊อะ..เสร็จแล้วเอาไปให้ด้วย..." หล่อนทำทางล่อเลียน
       หล่อนจัดเตรียมอาหารใส่สำรับเล็ก ๆ เคาะประตูเรียกเสียงดังสนั่น
  "เป็นบ้า...รึ แหกปากลั่นขนาดนั้น อ้าว เอ๊า...เอาไปไว้ข้างในซิ.." เขาบอก ภายในห้องที่ตกแต่งแบบไทย ๆ โต๊ะคอมเล็ก ๆ พอจะมีพื้นทีวางอาหารได้ หล่อนรีบซอยเท้าไว ๆ
  "เดี๋ยว...งานที่สั่งเสร็จใช่มั้ย" หล่อนชะงัก
  "เสร็จค่ะ" หล่อนตอบสั้น ๆ เขาเดินเข้ามาใกล้ ๆ
  "เธอเป็นอะไร...น่าซีดยืนตัวแข็งอย่างนั้น..กลัวฉันรึ" เขาถาม ใบหน้านวล หลบ พร้อมกับสั่นใบหน้าเล็กน้อย
  "ไม่มีอะไรแล้ว ดาวขอตัวนะคะ.." หล่อน รีบวิ่งออกไปจากห้อง พลูยืนขำ ๆ อยู่ตามลำพัง
  "ให้ตายซิ..ฉันทำแบบนี้บ่อย ๆ ไม่ได้แล้ว..." หล่อนกำลังคิดอะไรอยู่