สงครามใจ

ตอน 8  

    ร่างชายสูงโปร่งยังคงเดินอย่างลำบากท่ามกลางฝนที่ตกหนัก ไม่รู้ว่าจะหยุดตกตอนไหน

เขายังคงมั่นใจว่าหล่อนจะต้องเดินไปไม่ไหวแน่ ยิ่งฝนตกแบบนี้ หล่อนคงจะหลบฝนอยู่ที่ไหนสักที่ เสียงฟ้าคำรามดังต่อเนื่อง ดังติดต่อกัน กระแสฟ้าแลบ บาดเข้าไปในทรวง น่ากลัวเหลือเกิน นี่หล่อนไปอยู่ตรงไหนกันแน่ เขายังลัดเลาะเดินไปตามลำธาร เสียงฟ้าก็เริ่มดังขึ้น ๆ เหมือนจะบอกว่า มันกำลังจะผ่าลงมาตรงศรีษะของเขาในไม่กี่วินาทีข้างหน้า........

   "ช่วยด้วย ! ว๊าย...!"  เสียงผู้หญิงนั้นดังแทรกขึ้นมาสนั่นป่า เขาได้ยิน พลูวิ่งไปตามเสียงนั่น เขามั่นใจว่าหล่อนจะต้องอยู่แถวนี้ ถ้าเขาหูไม่ฝาด

   "เธอ...อยู่ไหน ดาว !" เขาวิ่งทุลักทุเล ไปตามริมลำธาร เขามองเห็นแต่ก้อนหินขนาดเล็กจนถึงขนาดใหญ่เต็มไปหมด 

   ใช่หล่อนได้ยิน ใครบางคนเรียกชื่อหล่อน....ใคร หล่อนพยามลุกขึ้น ทั้งกลัวทั้งสั่น หล่อนร้องไห้ไม่หยุด

   "ฉันอยู่นี่...นั่นใคร ช่วยด้วย !"  เสียงกึ่งพูดกึ่งร้องไห้นั้น ทำให้เขาวิ่งรี่เขาไปที่โครนต้นไม้ใหญ่ ที่มีก้อนหินขนาดใหญ่ล้อมรอบอยู่ ร่างหญิงสาวโผล่ออกมาให้เห็น นั่นหล่อนใช่มั้ย...

   "ดาว.." เขาตกใจ เมื่อเห็นหล่อนยืน นิ่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น  หล่อนวิ่งออกมาอย่างสุดแรง เสียงร้องไห้นั้นบ่งบอกว่าหล่อนกลัวเหลือเกิน  วินาทีนั้นเขาไม่รู้หรอกว่าจะทำอย่างไร สองขาของเขาก็รีบวิ่ง สองแขนของเขากอดร่างหล่อนไว้จนแน่น

   "คุณพลู..." หล่อนรู้ว่าเขานั่นเอง เขาก็เปียกฝนเช่นเดียวกัน หล่อนไม่กล้ามองหน้าเขา เสียงสะอึกนั้นยังมีให้ได้ยิน จนชายหนุ่มต้องพาหล่อนกลับเขาไปหลบที่เดิม หล่อนไม่เหลือความเก่งกาจให้เห็นเช่นเคย ใบหน้าซีดเซียวยังซุกอยู่กับอกกว้างของเขาแน่นิ่ง ไม่มีเสียงพูดหรือตอบใด ๆ เขาก็เช่นกัน หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นทุกที ทุกที เนื้อตัวหล่อนมีแต่บาดแผลเล็ก ๆ เต็มไปหมด

   "ดาว...เธอเป็นอะไรหรือเปล่า...ทำไมเงียบไป...ดาว" เขาเรียกหล่อน หล่อนสั่นศรีษะเบา ๆ ร่างบางสั่นสะท้านอย่างต้านทานไม่อยู่ ใช่หล่อนได้ยินเขาถาม...แต่หล่อนไม่มีแรงตอบแล้ว

   สองมือเขาดึงหล่อนเขามากอดจนแน่นร่างชายที่ร้อนระอุ เป็นเหมือนเปลวไฟทำให้หล่อนอบอุ่นเล็กน้อย...พลู จับตระกร้าใบนั้นขึ้นมาดู กล้วยไม้สีสวยของหล่อนช้ำ...ดูไม่สวยเสียแล้ว กลีบดอกก็ล่วงหล่นไปบางแล้ว เขารู้ว่าพ่อเลี้ยงชอบกล้วยไม้มาก นี่เป็นเหตุผลที่หล่อนหลงทางมาในป่าแบบนี้ เพราะกล้วยไม้ไม่กี่ช่อ...เท่านั้นเอง ดวงตาที่เคยมองเขาอย่างข่มขู่ปิดสนิท ขนตางอน ๆ ดูช่างงามเสียจริง เขาพิจารณาทำไม ทำไมต้องจ้องมองหล่อนอยู่อย่างนี้ เขาโมโหตัวเอง

        นุชา...ยังคงเดินต่อไป ไม่หยุด ฝนทำทีจะหยุดตก ...เขาพยามที่หา พลูเช่นกัน ลำธารคนละฝั่ง คงอยู่ไม่ห่างกันมากนัก เขาแทบจะหยุดหายใจ เมื่อเขามองเห็นฝั่งตรงข้าม ของลำธาร นั่นคือหัวใจของเขา ....สองมือน้อยของหล่อนกอด พลูจนแน่น ไม่ยอมปล่อย นุชาหายใจติดขัด อาการเหนื่อยหอบยิ่งเพิ่มขึ้น นี่ชายคนนั้น...เป็นอะไรกับหล่อนกันแน่ เขาพยามแอบมองท่าที ของทั้งคู่ ดูคุณพลูจะโอบกอดหล่อนไว้แน่นทีเดียว ซึ่งเหมือนกับคนรักกัน แม้นแต่ปลายนิ้วของเขาเอง ยังไม่เคยถูกเนื้อต้องตัวหล่อนเลย เขาเสียใจ และเศร้าใจ  ภาพทั้งคู่ที่อยู่ตรงข้ามทำให้เขาขาอ่อนหมดแรงสุด ๆ นุชาค่อย ๆ หลับตา และตั้งสติ ควบคุมการหายใจให้อยู่กับที่ ....นี่เขา...ผิดหวัง...หรืออะไรกันแน่ เขาปวดศรีษะหนักขึ้น...อย่างควบคุมไม่อยู่ เขาอยากจะร้องตะโกนดัง ๆ ให้ทั้งคู่ได้ยิน...ว่าเขารับไม่ได้...

ทุกคน ตั้งตารอคอยอย่างใจจดจ่อ ร่างของ นุชา เดินออกจากป่านั้นมาเป็นคนแรก ด้วยใบหน้าดีใจเพื่อกลบความหมองเศร้าในใจ  ไม่นานนักร่างหญิงสาวที่ดูอ่อนเพลียนอนนิ่งอยู่บนแขนแข็งแรงของพลู ก็ปลอดภัย ทุกคนดีใจแสดงความเป็นห่วง พาและซ่อนกลิ่นรีบช่วยกันพาดาว กลับบ้านเรียนไทย ชมัยร้อนรุ่มอยู่ในใจอย่างหวาดหวั่น หล่อนไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งที่เห็นทุกคนเป็นหว่าง เด็กดาวคนนั้น พ่อเลี้ยงบอกให้คนงานออกไปตามหมออนามัยใกล้บ้าน มาช่วยดูแลหล่อนเป็นพิเศษ....

   "นี่...นายเป็นอะไร...นุชา ทำไมต้องให้ฉันมาหาถึงที่นี่ นี่มันดึกแล้วนะ ที่หอพักเขาสงสัยฉันกันใหญ่แล้วนะตอนนี้น่ะ" ซ่อนกลิ่นเดินจากหอพักหญิงของสถาบันเวลาดึกแบบนี้ มาเกือบ 1 อาทิตย์ เพราะนุชาโทรตามให้หล่อนลงมาแบบนี้...2-3 ครั้ง

   "ดาวอยู่ไหน ทำไมไม่มาเรียน ยังไม่หายอีกหรือ"

   "นี่..อาทิตย์ทั้งอาทิตย์ ดาวหยุด..ทำไมนายไม่โทรไปหาดาวเอง มาถามฉันทำไม"

   "ฉันโทรไปแล้ว...แต่ถูกตัดสายทุกครั้ง มันเกิดอะไรขึ้น ดาวไม่ยอมคุยกับฉัน"

   "อ้าว...ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ฉันก็อยู่ที่นี่เรียนทุกวัน ฉันโทรไปดาวก็รับทุกครั้งนะ นายกดเบอร์ผิดหรือเปล่า" ซ่อนกลิ่นบอก นุชาดึงหล่อนขึ้นรถเก๋งส่วนตัว เหยียบคันเร่งแรงจนน่ากลัว

   "จะไปไหน มันดึกแล้วนะ นี่นายเมา...นายดื่มอะไรมา" ซ่อนกลิ่นถาม

   "ฉันควรจะเป็นฝ่ายถามเธอมากกว่า  ดาวมีแฟนแล้ว ทำไมเธอไม่บอกฉัน ซ่อนกลิ่น"

   "นี่...อะไร พูดเรื่องอะไร นายจะบ้าไปกันใหญ่แล้วนะ...จอดรถ...ฉันจะลง"

   "ฝันไปเถอะ..." นุชา มีสีหน้าโกรธจัด เขาดื่มเหล้ามามากแค่ไหน เขาถึงได้บ้าคลั่งขนาดนี้ ซ่อนกลิ่นนั่งเกร็งจนกลัว

   "นุชา...นายมีสติหน่อยซิ...นายขับรถอยู่นะ"

   "ฉันรู้..."  เขาตอบดังใส่หน้าหล่อน ซ่อนกลิ่นสะดุ้งสุดตัว  ไม่นานนักรถเขาก็เข้ามาจอดอยู่ที่บ้านพักส่วนตัว ที่หล่อนและดาวเคยมาเที่ยวที่นี่บ่อย ๆ นุชาเปิดประตูรถและเดินลงไปกระชากแขนซ่อนกลิ่นออกมาจากรถ อย่างไม่ปราณี...ซ่อนกลิ่น รู้สึกสั่นกลัว

   "นุชา...พาฉันมาที่นี่ทำไม...โอ้ย เจ็บนะ.." เขากระชากแขนหล่อนให้เดินตามเข้าไปในตัวบ้านที่เงียบสนิท มืดมองอะไรไม่เห็น เขาเปิดไฟ ใช้มือข้างหนึ่งปิดประตูอย่างแรง

   "เธอหลอก...ให้ฉันรักดาว...ทั่ง ๆ ที่เธอรู้ว่าดาวมีเจ้าของ เธอทำแบบนี้ทำไม ซ่อนกลิ่น"

   "อุ้ย...นายพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่ออะไร ดาวมีเจ้าของ...ใคร อะไรกัน"

   "เธอก็ยังปากแข็งอยู่ดี...ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้...เธอหลอกให้ฉันหลงคิดกับดาวฝ่ายเดียว ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว ว่าฉันถูกพวดเธอหลอกใช้ ฉันมาตลอด " นุชาพูด ซ่อนกลิ่นเดินถอยหลังหนี อย่างไม่ทันระวัง ว่าจะชนสิ่งได้ นุชาเดินพร้อมพูกต่อว่าหล่อนและดาวเสียงดัง ใบหน้าชายหนุ่มแดงจัด กลิ่นเหล้าและบุหรี่ ออกมาจากลมหายใจของเขา จนหล่อนเวียนหัว

  "หลอกใช้นาย...ไปกันใหญ่แล้วนะ นายเข้าใจอะไรผิดแน่ ๆ "

  "ฉันเห็นมากับตา...ซ่อนกลิ่นเธอรวมหัวกันตบตาฉันใช่มั้ย..."

  "นายเมามากนะ นุชา...นายไปอาบน้ำก่อนดีกว่ามั้ย แล้วเราค่อยคุยกันวันหน้าดีกว่านะ.." หล่อนพยายามหาคำพูดต่าง ๆ นา นา ให้นุชาใจเย็นลงกว่านี้ แต่ดูเขาจะบ้าคลั่งไปกันใหญ่

  "ไม่มีวันหน้า...ไอ้ลูกชายพ่อเลี้ยงคนนั้น..เป็นอะไรกับดาว..เธอตอบฉันมาเดี่ยวนี้นะ"

  "นายหมายถึง..คุณพลูรึ..." หล่อนสงสัย ร่างเล็กบางถูกกระชากเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดที่แทบจะรัดหล่อนให้ละลายไปกับร่างของเขา

  "อย่าทำแบบนี้นะ นุชา ปล่อย ดาวเขาไม่ได้บอกฉันว่า ว่ามีเจ้าของ แล้วมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของดาว ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวคนสองคนนั้น เรื่องนี้...ปล่อย.." หล่อนพยามจะผลักร่างชายหนุ่มนั้นออกให้เร็วที่สุด สายตามึนเมามองหล่อนอย่างกับโกรธแค้นที่สุด

  "ไม่รู้ เธออยู่ด้วยกันตลอด...เธอบอกว่าเธอไม่รู้งั้นรึ ได้ไม่รู้ใช่มั้ย ...งั้นเธอก็ต้องรับรู้ถึงความรู้สึกของคนที่หัวใจ แต่มันไม่มีค่าไม่มีความหมายบ้าง เธอจะได้เอาไปเล่าให้เพื่อนรักเธอฟังงัย...เหมือนที่ฉันได้รับอยู่ตอนนี้"  หล่อนไม่ทันที่จะอ้าปาก หรือตอบโต้ใด....ริมฝีปากชายหนุ่มโน้มลงมาปิดริมฝีปากบางอย่างไม่ปราณี หล่อนพยายามหนีจนสุดแรง เข้าไม่ปล่อยโอกาสแม้นแต่นาทีเดียว ....ร่างบางก็อ่อนแรงต่อต้านใด ๆ ทั้งสิ้น ร่างชายแข็งแรงยังทำอะไรต่อมิอะไรด้วยความมึนเมา ไม่ได้สนใจว่าหล่อนจะเจ็บหรือไม่ เสียงร้องที่พยายามจะบอกว่าอย่านั้น...เขาไม่ได้ยิน เรือนร่างสวยงามก็อยู่ในกำมือของเขา ไปทั้งคืน.....

  "วันหยุดอาทิตย์นี้...เห็นทีจะต้องชวน ซ่อนกลิ่นทำอะไร ๆ อร่อยทานกันดีกว่านะ ดาว.."

พาแสดงความคิดเห็น อีกฝ่ายยังนั่งยิ้มอยู่เล็กน้อย เพราะซ่อนกลิ่นปิดโทรศัพท์ตั้งแต่เมื่อวาน โทรไปกี่รอบ ก็ปิดเครื่องตลอด พาหันมามองเมื่อเห็นอีกฝ่ายดูไม่ค่อยสบายใจ

 "คุณพา...ซ่อนกลิ่นปิดเครื่อง ติดต่อไม่ได้เลยค่ะ" หล่อนบอกเสียงแผ่ว ๆ

 "อ้าว...ทำไมหล่ะ...เอ หรือว่าจะกลับมาแล้ว...ถ้ากลับมาก็ต้องมาที่นี่ซินะ" พาสงสัย

 "คุณดาวครับ.....คุณดาว" เสียงนายสมชายตะโกนดัง พารีบโผล่หน้าออกไปทางหน้าต่างทันที

 "ขอโทษครับ...คือซ่อนกลิ่นลูกสาวผม บอกว่าอาทิตย์นี้ไม่กลับนะครับ...มีงานที่มหาวิทยาลัยครับ" นายสมชายบอกแล้วยิ้มนิด ๆ ให้กับหล่อน พาหันกลับเข้ามาในห้อง มองหาดาวเล็กน้อย

 "นั่นซิ...เดือนนี้ซ่อนกลิ่นมีงานเยอะที่สถาบัน...ดาวไม่ได้ช่วยเลย แต่ทำไมต้องปิดเครื่อง" ดาวอดสงสัยไม่ได้จริง ๆ