สงครามใจ

ตอน 4

   "คุณพ่อให้อยู่บ้านหลังนี้..."  เขาบอกอย่างไม่เต็มใจนัก พร้อมกับส่งพวงกุญแจให้

  "ขอบคุณ" หล่อนพูดสั่น ๆ พี่เจียมลากกระเป๋าใบใหญ่ตรงเข้ามาหา

  "ขอโทษค่ะ...กระเป๋าใบนี้ ของคุณพลู หรือ ของคุณดาวคะ" ดาวก้มไปมอง ไม่ใช่ของเธอแน่ ๆ

  "ของฉันเอง เอาเข้าบ้านเลย ชั้นล่าง ห้องด้านในสุด"  เขาสั่ง เจียม งง ๆ ที่สับสน คือ หล่อน หล่อนพูดอะไรไม่ออก นี่เขาจะทำอะไรที่นี่รึ

  "นี่ นี่...เดี๋ยว ๆ" หล่อนจับแขนพี่เจียมไว้ พี่เจียมก็อดแปลกใจไม่ได้ พ่อเลี้ยงคิด หรือเป็นความคิดของลูกชายกันแน่

  " ไม่ได้นะ...คุณหมายความว่ายังไง...คุณอยู่ที่นี่ไม่ได้ " หล่อนไม่ยอม เจียมหยุดฟัง

  "เอาไงคะ..." พี่เจียมถามแทรก ทั้งคู่ดูเหมือนจะไม่ยอมกันง่าย ๆ แน่

  "ฉันจะโทรหาพ่อเลี้ยง..." หล่อนหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าถือ อะ อะ ไม่ทันเขาฉวยออกไปจากมือหล่อนก่อนจนได้

  "เอ๊ะ ...! เอาของฉันคืนมานะ" หล่อนสั่ง แต่ดูเหมือนจะไม่ง่าย

  "หุบปาก ...มันหนวกหู พ่อเลี้ยงของเธอกับคุณพ่อของฉัน ก็คนเดียวกัน ลืมไปแล้วรึ ว่าฉันเป็นใคร ฉันมาดูแลงานที่นี่แทนพ่อฉัน... เจียม เอาเข้าไปเก็บ....เดี๋ยวนี่ " เขาตระโกนสั่งเสียงดัง เจียมพยักหน้าเร็ว ๆ แล้วทำตามทันที พ่อเลี้ยงคิดอะไรแปลก ๆ สาวโสดกับหนุ่มโสดอยู่บ้านเดียวกันไม่เหมาะสมอยู่แล้ว เจียมคิดไม่เห็นด้วย

  "ฉันไม่เชื่อ...ฉันจะคุยกับพ่อเลี้ยง " หล่อนพยายามจะเอาโทรศัพท์มาจากเขาให้ได้

  "นี่...เธอ...ทำอย่างกับไม่เคยผ่านโลกผู้ชายอย่างนั้นแหล่ะ...พ่อฉันสั่งให้ฉันดูแล ควบคุมเธอ....แต่ฉันไม่เต็มใจเลยสักนิด...และไม่คิดที่จะอยู่บ้านเดียวกับเธอด้วย...ขอร้อง...เป็นครั้งสุดท้าย...อย่าทำอะไรให้ฉันเดือดร้อน...จะเป็นอะไรไป ต่างคน ต่างอยู่ เธอมาอยู่ที่บ้านแค่วันเสาร์กับวันอาทิตย์ เท่านั้น...อ๋อ...นี่เธอจะคิดไม่ซื่อกับพ่อฉันใช่มั้ย คิดจะเอาหนุ่ม ๆ มา กก งั้นซิ เธอรู้ใช่มั้ยว่าอนาคตเธอจะจบยังไง ถ้าพ่อฉันรู้....." เขาพูดฉอด ๆ คน งานหลายคนได้ยิน พากันหัวเราะขำอะไร...ไม่เข้าเรื่อง หล่อนเนื้อตัวสั่น ฉวยโอกาสกระชากมือถือออกมาจากมือของเขาจนสำเร็จ

  "บ้า...! ที่สุด คิดอะไรต่ำเหมือนตัวเอง...จำไว้เลยนะ ฉันไม่ปล่อยให้พ่อเลี้ยงหลุดมือแน่ ๆ ซวย...จริง...เบื่อ ๆ " หล่อนกระแทกส้น หันหลังสะบัดสะโพกเข้าตัวบ้านไปจนได้ 

 พี่เจียมทำหน้าไม่สู้ดีนัก เมื่อเห็นหล่อนทำท่าทางโกรธจัด...

  "นี่ ห้องของคุณดาวค่ะ...เป็นห้องที่คุณนาย รักมากเลยนะคะ...วันสุดท้ายคุณนายก็ตายในห้องนี้แหล่ะค่ะ"  โถ พี่เจียมพูด....หล่อนหูกางขึ้นมาทันที่ ขนแขนตั้งขึ้นอัตโนมัติ

  "อ๊า...อะไรนะ พี่เจียม ....คุณนายตายในห้องนี้ด้วยรึ...." หล่อนวิ่งเข้ามาจับพี่เจียมแน่น

  "ล้อเล่นค่ะ เห็นดูเครียด ๆ "  เจียมหัวเราะชอบใจ

  "โถ...พี่...ดาวกลัวผี..."  หล่อนคงกลัวจริง หน้าซีดเชียว  เจียมอดคิดไม่ได้เลยจริง ๆ เด็กสาวคนนี้ก็ร้ายกาจ ไม่ยอมใครง่าย ๆ เหมือนกัน ให้ตายซิ นี่พ่อเลี้ยงเอาเสือกับสิงห์มาไว้กรงเดียวกัน อะไรมันจะเกิด...

  "บรรยากาศ สวยมั้ยค่ะ เปิดหน้าต่างด้านนี้ ก็มองเห็นเขา สวยมาก พี่เจียมชอบห้องนี่ที่สุดเลย พ่อเลี้ยงเข้าใจเลือกบ้านนะคะ..." พี่เจียมรูดม่านสีขาวสะอาดออก หล่อนทำใจเย็นลง หล่อนสำรวจ ภายใน แล้วเปิดหน้าต่างรับลมหนาว หนาวเหน็บได้ใจ เมื่อลมพัดเข้ามาในตัวบ้าน นี่ขนาดกลางวัน ยังหนาวขนาดนี้ ตอนกลางคืนคงจะเย็นเยือกทีเดียว ใช่สวยมาก บรรยากาศถูกใจ แต่เซ็งอยู่เรื่องเดียว...ทำไมต้องมาอยู่บ้านเดียวกับผู้ชายปากร้ายอย่างลูกชายพ่อเลี้ยงด้วย ไม่เข้าใจ...พ่อเลี้ยงคิดอะไรอยู่

...................................

   " บทซาตาน ยังเข้มข้น เหมือนเดิมนะครับ สวัสดี และยินดีต้อนรับ ลูกชายคนโปรดของพ่อเลี้ยง" เสียงทักทาย นั่นดังขึ้น ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาหา ขณะที่ พลู กำลังหาที่จอดจักรยานของ หล่อนอยู่ เงียบ ๆ

   "อ้าว ....คุณสมชาย สวัสดีครับ...ซาตง ซาตาน อะไรกันครับ ยัยตัวเล็กนั่น ตัวแสบทีเดียว ว่าแต่สบายหรือครับ" เขาทักทายอย่างคุ้นเคยและสนิทสนม นายสมชายเป็นเพื่อนสนิทของพ่อเลี้ยงพิชิต มายาวนาน พ่อเลี้ยงจึงวางใจให้ทำงานและดูแลรีสอร์ทที่เขาคล้อแทน ทั้งหมด ซึ่งก็เป็นภาระหนักอยู่ ของนายสมชาย

   "อย่าพยายามเปลี่ยนเรื่องเชียว....สวยไม่เบานะครับ คนนี้ พ่อเลี้ยงคงหวงน่าดู...ถึงได้ให้มาอยู่ที่นี่กับคุณ...."  นายสมชายถาม แอบชมหล่อนอยู่ด้วย ก็น่ารักออกขนาดนั้น คนแก่ก็หลงตายเชียวหละ พลูถอนหายใจเฮือกใหญ่ยาวจน นายสมชาย อดยิ้มไม่ได้

   "ยัยนี่ร้ายกาจ...เป็นคนล่าสุด มาแรงแซงลูกแท้ ๆ  ด้วยซ้ำคุณสมชาย หมั่นไส้ ให้ตายซิ ถ้าคุณพ่อเบื่อเมื่อไร ก็ไม่ต่างอะไร กับผู้หญิง ที่ผ่าน ๆ มา " เขาคาดเดา

   "สวยขนาดนี้ พ่อเลี้ยงคงเอาไว้ใช้นานหน่อย....ว่ามั้ยครับ คงรุ่นเดียวกับลูกสาวผม แน่ ๆ"

สมชายได้โอกาสพูด เมื่อเห็นหล่อน พลู ทำท่าทางสงสัย

   "ที่ผมจำได้ คุณสมชายไม่เคยบอกว่ามีลูกนี่ครับ...เอ๊ะ...ลูกสาวด้วย สวยมั้ยครับ "  เขาก็เชื้อไม่ทิ้งแถว คุณสมชายหัวเราะเสียงดัง มองหน้าพลู อย่างรู้ใจ

   "ถ้าบอกว่ามีลูกสาวจริง ๆ...สวย...คุณพลูคงไม่เคยเห็น...ไปทานข้าวที่บ้านเย็นนี้ ผมจะแนะนำให้รู้จักนะครับ พวกเราเตรียมอาหารเย็นไว้รับรองอย่างดีที่เดียว ฝีของภรรยาผมกับลูกสาวผมเอง  เออ...คือเมื่อก่อน ซ่อนกลิ่น อยู่กับคุณยายที่เชียงใหม่ตั้งแต่เด็ก เราไม่มีเวลาดูแลอบรมน่ะครับ ที่เห็นก็ทำงานกันมาตลอด ตอนนี้เลยย้ายมาเรียนที่มหาวิทยาลัยที่เพชรบูรณ์ ก็หวังว่าจะได้พึ่งใบบุญ ได้งานในนี้น่ะครับ เรียนสาขาประชาสัมพันธ์"  สมชายเล่า

   "แค่ชื่อก็น่าสน...ซ่อนกลิ่น...ชื่อไทย ๆ แบบนี้ ชักอยากเห็นตัวจริงแล้วซิครับ" เขาพูด

   "ผมเชื่อแล้ว ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริง ๆ"  นายสมชาย พูดพร้อมกับหัวเราะ

   "ว่าแต่เธอ...ชื่ออะไรรึ..." นายสมชายถาม ย้อนกับไปที่ดาวเหมือนเดิม

   "ยัยตัวดี ชื่อ ดาว ...ดาวดวงนี้เดี๋ยวก็ตก...พูดแล้วก็คันปาก ไม่รู้ว่าพ่อผม หลงอะไรยัยนี้นักหนา ก็แค่ผู้หญิงธรรดา ๆ คนหนึ่ง ผมว่าคนที่ผ่านมาของคุณพ่อ จะดูดีกว่าเสียอีก" เขาวิจารณ์หล่อนสารพัด

   " ชื่อก็บอกว่าเป็นดาว....ดาวดวงนี้เด่นในเขาคล้อ ว่าที่แม่เลี้ยงหรือเปล่าครับ"  นายสมชายพูด

   "มันไม่มีวันนั้นแน่ครับ...ผมไม่ยอมให้ยัยนี่มาเป็นแม่เลี้ยงพวกเรา ยังไงก็ไม่ผ่าน ผมเอาชีวิตเป็นประกันเลย คุณพ่อเห็นเป็นแค่ของใหม่เท่านั้น ตอนนี้ ผมจะต้องเล่นงาน เด็กนั่นให้ได้ ถ้าน้องสาวผมกลับมาจากเยอรมัน คงอาละวาดแน่" เขาคิด และพูดออกมา

   "ทุกอย่างต้องใช้เวลาครับ แต่ผมรู้สึกอบอุ่น และสบายใจขึ้นมามากเลยครับ ที่คุณพลูมาช่วยที่นี่ ผมว่าตอนนี้คุณพลูคงเหนื่อย เอาไว้ตอนค่ำ ๆ เรามีเวลาคุยกันอีกนานเลยครับ เดี๋ยวผมจะต้องไปที่ห้องซักรีด เอาเครื่องซัก ไปส่งที่ร้านซ่อมก่อน ตอนนี้แขกเริ่มเข้ามาพักมากขึ้นทุกวัน เครื่องซักก็จะแย่...นี่ผมสั่งตัวใหม่มาเพิ่มรับกับหน้านักท่องเที่ยวอีก 1 เครื่องน่ะครับ ผมคงต้องขอเวลาก่อนนะครับ"  นายสมชายบอก พร้อมโบกมือลาเดินออกไป

   "แล้วเจอกันนะครับ " พลูพูด ในใจก็ยังคิด เรื่องลูกสาว นายสมชาย เขาเป็นอะไรกันแน่ ก็ดีกว่า เอาเวลาไปรบกับ คนโปรดของพ่อเขาแน่ ๆ ผู้หญิงสมัยนี้ หาดียากเสียด้วย

.....................................

   "พี่เจียม จะกลับทำไม...ทำไมไม่มาอยู่ที่นี่ด้วยกัน ให้ดาวขอพ่อเลี้ยงให้มั้ย...สนุกออก" ร่างบางสวมชุดเสื้อแขนสั้นกางเกงขาสั้นนอนอยู่บนเตียงนุ่ม ขนาดใหญ่ บ่นพรึมพรำอย่างเหงาๆ พี่เจียมทำหน้าหมดหวัง

   "ไม่ได้หรอกค่ะ..เดี๋ยวทางโน้นยุ่งแย่ แม่ครัวก็แก่แล้ว พ่อเลี้ยงก็ร่างกายไม่ค่อยดี มาไม่ได้หรอกค่ะ" พี่เจียมนอนยาวเหยียดอย่างที่พื้น อย่างอ่อนเพลีย เมื่อรู้ว่าจะต้องกลับไปทำงานเหมือนเดิม

   "คุณดาวคะ..."  พี่เจียมลุกขึ้น มาเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง ดาวหล่อนลุกขึ้นมาจ้องหน้า พี่เจียมอย่างสงสัยเช่นกัน

   "มีอะไรรึ...ทำไมมองหน้าหนูแบบนั้น " หล่อนยื่นหน้าอันสดสวย นวลเนียนเข้ามาใกล้ ๆ พี่เจียม

   "คุณดาว สวยจังเลยค่ะ" พี่เจียมชมเบา ๆ

   "บ้า..พี่เจียม นึกว่าจะพูดอะไรเสียอีก...สวยบ้าบออะไรกัน ขี้เหร่อย่างเนี้ยะ อย่าใช่คำว่าสวยมาชมกันดีกว่า  ว่าแต่มีอะไรรึ...จะหลอกถามอะไรรึเปล่า"    หล่อนยิ้มอ้อล้ออย่างรู้ทัน พี่เจียม

   "ก็แค่สงสัย คุณกับพ่อเลี้ยงเป็นแฟนกันหรือเปล่าคะ..."    คำถามนั้นยิงตรงมาที่หัวใจหล่อนเต็ม

   "อ้าว...ก็ดูไม่ออกรึยังไง...ไม่บอกเอาไว้ลุ้น ..." หล่อนตอบสั้น พี่เจียมทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย

   "ขอโทษค่ะ...คือมัน...สงสัยนิดหน่อย" พี่เจียม ทำเป็นไม่สนใจต่อ 

   "หิวจัง...นี่เราจะอดตายมั้ยคะ ไม่มีอะไรกินเลย แย่จัง" หล่อนบ่นเสียงท้องร้องเป็นระยะ

   "อู้ย...ไม่อดตายหรอกค่ะ  เดี๋ยวก็ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว วันนี้ที่นี่มีอาหารไว้ต้อนรับค่ะ อาหารอีสาน โอ้ย พูดแล้วน้ำลายไหล น้ำลายแตกจู๊ด ๆ เลย ลาปเปรี๋ยว ลาปดิบแดง ๆ อะ โอ้ย.... ของโปรดของพี่เจียม หิว ๆ พี่ว่าเราไปอาบน้ำ แต่งตัวกันใหม่เถอะค่ะ เอาให้สวยเด้อ คะ เด้อ เอาให้ คุณพลู ตกตะลึง ไปเลยค่ะ " เจียมหล่อนยุ

  "โอ้ย...ทำไมต้องเกี่ยวกับตาบ้า นั่นอีกหล่ะ แต่งไม่แต่งก็ไม่เห็นต้องสนใจ ตาพลูเน่านั่น" หล่อนไม่พอใจ

  "เอ๊า...ไม่ได้..เพราะว่าคุณดาวต้องเดินเฉิดฉายเคียงคู่ กับผู้หนุ่มหล่อ ๆ อย่างคุณพลู ว่าที่แม่เลี้ยง กับลูกชายคนดังของพ่อเลี้ยง จะเชย ๆ ไม่ได้ ต้องงามอย่างกับนางฟ้า ซิคะ เหมือนในละครทีวีไง" หล่อนพูดลอยหน้าลอยตา หล่อนหัวเราะออกมาเสียงดัง

  "บ้า....พี่เจียม ติดละครมากไปแล้ว  เจ้าของที่นี่เขาอาจไม่ชวนเราก็ได้  อดตายแน่ ๆ ไม่ได้กินหรอกลาปอีสานน่ะ...ฝัน ๆ"

 ขอบคุณนะคะ ที่ติดตามงานเขียน