ตอน 5

    เสียงดนตรีเพลงช้า ๆ ไม่ค่อยดังมากนัก จากห้องจัดเลี้ยงขนาดเล็ก มีคนงานที่คุ้นหน้าคุ้นตาพากันจัดโต๊ะอาหาร เครื่องดื่ม กันอย่างขยันขันแข็ง โต๊ะอาหารขนาดกลางถูกจัดวางอยู่กลางห้อง ที่ตกแต่งด้วยผ้าม่านลายลูกไม้สีขาว สีสันของอาหารเด่น จนน่ารับประทาน

    ค่ำคืนนี้...เป็นคืนที่พิเศษสำหรับ พลู ลูกชายของพ่อเลี้ยงพิชิต การจัดอาหารสวย รายการอาหารก็ต้องรู้ใจแขกสำคัญคนนี้เป็นพิเศษ หญิงสาว "ซ่อนกลิ่น" ดูจะเหน็ดเหนื่อยมากกว่าทุกคน ด้วยความชอบและมีความสุข ในเรื่องงานครัว งานบ้านจึงทำให้ ใบหน้าไทย ๆ มีคุณค่าขึ้นมา จนหนุ่มหลายคนหมายปอง ..ซ่อนกลิ่น.. เพิ่งจะมาอยู่ที่เขาคล้อเพียง 3 เดือนเท่านั้น ก็ทำเอาหนุ่ม ๆ หัวใจกระสับกระส่ายกันไปหลายคน ด้วยกิริยาที่เรียบร้อย และเก่งเรื่องการพูดคุยในเรื่องต่าง รอบตัว จนหนุ่มบางคนต้องถอนตัวออกไป ก็มี...

   ไม่นานนัก อาหารมื้อค่ำ ก็เริ่มขึ้น พลู ยังคงพูดคุยอยู่กับคนงานข้างนอกในเรื่องงานที่ต้องเพิ่มเติม และ สิ่งที่ต้องแก้ไข ก่อนที่จะ หันมาพบกับ นายสมชาย สองคนพากันเดินเข้าในห้องจัดเลี้ยง พลู ออกปากชมเชย การตกแต่งห้องจัดเลี้ยงในคืนนี้

   "ถ้าต้องการจะ ตำหนิ ส่วนไหนก็บอกได้นะครับ ถือว่าเป็นการทดลองงานก็ได้ครับ ซ่อนกลิ่นจะได้ปรับปรุง" นายสมชายบอก

   "คงต้องเจอ เจ้าตัวก่อนดีกว่ามั้ย ครับ ....งานเล็ก ๆ จัดได้สวยแบบนี้ก็ไม่ใช่เล่นเหมือนกัน นี่ผมยังหา จุดบกพร่องไม่เจอเลย" เขาพูด ทำนองอยากเจอ ซ่อนกลิ่น

  "ใจร้อนจัง...ลูกสาวผมไม่สวยหรอกครับ ...เดี๋ยวผมให้คนงานไปตาม 2 แม่ลูกมาดีกว่าจะได้ทานอาหารพร้อมกันเลย ชักเริ่มหิว.....เอ้อว่าแต่ คนพิเศษของพ่อเลี้ยง กับ เจียม ยังไม่มา...ผมว่าให้คนไปตามกันมาให้หมดพร้อมกันเลยทีเดียว นะครับ"

   นายสมชายจัดการ สั่งคนงาน ทันที   ใช้เวลาไม่นาน ภรรยาของนายสมชายและลูกสาวก็เดินเข้ามาในห้อง ตามด้วย ดาวและเจียม คนงานพากันมองและซุบซิบกันเบา ๆ เดาไม่ผิดคงเป็นเรื่องคนแปลกหน้า ดาว นั่นเอง ค่ำคืนนี้หล่อนก็มาแบบชุดที่เรียบร้อย ดูเก๋ สะดุดตาทุกคนในห้องนั่น ส่วนซ่อนกลิ่นก็หน้าหวานมาแต่ไกล พลูถึงกับใจหาย นี้มันเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของเขากันแน่ เขาลืมที่จะสนใจ เรื่องอาหารจานโปรดไปเลย ดวงตาคู่คมของเขาเหลือบมอง ดาว เพียงเล็กน้อยเท่านั้น  ทุกคนเริ่มรับประทานอาหารกันอย่างอิ่มหนำสำราญ จนเวลาผ่านไป เกือบ 1 ชั่วโมง ทุกคนก็อิ่ม อาหารทุกอย่างหายไปกับตา คนทำถึงกับยิ้มหวานไม่หยุด

     "เออ...คุณดาวคะ...อิ่มแล้ว ซ่อนกลิ่นจะพาไปเดินที่ ริมธารทางโน้นนะคะ ทางนี้คงเป็นเรื่อง เครียด ๆ พี่เจียมไปด้วยกันนะคะ  จะได้ไม่อ้วนไงคะ"  การสร้างไมตรีของ ซ่อนกลิ่น เป็นไปด้วยความเคยชิน และเป็นกันเอง หรือเพราะว่า ดาว กับ ซ่อนกลิ่น รุ่นเดียวกันจึงทำให้การพูดคุยสนิทสนมกันเร็วเป็นพิเศษ...

   "แน่นอนคะ ฝีมือทำกับข้าวของเธอ...ไม่แพ้อาหารโรงแรมเลยนะ อิ่มจนแน่น ขอบคุณมากที่ดูแลกันอย่างดี"  ดาวเอ้ย ชม ก่อนที่จะพากันลุกออกไปจากห้องอาหาร

   ทั้ง 3 คนเดินหายออกไป  สายตาพลู ยังคงเหลียวมอง หล่อนทั้งคู่ อยู่ไกล ๆ แต่ก็หันมาพูดคุยกับนายสมชายและภรรยา คนงานอีก 2-3 คนอย่างเข้มข้น ในเรื่องงาน ที่จะต้องสานต่อไปอีก

..................

    "สวยมาก....ตรงนี้เราชอบมานั่งเล่น เอาไว้วันหยุด เสาร์ - อาทิตย์ เรามากันอีกนะ" ดาวกางแขน สองข้างสูดอากาศอันสดชื่นจนเกือบเต็มปลอด 

    "ได้ซิ...ตอนนี้ มีเพื่อนแล้วเราดีใจนะ....ที่เธอชอบที่นี่" ซ่อนกลิ่นบอก พี่เจียมทำท่าทาง เหมือนจะหลับ เพราะบรรยากาศเริ่มหนาวขึ้นมาทุกทีเวลาก็ดึกมากแล้ว ได้เวลานอน

    "พี่เจียม ง่วงนอน ไปนอนก่อนได้นะ เดี๋ยวดาวเดินกลับเองได้" ดาวบอก พี่เจียมพยักหน้า แล้วเดินออกไปช้า ...ทั้งสองยิ้มอย่างมีความสุข ดาวคงไม่เหงา เพราะอย่างน้อยก็มีเพื่อนเพิ่มมาแล้วอีก 1 คน ที่จะได้ไปกลับมหาวิทยาลัยด้วยกัน

    หลังจากที่งานเลี้ยงเลิกลา ต่างคนต่างพากันกลับที่พัก คนงานเก็บล้างทุกอย่าง ช่วยกันอย่างรวดเร็ว พลู ไขกุญแจบ้านอย่างอ่อนเพลีย...หลังจากที่ดื่มเบียร์มาเล็กน้อย...คงจะทำให้คืนนี้หลับสนิท

    เสียงเท้าของใครบางคนดังมาจากด้านหลัง แสงไฟฉายส่องมาที่ร่างและใบหน้าของเขา จนแสบตา

    "อ้าว...คุณพลู เพิ่งกลับเหมือนกัน หรือคะ ซ่อนกลิ่นมาส่ง คุณดาวน่ะคะ  " เสียงหวานของหล่อนทำให้เขารู้ว่าเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก ซ่อนกลิ่น แต่ดูอีกคนจะเงียบเฉย ไม่พูดอะไร แม้นแต่จะทักทาย หล่อนยืนกอดอก หันหน้าไปทางอื่น

    "ใช่ครับ ซ่อนกลิ่นก็พลอยนอนดึกไปด้วย...ขอบคุณนะ เธอทำได้ดีทีเดียว สงสัยจะต้องวมีอะไรตอบแทนกันสักหน่อยนะ" เขาพูด ซ่อนกลิ่นยิ้มแก้มปริ...

    "ไม่เป็นไรหรอกคะ....เอาเป็นว่า คืนนี้ขอให้หลับฝันดีนะคะทุกคน"  ซ่อนกลิ่น หันไปมอง ดาว ที่ยืนนิ่ง ดาวหล่อนพยักหน้า

   "ขอบใจนะ ที่มาส่ง ราตรีสวัสดิืจ๊ะ บาย" ดาว โบกมือให้ ซ่อนกลิ่น นาทีนี้ก็มีแต่เขาสองคนที่ยืนอยู่ที่หน้าประตู เขายังยืนมองซ่อนกลิ่นไม่วางตา

   "ขอทางด้วยค่ะ..." หล่อนพูดและจ้องหน้าเขา ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย และหลีกทางให้เพียงนิดเดียวเท่านั้น

  ...........................................

     เสียงไก่ป่าขันดังเป็นระยะ ๆ รุ่งอรุณของวันใหม่ ท่ามกลางหมอกขาว อากาศเย็นจับใจ ร่างบางขยับเล็กน้อยอยู่บนเตียง เสียงหายใจของพี่เจียมยังดังหลับสนิทไม่รู้สึกตัว หล่อนแทบไม่อยากลุกขึ้นมาเลย แต่ก็ต้องตัดสินใจ หน้าต่างบานเล็กถูกเปิดออกเบา ๆ หล่อนถึงกับกอดร่างของตัวเองแน่น นี่ลมหนาว หนาวจนปากสั่น ท่ามกลางป่าเขามีแต่หมอกสีขาวปกคลุม ไปทั่ว แทบจะมองอะไรไม่เห็นเลยทีเดียว  เสียงจามของหล่อนดังขึ้น อย่างบังคับไม่ได้ พี่เจียมขยับเล็กน้อย

    "เช้าแล้ว...เร็วจัง" พี่เจียมพูดอยู่ในลำคอ ค่อยลืมตามองรอบ ๆ ตัว

    "นอนต่อเถอะค่ะ...นี่ก็เพิ่ง 6 โมงเอง" หล่อนบอก ริมฝีปากสั่น ผมหยุ่งเหยิง ใบหน้านวลเย็นเฉียบ...

    "ได้แน่นะคะ...ขออีกหน่อย อากาศน่านอนจัง"  พี่เจียมหลับตากอดผ้าห่มผืนใหญ่แน่น

     หล่อนรีบสวมเสื้อตัวหนาแขนยาวที่พ่อเลี้ยงเพิ่งซื้อให้ใหม่ลองใส่  แล้วรีบเปิดประตูออกไป จับจักรยานคันโปรด ปั่นไปตามทาง หล่อนยิ้มและสั่น ที่ได้มาเห็นบรรยากาศแบบนี้จริง ๆ หนาวแต่ก็อดทนไว้ คนงานหลายคนเริ่มตื่นขึ้นมาทำภารกิจส่วนตัว ห้องคนงานเรียงกันเป็นหลาย 10 ห้อง หล่อนตื่นตาตื่นใจกับภาพวิวทิวทัศน์ที่แสนสวย อย่างเพลิดเพลิน จักรยานคู่กาย แล่นไปตามเส้นทางผ่านบ้านเรือนไทย หลากหลายรูปแบบ ที่นักท่องเที่ยวมาพัก  นักท่องเที่ยวหลายคนตื่นแต่เช้า ออกมาสูดอากาศ หนาวเย็น กันอย่างเพลิดเพลิน หล่อนยิ้มให้ทุกคนอย่างมีความสุข

   "เฮ้ย.....!"  หล่อนหักหัวจักรยานหลบรถคันหนึ่งที่แล่นมาด้วยความเร็ว จนหล่อนและจักรยานล้มกลิ้งลงไปริมถนนอย่างไม่ทันตั้งตัว

   "ให้ตายซิ...ซวยแต่เช้า !  นี่เธอมาปั่นจักรยาน ทั้งที่หมอกหนาแบบนี้ได้ยังไง !" เสียงชายคนนั้นดังออกมาจากรถ ที่คุ้นตา นี่เขาตื่นก่อนหล่อนอย่างนั้นอีกหรือ

   "โอ้ย...คุณนั่นแหล่ะ ขับรถเร็วเกือบจะชนฉันต่างหาก" หล่อนรู้ว่าเป็นเขา ร่างเล็กยังคงนั่งจมอยู่กับก่อหญ้า จักรยานยังทับขาหล่อนอยู่ จนลุกไม่ขึ้น เขายืนท้าวแขนสองข้างมอง โดยไม่คิดจะมาช่วย

  "นี่...ยังจะมาเถียงอีก ถนนเส้นนี้ ไม่ได้มีไว้ให้เธอ มาปั่นเล่น...คนงานต้องใช้ถนนเส้นนี้มาทำงาน เอารถเข้ามาจอดแต่เช้า น่าจะเหยียบให้ตาย..." เขาตะโกนใส่อย่างอารมณ์เสีย

  "เอ๊ะ ! ทำผิดแล้วไม่ยอมรับ นี่คิดจะฆ่าฉันเลยซินะ คุณพลู" หล่อนพยายามลุกขึ้น และยกจักรยานออกจากขา แล้วค่อย ดึงจักรยานขึ้นมา...

  "สมน้ำหน้า...ทำอะไรไม่ปรึกษาคนอื่น สักวันก็ปั่นจักรยานตกเขาตาย ไม่ต้องให้ฉันฆ่า.. ...ให้มันได้อย่างนี้ซิ" เขาบ่นใหญ่โต หล่อนตัดสินใจทิ้งจักรยาน แล้วเดินมาเผชิญหน้ากับเขาท่ามกลางสายหมอกบาง ๆ

  "นี่...ปากเสียแต่เช้า...สมน้ำหน้าใช่มั้ย..นี่ถ้าเกิดว่าฉันเป็นอะไรไป พ่อคุณเล่นงานคุณแน่" หล่อนใช้สองแขนทุบร่างเขาอย่างไม่ปราณี เขาพยายามหลบ และ ห้ามแต่ก็โดนไปหลายครั้งที่หน้าอก

  "งั้นรึ...นี่หยุดก้าวร้าวแบบนี้นะ ! ก็ดีไป...ตาย ๆ ซะ จะมีอะไรก็แค่จัดงานศพ.." เขาพูดพร้อมหัวเราะ เนื้อตัวแขนขา หล่อนสั่นอย่างโมโห

  "อ๊าย ...อะ..ไอ้พลูเน่า" หล่อนต่อว่าเขา ร่างชายหนุ่มหันกลับที่รถ

  "จะเรียกอะไรก็เชิญ...เอาเลยแน่จริงก็ปั่นลงเขาไปเลยซิ...ฉันจะได้หาผู้หญิงใหม่ให้พ่อฉันง่าย ๆ หน่อย " เสียงเขาพูดจบลง ประตูรถถูกปิดลงดัง ตัวรถพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

   หล่อนเจ็บใจ ยืนหน้าง้อหงิก ท่ามกลางสายหมอก ตามลำพัง หล่อนก้มมองแขนขาหล่อนเอง มีรอยถลอกอยู่หลายจุด หล่อนกระแทกเท้า เดินไปยกจักรยาน และปั่นกลับเรือนไทยหลังนั้นอย่างอารมณ์เสีย

   "เอ๊า...กลับมาทำไม...กลัวตกเขาตาย" เขาโผล่ออกมาจากประตู ยืนขวางอยู่อย่างนั้น ดวงตาอันก้าวร้าวของหล่อนมองอย่างโกรธแค้น ใบหน้า พลู ยั่วยิ้มเยาะเย้ยไม่หยุด

   "ออกไป..." หล่อนขู่กัดฟันแน่น ด้วยน้ำเสียงเบา ๆ เพราะกลัว พี่เจียมจะได้ยิน

   "ไม่ออก...มีอะไรมั้ย..." เขายักคิ้ว ทำหน้ากวนประสาท หล่อนถอนหายใจยาวเหยียด อย่างเหลืออด

   "ไม่เข็ด ใช่มั้ย...อยากโดนตบอีกใช่มั้ย..." หล่อนถามย้อนความหลัง สีหน้าของพลูยังยิ้มกริ่ม ยักไหล่ เพียงเล็กน้อย

   "ก็เอาซิ...มันแสบ ๆ คัน ๆ ดีเหมือนกันนะ  แต่ครั้งนี้ฉันไม่ให้เธอตบฉันฟรี ๆ แน่  ....จุ๊บ !...อยากลองมั้ย...ริมฝีปากหนุ่ม ๆ ดูบ้างมั้ย ว่ามันแตกต่าง จากคนแก่แค่ไหน เอาดิ๊...มาตบเลย จะเอาข้างซ้าย หรือข้างขวา เลือกได้เลย.." เขาทำท่าเดินเข้ามา  หล่อนถอยหลังอย่างรวดเร็ว หล่อนไม่เสี่ยงแบบนั้น แน่

   "โรคจิต...ป่าเถื่อน" หล่อนว่า  หล่อนมองหาที่นั่ง ดูซิว่าเขาจะยืนขวางอยู่อย่างนั้นอีกนานสักเท่าไรเชียว หล่อนนั่งลงบนโต๊ะมาหินอ่อน ตัดสินใจ ไม่ต่อปากต่อคำกับเขา เสียอย่างนั้น

หล่อนนั่งกอดอก หนาวปากสั่นซีดเซียว มองเขาด้วยหางตา อย่างเคือง ๆ ขนแขนหล่อนตั้งขึ้นเป็นแพร...หล่อนกัดฟันแน่น ลมหายใจร้อนระอุ ออกมาเป็นควัน ทั้งปากและจมูก