สงครามใจ

ตอนที่ 2
       หล่อนกวาดสายตาย มองหาที่มาของเสียงนั้น อย่างใจจดใจจ่อ จังหวะของหัวใจเริ่มเต้นผิดจังหวะ 
"เธอหูไม่ฝาดหรอก เธอใช่มั้ย...ที่ชื่อดาว"
   ร่างชายสูงโปร่งใบหน้าคมเข้ม ยืนตระหง่านอยู่บนบ้านของหล่อนได้อย่างไร เรียกชื่อหล่อนถูกอีกด้วย
"คุณเป็นใคร ถือดียังไงเข้ามาในบ้านของฉัน เสียมารยาท ออกไปเดี๋ยวนี้นะ"
  หล่อนเสียงสนั่นแต่ดูเขาจะไม่รู้สึกอะไรในคำพูดของหล่อนเลย
"ขอโทษ ฉันมีสิทธิ์ที่จะเดินไปไหนมาไหนก็ได้ จะทำอะไรก็ได้ เพราะที่นี่เป็นไร่ของพ่อฉันทั้งหมด ฉันจะไล่เธอออกไปเดี๋ยวนี่ก็ได้ ที่ฉันมาวันนี้ฉันมีข้อเสนอจะมาตกลงกับเธอ "
   เขาประกาศตัวว่าเป็นลูกชายของพ่อเลี้ยงพิชิต อย่างเต็มปาก
"แต่ฉันไม่เคยพบคุณมาก่อน เตรียมธุระของคุณได้เลย ฉันขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ฉันมีเวลาให้แค่วันนี้วันเดียวเท่านั้น "
   หล่อนบอกแล้วเตรียมจะเดินออกไป
"เดี๋ยว...เธอคิดว่าฉันจะอยากพบเธอในโอกาสหน้าอีกรึ...ฉันไม่ต้องการพบเธออีก ธุระของฉันวันนี้ จะบอกเธอว่าออกไปจากชีวิตของพ่อฉัน...ให้เร็วที่สุด เธอสามารถอยู่ดูสวนนี้ได้ แล้วฉันจะจ่ายเงินเดือนเธอทุกเดือน เดือนละ 1 หมื่นบาท โดยที่เธอไม่ต้องไปนอนเป็นนางบำเรอ เออหรือ เมียเก็บพ่อฉัน...หรือเธอจะเรียกร้องเพิ่มก็ได้นะ"
     นี่เขาเข้ามาดูถูกหล่อนชัด ๆ ร่างเล็กที่สั่นสะท้าน เดินหันกับมาเผชิญหน้ากับเขาจนอยู่ในระยะใกล้ที่สุด..หล่อนกำมือแน่น จ้องไปที่ดวงตาคมกริบของเขา
" 2 หมื่น....3 หมื่น ก็น่าจะโอเคสำหรับเธอ..............เพลี๊ยะ..!"
    เสียงฝ่ามือเรียวเล็กฟาดเข้าเต็มแรงลงบนหน้าเขา จนชาดิกไปทั้งแถบ นี่หล่อนกระโดดตบหน้าเขาได้อย่างไร เขาไม่ทันตั้งตัว
"ออกไปจากที่นี่ ก่อนที่ฉันจะโทรรายงานพ่อคุณ...เอาเงินของคุณไปฟาดหัวคนอื่น ฉันไม่ต้องการ ชีวิตของฉันกับพ่อเลี้ยง ผูกพันกันเกินกว่าจะเปลี่ยนด้วยเงิน  ลูกอย่างคุณไม่เข้าใจ หรอก ชีวิตของฉันคุณไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ จำเอาไว้ ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้...!"
     หล่อนใช้สองมือบัดเส้นผมบนใบหน้า แล้วตั้งสติ ใบหน้าอันนวลเนียน ริมฝีปากสั่น ดวงตาดุคมคู่นั้นจ้องเข้ามาที่เขาอย่างคับแค้น นาทีนี่การสนทนาเงียบสนิท หล่อนใช้โอกาสวิ่งกลับเข้าห้องล็อกประตูดังสนั่นแทบจะพัง มีแต่เสียงฝนเท่านั้นที่ยังคงกระโชกแรงไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
  ร่างเล็กยืนพิงประตูเนื้อตัวมันร้อนระอุขึ้นมาทันที หล่อนกัดฟันแน่น อย่างไม่รู้ตัว นี่หล่อนทำอะไรลงไปกันแน่ เขาต่างหากที่ถือดีมาดูถูกหล่อน ไม่น่าเชื่อว่า พ่อเลี้ยงกับลูกชายจะแตกกันอย่างสิ้นเชิง พ่อเลี้ยงเป็นชายชราที่ใจบุญ มีน้ำใจ และเป็นที่เคารพนับถือของผู้คน ผิดกับลูกชายที่ปากเสีย แย่ที่สุด นี่หล่อนจะทำอย่างไรต่อไปดี หากเขายังไม่หยุด
พลู ยกมือลูบแก้มตัวเองเบา ๆ ใช่มันเจ็บแสบ ขึ้นมาทันที หล่อนกล้าท่าทาย กับเขาได้เพียงนี้ หล่อนเป็นศัตรูที่เขาไม่ควรวางใจ และมันไม่ง่ายที่จะจัดการ เขาต้องหาทางจัดการเธอให้ออกไปจากชีวิตของพ่อให้สำเร็จสักวัน เขาตัดสินเดินออกมาจากบ้านหลังเล็กตามลำพัง ท่ามกลางสายฝนที่ยังไม่ทีท่าว่าจะเบาลง
.   เรือนไม้สักพ่อเลี้ยง..
         เสียงรถเก๋งคันหรู พุงเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของเรือนทรงไทย ที่ออกแบบการก่อสร้างด้วยไม้สักทองทั้งหลัง มันโดดเด่นสวยงามสะดุดตาเสียจริง เสียงรถที่เข้ามาจอด ดัง จนสาวใช้ในบ้านเดาอารมณ์คนขับได้ว่าอารมณ์ไม่ดีแน่ ๆ
"ป้าคุณพลู..มา แบบนี้รมณ์ไม่จอยแน่ ๆ ต้องเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเด็กผู้หญิงคนนั้นแน่ ๆ เลย "
"โอ้ย...ป้ามาหยิกกันทำไม ก็แค่เดาเท่านั้นเอง..อู้ย..เจ็บ" แจ่มร้อง
"นี่...รู้ดีนัก เรื่องของเจ้านาย...หุบปากไม่ต้องเดา ไปเอากระเป๋าคุณพลูมาเร็ว เร็ว" 
 ป้าเจียมแม่ครัวคนเก่าคนแก่ ต่อว่าแจ่ม
     สายตาชายชราวัย 60 ปี จ้องมองร่างลูกชายคนเดียว ที่กำลังเดินเข้ามาในห้องรับแขกอันสวยหรู่ อดที่จะทักทายไม่ได้
"เป็นอะไร...ไปถูกหมาที่ไหนฟัดมา ถึงได้มอมแมม ขนาดนี้"
    พลู หยุดและมองผู้เป็นบิดาที่ยิงคำถามได้ใจจริง ๆ
"หมาตัวเมีย...น่ะครับ"    เขาตอบสั้น พ่อเลี้ยงหัวเราะ อย่างรู้ใจ
"เฮ้ย...เรื่องของหมากัดกันฉันไม่เกี่ยว...? แต่รถของแกต้องถนอมหน่อย  มันจะพัง"
  เขาพูดและมองหน้า ลูกชายก่อนที่ทั้งคู่จะนั่งลงบนโซฟาราคาเหยียบแสน
"คุณพ่อครับ...ผมต้องการไปอยู่ที่ไร่เขาคล้อ ในเดือนหน้า คุณพ่ออนุญาตนะครับ ผมเบื่อที่นี่ อยากเปลี่ยนบรรยากาศใหม่ ๆ " 
  เขาร้องขอ ผู้เป็นพ่อลุกขึ้นยืนอย่างอัตโมัติ พลูก็งง ๆ
"ให้มันได้อย่างนี้ซิ ฉันรอคำตอบนี้มานาน เอาเลย แกชอบบ้านหลังไหน ก็อยู่ได้เลย ฉันจะจัดการซ่อมแซมให้ทุกอย่าง ดีเลย เดือนหน้าพ่อก็จะให้หนูดาวย้ายไปอยูู่ที่เขาคล้อเหมือนกัน" 
  พ่อเลี้ยงเล่า พลูอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก
"อะไรนะ..ครับพ่อ" เขาถามสั้น
"ที่นั่น บรรยากาศดี ปลอดภัย ใกล้กับมหาวิทยาลัยด้วย ฉันจะจัดการเรื่องย้ายที่เรียนของหนูดาวภายในอาทิตย์หน้า ให้เสร็จทุกอย่าง คิดถึงที่เขาคล้อเหมือนกันนะ นานแล้วที่ไม่ได้ไป"  พ่อเลี้ยงพูด
"อ้าว...แสดงว่าพ่อก็จะย้ายไปด้วยหรือครับ" เขายิงคำถาม
"เอ้อ...ไม่ ไม่..ที่ทำงานที่นี่ก็เพิ่งจัดระบบใหม่ ลูกน้องก็ใหม่ ๆ ยังทิ้งไปไม่ได้หรอก คงต้องไป ๆ มา ๆ เบื่อที่นี่ก็ไปที่โน้น เบื่อที่โน้นก็มาที่นี่ แกว่าไง"
   พ่อเลี้ยงบอก
"ครับ" เขาตอบสั้น ๆ
"เออ..วันที่จะย้ายของหนูดาว ขอความช่วยเหลือหน่อยนะ..เพราะฉันไม่มีเวลาช่วยหนูดาวย้ายที่อยู่ด้วย ฉันจะโทรหาอีกทีว่าเมื่อไร...หวังว่าแกคงจะไม่ขัดใช่มั้ย.." เขาเอ่ยปากขอร้องจากลูกชาย
"ไม่ครับ...ผมทำได้อยู่แล้ว " 
   พ่อเลี้ยงเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้เขาคุ้นคิดตามลำพัง งั้นก็เป็นโอกาสดี ที่เขาจะได้กลั่นแกล้งให้เด็กนั่น กระเด็นออกไปจากชีวิตของพ่อเขาได้ง่ายขึ้น เหมาะเจาะจริง พลูยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
อ่านตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ตัวหนังสือ คงโอเคนะคะ ขอบคุณค่ะ beeta