สงครามใจ

ตอนที่ 1 

         สายลมพัดผ่านกระทบกับผิวกายบอบบางจนแทบหนาวเหน็บเข้าไปในทรวง ดวงตาเหม่อลอยอันคมกริบ เฝ้ามองท้องฟ้าที่มืดครึ้มเข้ามาทุกวินาที ยามเย็นวันนี้ฝนคงต้องตกหนักเป็นแน่ เส้นผมเหยียดยาวปลิวสะบัดตามแรงลม ชวนให้หลงไหล "ดาว" เด็กสาวที่เพิ่งจะสูญเสีญผู้เป็นบิดาไปเมื่อ ปีก่อน เดือนนี้ก็ต้องมาเสียมารดาไปอีกคน เพราะโรคร้ายที่ไม่มีทางรักษา หล่อนได้แต่อาศัยอยู่กับผู้เป็นลุงแท้ๆ ของหล่อนในไร่ป่าสักของพ่อเลี้ยงพิชิต เจริญรัตนนนท์ ตระกูลดังของภาคเหนือ จากวันนี้หล่อนไม่มีทั้งพ่อแม่ คงเหลือไว้แค่คำสั่งสอนเท่านั้น ที่หล่อนจะต้องเก็บเอาไปใช้ในวันต่อไป ใบหน้านวลเนียนด้วยแตกเนื้อสาวเต็มตัว บ่งบอกความผุดผ่องอย่างเห็นได้ชัด ลุงชวน อดเป็นห่วงหลานสาวคนนี้ไม่น้อยกว่าผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว ปีนี้หล่อน มีอายุ 19 ปี เต็ม การเข้าเรียนมหาวิทยาลัยต้องสะดุดเพราะเรื่องงานศพที่โศกเศร้าเข้ามามีผลในจิตใจ เรื่องเรียนคงต้องตัดสินใจใหม่ น้ำตาเริ่มรินไหล เมื่อสายฝนเริ่มซัดสาดเข้ากระทบผิวกาย หล่อนยืนนิ่งอยู่ที่ศาลาริมคลองส่งน้ำตามลำพัง ในไร่ป่่าสักขนาดใหญ่ ท่ามกลางป่่าเขาที่เงียบสงบ เสียงสะอึกในใจดังเล็กน้อย ทำให้ร่างนั้นสั่นไหวไปตามอารมณ์ พรุ่งนี้ฟ้าหลังฝนคงสดใสสมหวัง แล้วหล่อนหล่ะจะเป็นอย่างไร

"ดาว จะค่ำแล้ว ทำไมเอ็งไม่เข้าบ้าน เอ็งไม่ใช่เด็กแล้วนะ ฝนกำลังจะตก เดี๋ยววันนี้ลุงจะต้องไปไร่ฝั่งโน้น ลุงเป็นห่วง" เสียงชายชรา ดังมาจากข้างหลังอย่างแผ่ว ๆ หล่อนหันหน้ามาสบตากับลุง ด้วยความตื่นตัว

"ลุง ดาวโตแล้วนะ ที่นี่ดาวก็อยู่มาตั้งแต่เกิด ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกจ๊ะ ลุงนั่นแหล่ะ รีบไปเถอะ ฝนจะตกหนักเดียวจะลำบาก ไม่ต้องเป็นห่วงดาว" หล่อนบอกแล้วหันหน้าหลบไปทางอื่น ผู้เป็นลุงก็ดูออกว่าหล่อนไม่สบายใจ

"เอ็งรู้ใช่มั้ย ว่าความลำบากมันทรมาน อย่าลืมเก็บข้อเสนอของพ่อเลี้ยง แล้วรีบตัดสินใจ อนาคตของเองยังอีกไกล ข้าไปก่อน อย่าลืมล็อกประตูให้ดีหล่ะ" หลังจากที่สิ้นเสียงของลุงไปสักพัก ลุงคงออกจากสวนไปแล้ว หล่อนค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนั่งคิดข้อเสนอของพ่อเลี้ยงพิชิตไม่ตก ครอบครัวของหล่อนรักและเคารพพ่อเลี้ยงพิชิตมาตลอด พ่อและแม่หล่อนเป็นคนสวนเก่าแก่มานานหลายสิบปี หล่อนจะทำอย่างไร เมื่อจะต้องเข้าไปอยู่ในบ้านของพ่อเลี้ยง รู้ทั้งรู้ว่า พ่อเลี้ยงมีบุตร มันคงจะต้องอึดอัดน่าดู เรื่องเรียนคงจะต้องผ่อนผันค่าเทอมไปก่อน เพราะเงินเหลือจำนวนน้อยนัก หลังจากที่พ่อเสีย ก็ทิ้งภาระหนี้สินให้ไว้หลายแสน อีกทั้งเงินรักษาผู้เป็นแม่ก็มากจนแทบจะหมดสิ้น "ดาวจะทำยัง แม่" หล่อนพร่ำรำพัน ร่างบางสะดุ้งอีกครั้งเมื่อสายฝนซัดสาดกระหน่ำลงมาไม่ทันตั้งตัว  ร่างเล็กหันหลังเตรียมจะกลับบ้านไม้สักให้เร็วที่สุด ร่างสาวเปียกโชกไปทั้งตัว ทางเล็กที่พื้นไม่เสมอทำให้เดินลำบาก ท่ามกลางต้นสักที่สูงตระหง่าน เสียงฟ้าคำราม เหมือนกับรู้ว่าหล่อนกลัวที่สุดในชีวิต หล่อนเอามือทั้งสองเปิดใบหูทั้งสองข้าง แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ทุลักทุเล อีกไม่ากี่ก้าวก็จะถึงบ้านหล่อน สายฟ้าแลบดังแสบแก้วหู ทะลุเข้าไปในขั่วหัวใจน้อยๆ ของหล่อน จนสะดุดล้มจมโคลนจนได้ หล่อนอดขำตัวเองไม่ได้ที่ไม่ระมัดระวัง มอมแมมเหมือนเด็ก หล่อนยิ้มหัวเราะตัวเองเบา ๆ เมื่อมองเห็นบันไดบ้านอยู่ตรงหน้า

"เธอใช่มั้ย ที่ชื่อดาว! " เสียงทุ่ม นั้นดังมาจากที่ไหนสักที หล่อนหวาดระแวงมองหา สายฝนที่กระหน่ำ ทำให้หล่อนไม่แน่ใจ ว่าหูฝาดไปหรือเปล่า