ค้นใจ นายจอมโหด My Devil Boy

ชั้นพอจะเดาเรื่องราวหลังจากนี้ได้ ชั้นคิดแบบนั้นนะ นายออกัสพกปืนมาด้วย แล้วยังพยามทำให้ชั้นรู้อีก เหมือนจะเตือนอะไรบางอย่างกับชั้น ตั้งแต่ชั้นได้เจอกับเค้า ชีวิตก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไปทีละเล็กทีละน้อย แล้วชั้นยังจะต้องเจอกับอะไรอีกเนี่ย

นายออกัส ลูกชายมาเฟีย คนนี้อันตรายจิงๆ

.... ชั้นชงกาแฟให้พี่เซปเทมพลางคิดเรื่องนายออกัสไปเรื่อยเปื่อย

“ชั้นเอา 2 ช้อนนะ ไม่ใช่ 7” พี่เซปเทมเดินมากระซิบข้างหู

“อ๋อ ค่ะ” ชั้นสะดุ้งโหยง ก่อนจะก้มไปมองแก้วที่วางตรงหน้า ...กาแฟเกือบเต็มแก้ว ถ้าวันนี้พี่เซปเทมดื่มไปคงไม่ได้หลับไม่ได้นอนแน่ๆ

“เด๋ว รอซทำให้ไหม่ค่ะ”

“ ไม่ต้องยัยรอซ พี่ทำเอง” พี่ริซเดินอ้อมมาอีกทางก่อนจะคว้าแก้วกาแฟที่มือชั้นไป

“รอซไปซื้อกับข้าวมาทำอาหารเย็นกับยัยจูนเถอะ พี่ดูแลทางนี้เอง”

สุดท้าย ชั้น ยัยจูน แล้วก็พี่นัด ต้องขับรถไปที่ตลาดเพื่อซื้ออาหารสดมาทำข้าวเย็นกินกัน ชั้นขอแยกไปซื้ออาหารสำเร็จรูปแล้วพวกของใช้ส่วนตัวที่เหลือ ส่วนี่นัดกับจูนก็ไปซื้อพวกกุ้งหอยปูปลามาทำอาหารเย็น

ตลาดสดที่นี้ดูทันสมัยดีมาก มีมินิมาร์ทชื่อดังตั้งขายอยู่ด้วย  555 ชั้นรีบดิ่งตรงไปซื้อไมโล ขนมปัง แล้วก็ แยมต่างๆ อีกเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปรอจูนที่รถ สักพัก2คนนั้นคงกลับมาแล้วแหระ

”เดินตามชั้นมานิ่งๆ อย่าตุกติกนะ” เสียงคุ้นหุของนายออกัสดังขึ้นข้างๆหู

“มีอะไรหรอ” ชั้นหันหน้าไปทางเขาเล็กน้อยก่อนจะกระซิบพูด แล้วหันหลังเดินตามเค้าไป

“ลูกน้องพี่เซปเทมรายงานมาว่า  ฟรองซ์สั่งออกตามล่าพี่เซปเทมกับชั้น เพราะพี่เซปเทมได้เบาะแสที่กบดานของมันแล้ว มันกลัวพี่เซปเทมจะเอาเรื่องนั้นไปฟ้องตำรวจเลยสั่งเก็บเราก่อน”

ออกัสพยามตอบโดยเบนหน้ามาทางชั้นเล็กน้อย เค้ากำลังมุ่งตรงไปที่รถของเขา

“แล้วเกี่ยวไรกับชั้น นายก็หนีไปกับพี่เซปเทมสิ” ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อ นายออกัสก็ดันตัวชั้นเข้าไปในรถทันที่ที่ถึง ก่อนจะเดินอ้อมไปทางประตูที่นั่งคนขับ แล้วขับรถออกจากตลาดทันที

“ว่าไงละ นายออกัส เรื่องนี้มันเกี่ยวไรกับชั้น ห๊ะ!”

“มันรู้จุดอ่อนของชั้นแล้วสิ”

“จุดอ่อนของนาย คืออะไรน่ะ” ชั้นถามต่อ

“...”

ออกัสไม่ตอบอะไร..แล้วชั้นก็ขี้เกียจที่จะถามต่อเพราะรู้ดีว่าวันนี้ออกัสคงไม่ให้คำตอบอะไรชั้นแน่ๆ ออกัสยังคงขับรถไปเรื่อยๆ เหมือนจะไม่รู้จุดหมายปลายทางอะไร

“นี่นายจะไปไหนเนี่ย”ชั้นถามขึ้นเมื่อสังเกตสองข้างทางตอนนี้เป็นป่าไปแล้ว

“...”

แต่นายออกัสยังคงเงียบอยู่

ชั้นสังเกตนายออกัสเอาแต่ดูกระจกมองหลัง ท่าทางลุกลี้ลุกลน ก่อนที่เขาจะหยิบโทรสัพจากในกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นมาให้ชั้น

“โทรหาพี่เซปเทมแล้วอธิบายสภาพสองข้างทางให้พี่เค้าฟัง เพราะชั้นไม่รู้ชื่อหรือข้อมูลเกี่ยวกับทางที่นี่เลย”

“แล้วนายขับมาทางนี้ทำไมละ”ชั้นเอื้อมมือไปรับโทรสับมาจากมือองออกัส พลางกดหาชื่อพี่เซปเทมในรายชื่อ

“เรามาไกลเกินไป ตอนนี้มึคนสะกดรอยตามเราอยู่เทอมองด้านหลังสิ”

ชั้นเหลือมองกระจกมองหลังบ้าง ตามที่นายออกัสบอก ... ใช่จริงๆด้วยมีรถตู้สีดำคันนึงขับตามมาติดๆ

“ ชั้นไม่รู้จะทำไงเลยต้องขับมาเรื่อยๆแบบนี้”นายออกัสพูดสีหน้าวิตกกังวลเล็กน้อย

ชั้นไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อจากนี้จริงๆ จะต่อว่าเค้าที่พาชั้นมาเสี่ยงอันตรายด้วยทำไมก็ไม่ใช่เรื่องที่จะมาเถียงกันตอนนี้ ตัวชั้นจึงทำได้แต่โทรหาพี่เซปเทมตามที่เค้าบอกก็เท่านั้น

“พี่เซปเทมค่ะ ตอนนี้รอซกับออกัสอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ค่ะ เรากำลังขับรถไปเรื่อยๆ ไม่มีป้ายบอกทางหรืออะไรเป็นที่เด่นชัด สองข้างทางมีแต่ป่ารกร้าง นานๆทีจะมีซอยเล็กให้รถขับเข้าไปแต่สภาพถนนก็เป็นแค่ดินแดงน่ะค่ะ” ชั้นอธิบายให้พี่เซปเทมฟังทันทีที่พี่เค้ารับสาย

“อืม ..เข้าใจแล้ว บอกออกัสด้วยว่าขับไปจนสุดทางที่จะไป สุดทางถนนก็เดินเท้าเอา ทางนี้พี่เตรียมรับมือคอยจู่โจมเรียบร้อยแล้ว ล่อมันไปก่อน คงไม่นานเกินรอแน่ เพราะพี่แจ้งตำรวจไว้แล้ว ระวังตัวด้วยละ” พูดจบพี่เซปเทมก็วางสายไป

ตอนนี้มือของชั้นสั่นเทาและเต็มไปด้วยเหงื่อ ดูเหมือนจะไม่มีแรงที่จะถือโทรสับอีกแล้ว นายออกัสนะนายออกัสทำไมพาชั้นมาเสี่ยงอันตรายแบบนี้ เห้อ..แต่ช่างเถอะลงเรือลำเดียวกันมาจนถึงขั้นนี้แล้ว จะลงจากเรือตอนนี้ปลาฉลามกินตายแน่ๆ สู้ก็สู้โว้ย..!!

-(ออกัส)-

ผมรู้ดีนะว่าการที่ผมเอาเทอมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยเป็นสิ่งที่บ้าบอแล้วไร้เหตุผลเป็นอย่างมาก เทอไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมาเสี่ยงอันตรายหรือรู้เรื่องราวในอดีตของผมที่ตอนนี้ดูมันจะประทุขึ้นอีกครั้งแล้ว ผมทำผิดพลาดไปหรือนี่เป็นโชคชะตาที่ขีดมาให้เราทั้งคู่ต้องมาพบเจอกันก็ได้

ผมหันไปมองหน้ารอซ  แล้วเทอก็มองหน้าผม เราสบตากันครู่นึง มันทำให้ผมมั่นใจว่าความรู้สึกที่ผมรู้สึกกับเทอตั้งแต่ตอนแรกที่พบเจอนั้นเป็นความรู้สึกที่ออกมาจากใจจริงๆ จะมีสักกี่คนที่ชอบใครตั้งแต่แรกเจอ และไม่กี่คนในนั้นก็มีผมรวมอยู่ด้วย ผมชอบเทอตั้งแต่แรกเห็น และไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ในหัวสมองผมก็มีแต่เทอ จนถึงตอนนี้ผมก็มีแต่เทอ ผมดีใจที่ผมรู้ใจตัวเองตั้งแต่ตอนนี้ ติดอยู่ที่ว่าเทอจะรับรู้บ้างไหมว่าผมคิดอย่างไรกับเทอ และเมื่อไหร่ที่เทอจะรู้ใจตัวเองเหมือนผม หรือเทอไม่เคยคิดอะไรกับผมเลย

“นายออกัส นี่มันสุดถนนแล้วนะ เราคงต้องเดินกันต่อใช่ไหม”ชั้นเหลือมองกระจกหลังอีกครั้ง “พวกนั้นก็ไม่ได้ตามมาด้วย มันคงตามเรามาไม่ทันหรอก ก็นายขับรถอย่างกับจรวดแบบนี้”เทอพูดกับผมหน้าตาจริงจังมาก ผมตีสีหน้านิ่งเหมือนทุกครั้ง แต่เทอไม่รู้หรอกว่าหัวใจผมตอนนี้กำลังยิ้มอยู่ และมันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ผมได้ยินเทอพูด แม้ว่าเทอจะไม่ได้พูดกับผมก็ตาม