*ศิลาเลือดต่างดาว*

 

บทที่ 2 

 

นักล่าสัตว์ประหลาดทั้งห้า 

 

1 สัปดาห์ ต่อมา ณ ห้องผู้ป่วย 

 

“ริว แกเป็นอย่างไร แกขยับ ขาได้ยัง” 

 

“ไอ้แมวน้อย แกฮุบปาก แล้วนอนเงียบๆ” 

 

“เรียกฉันเสือ ไอ้ริว” 

 

“ไอ้ริว เรียกฉันเสือ” 

 

“เอ่อ...ไอ้เสือ หยุดพูดฉันลำคาน” 

 

“ริว ฉันว่าฉันหน้าจะเดินได้แล้วนะ ขาฉันไม่เจ็บแล้ว ฉันว่าฉันหายดีแล้ว แต่ฉันจะรอออกไปพร้อมกับแก่ ริว” 

 

“ไม่ต้อง ไอ้แมวน้อย แก ลุกขึ้นจากเตียงแล้วออกไปจากที่นี้เดียวนี้เลย” 

 

“ฉันกับแก เราเป็นเพื่อนรักกัน ฉันไม่ปล่อยแกนอนเหงา อยู่คนเดียวแน่ ริว” 

 

“ไอ้แมวน้อย ถ้าฉันขาหายดี ฉันจะออกจากห้องนี้ทันที และฉันไม่สนด้วยว่าแก จะนอนต่ออีกเป็นเดือน หรือเป็นปี”

 

“ไอ้ริว เรียกฉันเสือ”

 

“โอ้ย!! กูจะบ้าตาย กูหน้าจะตายๆ ไปเลย จะได้ไม่ต้องมานอนอยู่กับแกไอ้แมวน้อย”

 

“ไอ้ริว ฉันชื่อเสือ”

 

“เอ่อ ไอ้เสือ”

 

“ริว แกคิดว่า คืนวันนั้น มันเป็นตัวอะไร”

 

“มนุษย์กลายพันธุ์ ระดับห้า”

 

“ริว แกตอบฉันมา ฉันอยากรู้ความคิดแก จริงๆ”

 

“ฉันไม่รู้”

 

“แกคิดว่าเป็น มนุษย์กลายพันธุ์ ระดับ 6 7 8 9 หรือ 10 รึเปล่า”

 

“ฉันไม่รู้”

 

“ริวแกคิดว่า แกจะสู่กับมัน ชนะ มั้ย”

 

“ฉันไม่รู้”

 

“ริว แล้วแกคิดว่า คุณเคน จะสู่กับมันชนะ มั้ย”

 

“ฉันไม่รู้”

“ไอ้แมวน้อยฉันขอร้อง เลิกถามคำถามฉันที่เถอะ ฉันไม่มีคำตอบให้แก ฉันคิดว่าคนที่จะให้คำตอบแกได้มากกว่าฉัน คือคุณเคนมากกว่า”

 

“คุณเคน นอนหลับแล้ว ริว”

 

“แกก็เลยมาถาม คำถามที่ฉันตอบแก่ไม่ได้รึไง  ไอ้แมวน้อย”

 

“ไอ้ริว เรียกฉันเสือ”

 

“เสือ”

 

“ริว ฉันรู้แกตอบฉันไม่ได้ แต่ฉันอยากฟังความคิดแก”

 

“ตกลง ฉันจะตอบคำถามแกเท่าที่ ตอบได้ แกเล่าเหตุการณ์ ที่แกเห็นให้ฉันฟัง ตรงฉันนอนเจ็บอยู่ ฉันมองมันไม่ชัด”

 

“ได้ริว ฉันจะเล่าแบบ ภาพต่อภาพ จิกซอต่อจิกซอ ฉอดต่อฉอด เลย”

 

“เริ่มจาก ตอนที่ฉันเห็นไอ้สัตว์ประหลาด กระโดดพุ่ง ตรงเข้าหาคุณเคน มันใช้เล็บ ฟันลงที่คุณเคน อาวุธของมันจะถึงตัวคุณเคนอยู่แล้วห่างประมาณแค่หนึ่งคืบ เท่านั้น”

 

“ในตอนนั้นฉันตระโกนบอกคุณเคนให้ป้องกันตัว ฉันคิดว่าคุณเคนจะเอาดาบป้องกันตัวจากอาวุธของมัน แต่คุณเคนไม่ได้ทำ ไอ้สัตว์ประหลาดมันเร็วมาก ถึง คุณเคนจะใช้ดาบป้องกัน แต่ผลลัพธ์ อาจจะไม่ต่างกันก็ได้ ดาบคุณเคนอาจจะขาดเป็นสองท่อนเลยด้วยซ้ำ”

 

“ตอนนั้นฉันมองเห็นมัจจุราช มายืนรอเอาวิญญาณ ของคุณเคนอยู่ข้างหน้าแล้ว ฉันมองเห็นมัจจุราช ชัดเจนมาก มันแต่งตัวด้วยชุดดำทั้งชุด เสื้อโค้ท มันยาวถึงข้อเท้า ดวงตามันกลวงใหญ่สีดำ ปากมันยิ้มเหมือนมันดีใจที่ได้ดวงวิญญาณของคุณเคนไป”

 

“พอฉันกระพริบตาอีกครั้ง ดาบของคุณเคนที่ทำตกไว้ข้างหน้าฉันก็พุ่งตรงเข้าถึงมือมัจจุราชตัวนั้น แล้วมันก็ลงดาบฟันเข้าที่กลางลำตัวไอ้สัตว์ประหลาดตัวนั้นทันที เลือดพุ่งกระฉูดขึ้นพื้นฟ้า แล้วมัจจุราชก็ดูดวิญญาณจากไอ้สัตว์ประหลาดนั้น มันมีลักษณะเป็นก้อนกลมสีดำขนาดใหญ่เท่ากับผลแตงโม แล้วเพียงพริบตาก้อนสีดำนั้นก็หายไป พร้อมกับการจากไปของไอ้ปีศาจนั้น”

 

“เป็นไงริว ฉันเล่าได้ เห็นภาพเหตุการณ์ ดี ใช่ มั้ยละ”

 

“ทำมั้ย แก คิดว่ามันเป็นมัจจุราช หรือ ปีศาจ”

 

“ริว แกคิดว่า มีมนุษย์ธรรมดา คนไหน ไปยืนจับอาวุธ ไอ้ตัวประหลาดนั้น ได้หน้าตาเฉย แม้แต่ดาบซามูไรของแก่ หรือดาบของคุณเคน หากเจอแบบไม่ได้ตั้งรับแบบนั้นมันก็สามารถขาดเป็นสองท่อนได้ไม่ยาก แกหน้าจะเห็น ตอนไอ้สัตว์ตัวนั้นฟันลงที่ตัว คุณเคน มันเร็วมาก อะไรขวางหน้ารับรองขาดเป็นสองท่อนแน่ แต่ไอ้ปีศาจนั้น มันยืนจับอาวุธไว้ได้หน้าตาเฉย มันต้องเป็นปีศาจแน่”

 

“ฉันเห็นมัน เป็นคนธรรมดาเหมือนแกกับฉัน มันเพียงแต่ใส่หน้ากากสีดำเท่านั้น แล้ววิญญาณที่แกเห็นมันดูด ออกจากไอ้สัตว์ประหลาดนั้น มันคือเลือดสีดำที่พุ่งขึ้นฟ้าที่แก่เล่าให้ฟัง ฉันมองเห็นตอนมันดูดแต่ตอนที่มันหายไปฉันมองไม่เห็น”

 

“แก่คิดว่ามันต้องการเลือดไอ้ตัว สัตว์ประหลาด หรือมันต้องการจะช่วยคุณเคน”

 

“แกคิดว่า แล้วที่คุณเคนนอนอยู่นั้น มันได้ช่วยไว้ มั้ย ไอ้แมวน้อย”

 

“ไอ้ริว เสือ เสือ เรียกฉันเสือ”

 

“เสือ”

 

“มันช่วยไว้ ถ้ามันไม่ขวางคุณเคนตายไปแล้ว คงไม่สามารถมานอนเจ็บอยู่นี้แน่”

 

“ริว แกคิดว่าเราจะได้เจอกับมันอีก มั้ย”

 

“เรามีของที่มันต้องการ ไอ้เสือน้อย เราฆ่าสัตว์ประหลาดให้กับมัน และมันต้องการเลือดจากเหยื่อของเรา การที่มันช่วยคุณเคนไว้ ก็คงไม่ต้องการเสีย นักฆ่าเหยื่อให้กับมันก็ได้”

 

“ริว แกเจ๊ง มาก วิเคราะห์ ได้ดีจริงๆ ริว”

 

“ไอ้เสือน้อย แกพูดเบาๆ ได้มั้ย คุณเคนหลับอยู่”

 

คนที่ทั้งสองคนพูดถึงไม่ได้นอนหลับ เพียงแค่นอนหลับตา คิดอะไรอยู่ในใจเท่านั้น คิดถึงคืนที่ตัวเขาเอง เข้าใกล้ความตายมากที่สุด เขาเริ่มต่อสู่มาตั้งแต่อายุ 20 ปี ตอนนี้เขาอายุ 41 ปีแล้ว ครั้งนี้ถือว่าความตายมารออยู่ตรงหน้าแล้วจริงๆ เขายังจำเสียงหัวใจเต้นครั้งสุดท้ายได้ เขามองเห็นแสงสีขาวสามเส้นลอยอยู่เหนือหน้าเขา เพียงแค่คืบเดียว แล้วหัวใจของเขาก็เริ่มเต้นต่อไป เขายังไม่ตายแสงสีขาวสามเส้นหายไป แต่มีเงามืด มายืนขวางอยู่แทนที่ พร้อมสังหารสัตว์นรกที่กำลังจะเอาชีวิตเขาไป  เขาไม่รู้คนที่มายืนขวางอยู่เป็นใคร เป็นคนดี หรือคนเลว แต่ตอนนี้เขา คงต้องขอขอบคุณมัน  และสักวันเขาจะต้องได้เจอกับคนๆ นี้อีก เขาคิด

 

ตอนนี้ร่างกายเขาหายดีแล้วบาดแผลที่ได้รับจากหนาม ของหางไอ้สัตว์นรกนั้น ก็หายดีแล้ว ความสมบูรณ์ของร่างกายก็เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์วันนี้เขายังไม่อยากทำงาน เขาทำงานหนักมา 20 ปี ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ที่ได้มีโอกาส มานอนในห้องนี้ ตลอด 20 ปีไม่เคยได้หยุดพัก  งานคือชีวิตของเขา แต่เมื่อเขา เข้าใกล้ความตายเป็นครั้งแรก เขาจึงได้รู้ว่า เขาควรได้หยุดพักบ้าง เขาอยากมองเห็นสิ่งอื่นบ้างที่ไม่ใช่งาน หรือการต่อสู่ เขาคิด

 

เช้าวันใหม่

 

“ริว  เช้ามีแกเดินได้แล้ว แกหายดีแล้ว เจ๊ง เลย ริว วันนี้เราออกไปเที่ยวดูหนังกันดีกว่า ฉันนอนอยู่นี้ เป็นอาทิตย์เบื่อจะตายแล้ว”

 

“ไอ้แมวน้อย  ฉันมีงานต้องทำ ทุกคนมีงานต้องทำ แล้วแกก็มีงานต้องทำ”

 

“ไม่เห็นเป็นไร เลย ริว เราหยุดมาตั้งอาทิตย์หยุดต่ออีกวันก็ไม่เห็นแปลกเลย”

 

“แกมันพูดมีเหตุผล แต่มันฟังไม่ขึ้น ตอนนี้ไอ้ดล กับพลอย ทำงานหนักมาอาทิตย์ แล้วพวกเขาต่างหากที่มีสิทธิพัก พวกเขาทำงานแทนแก แทนฉัน แทนคุณเคน  ไอ้แมวน้อย”

 

“เรียกฉันเสือ”

 

“เสือ”

 

“ฉันอยากหนีจากงานนี้ มากเลย ริว ฉันมาทำงานนี้ เพราะครอบครัวบอกว่ามัน เป็นงานที่มีเกียรติ มีหน้ามีตา ใครๆ ก็อยากมีโอกาสอย่างฉัน”

 

“แกเห็น มั้ย มันหน้า ยกย่องตรงไหน ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย ชัดๆ คุณเคนเกือบตาย ขนาดมีฝีมือเก่งระดับขั้นเทพ  แต่ฉันต่อสู่แค่พอเอาตัวรอด ถ้าไม่ได้แก กับคุณเคนช่วยไว้หลายครั้งฉันคงตายไปแล้ว”

 

“แต่ฉันคงเลิกไม่ได้ จนกว่าฉันจะตายใช่ มั้ย ริว”

 

“แกก็รู้ เท่ากับฉันรู้ ริว คืนนั้น ถ้าคุณเคนตาย พวกเราก็ต้องตายด้วย ไอ้ปีศาจที่มันช่วยคุณเคนไว้ มันก็ได้ช่วยพวกเราไว้เหมือนกัน พวกเราไม่มีแรงที่จะลุกเดินหนี เลยสักนิด”

 

“คืนนั้นฉันคิดว่า มันเป็นคืนสุดท้าย ของฉันเหมือนกัน ที่จะได้อยู่บนโลกนี้ ฉันยังไม่มีคนรัก ยังไม่มีลูก ยังไม่ได้แต่งงานด้วยซ้ำ”

 

“ฉันไม่ได้เข้มแข็งอย่างแก กับคุณเคน ชีวิตแกมีแต่งาน กับการต่อสู่ ไม่เคยคิดจะทำอย่างอื่นเลยหรือไง”

 

“ไอ้เสือ เราถูกฝึกมาให้เข้มแข็ง และเสียสละ หยุดทำตัวอ่อนแอได้แล้ว แกพูดไป มันก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรได้ เราก็ยังต้องทำมันต่อไปอยู่ดี ถึงจะชอบหรือไม่ชอบก็ตาม”

 

“จริงของแก ริว ชอบหรือไม่ชอบ เราก็ต้องทำต่อ ถึงเราจะหนีไปจากนี้ แต่ไอ้สัตว์นรกนั้น  มันก็คอยเราอยู่ข้างนอกเหมือนเดิม ฉันคิดว่าพวกมันหน้าจะมีวันหยุดพักบ้างนะ เราจะได้พักบ้าง จริง มั้ย ริว”

 

“เอ่อ ไอ้แมวน้อย”

 

“ไอ้ริว เรียกใหม่”

 

“เอ่อ ไอ้เสือ”

 

“คุณเคน ครับเราไปกันเถอะครับ ไอ้ดล กับพลอยรอเราอยู่ที่ห้องประชุมแล้วครับ” เสือพูด คนถูกชวนเพียงแค่พยักหน้าแล้วออกเดินนำหน้า ริว และเสือ ไปยังห้องประชุม

 

 

ห้องประชุม

 

“งานอาทิตย์ที่แล้ว พวกคุณทำได้ดีมาก บ้านเรือนผังยับเยิน ไปหลายหลัง  อาคารสถานที่สำคัญ แม้แต่ต้นไม้เล็ก และใหญ่ ย่อยยับ จนไม่สามารถประเมินค่าได้ ดีที่ไม่มีใครตาย จากการต่อสู่ของพวกคุณ”

 

“เจ๊..จ้า พูดอะไร ฟังไม่เห็นรู้ เรื่องเลย”

 

“ถ้า เจ๊ จะพูดเรื่องเก่าอาทิตย์ที่แล้ว ก็เชิญพูดไปพวกเรา ขอตัวไปพักผ่อน นอนหลับดีกว่า”

 

“แต่ถ้าเจ๊...จะบอกเราว่าไอ้สัตว์นรกสองตัวนั้นมันมาจากไหน แล้วพวกเราจะนั่งรอฟังต่อไป นะ จะ เจ๊”

 

“ไอ้ แมวบ้า หยุดพูดได้แล้ว”

 

“ไอ้ดล ฉันชื่อเสือ แก่จะนั่งฟัง เจ๊ นี้พูดเรื่องบ้าอะไร ต่อไปรึ ไง เรามานี้เพื่อทำงาน ให้เห็นความสำคัญเราบ้าง เราเสี่ยงชีวิตแทบเอาตัวไม่รอด นี้ยังมานั่งฟังเรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้”

 

“จริงมั้ย ริว ”

 

“ไอ้ริว ถ้าแกไม่อยากพูด พยักหน้าก็พอ”

 

“เห็นมั้ย ไอ้ดล ไอ้ริวมันยังไม่อยาก ฟังเรื่องบ้านี้เลย”

 

“ไอ้แมวบ้า ไอ้ริว มันพยักหน้าหรือยัง”

 

“หยุดได้แล้วทั้งสองคน”

 

“ครับคุณเคน” “ครับคุณเคน”

 

“คุณรายงานเรื่องที่เราอยากรู้มาดีกว่า เรื่องอาทิตย์ที่แล้วผม จะทำรายงานส่งไปให้”

 

“พวกเรายังหาคำตอบอยู่ว่าพวกมันมาจากที่ไหน และพวกมันกลายพันธุ์จนถึง ระดับห้าได้อย่างไร โดยไม่มีใครรู้เลย ทางเราได้ทำฐานข้อมูลผู้ป่วย ระดับที่ 1 2 3 ไว้ และเฝ้าติดตามอยู่ตลอด ส่วนพวกกลายพันธุ์ ถึงระดับสี่ ในฐานข้อมูลเรา ไม่มีใครสามารถกลายพันธุ์ข้ามขั้นจากระดับสามไประดับสี่ได้ ส่วนใหญ่จะเสียชีวิตจากการกลายร่างและจะตายทันที ส่วนสัตว์ประหลาดสองตัวที่พวกคุณสู่ด้วยอาทิตย์ที่แล้ว ไม่มีอยู่ในฐานข้อมูลผู้ป่วยและเฝ้าติดตามของเราแน่นอน”

 

“เจ๊...แล้วไอ้พวกสัตว์ประหลาดระดับห้า ที่ประเทศนี้มันพบบ่อยมั้ยครับ”

 

“เราเสียนักล่าไป 72 คน ในเวลาสองปี ทางเราจึงทำเรื่องขอตัวนักล่ามาเพิ่มก็คือพวกคุณ ในเวลาสองปี เราพบ ระดับห้าเดือนละ 1 ตัว ระดับสี่ เดือนละ 3 ตัว ส่วนระดับ 1 2 3 หากใครสามารถรับยารักษาจากเราแล้วไม่แสดงอาการข้างเคียง จนควบคุมไม่ได้ เราก็จะให้ใช้ชีวิตปกติ แต่ใครที่ได้รับยารักษาแล้วแสดงอาการขาดสติขั้นรุนแรง เราก็ต้องกำจัดทิ้ง แต่ส่วนใหญ่ ระดับ 1 2 3 พวกเขาได้รับยารักษาก็จะอาการดีขึ้น และใช้ชีวิตได้อย่างมนุษย์ทั่วไป”

 

“เจ๊  บอกว่าระดับห้าที่พบ ไม่ได้อยู่ในฐานข้อมูลผู้ป่วย แล้วระดับสี่เดือนละสามตัว ปีละ 36 ตัว สองปีก็ 72 ตัว มันอยู่ในฐานข้อผู้ป่วยด้วยหรือเปล่า ครับ เจ๊...”

 

“สองระดับทั้งระดับ 4 และ 5 ไม่มีในฐานข้อมูลของเรา”

 

 

“เจ๊...พูดเล่นหรือเปล่าถ้ามันไม่ได้อยู่ในฐานข้อมูลแล้วมันมาจากไหน นอกโลกหรือไง”

 

“เจ๊...อย่าบอกนะว่าเรา ถูกเอเลี่ยนบุก”

 

“ทางเราได้แต่สันนิษฐาน ว่าคงหลุดออกมาจากห้องทดลองทางการแพทย์ ขององค์กร ใดสักแห่ง เราเริ่มพบระดับห้าออกมาตัวแรกก็เมื่อสองปีที่แล้ว ตอนแรกเราพบแค่ระดับสี่ คนของเราก็พอสู่ได้ แต่เมื่อระดับห้าออกมาคนของเราก็เริ่มตายกันมากขึ้น ตอนนี้ทางเราก็ต้องขอพึ่งความสามารถของพวกคุณในการตามหาสาเหตุ ของการปรากฏตัว ของสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์พวกนี้  และพวกคุณก็จำไว้ด้วยว่าอาชีพของพวกคุณมันไม่ได้มีอยู่จริง  สัตว์ประหลาดที่ประชาชนเจอทางเราก็ออกข่าว เป็นสัตว์จากห้องทดลองหลุดออกไปเท่านั้น หากชาวบ้านรู้ว่ามีตัวประหลาดไล่ฆ่าพวกเขาอยู่ คงได้แตกตื่นกันทั้งประเทศ”

 

“เราจะพักเรื่องสัตว์ประหลาดไว้ก่อน นี้คืองานใหม่ของพวกคุณ พวกคุณมองที่จอมอนิเตอร์”

 

“มันคือศิลาเลือด มันคือจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด เมื่อ 60 ปี ที่แล้วมีนักวิทยาศาสตร์ ได้ทำการค้นพบ และได้วิจัยกัน บางก็ได้บทสรุปคุณสมบัติ แตกต่างกันออกไป บางก็บอกว่ามันคือยาที่จะทำให้มนุษย์หายจากการเจ็บไข้ หรือเพิ่มพลังงานให้แก่มนุษย์ไม่ให้รู้สึกเหน็ดเหนื่อย”

 

“คุณสมบัติทั้งสองอย่าง ได้รับการพิสูจน์ต่อมาจนวันนี้ มันมีคุณสมบัติอยู่จริง  แต่คุณสมบัติอย่างอื่นยังไม่มีการพิสูจน์ให้แน่ชัด เพราะศิลาเลือด เป็นหินที่มีอยู่น้อยมาก ที่เราใช้อยู่ก็คือกากที่หมดพลังแล้วของศิลาเลือดเท่านั้น”

 

“คุณสมบัติที่ยังหลงเหลือจาก กากศิลาเลือด มันทำให้พวกคุณมีพลังมากกว่าคนปกติ และรักษาบาดแผล แต่รูปในจอมอนิเตอร์ ที่พวกคุณดูอยู่ตอนนี้ มันคือ ศิลาเลือด บริสุทธิ์ มันมีพลังงานอยู่สมบูรณ์เต็มร้อย มันเป็นก้อนเดียวที่เหลือมาจากการทดลองเมื่อหกสิบปีก่อน ตอนนี้ มันถูกเอาออกมาประมูล ทำให้เป็นที่สนใจของนักวิทยาศาสตร์ จำนวนมาก ไม่ต้องคิดถึงเรื่องราคาของมันตอนนี้ ศิลาเลือดก้อนนี้มีค่ามากกว่าเพชรหลายร้อยเท่า”

 

“ทางองค์กรของเรา ก็มีความสนใจจะเข้าร่วมประมูลด้วย และสำนักงานใหญ่  จึงอยากให้พวกคุณไปค่อยเฝ้า ไม่ให้ใคร เข้าถึงศิลาเลือด ก้อนนั้น จนกว่ากำหนด วันประมูลจะมาถึง พวกคุณอาจจะต้องเจอยอดนักจารกรรม ที่มีฝีมือ  ราคาในตลาดมืดของศิลาเลือดก้อนนี้ ได้ถูกตั้งราคาแล้ว ดังนั้น คนที่พวกคุณจะต้องรับมือด้วย ก็อาจจะเป็นพวกนักล่าแบบเดียวกับพวกคุณด้วย”

 

“เจ๊...ถ้ามันยากมากนัก พวกเราก็ร่วม ขโมยมันด้วย ไม่ดีกว่าหรือไง จะไปเฝ้าให้มันเหนื่อยทำไม จริง มั้ย ริว”

 

“ไอ้แมวบ้า พูดก็มีเหตุผล ผมไม่อยากทำงานนี้ ถ้าจะให้ไปเฝ้า หน้าจะส่งพวกเราไปขโมยมันจะดีกว่า ของก็ไม่ใช่ของเรา ถ้าองค์กรซื้อแล้วก็ว่าไปอย่าง ไม่รู้ว่าจะประมูลมาได้หรือเปล่าด้วย งานนี้ผมไม่ทำ ให้ไอ้เสือ กับ ไอ้ดล มันทำแล้วกัน งานนี้ผมขอผ่าน”

 

“ไอ้ริว กูเพิ่ง บอกมึงเมื่อกี่ว่ากูก็ไม่ทำ ให้ไอ้ดล กับพลอยไปทำแล้วกัน”

 

“ถ้าจะให้ผม กับพลอยไป สู่ไม่ต้องส่งใครไปดีกว่า ผมไปเฝ้าให้ได้ แต่ผมบอกก่อน ผมไปเฝ้าเฉยๆ ใครอยากขโมย ผมไม่ขอสู่ด้วย ผมจะทำเป็นมองไม่เห็น แล้วอย่าว่าผมที่หลังแล้วกัน”

 

“โอ้โฮ..ไอ้ดลมึงนี้มี ความคิดชั่วร้าย สุด สุด ไปเลยวะ กูนึกไม่ออกเลยนะ เนี่ย”

 

“เราเป็นนักล่านะคะ เราไม่ใช้ ตำรวจ คุณจะส่งเราไปทำงานอะไรก็ได้แบบนี้ พวกเรารับไม่ได้หรอกคะ และฉันก็ทำงานเป็นทีม ถ้าคนในทีมไม่ทำฉันก็ไม่ทำคะ”

 

“เจ๊ง เลยพลอย พูดได้ดีมาก”

 

“ไอ้แมวบ้า เงียบได้แล้ว”

 

“ไอ้ริว แกเรียกฉันแมวบ้าสองครั้งแล้วนะ เรียกฉันเสือ เดียวนี้”

 

“ไอ้เสือน้อย เงียบได้แล้ว”

 

“ผมเห็นด้วยกับลูกทีมของผม เรื่องส่งเราไปเฝ้า มันไม่สามารถเป็นไปได้ คนแค่ห้าคน รับผิดชอบเรื่องนี้ ไม่ได้แน่นอน คุณรับคำสั่งไร้เหตุผลแบบนี้ มาจากใครผมไม่รู้ แต่มันเป็นการส่งพวกเราไปเป็นเหยื่อฝูงหมาป่าชัดๆ  ผมอยากรู้คนบ้าที่เอาของแบบนี้ ออกมาประมูลเป็นใครเขาอยากให้คนฆ่ากันตายหรือไง ถึงมีความคิดบ้าๆ แบบ นี้”

 

“คุณเคน พูดได้เยี่ยมเลย ครับ”

 

“ไอ้แมวน้อย พูดถูก คุณเคนพูดมีเหตุผล”

 

“ไอ้ริว เรียกใหม่”

 

“ไอ้เสือ”

 

“ตกลงถ้าพวกคุณไม่คิดจะรับงานนี้ เราก็จะให้องค์กรหาทีมใหม่ส่งไป พวกคุณก็ทำงานตามหน้าที่ของพวกคุณตามปกติ หาคำตอบของสัตว์ประหลาดระดับห้าให้ได้ว่ามันมาจากไหน ขอให้พวกคุณโชคดี”

 

“เจ๊...พูดง่ายดีนะ เราไม่อยากทำ ก็หาทีมอื่นทำแทน ดีใจจัง ที่ได้ร่วมงานกับ เจ๊..นี้  วันหลังถ้าพวกเราสามัคคีกันแบบนี้อีก พวกเราสบายแน่จริง มั้ยวะ ไอ้ริว ไอ้ดล พลอย และคุณเคน”

 

“ไอ้แมวบ้า แก่ไม่รู้เลยรึไง ความตายกำลังจะมาถึงตัว”

 

“ความตายอะไรไอ้ริว ฉันไม่เห็นจะมี อะไรทำร้ายพวกเราได้”

 

“คุณเคน ครับผมคิดว่าพวกเราควรหาที่คุยกันเป็นส่วนตัว มากกว่านี้ ครับ”

 

“ตกลง พวกเราออกไปหากาแฟ ดื่มกันข้างนอก”

 

“ครับคุณเคน” ทุกคนพูดพร้อมกัน

 

 

สวนสาธารณะ ที่ไหนสักแห่ง

 

“ไอ้ริว มึงพามาได้บรรยากาศ ดีวะ ไม่มี คนอยู่เลยสักคนเดียว ตอนแรกที่ มึงบอกอยากหาที่คุยเป็นส่วนตัว กูคิดว่า จะเป็นร้านกาแฟเล็กๆ สักที แต่ก็ OK วังเวงดี วันหลังมึงหน้าจะพาไปสุสาน เลยก็จะดี ไอ้ริว” 

 

“ไอ้แมวบ้า ขอร้องละมึงเลิกพูดสักครึ่งชั่วโมง กูขอร้อง ถ้ามึงพูดอีกคำเดียว กูจะให้ไอ้ดล จับมึงมัดติดกับต้นไม้แล้ว เอาเชือกมัดปากมึงไว้ด้วย”

 

“ไอ้ริว เอาจริง หรอ”

 

“จริง กูจะเริ่มจับเวลาจากนี้ อีกสามสิบนาที ถ้ามึงยังอ้าปากพูดอีก มึงจะได้รู้ กูพูดจริงทำจริง”

 

“ตกลงกูจะไม่พูด แค่ครึ่งชั่วโมงนะ”

 

“เออ เริ่มจับเวลา”

 

“คุณเคน มีความคิดเห็นอย่างไร เกี่ยวกับการประชุมวันนี้ ครับ” ริวถาม

 

“ในสองปี มีนักล่าสัตว์ประหลาดตาย 72 คน มันเป็นตัวเลขที่มากพอสมควร ใน 2 ปี มีสัตว์ประหลาด ระดับห้า ปีละ12 ตัว 2 ปีก็เท่ากับ 24 ตัว แล้วระดับสี่อีก ปีละ 36 ตัว 2 ปีก็เท่ากับ 72 ตัว รวมทั้งสองระดับ คือ 96 ตัว”

 

“มันก็พอจะคาดคะเนได้ว่า สัตว์ประหลาดระดับสี่ ทั้ง 72 ตัว ก็คือพวกนักล่าเองที่ได้กลายพันธุ์เลื่อนระดับ และมีแต่พวกเราเท่านั้น ที่สามารถจะกลายพันธุ์ จนถึงระดับสี่และห้าได้ ร่างกายของพวกเรายอมรับศิลาเลือดได้ดี กว่ามนุษย์ธรรมดา ทั่วไป พวกมนุษย์ธรรมดามีขีดจำกัดในการข้ามสายพันธุ์ และจะตายทันที ที่ร่างกายทนไม่ไหว แต่พวกเราต่างออกไป ศิลาเลือดตอบรับเราและเราก็ตอบรับศิลาเลือด เป็นอย่างดี หากพวกเราได้รับการกระตุ้นจากศิลาเลือดที่บริสุทธิ์ เราก็อาจจะกลายร่างก็ได้”

 

“คุณเคนแล้วระดับห้า อีก 24 ตัวมันมาจากไหน ครับ” ดลถาม

 

“มันคือคำถาม ที่พวกเราต้องหาคำตอบ กันต่อไป คำถามที่ยังเป็นปริศนา ตอนนี้ ก็คือ พวกมันทั้ง 96 ตัวหายไปไหน ต่างหาก ตอนนี้อย่างน้อยเราก็รู้ สองตัวแล้วว่าเกิดอะไร กับพวกมัน ริวฆ่า ไปหนึ่งตัว อีกหนึ่งตัว ปีศาจ ลึกลับของเสือ เป็นคน ฆ่า และ 94 ตัวที่หายไป ในรอบสองปี ก็อาจจะเป็นฝีมือมันด้วยก็ได้”

 

“เรื่องสัตว์ประหลาดยัง ไม่หน้าสนใจเท่า คนที่ เปลี่ยนมันให้กลายพันธุ์ ข้ามระดับ ที่พวกเราต้องกลัว เราก็ต่างรู้ว่า เมื่อถูกทำให้ข้ามระดับถึงระดับ 4 และ 5  แล้วเราไม่มีทาง กลับมาเป็นมนุษย์ได้อีกต่อไป นักล่าทั้ง 72 คน คงไม่ได้สมัครใจกลายพันธุ์แน่ พวกเขาต้องถูกกระตุ้น ให้เปลี่ยนแปลงข้ามระดับ... สิ่งนี้พวกเราก็ต้องหาคำตอบเช่นกัน”

 

“พวกเราต้องรีบหาคำตอบ ให้เร็วที่สุด ไม่ใช่เพื่อใครแต่เพื่อตัวพวกเราเอง และคนที่พวกเราไว้ใจไม่ได้เลย ในตอนนี้ก็ คือคนที่พวกเราทำงานให้ หรือองค์กร ของเราเอง การตรวจสอบองค์กร ของเราเอง มันมีทางเป็นไปได้น้อยมาก แต่เราก็ต้องทำ และทำไม่ให้ ถูกจับได้ด้วย”

 

 

“ครับคุณเคน” ทุกคนพูดพร้อมกัน

 

“คุณเคนครับ แล้วศิลาเลือด ก้อนที่กำลังจะมีการประมูล พวกเราควรทำอย่างไร ครับ”

 

“เราจะขโมยมัน”

 

“จริงหรือครับคุณเคน” ดลถาม

 

“จริง”

 

“เจ๊ง...ไปเลยครับ คุณเคน”

 

“ไอ้ริว...ครึ่งชั่วโมงแล้ว กูพูดได้”

 

“ถ้าเราจะขโมยเราต้อง ต่อสู่กับคนของ บริษัทประกัน คุณเคนก็รู้พวกนี้ครั้งหนึ่ง เคยทำงานให้กับองค์กร มาก่อน พวกเขาได้รับพลังจากกากศิลาเลือดเหมือนกับพวกเรา ถ้าสู่กันแบบตัวต่อตัวเราอาจจะพอสู่ได้ แต่ บริษัทประกัน มีคนมาก แล้วยังคนขององค์กร ที่ถูกส่งไปเฝ้าด้วย แล้วเราก็ต้องสู่กับนักจารกรรมในตลาดมืดด้วย และดีไม่ดีอาจเจอ กับสัตว์ประหลาดระดับ สี่ หรือ ห้าอีก”

 

“ไอ้ดล มึงจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่าวะ คงไม่มีใครโชคร้ายเจอหมดทุกอย่างที่มึงพูดมาหรอกวะ บ้าเปล่า ไอ้ดล”

 

“ไอ้แมวปากเน่า ถ้ามึงไม่คิด จะช่วยกัน ก็อย่าวอน ขอตีนกู”

 

“ตอนนี้เราแค่คอยดูเหตุการณ์ไปก่อน การเผชิญหน้าหลีกเลี่ยงได้ ก็ทำ”

“ครับคุณเคน” “ครับคุณเคน”

 

 

องค์กรลับ พัฒนาอาวุธ ณ..ห้องแล็ป

 

 

“ดอกเตอร์ ตัวอย่างที่เราส่งออกไป เป็นอย่างไรบ้าง”

 

“เหมือนเดิมครับ ไม่ได้กลับมา”

 

“หมายความว่ายังไง ตอนนี้พวกมัน จำทางกลับได้แล้วไม่ใช่หรือไง”

 

“จากการคำนวณ พวกมันหน้าจะคืนร่าง และจำได้แล้วครับ”

 

“แต่...ที่ยังไม่กลับมา ก็อาจจะถูกฆ่าตาย แล้วครับ”

 

“นี้ ดอกเตอร์ จะบอกว่าสัตว์กลายพันธุ์ระดับห้า ที่ลงทุนด้วยเงิน ทองมหาสาน สู่กับพวกนักล่า ไม่ได้อย่างนั้น รึไง”

 

“มันก็เกิดขึ้นได้ ครับ”

 

“โครงการลงทุนมาสองปี ด้วยเงินทุนที่เสียไปมากมาย แล้วเวลาที่เสียไปอีก ดอกเตอร์ตอบว่า มันก็เกิดขึ้นได้ อย่างงั้น หรือไง”

 

“แต่เราก็ประสบความสำเร็จมาก กว่าใครที่เคยทำมานะ ครับ”

 

“แก ความถึงไอ้พวกกลายพันธุ์ระดับสี่ ใช่ มั้ย มันจะมีประโยชน์อะไรขนาดพวกระดับห้า ยังสู่พวกนักล่าไม่ได้ แล้วแค่ระดับสี่ จะทำอะไรได้”

 

“การที่เราล้มเหลว จากระดับห้า เป็นเพราะเราขาดพลังงาน จากศิลาเลือดครับ หากเราได้พลังจากศิลาเลือดเพิ่ม ผมรับรอง เราต้องประสบความสำเร็จ ที่จะสร้างสัตว์กลายพันธุ์ระดับห้า ได้ แน่นอนครับ”

 

“ตอนนี้ระดับสี่สามารถ กลายร่าง ได้อย่างสมบูรณ์ และคืนร่างได้เมื่อต้องการแล้วครับ มีความคิด และความทรงจำเหมือนมนุษย์ทั่วไป  เราสามารถให้ พวกมันทำงานได้เลย ครับ”

 

“ดอกเตอร์ จะให้พวกมันไปทำงานอะไร”

 

“ขโมยศิลาเลือดครับ เราต้องการพลังที่จะสร้างระดับห้า ที่ทรงพลัง และสมบูรณ์แบบ เป็นสุดยอดอาวุธ ครับ”

 

“ดีมาก ลงมือได้”

 

“ครับ”

 

“เป้าหมายคืองานประมูลใช่ มั้ย ดอกเตอร์”

 

“ครับ  ท่าน”

 

จบบทที่ 2  ติดตามต่อ บทที่ 3  เผชิญหน้าคู่ต่อสู่