ไดจิมอลล์ อัญมณีสีเงิน

ณ ห้องนั่งเล่นที่ถูกตกแต่งอย่างประณีตเรียบง่ายให้ความรู้สึกสบายๆ ซึ่งขัดกับบรรยากาศในห้องตอนนี้…เฟอนิเจอร์ส่วนใหญ่เป็นไม้เนื้อดี หรือจะพูดง่ายๆว่า บ้านทั้งหลังส่วนใหญ่แล้วถูกตกแต่งจากวัสดุที่ทำจากไม้
            อย่างที่บอกไปว่าบรรยากาศในห้องตรงข้ามกัน บรรยากาศของความรู้สึกอึดอัด และกดดันจนรู้สึกเวียนหัว พินิจนั่งอยู่บนโซฟาไม้โดยมียุพิณนั่งอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“เอ่อ...คุณคะ นอกจากเรื่องนั้นที่เราปิดบังแกแล้ว...  ยังมีเรื่องอื่นอีกหรือคะ”
“ใช่...มันจะเร็วเกินไปไหมนะที่แกควรจะรับรู้ อายุเพิ่ง10กว่าขวบเอง”
            สามีเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง หากเป็นความต้องการของฟ้าดินเขาก็มิอาจจะห้ามได้
“คุณพินิจ ฉันว่าเราอย่าเพิ่งบอกแกจะดีกว่า...อีกอย่างพูดไปแกอาจจะไม่เข้าใจ”
“ยุพิณ คุณลืมแล้วเหรอว่าอาทิตย์เขามีสมองที่ฉลาดกว่าเด็กอายุเท่ากันนะ”
“แต่...”
สามียกมือห้ามไม่ให้เธอพูดต่อ
“ผมจะเป็นคนตัดสินใจเอง คำตอบทุกอย่างคุณจะได้รับรู้พร้อมๆกับอาทิตย์”
 
            ห่างจากบ้านออกไปซักหนึ่งกิโลเมตร บนเนินเตี้ยๆใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งเป็นที่ให้ร่มเงาได้ดี เด็กชายผมน้ำตาลเข้ม ตาสีน้ำตาลแดง นอนอยู่ใต้ต้นไม้แห่งนี้ สายลมเบาๆพัดผ่านพอให้คลายร้อนได้ในยามกลางวันที่ร้อนระอุ
 
ไอ้ปีศาจ...ออกไปให้พ้นหมู่บ้านนี้ซะ
            คำพูดของชาวบ้านเมื่อเช้ายังคงวนเวียนอยู่ในหัวเขา อาทิตย์กำหญ้าแล้วดึงขึ้น บ่อยครั้งที่เขาพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองแต่ไม่สำเร็จ เพราะอะไรนะ? เขาทำได้แค่โทษตัวเองซ้ำๆ
อาทิตย์นะไม่ใช่ลูกของคุณพินิจและคุณยุพิณหรอก แต่เป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงแน่ๆ
            คำนินทาของชาวบ้านยังคงดังอยู่ในใจของอาทิตย์เสมอมา มันเป็นคำนินทาที่เขาไม่อยากฟัง และไม่อยากให้เป็นจริง
 
มันไม่ใช่คนในโลกนี้ ปีศาจชัดๆ
ไอ้กาลกิณีไปออกจากหมู่บ้านี้ซะ
มันทำให้หมู่บ้านเราแห้งแล้ง ไอ้ตัวซวย
อย่าไปยุ่งกะมันนะลูก เดี๋ยวมันจะทำร้ายเอา
แกไม่ใช่ลูกแท้ๆ เป็นแค่เด็กเก็บมาเลี้ยง
 
            อาทิตย์ทุบกำปั้นลงดิน คำพูดของคนต่างๆที่ด่าว่าเขามันร้ายแรงเกินไป อาทิตย์หลับตาลง...เป็นเวลานานจนมั่นใจได้ว่า เขาหลับไปแล้ว
 
            “ตื่นซะทีสิ มั่วแต่นอนอยู่ได้...”
                        เสียงๆหนึ่งปลุกให้เขาตื่นจากห้วงนิทรา  ชายร่างสูงอายุราว40กว่าๆก้มมองเขาด้วยใบหน้าสงสัย
            “คะ คุณเป็นใคร...” อาทิตย์ขยับตัวอย่างรวดเร็ว ชายคนนั้นยิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนตอบ
            “ข้าชื่อเอลบรุส...ข้าคือคนที่จะมารับตัวท่าน”
            “หา!..นี่คุณพูดเรื่องอะไร รับไปไหน”
                        อาทิตย์ขยับตัวห่างๆจากคนที่ชื่อ เอลบรุส พร้อมตั้งท่าจะวิ่งหนีทุกเมื่อ
            “พาไปอาณาจักรของท่านยังไงละ...ท่านสเตฟาน”
                        ชั่วเวลาหนึ่งที่อาทิตย์อึ้งไป ก่อนที่เขาจะขยับปาก
            “อาณาจักร? สเตฟาน? มันเรื่องอะไรกันเนี่ย...”
            “งั้นท่านก็ไปกับข้าสิ ออกจากหมู่บ้านแบบนี้...ไปอยู่ที่ดินแดนของท่าน”
            “ฮะฮะฮะ...ผมว่าคุณคงมาหาผิดคนแล้วละ บ้านผมอยู่ที่นี่ แล้วผมก็ไม่ใช่ท่าน
              สเตฟานอะไรนั่นด้วย....ขอตัวก่อนนะลุง”
อาทิตย์ลุกขึ้นพร้อมจะเดินหนี เขาคงจะเดินไปไกลหากไม่มีสิ่งนี้ทำให้เขาต้องหยุดชะงัก
 
            “อาทิตย์...ลูกชายของพินิจและยุพิณ เด็กชายที่มีปัญหาด้านการควบคุมอารมณ์ จึงถูกมองว่าเป็นปีศาจ มีความสามารถที่เหนือกว่าเด็กทั่วไป...”
            “ทะ ทำไม คุณถึงรู้...คุณไม่ใช่คนในหมู่บ้านนี้นี่” อาทิตย์สบตาเอลบรุสด้วยความตกใจ ชายคนนั้นยิ้ม...แล้วตอบด้วยเสียงอันราบเรียบ
            “มีมากกว่านี้ที่ข้ารู้...จะไปด้วยกันไหมละ”
            “ถ้าจะคุยก็คุยตรงนี้แหละ...” อาทิตย์ต่อรอง สายลมเย็นๆพัดผ่าน ชายร่างสูงเริ่มเล่าเรื่อง ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ...ร่างกายเขาเหมือนหลุดลอยเคว้งคว้าง
            “ข้าเป็นคนของอาณาจักรเอเลนส์ ซึ่งเชื่อมมีทางเชื่อมต่อกับโลกนี้...ข้าได้รับคำสั่งจากพระราชินีเอเลนส์ที่6 ให้มารับตัวท่านกลับไปยังดินแดนเดิม....ระหว่างที่ข้าเล่าห้ามขัดจังหวะอันใดทั้งสิ้น” เอลบรุสเอ่ยเมื่อเห็นอาทิตย์มีท่าทีว่าจะถาม
           
“ที่อาณาจักรตอนนี้ย่ำแย่มาก ท่านซึ่งเป็นรัชทายาทต้องรีบกลับไปดำรงตำแหน่งสืบทอดราชบัลลังก์ มิเช่นนั้นอาณาจักรเอเลนส์ถึงคราอวสานแน่...
            อ้อ...ข้าจะเล่าอีกเรื่องที่สำคัญให้ท่านฟัง เรื่องที่ท่านต้องรู้เกี่ยวกับตัวท่านเอง...
ท่านมิใช่ลูกแท้ๆของ2มนุษย์นั่น ท่านคือลูกเลี้ยง...ชื่อของท่านคือสเตฟาน มิใช่ อาทิตย์ตามที่เข้าใจ....เอาละ ไปกันได้แล้ว”
 
            “งี่เง่าน่า...”อาทิตย์เอ่ยขึ้นหลังจากถูกสั่งให้เงียบ
“มาหาว่าผมเป็นลูกเลี้ยงแล้วยังจะพาไปไหนก็ไม่รู้...นี่คุณคิดว่าผมโง่หรือไง”
“ท่านมิเชื่อสินะ...”
“ใช่...ผมไม่ใช่สเตฟาน ผมเป็นลูกของพ่อพินิจและแม่ยุพิณ อย่ามาถึกทักเอาเองสิ
ว่าผมเป็นลูกใคร ผมไม่ใช่สินค้านะ...”
            เอลบรุสส่ายหน้ากับความดื้อด้านของอาทิตย์
“ตาของท่านเป็นสีน้ำตาลสินะ...ผมของท่านก็ด้วย ไม่แปลกหรือ ทั้งๆที่พ่อแม่ที่
ท่านเข้าใจว่าเป็นผู้ให้กำเนิดตาและผมสีดำแท้ๆ แต่ท่านกลับมีตา ผม สีน้ำตาล”
อาทิตย์เงียบ...แววตามีแต่ความว่างเปล่า เอลบรุสจึงพูดต่อ
“ท่านมิใช่เด็กของโลกใบนี้ ไม่สงสัยกับความสามารถของตัวเองเลยรึ ท่านมีความ
สามารถมากกว่าเด็กในโลกนี้....โลกนี้ไม่ใช่โลกที่ท่านควรอยู่”
“แต่...ถึงคุณจะพูดแบบนั้น แต่มันไม่มีอะไรมาพิสูจน์...”
“พิสูจน์ได้มิใช่หรือ...เวลาที่ท่านโมโหไง เหมือนมีพลังเอ่อล้นมาจากตัวท่าน
นั่นเป็นเพราะการที่ท่านจากดินแดนของตัวเองมานาน มาอยู่ในโลกที่มิสามารถใช้
เวทมนตร์ได้ เมื่อไม่ได้ใช้พลังมันจึงเกิดความไม่สมดุล มันจึงระเบิดออกมาเมื่อ
ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้...พูดง่ายๆถ้าท่านยังอยู่ในโลกนี้ต่อไป ท่านก็จะทำ
ให้ทุกคนเดือดร้อนรวมถึงพ่อแม่เลี้ยงของท่าน ท่านจะเลือกอย่างไหน!”