ไดจิมอลล์ อัญมณีสีเงิน

ความเดิมตอนที่แล้ว

            ระหว่างทางกลับบ้านของสามีภรรยาคู่หนึ่ง พวกเขาได้พบกับเด็กทารกน้อยซึ่งถูกทอดทิ้ง สมบัติเพียงชิ้นเดียวที่ติดตัวมากับเด็กทารกน้อยคนนี้ก็คือสร้อยพระ...จากเหตุการณ์นั้นทำให้ภรรยารู้สึกแปลกใจที่สามีเอ็นดูเด็กทารกคนนี้ เพราะปกติสามีจะไม่ชอบและเกลียดเด็ก

…………………..

        ก่อนอื่นต้องขอต้อนรับท่านผู้มาเยือนทุกท่าน ขออภัยที่มิได้เอ่ยต้อนรับพวกท่านในบทที่แล้ว แต่คงมิเป็นไรหากจะเอ่ยในบทนี้... ก่อนอื่นนั้นคงต้องเรียนให้พวกท่านทราบว่า นี่เป็นเพียงปฐมบท ยังไม่เข้าสู่เนื้อเรื่องที่แท้จริง... ใช่ เป็นเพียงเรื่องราวชีวิตในวัยเด็กของพระเอกของเรา เอาละ เราจะไม่พูดพร่ำทำเพลงมากนัก ขอให้ท่านทุกคนสนุกกับการอ่านนิยายเรื่องนี้...

…………………

        10ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก

                        ณ หมู่บ้านกิ่งแก้ว หมู่บ้านเล็กๆที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นในชนบท(หรืออาจจะไม่ใช่?) กำลังเผชิญหน้ากับภัยแล้งอย่างที่คาดไม่ถึง และไม่เคยเกิดขึ้นในตลอด10ปีที่ผ่านมา คนในหมู่บ้านต่างพูดกันทำนองว่า มันเกิดอาเพศขึ้น...

มันเป็นเรื่องปกติที่มนุษย์จะกล่าวโทษสิ่งต่างๆเมื่อเกิดปัญหาที่แก้ไม่ได้  และในครั้งนี้แน่นอนว่าพวกเขาจะต้องสงสัย คน หรืออะไรก็ตามที่เข้ามาในหมู่บ้านกิ่งแก้ว ซึ่งหมายถึงครอบครัวสามีภรรยาที่ย้ายมาจากกรุงเทพฯนั่นเอง

สองสามีภรรยาคู่นี้ทำงานที่กรุงเทพฯจนเก็บเงินเก็บทองไว้ใช้จนร่ำรวย พวกเขาเลือกที่จะใช้ชีวิตช่วงที่เหลือในต่างจังหวัด สามีชื่อ พินิจ ภรรยาชื่อ ยุพิณ พวกเขาไม่มีลูกจนกระทั่งพวกเขาเก็บเด็กคนหนึ่งมาเลี้ยงและตั้งชื่อเด็กให้ว่า อาทิตย์ แม้กระทั่งจนถึงปัจจุบันพวกเขาก็ยังไม่ได้บอกเด็กชายคนนี้หรือใครๆว่า อาทิตย์เป็นลูกบุญธรรม

แต่ก็ใช่ว่าชาวบ้านชาวช่องที่นี่จะไม่สงสัย เพราะนับวันยิ่งโต อาทิตย์นั้นไม่ได้มีหน้าตาละม้ายคล้ายพ่อแม่เลย เขาดูไม่เหมือนเด็กในแถบนี้หรือที่ไหนๆ ผมสีน้ำตาลเข้ม ตากลมสีน้ำตาลแดง หน้าเรียวเล็ก ซึ่งไม่รู้จะอธิบายลักษณะที่แตกต่างกับเด็กทั่วไปอย่างไร แต่สามารถบอกได้เลยว่า...หากเห็นปุ๊บคุณจะอ๋อทันที เพราะเขาไม่มีลักษณะเหมือนเด็กทั่วไปบนโลกนี้เลย

นอกจากนั้นสิ่งที่ยืนยันได้คือ ความสามารถของอาทิตย์ไม่เหมือนเด็กทั่วไป เขามีพละกำลังมากเลยทีเดียว มีฝีเท้าที่เร็ว มีสายตาที่มองเห็นได้ไกล หูไว และที่สำคัญเขามีปฏิกิริยาตอบสนองได้รวดเร็วมาก....เร็วเกินมนุษย์ธรรมดา

แต่ใช่ว่าสิ่งที่เขาเป็นและมีอยู่มันจะทำให้เขารู้สึกดี อาทิตย์ถูกเพื่อนๆล้อว่าเป็นตัวประหลาดอยู่เสมอ มีครั้งหนึ่งเขาเคยขังตัวเองอยู่ในห้องไม่ยอมไปเรียนจน ยุพิณ แม่(เลี้ยง)ของเขาต้องมาขอร้อง เขาจึงจะยอม และที่สำคัญกว่านั้น...เวลาที่อาทิตย์โมโห เขามักจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้และทำร้ายเพื่อน จนชาวบ้านชาวช่องตราหน้าเขาว่า ไอ้ปีศาจ

“คุณจะเอายังไง คุณพินิจ คุณยุพิณ ลูกชายของคุณมาทำร้ายลูกของฉันจนได้รับบาดเจ็บสาหัสปางตาย คุณสั่งสอนลูกชายคุณยังไงกัน...” ครั้งหนึ่งมีแม่หม้ายหญิงมาต่อว่า และเรียกร้องค่าเสียหายกับสองสามีภรรยา

“แต่คุณคะ ลูกชายของคุณมาแกล้งลูกฉันก่อนนะคะ ลูกชายคุณสิผิด มันก็สมควรแล้ว” ยุพิณกล่าวตอบโต้ แต่ถูกสามีห้ามไว้

“นี่คุณ ไม่เอาน่า...เอ่อ คุณครับ ผมจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลลูกชายคุณและค่าทำขวัญให้แต่คุณอย่าเอาเรื่องอาทิตย์มันเลยนะครับ ผมจะสั่งสอนมันให้ดีกว่านี้...”

            แม่หม้ายหญิงพอใจกับข้อเสนอของพินิจแต่เธอก็ยังไม่วายต่อว่าว่า อาทิตย์ทำเกินเหตุแม้ลูกชายเธอจะพูดจาแหย่เขาแต่อาทิตย์ก็ไม่ควรทำเช่นนี้  หลังจากนั้นอาทิตย์ก็ถูกจับตาดูพฤติกรรมโดยพ่อแม่

            และในปัจจุบันอาทิตย์ก็ถูกตราหน้าว่าเป็นตัวกาลกิณีที่เป็นสาเหตุทำให้เกิดภัยแล้ง  โดยชาวบ้านอ้างว่า อาทิตย์เกิดมาก็เกิดเหตุการณ์ประหลาดมาตลอดจึงเห็นพ้องกันว่า ควรจะให้อาทิตย์ย้ายออกจากหมู่บ้านนี้เสีย มิฉะนั้นพวกเขาจะจัดการเองหากสองสามีภรรยาไม่ลงมือทำอะไร...

“คุณคะจะเอายังไงดี...เรื่องมันเลยเถิดแล้วนะคะ” เย็นวันนี้สองสามีภรรยาปรึกษากัน

“ผมว่า หากเราจะอธิบายอะไรไปเขาคงไม่ฟัง...ชาวบ้านที่นี่เชื่อเรื่องแบบนี้มากเกินไป” พินิจเกาหัวด้วยความหมดหวัง

“เอางี้สิคุณ เราก็ย้ายไปกรุงเทพฯ พาอาทิตย์ไปด้วย...”

“มันทำกันง่ายๆที่ไหนละคุณยุพิณ พูดนะหัดคิดมั่ง...”

“แล้วจะให้ฉันทำยังไงคะ บอกความจริงกับเขางั้นเหรอ” ภรรยาขึ้นเสียงสูงประชด

“ใช่...” สามีพยักหน้าช้าๆ “เราจะบอกความจริงเขาทั้งสองเรื่อง”

            สองเรื่อง....หมายความว่าอย่างไรกัน เรื่องที่ปิดบังอาทิตย์นอกจากที่พวกเขาไม่ใช่พ่อแม่จริงๆแล้ว ยังมีอะไรมากกว่านั้นงั้นเหรอ พินิจกุมความลับอะไรอยู่กันแน่!!