ผู้พิทักษ์

สนธยาแอบมองออกมาจากมุมหนึ่งของสวนสาธารณะ

 

เขาพบชายหนุ่มหน้าตี๋ คนที่เขารู้สึกไม่ถูกชะตาตั้งแต่ครั้งแรก

 

ชายคนนั้นกำลังนั่งคุยอยู่กับอารดาบนม้านั่งตัวเดิมในสวนสาธารณะแห่งนั้นเหมือนเดิม

 

เขาเกิดความรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก ถ้าเป็นไปได้เขาอยากเดินตรงดิ่งไปตะบันหน้าหมอนั่นนักเชียว

 

แต่ก็ได้แค่คิดอยู่ในใจ

 

ผ่านไปเกือบชั่วโมง หมอนั่นพาอารดาขึ้นรถประจำทางเพื่อจะไปที่ไหนสักแห่งหนึ่ง

 

สนธยาไม่รอช้า เขารีบตามทั้งคู่ไปทันที

 

ชายหนุ่มตามทั้งคู่มาจนถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง เขาจองโต๊ะที่อยู่ใกล้กับทั้งสองมากที่สุด

 

แต่ก็พยายามเลือกนั่งมุมที่ลับตาไม่เป็นที่สังเกตของใครๆ ด้วย

 

หลังจากที่อารดาและนายแว่นสั่งอาหารมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

ทั้งสองก็ลงมือรับประทานกันอย่างเอร็ดอร่อย ระหว่างนั้น

 

อารดาได้เอ่ยขึ้นว่า

 

“เอาเป็นว่าฉันขอบใจนายมากนะ ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าฉันจะจัดการยังไงต่อไป”

               

นายแว่นส่งรอยยิ้มให้เธอแทนคำตอบ จากนั้นเขาก็ลงมือรับประทานอาหารตรงหน้าต่ออย่างเอร็ดอร่อย

 

เพราะเขาแน่ใจว่าทุกสิ่งทุกอย่าง หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาคงเข้าใจดีทั้งหมดแล้ว

 

บนโต๊ะอาหารไม่มีบทสนทนาอย่างที่สนธยาคิด ทั้งๆ ที่เขาพยายามที่จะเงี่ยหูฟังด้วยความสงสัยว่าอารดาและนายแว่นกำลังจะทำอะไรกันแน่

 

แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่ได้รับคำตอบที่เขาต้องการ

 

หลังจากอาหารมื้อเที่ยงผ่านไป ทั้งอารดาและนายแว่นก็แยกย้ายกันกลับ

 

แต่วันนี้ไม่มีการอำลาที่ทำให้เขารู้สึกปวดร้าวในหัวใจเหมือนกับครั้งก่อน ทำให้เขารู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก

 

หลังจากนั้นเขาก็ติดตามอารดากลับไปโดยไม่ให้เธอรู้ตัวอีกเช่นเคย

 

แต่คราวนี้ชายหนุ่มแปลกใจเป็นอย่างมากที่อารดาไม่ได้มุ่งหน้ากลับไปที่หอพักเช่นเคย

 

แต่เธอมุ่งหน้าไปยังหอสมุดที่มหาวิทยาลัยของเธอแทน

 

สนธยาสงสัยว่าทำไมเธอจึงมาที่นี่ ทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันหยุดแท้ๆ แต่เธอก็เลือกที่จะเข้ามาในมหาวิทยาลัย

 

อารดาเดินเข้าไปที่หอสมุดแห่งนั้น เธอเดินตรงไปที่เคาเตอร์ให้บริการยืม-คืน

 

แล้วบอกพี่เจ้าหน้าที่ที่ประจำอยู่ที่โต๊ะว่า

 

“หนูมารับหนังสือที่ฝากไว้คืนค่ะ”

 

ดูเหมือนพี่เจ้าหน้าที่จะเข้าใจความหมายที่เธอบอก เพราะทันทีที่เธอพูดจบ พี่เจ้าหน้าที่ก็เดินไปค้นหาหนังสือที่ตู้หนังสือด้านในทันที

 

และสักครู่ก็เดินกลับออกมาพร้อมกับ “เพื่อนที่มองไม่เห็น”เล่มใหญ่หนาในมือมายื่นให้กับอารดา

 

เธอรับหนังสือมาพร้อมกับพูดว่า

 

“ขอบคุณนะคะพี่ ที่ช่วยเก็บไว้ให้”

 

หญิงสาวยิ้มเป็นเชิงขอบคุณก่อนจะรับหนังสือมาถือไว้ในมือ

 

ขณะที่เธอกำลังจะเดินออกไป แต่ก็เหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอจึงหันหลังกลับมาและเอ่ยขึ้นว่า

 

“ขอโทษนะคะ แล้วของที่อยู่ในหนังสือล่ะค่ะพี่”

 

พี่เจ้าหน้าที่เปิดลิ้นชักและหยิบบางอย่างซึ่งหุ้มด้วยกระดาษสีน้ำตาลออกมายื่นให้อารดา

 

หญิงสาวรับมาถือไว้ในมือ เธอกล่าวขอบคุณพี่เจ้าหน้าที่อีกครั้งก่อนจะเดินออกมา

 

………………………………………………

 

บนดาดฟ้าสูง อารดานั่งอยู่บนพื้นดาดฟ้า เธอเปิดห่อกระดาษสีน้ำตาลหยิบบางอย่างออกมาจากห่อกระดาษนั้น

 

จู่ๆ เธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปยังขอบดาดฟ้า

 

สนธยาแอบมองอยู่ในอีกมุมหนึ่ง เขาไม่แน่ใจว่าหญิงสาวคิดจะทำอะไรกันแน่

 

ชายหนุ่มได้แต่ภาวนาว่าเธอคงจะไม่คิดทำอะไรที่มันทำให้เขาต้องหัวใจหยุดเต้นและช็อคไปเลยหรอกน่า

 

แต่ทว่า เขากลับคิดผิดถนัด

 

อารดาค่อยๆ เดินไปหยุดที่บริเวณขอบของดาดฟ้า เธอค่อยๆ ยกวัตถุที่ถืออยู่ในมือขึ้นสูงระดับอก

 

และค่อยๆ ปล่อยมือออกจากวัตถุนั้นช้าๆ หลังจากที่เธอยกมันขึ้นจนมันอยู่นอกเหนือขอบดาดฟ้าแล้ว

 

“อย่านะ อารดา”

 

มีเสียงหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลังก่อนที่เธอจะทันปล่อยมือออกจากวัตถุนั้นทั้งหมด

 

เธอชะงักมือไว้ได้ทัน ก่อนจะหันมามองเจ้าของเสียงพร้อมทั้งพูดขึ้นว่า

 

“ทำไมฉันถึงจะทิ้งมันไปไม่ได้ล่ะ”

 

เขาบอกเธอว่า

 

“ฉันบอกไม่ได้หรอกนะว่าทำไมเธอถึงจะทิ้งมันไม่ได้ แต่ถ้าเธอทำแบบนั้นเธอไม่คิดบ้างเหรอว่า คนที่ให้เขาจะเสียใจขนาดไหน”

 

หญิงสาวตอบไปตามที่ใจคิด

 

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคนที่ให้ เขาต้องการอะไรกันแน่ แต่ถ้าเขาเป็นฉัน เขาก็ต้องทำอย่างฉันเหมือนกัน”

 

เขาถามกลับทันควันว่า

 

“ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นล่ะ อารดา”

 

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วผ่อนออกมายาวๆ 1 ครั้ง เหมือนกำลังพยายามควบคุมอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของตนเอง

 

ก่อนจะตัดสินใจตอบคำถามนั้นว่า

 

“ก็เพราะว่าฉันเกลียดคนขี้ขลาดนะสิ”

 

เขายังคงยิงคำถามต่อไปอีกว่า

 

“ทำไมล่ะอารดา อะไรที่ทำให้เธอคิดว่าเขาเป็นคนขี้ขลาดล่ะ”

 

หญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดข้อสงสัยของคู่สนทนาคนนี้นัก

 

เธอจึงตัดสินใจตอบเสียงดังจนเกือบเป็นตะโกนด้วยความโมโหไปว่า

 

“ก็คนขี้ขลาดที่ส่งของพวกนี้มา แต่ไม่ยอมแสดงตัวออกมาซักทีนะสิ”

 

เมื่อหญิงสาวพูดจบ เธอก็หันหลังกลับไป และพูดเป็นครั้งสุดท้ายว่า

 

“ฉันจะโยนของพวกนี้ทิ้งให้หมดเดี๋ยวนี้ อย่ามาห้ามฉันซะให้ยากเลยนะ นายแว่น ฉันตัดสินใจแล้ว” .....

 

( โปรดติดตามตอนต่อไป )