ผู้พิทักษ์
เขียนโดย Mawmeaw
วันที่ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2553 เวลา 20.40 น.
แก้ไขเมื่อ 12 เมษายน พ.ศ. 2562 10.14 น. โดย เจ้าของนิยาย
8) มนุษย์ล่องหน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความอารดากลับมาถึงหอพักในช่วงเย็น หญิงสาวแวะร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอย
และสั่งเมนูโปรดที่เธอชอบกินประจำ ขณะนั่งรอ หญิงสาวกำลังคิดไปถึงคำพูดของนายแว่นไปด้วย
“ถ้าไม่เชื่อ เธอก็ลองพิสูจน์ดูสิดา แล้วเธอก็จะรู้…”
ขณะที่ความคิดของหญิงสาวกำลังล่องลอยไป มันก็ถูกดึงกลับคืนมาทันที เมื่อแม่ค้ายกชามก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กเนื้อน้ำตกกลิ่นหอมฉุยมาวางตรงหน้าเธอ
จากนั้นเธอก็จัดการเมนูตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย
..............................................
ตกดึก คืนนี้หญิงสาวดื่มกาแฟก่อนนอนไป 2 แก้ว ทั้งๆ ที่ปกติเธอไม่ชอบดื่มกาแฟ
จากนั้นเธอก็ปิดไฟเข้านอนตามปกติ
คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด เมื่อปิดไฟแล้วแทบจะมองอะไรไม่เห็นเลย
ขณะที่ภายนอกประตูบริเวณระเบียง ปรากฏเงาตะคุ่มๆ ของใครคนหนึ่ง
ใครคนนั้นค่อยๆ แง้มประตูตรงระเบียงอย่างเบามือและโผล่หน้าเข้ามาดูภายในห้อง
จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ปิดไว้อย่างเบามือเช่นเดิม
แต่ทว่ามีเสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความมืดและเงียบสงัด ทำให้เขาต้องชะงักกึกทันที
“หยุดนะ แกเป็นใคร บุกเข้ามาที่นี่ต้องการอะไรกันแน่ ฉันรู้นะว่าแกเป็นหัวขโมย คืนนี้แกไม่รอดแน่”
เมื่ออารดาพูดจบ ไฟในห้องก็สว่างขึ้น พร้อมกับที่เธอพุ่งตัวไปที่ระเบียงและมีแจกันใบใหญ่อยู่ในมือทันที
แต่ทว่า?
“เอ๊ะ! ไอ้หัวขโมยหายไปไหนแล้วนะ เร็วจริงๆ ให้ตายเหอะ กะจะจับให้ได้คาหนังคาเขาแล้วเชียว โถ่เอ๊ย! หนีไปจนได้สิน่า”
หญิงสาวบ่นอย่างหงุดหงิด คืนนั้นเธอเปิดไฟไว้ตลอดทั้งคืน
หญิงสาวตาแข็งจากฤทธิ์ของกาแฟและความระแวงว่าเจ้าหัวขโมยจะแอบบุกเข้ามาอีกครั้งตอนที่เธอเผลอหลับไป
ดังนั้นเธอจึงมาหลับเอาช่วงเช้าและโชคดีที่เช้านี้เป็นวันหยุด เธอจึงไม่ห่วงเรื่องที่จะนอนตื่นสาย
โดยอีกครู่ต่อมาหญิงสาวก็หลับสนิทไปด้วยความเหนื่อยล้าจากการอดนอนมาตลอดทั้งคืน
สักพักใหญ่ ชายปริศนาได้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งบริเวณระเบียงด้านนอก
และเขาก็เดินเข้ามาภายในห้องนอนของอารดาได้โดยสะดวก เนื่องจากเธอหลับสนิทไปเสียแล้ว
สนธยาหยิบผ้าห่มที่วางอยู่ข้างๆ ตัวอารดามาห่มให้หญิงสาว เมื่อมองหน้าหญิงสาวที่เกือบจะเขวี้ยงหัวเขาด้วยแจกันใบใหญ่เมื่อคืน
เขาก็อดยิ้มไม่ได้ ถ้าเมื่อคืนนี้ เขาไหวตัวไม่ทัน นอกจากเธอจะเห็นตัวเขาแล้ว
แถมเขาอาจจะหัวแบะอยู่ที่ห้องเธอเลยก็เป็นได้ คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เขาก็ทำหน้าสยองกึ่งขำไปด้วย
เขาจึงเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ
หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงขยับตัว ทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก แต่แล้วเขาก็ผ่อนลมหายใจโล่งอก
เมื่อพบว่าเธอยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียงอย่างมีความสุขเช่นเดิม
สนธยาเอื้อมมือไปลูบผมหญิงสาวเบาๆ และจ้องหน้าเธอที่หลับตาพริ้มเหมือนกำลังท่องอยู่ในโลกแห่งความฝันที่งดงาม
เธอดูน่ารักมากในสายตาของเขา โดยเฉพาะเวลาที่เธอกำลังนอนหลับตาแบบนี้
สนธยายอมรับกับตัวเองได้แล้ว ว่าความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นกับเขานั้น มันคือ อาการที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่า "เขารักอารดา" เข้าให้แล้ว
ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเขาคิดแค่ว่า อยากดูแลปกป้องอารดา ในฐานะที่เธอเป็นผู้หญิงที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้
แต่ตอนนี้ เขากลับรู้สึกอยากดูแลปกป้องเธอทั้งตัวและหัวใจของเธอไปเสียแล้ว
แต่น่าเสียดายที่เขาไม่อาจปรากฏตัวให้หญิงสาวเห็นได้ในเวลานี้
เขานึกเสมอว่าเขาคงเป็นแค่มนุษย์ล่องหนที่คอยดูแลและปกป้องเธออยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ เท่านี้เขาก็สุขใจมากพอแล้ว
เนื่องจากเขามีเหตุผลบางอย่างที่เก็บไว้อยู่ในใจของเขาเอง ที่ไม่อาจมีใครล่วงรู้ได้ นอกจากตัวเขาเอง
ชายหนุ่มยังคงจ้องมองใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวเหมือนอยากจะเก็บภาพนี้ไว้ให้นานที่สุด
จนเกือบจะลืมไปว่าเวลาได้ล่วงเลยผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว
จนกระทั่งเสียงนาฬิกาปลุกที่หัวเตียงดังขึ้น
อารดาค่อยๆ ขยับตัว พร้อมๆกับเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกและพยุงตัวเองลุกขึ้นมานั่งบนเตียง
เธอบิดขี้เกียจหนึ่งที ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นบางอย่าง?
บนโต๊ะมีหนังสือเล่มใหญ่หนา เธอจำได้ว่า เธอยืมมาจากห้องสมุด “เพื่อนที่มองไม่เห็น”
แต่เมื่อคืนเธอไม่ได้หยิบมันขึ้นมาอ่านเลยนี่นา
เธอค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นเดินไปหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาเปิดดู มีบางอย่างนูนๆ คั่นอยู่ภายในเล่ม เธอตัดสินใจเปิดเข้าไปดู และพบว่า.....
………………………………………………
วันนั้นทั้งวัน หลังจากอารดาเปิดดูหนังสือ “เพื่อนที่มองไม่เห็น”
เธอก็เฝ้าแต่ครุ่นคิดเรื่อยมา จนหัวแทบจะระเบิดอยู่แล้ว แต่ก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้
เธอตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาใครคนหนึ่ง หลังจากที่ปลายสายรับแล้ว เธอก็กรอกเสียงลงไปทันทีว่า
“ฮัลโหล นายแว่น ออกมาพบฉันหน่อย ฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะเล่าให้นายฟัง แล้วรีบมาล่ะ ฉันจะรออยู่ที่เดิมนะ” .....
( โปรดติดตามตอนต่อไป )
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ