ผู้พิทักษ์

อารดากลับมาถึงหอพักในช่วงเย็น หญิงสาวแวะร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอย
 
และสั่งเมนูโปรดที่เธอชอบกินประจำ ขณะนั่งรอ หญิงสาวกำลังคิดไปถึงคำพูดของนายแว่นไปด้วย
 
“ถ้าไม่เชื่อ เธอก็ลองพิสูจน์ดูสิดา แล้วเธอก็จะรู้…”
 
ขณะที่ความคิดของหญิงสาวกำลังล่องลอยไป มันก็ถูกดึงกลับคืนมาทันที เมื่อแม่ค้ายกชามก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กเนื้อน้ำตกกลิ่นหอมฉุยมาวางตรงหน้าเธอ
 
จากนั้นเธอก็จัดการเมนูตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย
 
 ..............................................
 
ตกดึก คืนนี้หญิงสาวดื่มกาแฟก่อนนอนไป 2 แก้ว ทั้งๆ ที่ปกติเธอไม่ชอบดื่มกาแฟ
 
จากนั้นเธอก็ปิดไฟเข้านอนตามปกติ
 
คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด เมื่อปิดไฟแล้วแทบจะมองอะไรไม่เห็นเลย
 
ขณะที่ภายนอกประตูบริเวณระเบียง ปรากฏเงาตะคุ่มๆ ของใครคนหนึ่ง
 
ใครคนนั้นค่อยๆ แง้มประตูตรงระเบียงอย่างเบามือและโผล่หน้าเข้ามาดูภายในห้อง
 
จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ปิดไว้อย่างเบามือเช่นเดิม
 
แต่ทว่ามีเสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความมืดและเงียบสงัด ทำให้เขาต้องชะงักกึกทันที
 
“หยุดนะ แกเป็นใคร บุกเข้ามาที่นี่ต้องการอะไรกันแน่ ฉันรู้นะว่าแกเป็นหัวขโมย คืนนี้แกไม่รอดแน่”
 
เมื่ออารดาพูดจบ ไฟในห้องก็สว่างขึ้น พร้อมกับที่เธอพุ่งตัวไปที่ระเบียงและมีแจกันใบใหญ่อยู่ในมือทันที
 
แต่ทว่า?
 
“เอ๊ะ! ไอ้หัวขโมยหายไปไหนแล้วนะ เร็วจริงๆ ให้ตายเหอะ กะจะจับให้ได้คาหนังคาเขาแล้วเชียว โถ่เอ๊ย! หนีไปจนได้สิน่า”
 
หญิงสาวบ่นอย่างหงุดหงิด คืนนั้นเธอเปิดไฟไว้ตลอดทั้งคืน
 
หญิงสาวตาแข็งจากฤทธิ์ของกาแฟและความระแวงว่าเจ้าหัวขโมยจะแอบบุกเข้ามาอีกครั้งตอนที่เธอเผลอหลับไป
 
ดังนั้นเธอจึงมาหลับเอาช่วงเช้าและโชคดีที่เช้านี้เป็นวันหยุด เธอจึงไม่ห่วงเรื่องที่จะนอนตื่นสาย
 
โดยอีกครู่ต่อมาหญิงสาวก็หลับสนิทไปด้วยความเหนื่อยล้าจากการอดนอนมาตลอดทั้งคืน
 
สักพักใหญ่ ชายปริศนาได้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งบริเวณระเบียงด้านนอก
 
และเขาก็เดินเข้ามาภายในห้องนอนของอารดาได้โดยสะดวก เนื่องจากเธอหลับสนิทไปเสียแล้ว
 
สนธยาหยิบผ้าห่มที่วางอยู่ข้างๆ ตัวอารดามาห่มให้หญิงสาว เมื่อมองหน้าหญิงสาวที่เกือบจะเขวี้ยงหัวเขาด้วยแจกันใบใหญ่เมื่อคืน
 
เขาก็อดยิ้มไม่ได้ ถ้าเมื่อคืนนี้ เขาไหวตัวไม่ทัน นอกจากเธอจะเห็นตัวเขาแล้ว
 
แถมเขาอาจจะหัวแบะอยู่ที่ห้องเธอเลยก็เป็นได้ คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เขาก็ทำหน้าสยองกึ่งขำไปด้วย
 
เขาจึงเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ
 
หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงขยับตัว ทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก แต่แล้วเขาก็ผ่อนลมหายใจโล่งอก
 
เมื่อพบว่าเธอยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียงอย่างมีความสุขเช่นเดิม
 
สนธยาเอื้อมมือไปลูบผมหญิงสาวเบาๆ และจ้องหน้าเธอที่หลับตาพริ้มเหมือนกำลังท่องอยู่ในโลกแห่งความฝันที่งดงาม
 
เธอดูน่ารักมากในสายตาของเขา โดยเฉพาะเวลาที่เธอกำลังนอนหลับตาแบบนี้
 
สนธยายอมรับกับตัวเองได้แล้ว ว่าความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นกับเขานั้น มันคือ อาการที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่า "เขารักอารดา" เข้าให้แล้ว
 
ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเขาคิดแค่ว่า อยากดูแลปกป้องอารดา ในฐานะที่เธอเป็นผู้หญิงที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้
 
แต่ตอนนี้ เขากลับรู้สึกอยากดูแลปกป้องเธอทั้งตัวและหัวใจของเธอไปเสียแล้ว
 
แต่น่าเสียดายที่เขาไม่อาจปรากฏตัวให้หญิงสาวเห็นได้ในเวลานี้
 
เขานึกเสมอว่าเขาคงเป็นแค่มนุษย์ล่องหนที่คอยดูแลและปกป้องเธออยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ เท่านี้เขาก็สุขใจมากพอแล้ว 
 
เนื่องจากเขามีเหตุผลบางอย่างที่เก็บไว้อยู่ในใจของเขาเอง ที่ไม่อาจมีใครล่วงรู้ได้ นอกจากตัวเขาเอง
 
ชายหนุ่มยังคงจ้องมองใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวเหมือนอยากจะเก็บภาพนี้ไว้ให้นานที่สุด
 
จนเกือบจะลืมไปว่าเวลาได้ล่วงเลยผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว
 
จนกระทั่งเสียงนาฬิกาปลุกที่หัวเตียงดังขึ้น
 
อารดาค่อยๆ ขยับตัว พร้อมๆกับเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกและพยุงตัวเองลุกขึ้นมานั่งบนเตียง
 
เธอบิดขี้เกียจหนึ่งที ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นบางอย่าง?
 
บนโต๊ะมีหนังสือเล่มใหญ่หนา เธอจำได้ว่า เธอยืมมาจากห้องสมุด “เพื่อนที่มองไม่เห็น”
 
แต่เมื่อคืนเธอไม่ได้หยิบมันขึ้นมาอ่านเลยนี่นา
 
เธอค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นเดินไปหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาเปิดดู มีบางอย่างนูนๆ คั่นอยู่ภายในเล่ม เธอตัดสินใจเปิดเข้าไปดู และพบว่า.....
  
………………………………………………
 
วันนั้นทั้งวัน หลังจากอารดาเปิดดูหนังสือ “เพื่อนที่มองไม่เห็น”
 
เธอก็เฝ้าแต่ครุ่นคิดเรื่อยมา จนหัวแทบจะระเบิดอยู่แล้ว แต่ก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้
 
เธอตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาใครคนหนึ่ง หลังจากที่ปลายสายรับแล้ว เธอก็กรอกเสียงลงไปทันทีว่า
 
“ฮัลโหล นายแว่น ออกมาพบฉันหน่อย ฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะเล่าให้นายฟัง แล้วรีบมาล่ะ ฉันจะรออยู่ที่เดิมนะ” .....
 
( โปรดติดตามตอนต่อไป )