ผู้พิทักษ์

เช้าตรู่วันหนึ่ง เสียงเพลงจากโทรศัพท์มือถือที่หัวเตียงกรีดเสียงร้องดังขึ้น

 

ทำให้อารดาที่นอนคลุมโปงอยู่บนเตียงต้องสะดุ้งตื่นและรีบควานหาโทรศัพท์ แม้จะยังไม่หายจากอาการงัวเงียดีก็ตาม

 

เธอกรอกเสียงลงไปว่า

 

“ว่างัยยัยกุ้งแห้ง โทรหาชั้นแต่เช้าเชียวนะ มีเรื่องอะไรห๊ะ ”

               

หลังจากฟังปลายสายพูดจบ เธอก็อุทานด้วยความตกใจ

               

“หา! ว่างัยนะ…”

               

หญิงสาวหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง รีบวิ่งไปแกะกล่องพัสดุที่ส่งมาตั้งแต่เมื่อวาน เธอคว้าของบางอย่างในกล่องนั้นออกมาพลิกดู และพึมพำว่า

               

“จริงเหรอนี่ ไม่อยากจะเชื่อเลย ยัยดาเอ๊ย เธอไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย”

               

เธอกอดเจ้าของสิ่งนั้นเอาไว้แนบอกอย่างทะนุถนอม ก่อนจะกระโดดโลดเต้นไปมารอบๆ ห้องด้วยความดีใจสุดขีด

               

ในขณะที่บริเวณมุมหนึ่งนอกระเบียงห้อง รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่มนามสนธยา

 

เขาพอใจกับผลงานของตนเองที่ทำให้อารดามีอาการประหลาดใจและดีใจสุดๆ ในเช้านี้ได้ หลังจากที่เพิ่งผ่านพ้นเรื่องร้ายๆ มาเมื่อวาน

               

อารดารีบโทรศัพท์ไปที่สำนักพิมพ์ชื่อดังแห่งหนึ่งทันที

 

หลังจากเธอขอบคุณสำนักพิมพ์ที่ลงบทความเรื่อง “ยิ่งมืดก็ยิ่งใกล้สว่าง” ให้เธอหนึ่งหน้าเต็มๆ

 

แต่เธอก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อทางสำนักพิมพ์แจ้งกับหญิงสาวว่าตัวเธอเองได้แฟกซ์บทความนี้ไปให้กับทางสำนักพิมพ์เอง

 

และลงท้ายด้วยการกำชับให้ลงชื่อผู้แต่งว่า “อารดา”

 

ซึ่งทางสำนักพิมพ์ก็ได้อ่านและร่วมกันพิจารณาแล้วว่าผลงานที่เธอแต่งออกมานั้นค่อนข้างดีใช้ได้ทีเดียว

 

สำนักพิมพ์จึงตัดสินใจนำไปลงพิมพ์ในหนังสือนิตยสารและยินดีที่จะจ่ายค่าตอบแทนให้กับเธอ

 

อารดารู้สึกงงมาก เพราะเธอไม่เคยแฟกซ์บทความของเธอไปให้สำนักพิมพ์ไหนเลยแม้แต่แห่งเดียว

 

เธอชักจะรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล ที่มักจะมีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นกับเธอบ่อยเหลือเกินในช่วงนี้

 

หญิงสาวเริ่มคิดแผนการบางอย่างขึ้นมาในใจ และเธอก็มุ่งมั่นที่จะทำมันให้สำเร็จให้จงได้

 

ดังนั้นสิ่งแรกที่เธอทำคือการโทรศัพท์กลับไปที่สำนักพิมพ์แห่งนั้นอีกครั้งหนึ่ง

 

อารดาต้องผิดหวัง เมื่อเธอได้โทรไปเช็คเบอร์แฟกซ์แล้วพบว่า มันเป็นเบอร์ที่ร้านแห่งหนึ่งไม่ใช่เบอร์ส่วนบุคคลอย่างที่เธอคิด

 

และเจ้าของร้านให้เหตุผลว่าในแต่ละวันลูกค้าของทางร้านเยอะมาก จึงไม่อาจตรวจสอบให้ได้ว่าใครแฟกซ์บทความของเธอไปให้กับทางสำนักพิมพ์

 

อารดายังไม่ละความพยายามเธอตัดสินใจยกหูโทรศัพท์ต่อสายถึงใครคนหนึ่งทันที

 

หลังจากวางสายเธอก็รีบเปลี่ยนชุดและรีบผลุนผลันออกจากห้องไปทันที

 

 ..............................................

 

หญิงสาวกำลังนั่งรอใครบางคนอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งด้วยความกระวนกระวายใจ

 

ขณะที่บริเวณมุมหนึ่ง ข้างต้นไม้ใหญ่ในสวนสาธารณะแห่งนั้น

 

สนธยาได้แต่แอบเฝ้ามองหญิงสาวอยู่ห่างๆ เขาได้แต่นึกในใจว่า

 

"อารดา ผมพอจะรู้ว่าคุณคิดที่จะวางแผนทำอะไรต่อไป แต่มันยังไม่ถึงเวลาอันสมควร"

 

"ผมต้องขอโทษคุณจริงๆ ที่ไม่อาจทำตามความต้องการของคุณได้"

 

สักครู่ใหญ่ๆ ชายหนุ่มหน้าตี๋ สวมแว่นสายตาคนหนึ่งได้เดินเข้ามาหาอารดา

 

และได้พูดคุยกับเธอสักครู่ สนธยาจับใจความไม่ได้เนื่องจากเขาอยู่ในระยะไกลเกินไป

 

แต่จากการประเมินดูแล้ว เขาแน่ใจว่าหนุ่มหน้าตี๋คนนี้คงไม่เป็นอันตรายกับอารดาและดูออกจะสนิทสนมกันมากด้วยซ้ำ

 

สนธยามองภาพหนุ่มตี๋กับอารดาที่คุยกันอย่างสนิทสนมเช่นนั้นแล้ว

 

เขาเกิดความรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก เขาแทบอยากเบือนหน้าหนีและเดินไปให้พ้นๆ จากภาพตรงหน้าเขาเหลือเกิน

 

แต่ด้วยความที่เขายังเป็นห่วงความปลอดภัยของหญิงสาวอยู่

 

จึงทำได้แค่ถอยห่างออกมาจากภาพนั้นและคอยมองไปที่หญิงสาวเป็นระยะๆ แทน

 

เวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมง สำหรับสนธยาแล้วมันช่างเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานและทรมานหัวใจเขามากจริงๆ

 

ดูเหมือนว่าการคุยกันของอารดากับหนุ่มหน้าตี๋คนนั้นกำลังจะจบลงแล้ว

 

สนธยารู้สึกราวกับหัวใจที่แห้งเหี่ยวของเขากลับมาสดชื่นและทำงานได้ตามปกติอีกครั้ง

 

แต่ทว่า เขาคิดผิดถนัด เมื่อภาพสุดท้ายที่เขาเห็นกลับทำให้เขาแทบหัวใจหยุดเต้นไปในทันที

 

ชายหนุ่มหน้าตี๋นั่นจับมือทั้งสองของอารดาขึ้นมาบีบเบาๆ และคว้าตัวเธอเข้ามากอดไว้สักครู่หนึ่งก่อนจะปล่อยเธอ

 

จากนั้นเขาโบกมือลาหญิงสาว ก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆ วิ่งจากไป

 

ขณะที่อารดาร้องตะโกนตามหลังชายหนุ่มหน้าตี๋นั่นไปว่า

 

“แล้วอย่าลืมที่เราสัญญากันไว้นะ นายแว่น”

 

หนุ่มหน้าตี๋หันหน้ามาหาเธอขณะกำลังวิ่งอยู่ และตะโกนตอบกลับมาว่า

 

“แน่นอนครับ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว อารดาที่รักของผม”

 

เขาหัวเราะเบาๆ จากนั้นก็โบกมือให้เธอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะวิ่งหายลับไป

 

อารดาเดินกลับไปที่พักของเธอ ณ ตอนนี้สีหน้าของเธอดูสดชื่นเบิกบานมาก

 

ดูเหมือนเธอกำลังจะมีความสุขกับบางสิ่งบางอย่างมากเหลือเกิน เธอหัวเราะเบาๆ และฮัมเพลงไปตลอดทาง

 

แต่ในอีกมุมหนึ่ง สนธยากลับรู้สึกแปลกใจตัวเอง ทุกครั้งที่เขาเห็นหญิงสาวมีความสุข เขาจะอดยิ้มและมีความสุขไปพร้อมๆ กับเธอไม่ได้

 

แต่ไม่ใช่ครั้งนี้ นี่เขาเป็นอะไรไปนะ?

 

เขารู้สึกเจ็บปวดใจอย่างบอกไม่ถูก เขารู้สึกไม่ถูกชะตากับชายหนุ่มหน้าตี๋นั่นขึ้นมาเฉยๆทั้งๆ ที่ไม่เคยมีเรื่องอะไรกันมาก่อน

 

ครั้งนี้เขารู้สึกว่าตัวเขาแปลกไปมากจริงๆ รู้สึกว่าตอนนี้เขาแทบหมดสิ้นเรี่ยวแรงที่จะทำอะไรๆ ต่อไปแล้ว

 

แม้แต่เรี่ยวแรงที่จะก้าวขาเดินออกไปจากที่นี่ก็ยังแทบไม่มีเลย ให้ตายสิ นี่นายเป็นอะไรไปกันแน่นะ นายสนธยา.....

 

( โปรดติดตามตอนต่อไป )