ผู้พิทักษ์

อารดา เดินทางมาที่มหาวิทยาลัยในตอนเช้า

 

วันนี้เป็นวันประกาศผล 20 บทความที่ผ่านเข้ารอบไปชิงรางวัลบทความดีเด่นประจำสัปดาห์จากทางมหาวิทยาลัยของนักศึกษาทุกคณะที่ส่งเข้าร่วม

 

หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ เธอจึงรีบเดินทางมาแต่เช้าเพื่อรอดูผลบทความที่จะผ่านเข้ารอบโดยจะนำมาติดยังบอร์ดขนาดใหญ่หน้าคณะมนุษยศาสตร์

 

อารดาเดินทางมาถึงเป็นคนแรก พร้อมๆ กับที่พี่เจ้าหน้าที่กำลังนำกระดาษรายชื่อขนาด A4 มาติดพอดี

 

เธอแอบลุ้นในใจว่า

 

“ยัยดาเอ๊ย! ขอให้เธอมีชื่อเข้ารอบชิงรางวัล 20 บทความสุดท้ายกับเค้าด้วยทีเถิด สาธุๆๆ”

 

ในขณะที่อีกมุมหนึ่งใกล้ๆ กันนั้น ก็มีชายหนุ่มสวมแจ็กเก็ตและแว่นตาสีดำเข้มกำลังเฝ้ามองดูอากัปกิริยาต่างๆ ของหญิงสาวพร้อมทั้งแอบลุ้นไปพร้อมๆ กับเธอด้วย

 

และแล้วในที่สุดการติดประกาศจากพี่เจ้าหน้าที่ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

 

หลังจากที่หญิงสาวเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อด้วยความตื่นเต้นอยู่ใกล้ๆ กัน

 

พี่เจ้าหน้าที่ที่มาติดประกาศพูดกับหญิงสาวว่า

 

“หนู มารอดูประกาศผลรางวัลเหรอจ๊ะ มาแต่เช้าเชียวนะ พี่ขอให้หนูโชคดีแล้วกันนะ ขอให้ผ่านเข้ารอบและได้รับรางวัลใหญ่ด้วยนะจ๊ะ”

 

หญิงสาวยิ้มให้พี่เจ้าหน้าที่ก่อนพูดว่า

 

“ขอบคุณมากค่ะพี่ ขอให้สมพรปากนะคะ พี่คงเป็นผู้นำโชคสำหรับหนู ในเช้านี้แน่เลยค่ะ”

 

หญิงสาวพูดจบก็หัวเราะเบาๆ พี่เจ้าหน้าที่ก็พลอยหัวเราะไปกับเธอด้วย

 

หลังจากนั้นพี่เจ้าหน้าที่ก็เดินจากไปปล่อยให้หญิงสาวลุ้นต่อกับผลการประกาศบทความที่ผ่านเข้ารอบตามลำพัง

 

อารดาค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้แผ่นกระดาษที่ถูกนำมาติดเมื่อสักครู่ เธอเริ่มต้นอ่านตั้งแต่บรรทัดแรก

 

“ประกาศรายชื่อบทความที่ผ่านเข้ารอบชิงบทความดีเด่นประจำสัปดาห์ 20 บทความสุดท้าย ได้แก่ …”

 

หญิงสาวเริ่มใจเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมากระทันหันด้วยความตื่นเต้น

 

เธอค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วชี้ไล่เรียงรายชื่อบทความลงมาเรื่อยๆ จากชื่อบทความแรก จนกระทั่งลงมาถึงชื่อบทความลำดับที่ 15

 

“ความมืดและแสงสว่าง เอ๋ ไม่ใช่ชื่อบทความของเรานี่นา ชื่อคล้ายๆ กัน นึกว่าจะใช่ โถ่เอ๊ย! ยัยดา เหลืออีกแค่ 5 ชื่อเท่านั้นนะ จะมีมั๊ยน๊า!!”

 

จากนั้นเธอก็ไล่ดูชื่อบทความต่อไปจนกระทั่งถึงบทความสุดท้าย สีหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นเศร้าสลดเข้ามาแทนที่

 

เธอตัดสินใจเริ่มต้นดูใหม่ตั้งแต่ชื่อบทความแรกจนถึงบทความสุดท้ายอีกครั้งหนึ่งเพื่อให้แน่ใจ

 

และแล้ว เธอก็ถอนหายใจออกมายาวๆ พร้อมกับทำหน้าผิดหวังอย่างเต็มที่

 

“โถ่! ไม่มี บทความ ยิ่งมืดก็ยิ่งใกล้สว่าง ของชั้นเลยหรือนี่ ไม่อยากจะเชื่อเลย ยัยดา!! บทความของเธอตกรอบไปซะแล้ว โถ่เอ๊ย! อุตส่าห์ลุ้นมาตั้งนานแน่ะ แย่จัง”

 

หลังจากดูประกาศผลเสร็จอารดาก็เดินคอตกด้วยความผิดหวังไปที่หอสมุดของมหาวิทยาลัย เนื่องจากยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียน

 

เธอเลือกไปนั่งที่โต๊ะห่างไกลผู้คนและฟุบหน้าลงกับโต๊ะด้วยความอ่อนล้าทั้งกายและใจกับการทุ่มเทสร้างสรรค์บทความของเธอแทบจะทั้งวันทั้งคืน

 

แต่ผลตอบรับกับทำให้เธอผิดหวังซะอย่างนั้น

 

ขณะที่เธอฟุบหน้าลงกับโต๊ะในมุมสงบภายในหอสมุดของมหาวิทยาลัยอยู่นั้น

 

จู่ๆ ก็มีเสียงอะไรบางอย่างหล่นลงที่พื้นบริเวณชั้นหนังสือใกล้ๆ กับโต๊ะของเธอ

 

อารดาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่ามีหนังสือเล่มใหญ่หนาเล่มหนึ่งหล่นจากชั้นหนังสือลงมานอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น

 

และไม่มีใครอยู่แถวนั้นแม้แต่คนเดียว

 

หญิงสาวตัดสินใจเดินไปยังชั้นหนังสือนั้น แล้วก้มลงเก็บหนังสือเล่มใหญ่หนาขึ้นมา

 

ขณะที่กำลังจะเก็บมันเข้าไปในชั้น ก็บังเอิญมีกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งหล่นออกมาและตกลงไปที่พื้น

 

อารดาเก็บหนังสือเข้าชั้นเรียบร้อยแล้ว จึงตัดสินใจหยิบกระดาษสีขาวบนพื้นที่หล่นออกมาจากหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาคลี่ออกดู

 

เธอต้องแปลกใจเป็นอย่างมาก เมื่ออ่านบรรทัดแรก ก็พบหัวข้อชื่อว่า “ยิ่งมืดก็ยิ่งใกล้สว่าง”

 

ซึ่งมันเป็นบทความที่เธอเป็นคนเขียนขึ้น และนำไปส่งเข้าประกวดบทความดีเด่นกับทางมหาวิทยาลัย

 

“เอ๊ะ! บทความของเรามาอยู่ที่นี่ได้งัยอ่ะ แปลกจริง! เราไม่เคยเอาบทความที่ถ่ายสำเนามาอ่านในห้องสมุดเลยนี่ แล้วมันมาอยู่ในหนังสือเล่มนี้ได้ยังงัยกันนะ”

 

ว่าแล้วเธอก็หยิบหนังสือเล่มที่เพิ่งเก็บเข้าที่ไปเมื่อสักครู่ออกมา เพื่อดูว่าเธอเคยยืมมันออกไปอ่านบ้างหรือไม่

 

พออารดาพลิกไปดูชื่อ มันเขียนไว้ด้วยตัวนูนหนา ชัดเจน บนหน้าปก ว่า “เพื่อนที่มองไม่เห็น”

 

หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆว่า

 

“เพื่อนที่มองไม่เห็น เราไม่เคยอ่านเล่มนี้เลยนี่นา แปลกจังเลย ช่างเถอะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวยืมเล่มนี้ไปอ่านซะเลย ดูชื่อเรื่องลึกลับดีซะด้วยสิ น่าสนใจแฮะ”

 

พูดจบเธอก็เดินถือหนังสือออกไปและไม่ลืมหยิบกระดาษสีขาวที่เป็นบทความของเธอติดตัวออกไปด้วย

 

หลังจากนั้นเธอก็ได้เดินไปทำการยืมหนังสือที่เครื่องยืมหนังสืออัตโนมัติหน้าเคาน์เตอร์เจ้าหน้าที่ให้บริการยืม-คืน

 

ที่ชั้นหนังสืออีกมุมหนึ่ง ใกล้กันกับชั้นหนังสือที่อารดาเพิ่งเดินออกมา ปรากฏร่างชายหนุ่ม ผู้หนึ่ง เขาคือ สนธยา นั่นเอง

 

เขาตามเธอออกมาตั้งแต่เช้าแล้ว และติดตามเธอมาเรื่อยๆจนกระทั่งเห็นเธอฟุบอยู่กับโต๊ะเพียงลำพัง

 

จึงแกล้งทำหนังสือหล่น เพื่อให้เธอเข้ามาเก็บและเห็นหนังสือเล่มดังกล่าว

 

สนธยาแอบยิ้มที่ใบหน้า เขารู้สึกสุขใจที่ได้เห็นหญิงสาวมีใบหน้าสดชื่นขึ้นกว่าเก่า หลังจากที่เธอไปนั่งอ่านหนังสือเล่มใหญ่หนาที่ยืมไปเมื่อสักครู่

 

ถึงแม้หนังสือเล่มนั้นเขาจงใจที่จะสื่อความหมายบางอย่างเป็นนัยๆ กับอารดา

 

แต่ก็ช่างเถอะ อย่างน้อยได้เห็นเธอยิ้ม มีความสุข หน้าตาสดชื่นขึ้น ไม่ต้องคิดถึงเรื่องที่เธอผิดหวัง หลังจากที่เธอได้อ่านมัน เท่านี้เขาก็พอใจมากแล้ว

 

อารดาไม่รู้ตัวเลยสักนิดถึงที่มาที่ไปของหนังสือเล่มที่เธอกำลังถืออยู่ในมือขณะนี้ เธอกำลังใช้เวลาในช่วงเช้าก่อนเข้าเรียนไปกับการอ่านมันอย่างเพลิดเพลิน

 

จนเกือบลืมไปเลยว่าเมื่อเช้าเธอเพิ่งพบกับความผิดหวังเรื่องบทความของเธอมาหยกๆ

 

ทางด้านสนธยา หลังจากเขาทำหน้าที่คอยช่วยเหลืออารดาอยู่ใกล้ๆ โดยที่เธอไม่รู้ตัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

เขาก็ได้เก็บบทความที่เธอเป็นคนแต่งเอาไว้และรีบมุ่งหน้าไปยังสำนักพิมพ์ชื่อดังแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่ที่เขารู้จักดีในทันที

 

โดยเป้าหมายต่อไปในใจของเขาคืออะไร ? มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ดี

 

ขณะนี้เขาคิดแต่เพียงว่า ไม่ว่าอารดาจะทำอะไรอยู่ที่ไหน เมื่อไหร่ก็ตาม จะมีเขาคนนี้ คอยดูแลและปกป้องเธออยู่ใกล้ๆ เสมอ

 

แม้เธอจะไม่รู้ตัวและไม่รู้จักเขาเลยก็ตามที

 

( โปรดติดตามตอนต่อไป )