ผู้พิทักษ์

อารดาหรือดา เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เธอเรียนคณะมนุษยศาสตร์  สาขาวรรณกรรมและงานเขียน

 

ความใฝ่ฝันของนักศึกษาปีสุดท้ายอย่างเธอ ก็คือ การเป็นนักเขียน เธอชอบอ่านนวนิยายและบทความประเภทให้กำลังใจจากนิตยสารรายสัปดาห์เป็นประจำ

 

รวมทั้งชอบเขียนนวนิยายและบทความต่างๆ เก็บเอาไว้อ่านเล่นเมื่อยามว่างเสมอ

 

และที่มหาวิทยาลัยของเธอ ทุกๆ สัปดาห์จะมีการจัดประกวดบทความดีเด่นของนักศึกษาจากทุกคณะ

 

เธอก็เป็นคนหนึ่งที่ได้ส่งบทความเข้าประกวดในครั้งนี้ด้วย

 

บทความที่เธอส่งเข้าประกวดเป็นบทความประเภทให้กำลังใจ

 

ซึ่งเธอตั้งชื่อบทความนี้ว่า “ยิ่งมืดก็ยิ่งใกล้สว่าง”

 

วันนี้ในตอนบ่าย เธอได้นำต้นฉบับบทความนี้ไปส่งที่กองประกวดด้วยความมุ่งหวังว่าผลงานของเธออาจจะผ่านเข้ารอบและมีสิทธิ์ลุ้นรางวัลใหญ่ นั่นก็คือ เงินสด จำนวน 5,000 บาท

 

พร้อมกับได้รับการตีพิมพ์บทความของตนเองลงในนิตยสารรายสัปดาห์ชื่อดังฉบับหนึ่งที่เธอชอบอ่านเป็นประจำด้วย

 

ดังนั้นหลังจากส่งผลงานไปแล้วเธอก็ได้นำสำเนาที่เธอถ่ายสำเนาเอาไว้มาแอบอ่านด้วยตัวเองอีกครั้งบนดาดฟ้าของตึกหอสมุดของมหาวิทยาลัย

 

เนื่องจากต้องการสร้างความมั่นใจว่าผลงานเขียนที่เธออุตส่าห์นั่งเขียนทั้งวันทั้งคืนก่อนจะนำไปส่งเข้าประกวดนั้นจะสมบูรณ์แบบดังที่เธอต้องการ

 

หลังจากที่อารดาแอบไปอ่านทบทวนบทความของตนเองจนจบอีกเป็นรอบสุดท้ายเรียบร้อยแล้ว

 

หญิงสาวพบว่าฟ้าเริ่มมืดมากแล้ว เธอต้องรีบเดินกลับหอพักของเธอ ทำให้ไม่ทันสังเกตว่ามีใครคนหนึ่งแอบติดตามเธอมาจากบนดาดฟ้า

 

และเขาคนนั้นก็ได้ยินเธออ่านบทความซึ่งเป็นลิขสิทธิ์ของเธออย่างชัดเจนทุกประโยค

 

อารดารู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมาอย่างกะทันหันขณะที่เธอกำลังรีบสาวเท้าเพื่อให้ถึงหอพักของเธอโดยเร็ว

 

อาการนี้ทำให้เธอต้องลดฝีเท้าลงอย่างกะทันหัน และใครบางคนที่แอบตามเธอมาก็ต้องหลบวูบเข้าบังข้างกำแพงอย่างกะทันหันเช่นกัน

 

อีกไม่กี่เมตรก็จะถึงหอพักของเธอแล้ว แต่ทว่าอารดาต้องหยุดเดินแทบจะทันที

 

เธอใช้มือกุมท้องก่อนจะค่อยๆ ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นพร้อมทั้งพูดกับตัวเองว่า

 

"โอ๊ยตายแล้ว! ยัยดาเอ๊ย! ทำงัยดีล่ะเนี่ย ทำไมหิวข้าวอย่างนี้นะ ทำงัยดีหว่า ไม่มีใครอยู่แถวนี้ซะด้วยสิ"

 

"เธอจะตายอยู่ตรงนี้จริงๆ เหรอเนี่ย ยัยดาเอ๊ย! ไม่นะ ยัยดาลุกขึ้นสิ แข็งใจหน่อย อีกนิดเดียวก็ถึงห้องของเธอแล้วนะ เธอต้องทำได้สิ"

 

เนื่องจากเธอลงมือมุ่งมั่นทุ่มเทกับบทความนี้มากจนแทบจะไม่ได้กินอะไรเลยเกือบตลอดทั้งวัน

 

ทำให้อาการของโรคกระเพาะของเธอกำเริบขึ้นมาอย่างกระทันหันหญิงสาวพยายามกัดฟันทนและดันตัวเองเพื่อจะลุกขึ้นให้ได้

 

เนื่องจากถนนในซอยที่เธอนั่งอยู่ค่อนข้างมืดและเปลี่ยวไม่มีผู้คนสัญจรไปมาแม้แต่คนเดียว

 

ทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ แต่อาการปวดท้องที่กำเริบหนักขึ้นมาเรื่อยๆ ทำให้เธอต้องทรุดลงไปกองกับพื้นอีกรอบ

 

สิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับหญิงสาวอยู่ในสายตาของสนธยาทั้งหมด เขารู้สึกเป็นห่วงอารดาจับใจ

 

แต่เขาก็ยังคงหลบมุมอยู่ตรงนั้นไม่ได้ขยับตัวหรือส่งเสียงใดๆ ให้หญิงสาวรู้ตัว

 

อารดารู้สึกว่าพื้นถนนที่เธอนั่งอยู่เริ่มจะหมุนเป็นวงกลม

 

ตาสองข้างของเธอเริ่มจะหรี่แสงลงเรื่อยๆ คล้ายจะปิดลงในไม่ช้านี้แล้ว

 

ตัวเธอที่นั่งอยู่บนพื้นเริ่มโงนเงนไปมา สำนึกสุดท้ายก่อนที่จะดับวูบไป

 

เธอรู้สึกเหมือนมีใครคนหนึ่งเข้ามารับตัวเธอเอาไว้ก่อนที่หัวเธอจะล้มลงฟาดพื้น จากนั้นเธอก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย

 

   ................................

 

อารดาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ อย่างยากลำบาก

 

แสงไฟจ้าจากบนเพดานทำให้เธอต้องหรี่ตาลงและใช้มือบังแสงไฟไว้ก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างเต็มที่อีกครั้ง

 

เมื่อเธอหันไปมองรอบๆ ห้องก็พบว่าที่นี่เป็นห้องนอนของเธอเอง

 

หญิงสาวใช้มืออีกข้างมากุมหัวไว้ เนื่องจากยังรู้สึกมึนๆ อยู่

 

หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง อาการวิงเวียนและมึนหัวเริ่มลดลงจนหายไปมากแล้วเมื่อเธอนั่งนิ่งๆบนเตียงสักครู่

 

จากนั้นหญิงสาวก็ค่อยๆ คิดทบทวนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เธอแปลกใจมาก ว่าตนเองมานอนอยู่บนเตียงได้อย่างไร

 

ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เธอจำได้ว่าเธอปวดท้องและนั่งกุมท้องอยู่บนถนนหน้าปากซอยก่อนจะถึงหอพักของเธออีกเพียงไม่กี่เมตร

 

แล้วจากนั้นเธอก็หมดสติไป จึงคิดว่า

 

"เอ! เรามาถึงห้องได้ยังงัยกันนะ ใครเป็นคนพาเรากลับมาที่ห้องนี้ ถ้าเป็นเพื่อนเราคงไม่ใช่ เพราะไม่มีใครอยู่หอแถวนี้นี่นา"

 

"แล้วอีกอย่างเราก็ไม่ได้โทรเรียกใครมาช่วยเราเลย เพราะเราลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้องนี่นา"

 

"ถ้าจะเป็นแม่บ้านหรือยามรักษาการณ์ประจำหอพักก็ไม่น่าใช่ เพราะเราก็ไม่ได้หมดสติอยู่แถวๆ หน้าหอพักซะด้วย"

 

"โอ๊ย! งงไปหมดแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเราเอากุญแจห้องซ่อนไว้ที่ไหนด้วย หรือว่า…"

 

พอคิดมาถึงตอนนี้ หญิงสาวรีบเปิดสมุดโน้ตหน้าที่ซ่อนกุญแจเอาไว้ออกมาดู

 

ก็พบว่ามันยังอยู่ในลักษณะเดิม ไม่มีอะไรผิดปกติไปจากเดิม นั่นยิ่งสร้างความงุนงงสงสัยให้กับหญิงสาวมากยิ่งขึ้นไปอีก

 

เธอจึงพูดกับตัวเองว่า

 

“เอ๊ะ! หรือว่าเธอจะฝันไปนะยัยดา หรือไม่ก็โดนผีหลอก บรื๋อ!! น่ากลัวๆๆ ”

 

พูดจบหญิงสาวก็รีบคว้าผ้าห่มมาคลุมไว้ทั้งตัวด้วยความกลัว และซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนนั้นไม่กล้าโผล่หน้าออกมาอีกเลย

 

เนื่องจากอารดาอยู่ห้องคนเดียวและบังเอิญว่าห้องของเธอมีกุญแจอยู่ดอกเดียวไม่มีกุญแจสำรองอีก

 

และเธอเป็นคนมีจินตนาการค่อนข้างสูง จึงรู้สึกกลัวมากเมื่อมีอะไรแปลกๆ ที่หาคำตอบไม่ได้เกิดขึ้นกับเธอ

 

ดังนั้นเรื่องที่เธอกลับมาอยู่ที่ห้องได้ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ เธอหมดสติอยู่ข้างถนน สิ่งนี้จึงยังเป็นปริศนาคาใจเธอเป็นอย่างมาก

 

ในขณะที่บริเวณริมระเบียงด้านนอกห้องของเธอ ปรากฏร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งยืนเห็นเป็นเงาตะคุ่มๆ

 

เขาแอบยิ้มขำในกิริยาท่าทางของหญิงสาวเมื่อสักครู่จนเกือบกลั้นหัวเราะเอาไว้แทบไม่อยู่

 

พร้อมๆ กันนั้นเขาได้หยิบบางอย่างขึ้นมาเพ่งพินิจดู มันก็คือกุญแจดอกหนึ่ง

 

ซึ่งมีลักษณะคล้ายหรือเรียกว่าเกือบจะเหมือนกับกุญแจห้องของอารดาที่แอบซ่อนเอาไว้ในสมุดโน้ตเปี๊ยบ!!

 

( โปรดติดตามตอนต่อไป )