Drak night Moon light หัวใจนี้มีไว้เพียงเพื่อเธอ

ตลอดชั่วโมงนั้น ไม่มีเสียงอะไรเลยในกลุ่มเรานอกจากการขยับส่งของเล็กน้อยๆ ฉันสบตาเหล่าเพื่อนสาวอยู่เป็นระยะๆและพยายามไม่มองตรงไปข้างหน้าเพราะฉันนั่งตรงข้ามฉัน ฉันมั่นใจว่าไม่ใช่ฉันคนเดียวที่รู้สึกว่าเขาไม่ปรอดภัย(ถึงแม้เขาจะหล่อเหลาเท่าไหร่ก็ตาม)เพราะแม้แต่พรี๊ตต้าแม่สาวช่างพูดยังนั่งเงียบกริบและแอนดรีก็นั่งนิ่งจนแทบไม่ขยับตัว ฉันนั่งมองเพื่อนๆพร้อมกับเหงื่อกาฬที่ผุดขึ้นมาที่หน้าผาก ทันทีที่เสียงสัญญาณหมดชั่วโมงดังขึ้นก็ถึงเวลาตัดสินใจ ฉันสื่อสารกับเพื่อนๆทางสายตา การที่จะปล่อยให้เพื่อนร่วมโรงเรียนคนใหม่(ที่เหมือนพวกเรา)นั่งคนเดียวมันก็ดูไม่ดีเท่าไหร่เลย แต่เราก็ไม่ค่อยสบายใจเมื่ออยู่กับเขา เฮ้!เขาคงไม่เลวร้ายอะไรหรอก ให้เขานั่งด้วยเฮอะ พรี๊ตตี้ส่งสายตาบอก แล้วแต่นะ แอนดรีส่งายตามาบ้างดังนั้น ฉันมองหัวข้อของการสนทนาทางสายตาแล้ว

"เออ่ คือ คุณจะทานมื้อเที่ยงกับพวกเราไหมคะ?" ฉันตะกุกตะกักถาม

"ครับ ขอบคุณ" เสียงของเขาอบอุ่น ออน่หวานและไพรเราะดุจเสียงดนตรี ช่าย,มันก็เพราะดีแหล่ะ อันที่จริงเพราะมกๆเลยด้วยซ้ำแต่มันทำให้ฉันสติแตก ฉันกระพริบตาแรงๆสองที่แล้วกระแฮ่มเรียกสติ

"ง...งั้นก็เชิญค่ะ" ฉันพยายามทำให้เสียงฟังดูดีขึ้นหน่อยแต่มันกลับฟังดูเหมือนฉันปัญญาออน่เลย เขาหัวเราะเบาๆอย่ามีเสน่ห์ ฉันรู้สึกถึวความร้อนที่กระจายไปตามแก้ม โอ้ยไม่นะ!ทำไมฉันต้องหน้าแดงด้วยเล่า บ้าจริง! ฉันพยายามทำตัวปกติอีกครั้งด้วยการเริ่มออกเดินไปยังโรงอาหาร

"เออ่ คือไหนๆเราก็จะมาเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันแล้ว คุณชื่อ'ไรอ่ะคะ?" พรี๊ตต้าพยายามชวนเพื่อนใหม่คุยตามนิสัย เขายิ้มแล้วตอบด้วยน้ำเสียงสมบูรณ์แบบ

"มิดไนท์ มาคเกอร์ครับ" เขาดูเป็นมิตรกว่าเดิม

"ฉันพรี๊ตต้า ลีเม็ตนะคะ ส่วนนี่ แอนดรี ครี้สต์ แล้วนู่น มิลเลต มูนไลท์ค่ะ" เธอพูดเสียงใสพร้อมกับผายมือไปยังบุคคลที่กำลังพูดถึง เขามองเลยแอนดรีแล้วส่งยิ้มทรงเสน่ห์มาให้ฉัน โอ๊ย!เขาจะทำให้ฉันคุมสติไม่อยู่แล้ว แอนดรีครางออกมาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เหมือนเธอพึ่งได้ยินความคิดที่เธอไม่ค่อยพอใจนัก ฉันกลับไปนึกดูว่าฉันคิดอะไรผิดรึเปล่า แต่ความคิดฉันก็หยุดชงักเมื่อกลิ่มอาการกลางวันโชยเข้ามาในจมูก

"พรี๊ตต้า นั่นใช่ชีสเบอเกอร์รึเปล่า?" ฉันถามโดยไม่สนใจภาพพจน์อีกต่อไป

"อืมมม เพื่อนเอ๋ยจมูกฉันไม่เคยเพี้ยน กลิ่นเข้มข้นมาก ชีสยังร้อนๆอยู่เลย!" คำตอยของพรี๊ตต้ายิ่งทำให้ฉันหิว ถ้าฉันฟังไม่ผิดฉันว่าฉันได้ยินเสียงนายมิดไนท์หัวเราะเบาๆนะ

ทันทีที่ถึงโรงอาหารฉันกับพรี๊ตต้าพุ่งไปยังอาหารทันที ฉันเลือกชีสเบอร์เกอร์ชิ้นที่ชีสละลายเล็กน้อย แล้วตักสลัดทูน่าพร้อมกับน้ำสลัดเยิ้ม แอนดรีกัมิดไนท์พึ่งเดินมาถึง ถ้าฉันมองไม่ผิดแอนดรีหน้าแดงเล็กน้อย ทันทีที่ฉันกับพรี๊ตต้าตักเสร็จเราก็ไปนั่งรอที่โต๊ะประจำ เมื่อแอนดรีและมิอไนท์ทรุดตัวลงนั่ง แอนดรีก็ครางเหมือนตอนที่กำลังเดินมาที่นี่ ฉันจิงมองไปรอบๆ อืม ฉันเข้าใจแล้ว สายตาของสาวๆเกือบทั้งโรงเยนมองมยังโต๊ะเรา ไม่สิมองคนที่มานั่งกันเราต่างหาก เมื่อเขาเห็นฉันกับแอนดรีมองผ่านไหล่เขาไป(ก็เขานั่งตรงข้ามกับฉันและเป็นที่นั่งชมวิวสนาม)เขาก็มองตามและทันทีที่เขาหันไปสาวๆหลายคนก็คงจะลืมว่าเขาเป็นพวกประหลาด(เหมือนพวกฉัน)พวกเธอเริ่มโปรยเสน่ห์ บ้างก็แกล้งหลบตา ล้างก็เสยผมหรือไม่ก็ทำเป็นลูบแก้วน้ำ(แหวะ!) ฉันหันกลับมามองเขาแล้วก็รู้สึกว่าคิดผิดอย่างแรงเพราะตอนนี้เขามองหน้าฉันและเราก็สบตากัน จากความรู้สึกเขินอายก็กลายเป็นหวานละมุน แม้เพียงจะเป็งเวลาสั้นๆแต่ก็แสนสุข ดวงตาสีน้ำเงินเข้มลำลับนั้นไม่ทำให้ฉันกลัวอีกแล้ว มันสวยงามดุจราตรี เยือกเย็นดุจมหาสมุทร ลึกลับดุจความมืดและอบอุ่นดุจแสงแดด และ...

"อะแฮ่ม!" พรี๊ตต้ากระแฮ่มแล้วมองชีสเบอร์เกอร์ของฉันตาเป็นมัน"ถ้าเธอไม่กินฉันจัดการให้ได้นะ"

"เรื่องอะไรจะให้ ฉันหิวตะตายอยู่แล้ว"ฉันหัวเราะคิกแล้วหันกลับไปมองดวงตาสีน้ำเงินเข้มสุดสวย(ซึ่งกำลังมองฉันอยู่)แล้วถามด้วยน้ำเสียงทั่ไม่ตะกุกตะกักอีกแล้ว

"ไนท์ ต่อไปเธอลงอะไรไว้หรอ?" ทันทีที่พูดจบฉันก็ส่งชีสเบอร์เกอร์เข้าปากไปคำใหญ่ เขาส่งยิ้มทลายใจมาให้ฉันแล้วตอบเสียงนุ่ม

"ก็มีเศรษฐศาสตร์น่ะแล้วก็...."เขาคลี่ตรางเรียนออกแล้วบอกรายชื่อวิชาซึ่งไม่ตรงกับฉันสักคาบ อืมมม เวลาที่เหลือตลอดวันนี้คงจะน่าเบื่อน่าดู