หัวใจลูกทุ่ง

หลังจากจัดแจงข้าวของในสถานีอนามัยเกือบทั้งวัน
 
จนกระทั่งเวลาประมาณเกือบห้าโมงเย็นเศษๆ
 
วาริสาและสิงหาได้เดินทางกลับบ้านผู้ใหญ่บ้านด้วยกัน
 
ระหว่างทางชายหนุ่มได้ถามขึ้นว่า
 
“คุณน้ำครับ ทำไมคุณน้ำถึงเลือกที่จะมาเป็นพยาบาลชุมชนที่นี่ล่ะครับ”
 
วาริสาหันมามองหน้าชายหนุ่มก่อนจะตอบแบบทีเล่นทีจริงว่า
 
“ก็เพราะที่หมู่บ้านหนองอีเกิ้งแห่งนี้ มีคนดีๆ อย่างนายไงล่ะ นายสิงห์”
 
ชายหนุ่มเมื่อได้ฟังเ ขารู้สึกว่าหัวใจตัวเองเริ่มจะเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้ว
 
เขาไม่กล้าสบตาหญิงสาว ได้แต่ก้มหน้างุดๆ ด้วยความเขินอาย
 
วาริสายิ้มขำ แทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่กับอาการของชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้างๆ 
 
เธอพูดต่อไปว่า
 
"ฉันล้อเล่นหรอกน่า อันที่จริงที่ฉันเลือกมาเป็นพยาบาลอยู่ที่นี่ เพราะฉันว่าที่นี่คงเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีสำหรับการเริ่มต้นในวิชาชีพของฉัน"
 
"และฉันก็มุ่งหวังให้หมู่บ้านหนองอีเกิ้งแห่งนี้เป็นหมู่บ้านที่ชาวบ้านมีสุขภาพอนามัยที่ดี"
 
"มีสถานีอนามัยที่ชาวบ้านทุกคนสามารถมาใช้บริการได้อย่างสะดวกและทั่วถึงกันทุกคน จะได้ไม่ต้องลำบากในการเดินทางไปโรงพยาบาลที่อยู่ไกลๆ ไงล่ะ"
 
คำตอบของวาริสาทำให้ชายหนุ่มรู้สึกชื่นชมในตัวหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆ ตัวเขามากยิ่งขึ้นไปอีก
 
สำหรับเขาแล้วความงามภายนอกดูจะเป็นเรื่องรอง แต่ความงามภายในนี่สิทำให้เขารู้สึกประทับใจในตัววาริสาเป็นที่สุด
 
เขารู้สึกเป็นปลื้มที่สุดที่เขาได้มีโอกาสมารู้จักกับเธอผู้นี้ แต่เขาไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกแบบที่เขารู้สึกกับเธอบ้างมั้ยนะ
 
ชายหนุ่มเผลอจ้องมองวาริสานิ่งนาน จนเขาแทบสะดุ้งเฮือก เมื่อหญิงสาวสะกิดเขาเบาๆ
 
“นี่นายมองหน้าฉันทำไมเนี่ยห๊ะ! ไม่พอใจอะไรฉันรึเปล่า บอกมาเดี๋ยวนี้นะ”
 
วาริสาแกล้งทำสีหน้าไม่พอใจชายหนุ่ม
 
เขาจึงรีบบอกเธอว่า
 
“เปล่าๆ ครับ ผมก็แค่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปน่ะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณน้ำโกรธเลยนะครับ ยังไงผมต้องขอโทษด้วยครับ”
 
ชายหนุ่มมีสีหน้าสำนึกผิดอย่างเห็นได้ชัด
 
วาริสาหัวเราะเบาๆ พร้อมกับพูดว่า
 
“นี่นายสิงห์ ฉันแค่ล้อเล่นน่า ไม่เห็นต้องจริงจังขนาดนี้เลย”
 
สิงหามองหน้าหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะพูดอย่างจริงจังว่า
 
“ผมคงรู้สึกแย่มากๆ ถ้าทำให้คุณน้ำต้องไม่สบายใจเพราะผมเป็นต้นเหตุ”
 
คำพูดจริงจังของชายหนุ่มที่สื่อถึงความหมายบางอย่างทำให้วาริสาต้องเฉไฉไปเรื่องอื่น
 
“ฉันว่านี่มันก็เริ่มจะมืดมากแล้วนะ รีบเดินกันเถอะ จะได้ถึงเร็วๆ”
 
สิงหาได้แต่ตอบรับสั้นๆว่า
 
“ครับ คุณน้ำ”
 
จากนั้นทั้งคู่ก็รีบเร่งฝีเท้าเพื่อให้รีบถึงบ้านผู้ใหญ่บ้านทันที
 
เมื่อมาถึงฟ้าก็เริ่มมืดพอดี
 
ขณะที่วาริสากำลังจะก้าวเท้าขึ้นบันไดเพื่อตรงไปยังห้องของเธอ
 
ชายหนุ่มได้เอ่ยขึ้นว่า
 
“เดี๋ยวครับคุณน้ำ”
 
หญิงสาวชะงักฝีเท้าไว้และหันกลับมาหาชายหนุ่ม
 
เขารีบเอ่ยต่อว่า
 
“คุณน้ำครับ ผมขออะไรคุณน้ำอย่างหนึ่งได้มั้ยครับ”
 
เธอสงสัยในคำพูดของของเขาจึงถามขึ้นว่า
 
“แล้วนายอยากขออะไรล่ะ”
 
ชายหนุ่มมองสบตาวาริสาก่อนจะพูดว่า
 
"ผมอยากให้คุณน้ำไว้ใจผมและเห็นผมเป็นเพื่อน ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ ขอให้ผมเป็นคนแรกที่รับรู้และคอยรับฟังสิ่งที่ทำให้คุณน้ำไม่สบายใจ จะได้มั้ยครับ"
 
หญิงสาวมองสบตาชายหนุ่ม เห็นความจริงใจในแววตาของเขา
 
เธอส่งรอยยิ้มบางๆให้เขา ก่อนจะพูดขึ้นว่า
 
“ได้สิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ก็นายเป็นเพื่อนของฉัน เราเป็นเพื่อนกันไงล่ะ”
 
( โปรดติดตามตอนต่อไป )