Candine The Poserry

 วิ้งงง!!

         “ นี่มัน เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย! ” ซารี่ตะโกนออกมา อย่างไม่เข้าใจ ตอนนี้ในหัวเธอมีแต่คำว่า อะไร นี่มันอะไรกันทำไมหลังจากที่เกิดแสงประหลาด ที่พุ่งตรงไปยังคลื่น  คลื่นลูกใหญ่ที่เคยเห็นก็หายไป อยู่ๆทำไม ทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้น ตอนนี้มองแล้วเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นเลยล่ะ นี่เป็นความฝันอย่างนั้นหรอ ฉันไม่เข้าใจเลย ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น!

         “ ซารี่ ใจเย็นๆก่อน ” เทียร์วิ่งเข้ามาจับแขนซารี่แล้วเขย่าเต็มแรงเพราะเห็นว่าซารี่ดูแปลกๆ เพราะ หลังจากที่ตะโกน ก็นิ่งเงียบไป

         “ อ๊ะ! เทียร์ ” ซารี่สะดุ้งเล็กน้อยเพราะแรงเขย่าของเทียร์ แล้วเทียร์ก็โผลเข้ากอดซารี่ทันที

         “ ไม่เป็นอะไรนะ ซารี่ ” เทียร์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง และหลับตาสนิท ทำให้ซารี่รู้ทันทีว่า ทำให้เทียร์เป็นห่วง

         “ ขอโทษนะ เทียร์ ที่ทำให้เป็นห่วง หือ? ”  ซารี่รู้สึกว่า เสียงของเทียร์เงียบไปเลยจับเพื่อนออกจากอ้อมกอดแล้วเห็นเทียร์หลับตาสนิทเลยรู้สึกแปลกๆ

         “ เทียร์! เทียร์! เป็นอะไรไปน่ะ ” ซารี่ทำหน้าตื่นตระหนก ลนลานทำอะไรไม่ถูก รอยด์จึงเดินไปอุ้มเทียร์

         “ เจ้าน่ะ ใจเย็นๆก่อน เพื่อนของเจ้าแค่สลบไปเท่านั้น ” ซารี่เมื่อได้ยินอย่างนั้นก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
 
         “ เฮ้อ โล่งอกไปที ” พอรอยด์เห็นว่าซารี่ใจเย็นลงแล้วจึง อุ้มเทียร์ แล้วเดินเข้าไปในเรือ

         “ นี่นายจะพาเทียร์ไปไหนน่ะ? ” ซารี่ถามรอยด์ที่ตอนนี้กำลังเดินไปเปิดประตู แต่เพราะอุ้มเทียร์อยู่จึงเปิดไม่ถนัด

         “ ถามได้ ข้าก็จะพาไปที่ห้องพักน่ะซิ จะให้นอนอยู่ตรงนี้รึไง รีบมาเปิดประตูให้ข้าซิ ข้าเปิดไม่ถนัด ” รอยด์พูดพร้อมกับทำท่าให้ดู ว่าตนเปิดประตูไม่ได้

         “ เฮอะ แค่อุ้มผู้หญิงคนเดียวทำเป็นสำออย เอ้า ” ซารี่ เดินไปเปิดประตูให้พร้อมกับบ่นไปด้วย แต่รอยด์ทำเป็นไม่ได้ยิน พร้อมกับหยุดเดิน แล้วหันหน้าไปหาแคนดี้

         “ แคนดี้ หือ? เจ้าทำอะไรอยู่น่ะ? ” รอยด์มองพฤติกรรมแคนดี้ด้วยความแปลกใจ ว่าแคนดี้กำลังมองอะไรอยู่ เห็นหันซ้าย หันขวา เหมือนกำลังหาใครอยู่ 
  
         “ อ๊ะ! ขอโทษที มีอะไรงั้นหรอ? ” แคนดี้ละจากการกระทำและหันหน้ามาพูดกับรอยด์

         “ ข้ามีเรื่องจะพูดด้วย ตามข้ามา พวกเจ้าด้วยเข้ามาในเรือก่อน ใครมีอะไรไปทำก่อน แล้วไปรวมกันในห้องอาหาร พวกเราจำเป็นที่จะต้องคุยกัน ” ทุกคนพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วทุกคนก็เดินเข้าไปในเรือ เหลือไว้เพียงลูกน้องในเรือไว้ข้างนอก สองสามคน

          “ หึ! พลาดอย่างนั้นหรอ ลูกแก้วนั่นเริ่มสำแดงพลังแล้วซินะ คงต้องดูกันต่อไปอีกซักพักนึง ” ชายปริศนาที่ใส่เสื้อคลุม สวมหมวก และยืนอยู่เหนือผืนน้ำทะเลพูดขึ้นเมื่อสิ้นเสียง ชายปริศนาคนนั้นก็หายไปเหมือนไม่เคยมีใครอยู่ตรงนั้นเลย
...................................................................................................................................................................................

        ผ่านไปประมาณ 15 นาที

          “ เอาล่ะ มากันครบแล้วนะ จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้เรารู้ว่ามี ผู้ใช้เวทย์อยู่แถวนี้ และคิดจะทำให้เรือเราล่ม ” กัปตันที่เมื่อเห็นทุกคนมากันครบจึงเริ่มพูด แต่พอจะพูดต่อ ก็ถูกเสียงประชดประชันของซารี่ขัดขึ้น

          “ เฮอะ พูดออกมาซะก็สิ้นเรื่องว่า ไอ้คนที่เป็นผู้ใช้เวทย์มนต์อะไรนั่น คิดจะฆ่าพวกเราน่ะ ” กัปตันหลับตาลง พลางถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดขึ้นว่า

           “ มันแค่มีความเป็นไปได้เท่านั้นที่ว่า ผู้ใช้เวทย์มนต์คนนั้นคิดจะฆ่าเรา ” สิ้นเสียงกัปตันซารี่ก็พูดขี้นอีกว่า

            “ เห็นชัดขนาดนั้น ว่าเค้าคิดจะฆ่าเรา แล้วยังจะบอกว่าแค่มีความเป็นไปได้อีกหรอ ” ซารี่นั้นรู้ตัวว่าพูดอะไรออกมา ที่เธอพูดแบบนี้เพราะต้องการคำตอบที่แน่ชัดไม่ใช่การคาดเดาเอาอย่างนี้ เธอและเพื่อนๆของเธออาจจะโดนฆ่าเมื่อไหร่ก็ได้

            “ ไม่หรอก กัปตันพูดถูกแล้ว ” แคนดี้พูดขึ้นเพราะรู้ว่าตอนนี้ซารี่คิดอะไรอยู่ จึงเดินมาอยู่ข้างๆกับตัน

            “ เธอ มั่นใจได้ยังไง ว่าผู้ใช้เวทย์คนนั้นไม่ได้คิดจะฆ่าเรา ” ซารี่เห็นว่าแคนดี้น่าจะตอบคำถามของเค้าได้จึงถามเธอ

             “ มั่นใจซิ เพราะข้ารู้ว่าเป้าหมายของมันคือ สิ่งนี้ ” แคนดี้ยื่นลูกแก้วของเธอออกมาให้ดู แต่ตอนนี้ลูกแก้วที่เคยใหญ่เท่ากับลูกแก้วหมอดูลูกนี้ กลับกลายเป็นลูกแก้วอัญมณีลูกเล็ก รูปทรงเหมือนหยดน้ำ ที่มีปีกห่อหุ้ม และถ้าสังเกตดีๆจะเห็นว่า ข้างในลูกแก้วมีลวดลายเหมือนมังกรขดตัวอยู่

             “ นี่คือ ลูกแก้วโบราณที่พวกเรารู้จักอย่างนั้นหรอ แคนดี้ ” รอยด์หันหน้าไปหาแคนดี้แล้วถามเมื่อเห็นลวดลายของลูกแก้วเปลี่ยนไม่เหลือเค้าโครงเดิมเลย
  
             “ ทำไมอยู่ๆมันถึงเปลี่ยนรูปร่างไปได้ขนาดนี้ หรือว่า ” แคนดี้พยักหน้าให้รอยด์เหมือนต้องการที่จะบอกว่า สิ่งที่รอยด์คิดถูกต้อง

             “ นี่หรือว่า อะไรหรอ? ” ซารี่ถามพลางมองลูกแก้วที่อยู่ในมือแคนดี้ตาไม่กระพริบ เพราะเห็นว่ามันสวยเหมือนอัญมณีราคาแพง

             “ แคนดี้ ข้าไม่รู้เรื่องของพวกเจ้ามากนัก โดยเฉพาะตำนานในหมู่บ้านของเจ้า ฉะนั้น ช่วยอธิบายให้พวกข้าฟังที ” กัปตัน หันไปถามแคนดี้ และจ้องหน้าของแคนดี้อยู่อย่างนั้น บอกเป็นนัยๆว่าต้องการที่จะรู้จริง ทุกคนเองก็อยากรู้เช่นกัน แคนดี้จึงถอนหายใจแล้วพูดว่า

             “ ก็ได้ ข้าจะบอก แต่ข้าคงพูดมากไม่ได้ ยังจะฟังกันไหม ” ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน รวมทั้งชายเผ่าสมิงคนนั้นด้วย

              “ ลูกแก้วนี้เดิมที เป็นลูกแก้วโบราณของหมู่บ้าน ที่เรียกว่าโบราณนั้น เพราะมันสืบทอด มาเป็นรุ่นสู่รุ่น แล้วตอนที่เกิดแสงขึ้นอยู่ๆมันก็จะเปลี่ยนลวดลายไปตามลักษณะของแต่ละคนน่ะ ”

              “ รุ่นสู่รุ่นอย่างนั้นหรอ มันมีแค่ลูกเดียวซินะ ” ฮิลด้าพูดขัดขึ้น เพราะอยากรู้ว่าที่ตนคิดถูกไหม แต่ฮิลด้าก็ยังตืดใจกับคำว่า ของคนแต่ละคน แคนดี้จึงตอบว่า

              “ ไม่ใช่ มันไม่ได้มีแค่ลูกเดียว แต่มันจะเกิดขึ้นทุกครั้งที่เอลฟ์ มีพลังวิญญาณสูงเกิดขึ้น และลูกแก้วนี้ยังมีไว้เป็นหลักฐานยืนยันด้วยอีกว่า คนที่เกิดมาพร้อมลูกแก้วนี้มีสิทธิ์เป็นหัวหน้าชนเผ่าได้ทุกคน ”

ทุกคนที่ได้ยิน เบิกตากว้างด้วยความตกใจ จึงพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

              “ เอ๊ะ! หัวหน้าชนเผ่า? ”
........................................................................

เย้ในที่สุดก็เสร็จไปอีก 1 ตอน ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ สำหรับตอนนี้ก็ขอค้างเอาไว้แค้่นี้ละกัน ช่วยเม้นท์แนะนำกันให้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ช่วยติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะค่ะ