นาฏ...รัก

10.0

เขียนโดย พิศา

วันที่ 9 มิถุนายน พ.ศ. 2553 เวลา 17.10 น.

  3 ตอน
  12 วิจารณ์
  8,908 อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

2) ตัวตน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 http://www.keedkean.com

           

           พร้อม! ตื่นได้แล้ว ฉัตรชนกมาถึงรถคันหรูขณะที่เจ้าพร้อม

กำลังหลับสบาย 

            “อ้าว! ผิดคาดแฮะ...นึกว่าคุณหนูจะค้างที่โรงแรมซะอีก”  คนบน

รถตื่นด้วยอาการงัวเงีย แต่ยังไม่วายส่งเสียงแซวแถมยักคิ้วแผล็บอย่าง

ทะเล้น เมื่อเหลือบไปเห็นร่างสะคราญของโฉมเฉลาที่วิ่งกระหืดกระหอบตาม

หลังฉัตรชนกมาติด ๆ

            “ลงมา...แล้วก็เข้าไปนั่งด้านโน้นซะด้วย”  เขาสั่งเจ้าคนสนิทด้วย

สำเนียงเร่งเร้า ขณะเดียวกันโฉมเฉลาก็มาถึงรถในเวลาไล่เลี่ยกับฉัตรชนก

            “ไม่ต้อง! แกมานั่งข้างหลังนี่เลย เดี๋ยวฉันจะไปนั่งข้างหน้ากับฉัตร

เอง” หล่อนรีบกะเกณฑ์เมื่อทันมาได้ยินที่ฉัตรชนกสั่ง

            “นั่งอยู่ตรงนั้นนะ...ห้ามลงไปไหนเด็ดขาด”  เขาสั่งสำทับด้วย

สำเนียงเอาเรื่อง ‘เหมือนตีวัวกระทบคราด’ โฉมเฉลาหน้างอง้ำอย่างไม่สบ

อารมณ์นัก

            “เร็วสิ! จะขึ้นหรือไม่ขึ้น ถ้าไม่ผมจะได้เรียกแท็กซี่ให้”

            “ฉัตรน่ะ...ใจร้ายที่สุดเลย” หล่อนก้าวขึ้นรถด้วยกิริยากระแทก

กระทั้น

            “ยิ้มอะไรยะ!...” หันไปแหวเจ้าพร้อมที่นั่งยิ้มกริ่มเหมือนทองไม่รู้

ร้อนด้วยอารมณ์พาล ๆ

            “ผมน่ะ...ถึงฝนจะตกฟ้าจะร้องแค่ไหนก็ยิ้มได้ขอรับ”

            “บ้า! อย่ามาตีฝีปากกับฉันนะ”  หล่อนกระฟัดกระเฟียดอย่างคั่ง

แค้นใจ โกรธฉัตรชนกเป็นที่สุด ดูทีรึ...เขาปล่อยให้คนรับใช้มาต่อปากต่อคำ

กับหล่อนโดยไม่คิดจะห้ามปราม คอยดูไปเถอะ...หากหล่อนเข้าไปยังบ้าน

โรจนากาญจน์’ ในฐานะ ‘นายหญิง’ ได้เมื่อใดหล่อนจะเฉดหัว ‘เจ้าคนไม่

เจียมตน’ เช่นเจ้าพร้อมเป็นคนแรก

            “ผมไม่ลงไปส่งนะ” เขาบอกเมื่อรถมาจอดที่หน้าประตูบ้าน

แล้วออกรถอีกครั้งเมื่อเห็นโฉมเฉลาก้าวลงไปเรียบร้อยแล้ว ยังทันเห็น

หล่อนกระทืบเท้าเร่า ๆ อย่างหัวเสีย ช่วยไม่ได้ที่เจ้าหล่อนกระทำตัวให้เขา

ต้องหมดความอดทนในการทำหน้าที่สุภาพบุรุษต่อไป

            เมื่อพ้นจากปากซอยได้ไม่นานชายหนุ่มก็จอดรถข้าง ๆ ทาง พลาง

ปลดสายนิรภัยออกจากตัว ปากก็ร้องสั่งคนสนิท

            “ลงไป”

            “เฮ้อ! นึกว่าจะสบายซักวัน ไอ้พร้อมเอ๊ย!”

            “ไม่ต้องพูดมากลงไปเลย”

            “ไอ้เรามันก็ตัวกันชน”

            “เออ! รู้แล้วก็รีบลงไป ขืนชักช้ากว่านี้ฉันจะส่งแกลงไปเอง”

            “แหะ!...แหะ!...จะรีบลงไปเดี๋ยวนี้ละคร้าบ...เสียดายที่พร้อมมันรูป

ไม่หล่อ แถมเตี้ยม่อต้อยังกับตอไฟลน ไม่อย่างนั้นละก็...”  บ่นพึมพำ

กระปอดกระแปดอย่างไม่จริงจังนัก

            “แกจะไปทำอะไรเขา...เจ้าพร้อม”

            “ไม่ทำอะไรหร๊อก แต่จะเอาไปปล่อยเกาะ อย่างน้อย ๆ เจ้าหล่อน

คงเห็นพร้อมหล่อกว่าต้นมะพร้าวละกัน”

            เจ้าพร้อมออกรถนิ่ม ๆ เมื่อเห็นฉัตรชนกหลับตาอย่างผ่อนพัก ชาย

หนุ่มปรับพนักให้เอนไปด้านหลังเล็กน้อยพอสบาย

            “นี่! พร้อม ถ้าสมมุติว่าแกเป็นผู้หญิงแกจะมาตามพะเน้าพะนอฉัน

อย่างผู้หญิงพวกนั้นมั้ย” เขาถามทั้งที่ยังหลับตาอยู่

            “โอ๊ะ! ฟ้าผ่าตายเลยคุณหนู”  เจ้าพร้อมหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่าง

ทะเล้นไม่วาย

            “ฉันสมมุติ…โว้ย! ชะ! เจ้านี่...เห็นทีจะต้องให้โดนสักครั้งจะได้

หายทะลึ่ง” คนพูดก็ได้แต่พูดเท่านั้น แต่มิได้เงื้อง่าอวัยวะใดอวัยวะหนึ่งเสีย

จริง ๆ เพราะเนื้อแท้แล้วเขาได้รับการอบรมบ่มนิสัยตั้งแต่เด็ก ๆ มาแล้วจาก

คุณหญิงฉัตรฑริกาผู้เป็นมารดา

            ‘ข้าทาสบริวารนี่สำคัญนะลูก เขาทำงานให้เราก็เหนื่อยพอแรง

แล้ว หากเราจะโขกสับใช้อำนาจบาตรใหญ่กับเขา แม่ว่าไม่ยุติธรรมเลย

ถ้าเราอยากได้ใจเขาเราก็ต้องให้ใจเขาก่อน ความเมตตาและเข้าใจผู้อื่นนี่

หละ...ที่จะเป็นคุณสมบัติที่ดีติดตัวลูกไปตลอด’  คำพูดของผู้เป็นมารดายัง

คงก้องอยู่ในมโนสำนึกเสมอมา...

            “โธ่! คุณหนู ๆ มีทั้งรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติออกปานนี้ ผู้หญิงที่ไหน

ๆ ก็ย่อมหมายปองเป็นของธรรมดา”

            “แล้วถ้าไม่มีอย่างที่แกว่าล่ะ เขาจะยังต้องการอยู่อีกมั้ย”

            “ก็อาจจะมีบ้างที่จะรักคุณหนูจริง ๆ”

            “แต่ฉันว่าไม่นะ...ขื้นชื่อว่า ‘ผู้หญิง’ ย่อมเห็นเงินเป็นพระเจ้าแทบ

ทั้งนั้น”

            “อ้าว! เจ้านายจะดูถูกผู้หญิงไปรึเปล่าคร้าบ...แต่เอาเถอะ...สักวัน

คุณหนูอาจจะเจอคนที่พร้อมพูดบ้างก็ได้ ถึงคราวนั้น เงิน’ ของคุณหนูอาจจะ

ซื้อความรักความภักดีจากเธอไม่ได้”

            ขนาดนั้นเลยเรอะ...แล้วฉันจะคอยวันที่แกพูดมาถึงจะได้รู้ว่า

ระหว่างทฤษฎีของแกกับของฉันของใครจะถูกกว่ากัน เขาพูดด้วยความ

เชื่อมั่นในความคิดของตัวเอง แต่ถ้าหากฉัตรชนกจะล่วงรู้อนาคตสักนิด

เขาจะต้องเก็บคำพูดของเขาในครั้งนี้ให้มิดชิดเลยทีเดียว...

           “ไปส่งแก้วเขาก่อนดีกว่าคุณลุง บ้านเขาอยู่ในซอยลึก รสิ

การ้องบอกมาจากด้านหลัง ผู้สูงวัยพยักหน้ารับพลางขับไปตาม

เส้นทางที่กังสดาลบอก เพียงชั่วครู่รถตู้ก็มาจอดตรงหน้ารั้วระแนง

เก่า ๆ ที่เต็มไปด้วยพันธุ์ไม้เลื้อยต่าง ๆ พาดพันจนดูรกครึ้ม 

            “ไปนะจ้ะ...ขอบคุณมากค่ะคุณลุง”  ตอนท้ายหันไปยกมือไหว้ผู้สูง

วัยอย่างนอบน้อม คนทั้งสามรอจนกังสดาลไขกุญแจเข้าไปในบ้านเรียบร้อย

แล้ว จึงได้กลับรถตู้มุ่งสู่ถนนใหญ่อีกครั้ง แสงไฟและเสียงฝีจักร ลอดออกมา

จากบ้านหลังเล็ก

            “โธ่! แม่จวนจะห้าทุ่มแล้ว ยังไม่นอนอีกเหรอจ้ะ” เอ่ยถามพร้อมกับ

เดินเลี่ยงไปอีกทางหนึ่ง เพื่อเอารองเท้าเข้าไปเก็บ

            “เขาเร่งงานน่ะสิลูก อีกอย่างแก้วยังไม่กลับแม่เป็นห่วงก็เลยนั่งทำ

งานรอไปก่อน เอ๊ะ! เมื่อกี้ได้ยินเสียงรถ ใครมาส่งเหรอลูก”

            “พี่พิมเขาให้รถของโรงแรมมาส่งน่ะจ้ะ”

            “แล้วกินข้าวกินปลามารึยัง ฮึ! ลูก” หล่อนถามทั้งที่ยังง่วนอยู่กับ

งานตรงหน้า

            “ทางโรงแรมเขาจัดเลี้ยงหมดเลยจ้ะแม่ไม่ต้องห่วงนะ...แก้วไม่

อยากให้แม่รอเลย แม่น่าจะพักสายตาบ้างนั่งจักรมาทั้งวัน” หล่อนเข้าไปโอบ

ผู้เป็นมารดาทางข้างหลังด้วยความอาทร

            “ไม่เป็นไรหรอกลูก...แม่ยังแข็งแรงยังมีกำลังที่จะทำ ไว้ให้แก้ว

เรียนจบแล้วมีงานทำก่อนสิ ถึงวันนั้นแม่จะนั่งจะนอนให้แก้วเลี้ยงอย่างสบาย

ดีมั้ยลูก” หล่อนเขย่าหัวลูกสาวเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู กังสดาลน้ำตาคลอ

ทำไมหญิงสาวจะไม่รู้ว่าทุกหยาดเหงื่อแรงกายของแม่ไม่ได้ทำเพื่อใครเลย

นอกจากตัวเธอคนเดียวเท่านั้น

            “ไปอาบน้ำไป๊! ดูสิตัวเหนียวเหนอะเชียว...เหนื่อยมั้ยลูกไอ้งาน

พิเศษนี่น่ะ” ช่อแก้วละงานตรงหน้าเอี้ยวตัวมาถามบุตรสาว พลางลูบผม

สลวยนั้นอย่างเอ็นดู

            “ไม่เหนื่อยเลยจ้ะ เป็นงานที่แก้วชอบด้วย บางทีนะแม่พี่พิมอาจจะ

ให้แก้วกับเพื่อน ๆ ไปทำประจำก็ได้ เพราะตอนนี้พี่พิมเขากำลังทำเรื่องเสนอ

กับทางโรงแรมอยู่” บอกเสร็จก็คว้ากระเป๋าใบเล็กมาเปิดแล้วหยิบซองเล็ก ๆ

ยื่นส่งให้ผู้เป็นมารดา

            “ค่าเหนื่อยแก้วจ้ะ แก้วอยากให้แม่เก็บเอาไว้”

            “ไม่เอาลูก แก้วเก็บเอาไว้เองสิ...เผื่ออยากจะซื้ออะไร ๆ บ้าง แม่

ทำงานอยู่กับบ้านไม่จำเป็นจะใช้อะไรนักหนานี่ลูก...ไปไป๊! รีบอาบน้ำแล้วก็

เข้านอนซะ เดี๋ยวแม่ขอทำต่ออีกหน่อย” หญิงสาวผละจากผู้เป็นมารดาอย่าง

ว่าง่าย หล่อนว่าหล่อนทันได้เห็นน้ำใส ๆ คลอคลองหน่วยตาของแม่ ๆ ผู้เข้ม

แข็ง ไม่เคยอ่อนแอ หรือท้อแท้ให้กังสดาลได้เห็นนับตั้งแต่ผู้เป็นบิดาผละหนี

จากความรับผิดชอบทั้งหมดทั้งมวล เพื่อไปหารวงรังใหม่ที่มีพร้อมชนิดที่ได้

ชื่อว่า ‘ตกถังข้าวสาร’ ทำนองนั้น...เท่าที่จำความได้ ชาย’ ที่ได้ชื่อว่า ‘พ่อ

จัดได้ว่าเป็นผู้ชายรูปร่างหน้าตาดี กังสดาลเองคงได้ส่วนผสมของพ่อมาไม่

น้อยเลยทีเดียว...

 

            ...ฝ่ายโฉมเฉลาหลังจากรถของฉัตรชนกกลับไปแล้ว

หล่อนเดินเข้าบ้านด้วยฝีเท้าหนัก ๆ ยังผลให้ร่างที่ฟุบอยู่บน

เคาน์เตอร์เครื่องดื่มผงกศีรษะขึ้นมอง สายตาหรี่ปรือด้วยฤทธิ์เมรัย 

            “กลับมาแล้วเหรอยะ...แม่นางแบบหญ่าย...ฉันนึกว่าเขาจะหิ้วแก

ไปค้างด้วยซะอีก”

            “โฮ๊ย! อย่าพูดเลยแม่ โฉมยิ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่ด้วย” หล่อน

วางกระเป๋าปึงปังอย่างไม่ใส่ใจนัก

            “ทำมาย...แกหมดหนทางที่จะบริหารเสน่ห์ของตัวเองแล้วรึไง อย่า

ลืมนะผู้หญิงเราน่ะเขาให้มารยามาหลายร้อยเล่มเกวียน ขุดมาใช้ให้หมดสิ...

เสียดายที่นังสายมันแก่ซะก่อน”

            “แม่ก็ดีแต่พูดน่ะแหละ...โฉมไม่เห็นใครจะหลงแม่หัวปักหัวปำซะที

ไอ้เด็กหนุ่ม ๆ ของแม่ที่ผ่านมาก็ล้วนแต่ติดปีกสีทองทั้งนั้น ดีที่สมบัติของ

คุณพ่อน่ะเหลือเอาไว้เยอะ ไม่งั้นป่านนี้แม่กับโฉมมิต้องไปนั่งขอทานตาม

สะพานลอยกันแล้วมั๊ง” หล่อนตอบโต้อย่างไม่ลดละ ก่อนจะวิ่งตึง ๆ ขึ้นไป

ข้างบน ทันได้ยินเสียงแก้วกระทบกับพื้นไล่หลังมา

            “หนอย! นังโฉม นังลูกเวร ฉันเลี้ยงแกมาไม่ได้ให้แกมาต่อปากต่อ

คำอย่างนี้นะ!...” เมื่ออารมณ์ถึงขีดสุดคำบริภาษต่าง ๆ ก็หลุดออกมาอย่าง

ง่ายดาย

            “จวน! นังจวน! มัวไปมุดหัวอยู่ไหน เอาแก้วใหม่มาให้เดี่ยวนี้” 

 เสียงโวยวายลั่นนั้นทำเอาสาวใช้ที่กำลังเก็บของอยู่ด้านหลังบ้านบ่นพึมพำ

            เฮ้อ! พอกันทั้งแม่ทั้งลูก สงสารวิญญาณคุณผู้ชาย

จริงๆ หล่อนเลยเลี่ยงเข้าห้องไป เรื่องอะไรที่จะต้องเสนอตัวเข้า

ไปรองรับอารมณ์ขณะนี้ของคุณสายสุดา ดีไม่ดีจะโดนลูกหลงซะ

อีก เอาไว้ตอนเช้าค่อยไปเก็บกวาดอีกครั้ง เหนื่อย ๆ เข้าเจ้าหล่อน

ก็คงจะเข้านอนเองนั่นแหละ...หรือไม่ก็เมาฟุบอยู่ตรงเคาน์เตอร์นั่น

เหมือนบางครั้งที่ผ่านมา...

 

 

ขอขอบพระคุณภาพสวย ๆ ประกอบเรื่อง ของ อาจารย์จักรพันธ์  โปษยกฤต จาก google.com มา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา