นักสืบชิดชัยกับคดีฆาตกรรมปริศนา

ชีวิตคน เราเกิดมาก็แค่ครั้งเดียว จะมีใครเคยคิดไหมนะว่าเราทำชั่วกันมาแล้วสักกี่ครั้ง และสิ่งที่เรียกว่าทำชั่วนั้นคือชั่วแบบไหน ระหว่างชั่วแบบสังคมยอมรับ หรือชั่วแบบไม่สามารถให้อภัยได้ สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดกับตัวผม กับสิ่งที่ไอ้โรคจิตนั่นทำมันคือความชั่วแบบไหนนะ เพราะผมไม่สามารถสรรหาคำไหนมาเปรียบเทียบได้กับสิ่งที่มันทำลงไปทั้ง หมด.....

“ซ่า............!!!”  น้ำที่สาดเข้ามาทำให้ผมรู้สึกตัว ผมขยับตัวไม่ค่อยได้ สติที่ค่อยๆคืนมาทำให้ผมได้รู้ว่าผมถูกมัดอยู่ที่เก้าอี้ในที่แห่งหนึ่ง ผมค่อยๆลืมตาและภาพๆแรกที่ผมมองเห็นนั่นก็คือ ภาพของเมย์นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงข้ามกับผมห่างออกไปประมาณสามเมตรได้ และน่าจะถูกมัดเช่นเดียวกับผม ในนี้มีแสงอยู่แต่ไม่สว่างนัก ภายนอกมืดสนิท แสดงว่านี่เป็นตอนกลางคืนแล้ว ตอนนี้มันกี่โมงแล้วนะ ผมหลับไปนานเท่าไรแล้ว ผมถามตัวเอง ผมมองกลับไปที่เมย์ ผมเห็นเธอกำลังร้องไห้เพราะถูกใครบางคนจิกและดึงผมของเธอซะตึงจากด้านหลัง สีหน้าเธอแสดงความเจ็บปวดจนเห็นได้ชัด แต่สายตาของเธอนั้นยังจ้องมองมาที่ผมอย่างห่วงใย

“ตื่นแล้วเหรอ พ่อคนดี.. พ่อยอดรัก.. ฮ่าๆๆ!!”  มันนั่นเองไอ้หนุ่ย เพื่อนสันดานโฉดชั่วคนนั้นมือหนึ่งกำลังจิกและดึงหัวเมย์ขึ้นมา และอีกมือหนึ่งก็ใช้มีดยาวประมาณห้านิ้วคล้ายมีดที่ใช้ในสงครามลูบไปมาบนใบ หน้าของเมย์ ผมอดสงสารเมย์ไม่ได้ เธออยากร้องก็ร้องไม่ได้ อยากขอความเห็นใจก็ทำไม่ได้ เพราะเธอถูกหนุ่ยใช้ผ้ามัดปากของเธออยู่

“ไอ้ ชาติชั่ว!!! ปล่อยเธอ แล้วมึงมาทำกูแทน มึงก็ดีแต่ทำกับผู้หญิงและคนแก่ที่ไม่มีทางสู้!!!” ผมโกรธมากพยายามขยับตัวขยับแขนอย่างสุดกำลังเพื่อจะดิ้นให้หลุดออกจากพันธณา การนี้และออกไปกำจัดไอ้ลูกหมาที่อยู่ตรงหน้า

“จุ๊ๆๆ อย่าเพิ่งรีบร้อน เกมส์มันกำลังจะเริ่ม และมันก็กำลังจะจบลงด้วย มองไปรอบๆสิ โกดังนี่แกว่าคุ้นๆไหม? ใช่สิ! ต้องคุ้นอยู่แล้ว ก็เป็นที่ที่ไอ้โง่อย่างมึงคิดว่าเมย์ผู้หญิงที่มึงรักนักรักหนาตายไงล่ะ!! แต่มึงหารู้ไหมว่านังนั่น  คนที่มึงมานั่งคุกเข่าร้องไห้ให้เมื่อคืนมันคือ “อีเคธี่” ผู้หญิงที่คอยตามตื้อมึงมาตลอดหกเดือนคนนั้นไง” ผมตกใจและคนลุกซู่เมื่อได้ยินความจริงที่ออกมาจากปากของหนุ่ย เพราะเคธี่คือผู้หญิงชาวฮ่องกงที่เรียนอยู่ห้องเดียวกับผมและบอกรักผม ตั้งแต่อาทิตย์แรกที่เข้าเรียน เธอก็ตกเป็นเหยื่อของมันเช่นเดียวกัน

“กูก็ แค่บอกมันว่าเดี๋ยวจะช่วยให้คำปรึกษา และบอกมันว่ามึงนัดมันออกมาเจอ จากนั้นก็ใช้ยาสลบมันจากด้านหลังเหมือนที่คนโง่ๆอย่างมึงโดนไง!! หึๆๆๆ มันน่าขำไหม ที่กว่ามันจะรู้ตัวก็สายเกินไปแล้ว กูอยากจะบอกมึงมากๆเลยว่า ถ้ามึงมีเวลาก็ลองเอาผู้หญิงขณะถูกมัดดูนะเว้ย! แม่งได้อารมณ์สุดๆ อีกอย่างพอกูเอามันจนมันสลบไปกูก็ปลุกมันขึ้นมาแล้วก็เอามันอีก แต่กูมันคนเบื่อง่าย กูก็เลยตัดสินใจเลิกทรมาณมันดีกว่า มึงรู้ไหม?! กูโคตรสะใจเลยว่ะขณะที่กูกำลังค่อยๆถลกหนังหัวมันออกทีละจุก ทีละจุก แม่ง! เหนื่อยฉิบหาย ฮ่าๆๆๆ แต่มันก็สามารถปลดเปลื้องอารมณ์กูได้ดีกว่าการร่วมเพศเยอะเลย และเพื่อให้ตำรวจเข้าใจผิด และใช้เวลาหาสักหน่อย กูก็เลยเอาท่อนไม้เนี่ยทุบหน้าแม่งซะเละเลยทุบไปทีสองทีแม่งก็ตายแล้ว มนุษย์นี่มันช่างอ่อนแอซะจริงๆ จากนั้นกูก็เอาบัตรประจำตัวของเพื่อนที่แสนดีของกูไปวางไว้สักหน่อยแค่นี้กู ก็พ้นผิดแล้ว ฮ่าๆๆ” หนุ่ยโอ้อวดสรรพคุณความชั่วของตัวเองอย่างสุดฤทธิ์ ผมได้แต่นั่งนิ่งๆกัดฟันกำหมัดเหมือนคนอ่อนแอไร้ทางสู้ ผมจ้องหน้ามัน จ้องที่ดวงตาของมัน

 “แต่ มึงก็เก่งนะที่รู้ว่ากูเป็นคนทำ กูอุตส่าห์ คิดว่ากูทำแนบเนียนที่สุดแล้ว มึงรู้ได้ไงวะ ก่อนที่กูจะส่งมึงทั้งสองไปอยู่ด้วยกันในนรก มึงพอจะให้ความเข้าใจหรือช่วยพูดง่ายๆให้คนโง่ๆอย่างกูฟังหน่อยได้ไหม เผื่อคราวต่อไปกูจะได้ระวังตัวมากขึ้น หึๆ” หนุ่ยพูดพร้อมๆกับเอามีดนั่นเคาะไปที่ใบหูและยื่นหน้าหยีตาทั้งสองข้างท่า ทางยียวนเป็นที่สุด

“ข้อ ความจากคนตายไงหนุ่ย!! ข้อความจากคนที่มึงฆ่าไง!! เค้าตั้งใจจะทิ้งไว้ให้ตำรวจและทิ้งไว้ให้กู เพื่อกูจะได้รับรู้ว่าคนเลวๆอย่างมึงคอยตีหน้าเสแสร้งอยู่ข้างๆมาโดยตลอด และคนที่เฉลยข้อความของคนทั้งสองให้กู ก็คือตัวของมึงเองด้วย! มึงอย่าคิดเลยว่าจะมีครั้งต่อไป! เพราะครั้งนี้แหล่ะจะเป็นครั้งสุดท้ายของมึงที่จะได้เหยียบย่ำชีวิตของผู้ อื่น” ผมตอบในขณะที่สายตาของผมยังคงจับจ้องไปที่ดวงตาเยี่ยงสัตว์คู่นั้น จากนั้นผมก็เริ่มไขปริศนาทั้งหมด

“เรื่อง ของก้อยนั้นวิธีการที่มึงจัดฉากนั้นก็แสนง่าย เพราะมึงรู้ดีอยู่แล้วว่ายังไงกูก็ต้องติดต่อไปหามึง มึงก็แค่รอเวลาที่กูจนมุม จากนั้นก็เอื้อมมือเข้ามาช่วย เพื่อให้กูรู้สึกติดหนี้ในตัวมึง กูไม่รู้ว่ามึงทำไมเอาก้อยเข้ามาเอี่ยว แต่มึงก็ฆ่าเธอ มึงทำเป็นคนดีบอกให้กูรออยู่ที่บ้าน แล้วมึงกับก้อยจะออกไปซื้อข้าวมาให้กูกิน มึงรู้ดีอยู่แล้วว่าวันนี้เป็นวันที่ก้อยต้องไปรับเงินเดือน มึงจึงอาสาไปซื้อให้แทน จากนั้นมึงก็เอายานอนหลับชนิดหลับเร็วและหลับลึกไร้สีไร้กลิ่นชนิดออกฤทธิ์ เร็วที่มึงเตรียมมาใส่ลงในอาหารนั่น แล้วมึงก็บอกกับก้อยว่ามึงติดธุระเพราะมีนัดสอบปากคำ และฝากข้าวกับก้อยมาให้กู แล้วมึงก็กลับไปที่รถโทรหาแม่ของมึงว่าให้เลื่อนการสอบปากคำออกไปอีกสัก ชั่วโมงเพราะตอนนี้มึงติดธุระ บอกเสร็จก็รอสักครู่และส่งข้อความมาหาก้อยบอกว่าการสอบปากคำเลื่อนออกไป อาจจะมาค่ำๆหน่อยไม่ต้องรอให้นอนกันไปก่อน ส่งข้อความเสร็จมึงก็ทำการเปลี่ยนเสื้อผ้าและเอาอุปกรณ์ที่ใช้ในการฆาตกรรม ที่มึงเตรียมมาแล้วออกมาและเอารถไปจอดในที่ที่มึงเตรียมไว้อ้างสถานที่อยู่ ทุกอย่างเรียบร้อยมึงก็เรียกแท๊กซี่ให้พากลับมาที่ที่เดิมเพื่อรอเวลา สิ่งที่มึงทำทั้งหมดนั่นก็เพื่อเอาไว้เป็นหลักฐานที่อยู่ของมึงนั่นเอง และที่มึงเลือกก้อยสาเหตุหนึ่งก็น่าจะมาจากบ้านของก้อยอยู่ในตรอกเปลี่ยวไม่ ค่อยมีคนพลุกพล่าน เวลาลงมือจะได้ทำได้สะดวก จากนั้นก็กะเวลาที่ยานั่นจะออกฤทธิ์ แล้วก็มาเคาะประตู เมื่อก้อยเห็นมึงก้อยก็คงจะไม่เอะใจอะไรและให้มึงเข้ามาในห้องได้อย่างง่าย ดาย เมื่อก้อยหันหลังมึงก็ใช้วิธีที่มึงถนัดนั่นก็คือ กาโปะยาสลบก้อยจากด้านหลัง แล้วมึงก็ลงมือฆ่าก้อยเพื่อระบายความรู้สึกเคียดแค้นและปรนเปรอความวิปริต ของมึง การจัดฉากของมึงเสร็จสิ้น มึงก็เอามีดที่มึงใช้ฆ่าเธอและสิ่งของอื่นๆที่มึงคิดว่าตำรวจต้องนำไปตรวจ สอบมา แล้วเอาของทุกชิ้นมาทำให้มีรอยนิ้วมือของกูซะ จัดการถอดและเก็บเสื้อที่ใช้ซึ่งน่าจะเป็นเสื้อกันฝน ใส่ลงในถุงที่มึงเตรียมมาและมึงก็รอเวลาที่ข้างนอกไม่มีใคร จากนั้นก็เดินออกไปอย่างสง่าผ่าเผย ลงไปถึงด้านล่างก็ถอดถุงมือที่ใช้ฆ่าเก็บลงในถุง แล้วก็เดินออกไปจากที่เกิดเหตุสักสองสามบล็อค จึงโบกแท๊กซี่กลับไปที่ที่มึงจอดรถ ไว้ จากนั้นมึงก็โทรแจ้งตำรวจว่าเหมือนได้ยินการต่อสู้กันที่ห้องข้างๆให้ตำรวจ มาช่วยดูหน่อย มึงทำแบบนี้เพราะมึงต้องการจะให้ตำรวจจับกูให้ได้พร้อมหลักฐานที่มึงเตรียม ไว้ แต่เป็นโชคดีของกูที่ตำรวจคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของแมททิวโฮมสเตย์ของกู กูถึงรอดมาได้”

“ถึงว่า ทำไมมึงถึงรอดออกไปได้ กูตกใจมากเลยนะนั่นน่ะ ตอนที่มึงรับโทรศัพท์ เพราะกูทำเป็นโทรเข้าไปมือถือก้อยเพื่อให้หลักฐานที่อยู่ของกูสมบูรณ์ มึงนี่มันโชคดีจริงๆเลยนะ” หนุ่ยพูดขัดขึ้นมา ผมไม่สนและพูดต่อ

 “และ ก่อนที่ตำรวจจะมาถึงกูก็ได้รู้สึกตัวขึ้นมาก่อนและได้เห็นสภาพอันโหดร้ายที่ มึงทำกับก้อย กูพยายามหาทุกอย่างที่จะเป็นประโยชน์ต่อตนเอง จนกูได้เห็นว่าที่มือขวาของก้อยกำอะไรเอาไว้อยู่ ที่มึงไม่รู้ก็เพราะขณะที่มึงฆ่ามึงคงจะปิดไฟและใช้แสงจากภายนอกมาเป็น ประโยชน์ เพราะงั้นมึงจึงเลือกฆ่าก้อยที่บริเวณหน้าต่าง อีกอย่างมึงอาจจะหลงมัวเมาไปกับการทรมาณก้อยผู้น่าสงสาร มึงจึงประมาท จนก้อยสามารถฉีกบางส่วนของหนังสือพิมพ์ออกมาและใช้เป็นหลักฐานมัดตัวมึงได้ ข้อความนั่นก็คือ

“for the most wanted of an International Union of Native species of Australia…”

ถ้าดูเผินๆมันอาจ จะเป็นแค่ข่าวธรรมดา แต่ถ้าดูให้ดีจะเห็นจุดเด่นอยู่จุดหนึ่งนั่นคือ ตัวอักษรภาษาอังกฤษ ที่มีทั้งตัวพิมพ์เล็กและตัวพิมพ์ใหญ่  กูก็เลยตัดตัวอักษรตัวเล็กออกทั้งหมดจะเหลือแต่ตัวอักษรตัวใหญ่ คือ “I U N A” ถ้าลองเรียงตัวอักษรจากหลังมาหน้าจะได้ “A N U I” ตอนแรกกูยังไม่ค่อยแน่ใจเพราะกูไม่อยากจะกล่าวหามึงแต่ตอนนี้กูมั่นใจเพราะ กูได้เห็นรอยสักที่หน้าอกของมึงไง ที่เขียนว่า “NUI” ซึ่งเป็นชื่อหนุ่ยที่เขียนในภาษาอังกฤษ ส่วนตัว”A” นั่นน่าจะมาจากชื่อภาษาไทยของมึงนั่นก็คือ “อาทิตย์” นั่นเอง” พอผมพูดจบหนุ่ยก็ปรบมือแล้วก็หัวเราะซะดังลั่นโกดัง

“บราโว! บราโว! ฮ่าๆๆๆ เยี่ยมมาก เยี่ยมจริงๆ ไม่นึกเลยว่า อีก้อยมันจะฝากของขวัญให้กูได้น่ารักถึงเพียงนี้ แล้วเคธี่มันฝากของขวัญแบบไหนให้กูวะ ช่วยเล่าให้กูฟังหน่อย ชอบว่ะ! ชอบมาก! ฮ่าๆๆ” หนุ่ยเข้าสู่ภาวะสุดโต่ง และคงไม่มีอะไรสามารถฉุดรั้งมันกลับมาได้อีกแล้ว

“ตอนที่กูมาสำรวจ ที่โกดังนี่ กูตั้งใจจะมาหาเมย์ จะมาบอกเมย์ว่ากูมาหาเค้าแล้ว” ผมมองไปทางเมย์

“แต่เพราะความวิปริตของมึงและกูคิดว่าอาจจะมี หลักฐานอะไรหลงเหลืออยู่อีก กูก็เลยลองมองหาตามจุดต่างๆ จนกูมาพบข้อความจากเคธี่ที่เค้าทิ้งไว้ให้กู มึงดูด้านหลังเก้าอี้ของเมย์สิ เห็นรอยจางๆ นั่นไหม เคธี่คงรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายสร้างมันขึ้นมาก่อนจะโดนมึงฆ่าอย่างเหี้ยมโหด” หนุ่ยหันไปมองด้านหลังของเก้าอี้นั่นและเห็นข้อความอยู่จริง จึงใช้มีดที่ถืออยู่นั้นขูดและทำลายหลักฐานนั่นซะ

“ของแค่ นี้จะเป็นหลักฐานได้ไงวะ ไม่เห็นมีอะไร มีแค่ภาษาขยุกขยิก กับตัวเลข” หนุ่ยลนลานขึ้นทันตาเห็น

“ฮ่าๆๆๆ” ผมเริ่มได้ทีจึงเริ่มป่วนหนุ่ย “มันไม่ใช่ข้อความธรรมดานะหนุ่ย คนฉลาดอย่างมึงยังไม่รู้เลยเหรอ กูมองมึงผิดไปจริงๆ และตำรวจเค้าก็คงไม่พลาดที่จะเก็บข้อความนั่นไว้เป็นหลักฐาน ไม่ช้าไม่นานเค้าต้องสาวถึงตัวมึงแน่นอน” ผมใช้จิตวิทยา ข่มความได้เปรียบที่มันมีอยู่และเสริมต่อ

“ข้อความที่เคธี่ ฝากไว้เป็นข้อความที่ชี้ไปที่ตัวมึงโดยตรง ข้อความนั่นคือ

“英 014021090”

ตอนแรกกูก็คิดว่า มันไม่มีความหมายอะไร แต่กูคิดผิด หลังจากที่กูแก้ปริศนาของก้อยได้ คำเฉลยของข้อความนี้มันก็ปิ๊งขึ้นมาในหัวของกูทันที นั่นก็คือ คำว่า ”英” อ่านออกเสียงว่า อิง นั้นเป็นคำที่มาจากภาษาจีน นั่นเป็นเพราะเคธี่เป็นคนฮ่องกงจึงใช้ภาษาจีนเป็นสื่อ  และถ้าเดาไม่ผิดน่าจะมาจากคำว่า “英文” อ่านออกเสียงว่า อิงเหวิน ซึ่งแปลว่า ภาษาอังกฤษ ดังนั้นเคธี่น่าจะให้ใช้ภาษาอังกฤษในการถอดความหมาย ส่วน ”014021090” นั่นก็น่าจะเป็นการนำตัวเลขมาโดยแบ่งคำออกด้วยศูนย์ จะได้ “014” “021” “090”  ตามปกติศูนย์จะไม่มีค่า ดังนั้นให้ตัดทิ้ง ก็จะเหลือ “14” “21” “9” และจากการที่เคธี่ให้ใช้ภาษาอังกฤษในการถอด จึงนำไปเปรียบเทียบกับตัวอักษรในภาษาอังกฤษตามลำดับ สิ่งที่ได้ก็คือ ลำดับที่14 คือตัวอักษร”N” ลำดับที่21 คือตัวอักษร”U” ลำดับที่9 คือตัวอักษร”I” เมื่อรวมกันออกมาจะได้คำว่า “NUI” ซึ่งก็คือตัวมึงอีกนั่นแหล่ะ ไม่ใช่ใครอื่น”

“หลักฐานแค่นี้ มันเอาผิดกูไม่ได้หรอกนะ ใครจะไปเชื่อ เดี๋ยวตำรวจถามกูก็แค่บอกว่ากูโดนมึงใส่ร้ายก็เท่านั้น” หนุ่ยยังไม่ยอมจำนน ผมจึงต้องเสริมหลักฐานที่หนุ่ยดิ้นไม่หลุด

“ไม่มีทางหนีรอด หรอกนะหนุ่ย ถ้าคาดไม่ผิด ถุงที่ใส่สิ่งของเครื่องใช้ตอนฆ่าก้อย จะต้องยังอยู่ท้ายรถของมึงแน่นอน เพราะมึงคงไม่มีเวลาเก็บไปทิ้งที่ไหนหรอก อีกอย่างที่ที่เก็บหลักฐานที่ดีที่สุดก็คือที่ที่อันตรายที่สุด และมึงก็คงคิดว่าพอกูถูกตำรวจจับได้ค่อยทำลายหลักฐานซะก็สิ้นเรื่อง เป็นไงเป็นอย่างที่กูพูดใช่ไหม” ผมพยายามท้าทายหนุ่ยต่อไป

“แต่สิ่งที่กู ไม่รู้ และอยากให้มึงช่วยอธิบายสักหน่อย นั่นก็คือ ทำไมมึงถึงต้องขีดเขียนคำว่า”LOOKS” ลงไปบนร่างผู้ตายด้วย และทำไมมึงถึงต้องฆ่าพ่อและแม่แท้ๆของมึงด้วย” ผมยังมีเรื่องที่ค้างคาใจที่ยังไงก็จะต้องรู้ให้ได้

“ก็ได้ ถือเป็นของขวัญต่อความฉลาดของมึง และเป็นของขวัญต่อการตายของอีนี่ผู้หญิงที่มึงรักมากที่สุด กูจะบอกให้ฟัง..”  หนุ่ยพูดเสร็จ ก็เอาปลายมีด ค่อยๆกรีดไปที่แก้มข้างซ้ายของเมย์ เป็นคำๆเดิม  คำที่ทำให้ผมต้องจดจำมันไปตลอดกาล

“LOOKS”