นักสืบชิดชัยกับคดีฆาตกรรมปริศนา

ทุกคนย่อมมีอดีตที่ขมขื่น แต่จะมีสักกี่คนที่สามารถก้าวผ่านมันมาได้ อดีตคือสิ่งที่ควรเอามาปรับใช้ในสภาวะปัจจุบันหรืออาจจะเรียกได้ว่าอดีตก็ คือ บทเรียนราคาแพงของมนุษย์ทุกคนนั่นเอง ถ้าเราไม่นำมันมาใช้เพื่อเรียนรู้และจมปรักอยู่กับอดีต คนเหล่านั้นก็จะไม่มีวันหลุดพ้น และไม่มีวันก้าวไปข้างหน้าได้อีก เหมือนกับเรื่องอดีตที่ผ่านมาของหนุ่ยที่หนุ่ยกำลังจะเล่า นั่นทำให้ผมถึงกับช๊อคไปกับเรื่องราวเหล่านั้นและนั่นคือเหตุผลที่ทำไมหนุ่ย จึงต้องฆ่า

ขณะนี้ เลือดที่แก้มของเมย์ไหลเป็นทาง แก้มด้านซ้ายของเธอเต็มไปด้วยเลือด เธอหยีตาร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ผมพยายามดิ้นอีกครั้ง พยายามดิ้นให้หลุดจากเชือกบ้าๆนี่

“เอาสิหนุ่ย อย่ามัวแต่อ้อมค้อมเลย บอกกูมาได้แล้ว อะไรทำให้มึงเป็นแบบนี้ อะไรทำให้มึงต้องฆ่าคนเหล่านั้นด้วย โดยเฉพาะพ่อและแม่แท้ๆของมึง มึงทำลงไปได้ยังไงวะ!”  ผมเรียกร้องให้หนุ่ยอธิบายเรื่องราวทั้งหมด เพื่อถ่วงเวลา และอาจทำให้หนุ่ยสงบลงได้บ้าง

“พ่อแม่แท้ๆเหรอ วะ ถ้ามันสองคนเป็นพ่อและแม่แท้ๆของกูจริง มันคงไม่ทำกับกูเยี่ยงสัตว์ถึงเพียงนี้หรอกนะ ใช่ อย่างที่มึงกำลังคิดนั่นแหล่ะ กูมันเป็นเด็กกำพร้า แล้วไอ้แก่กับอีแก่นั่นมันก็เก็บกูมาเลี้ยง” หนุ่ยพูดด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด

“แต่นั่นก็ยัง ไม่ใช่เหตุผลที่มึงต้องฆ่าพวกเค้า เลยนี่ ชีวิตมึงก็มีทุกอย่างที่มึงต้องการ มีรถ มีบ้าน กูก็เห็นมึงมีความสุขดีนี่หว่า ทำไมวะ อะไรทำให้มึงบ้าได้ขนาดนี้”  ผมยังคงสงสัยเรื่องราวทั้งหมดเพราะเพียงแค่เป็นลูกเลี้ยงไม่น่าจะถึงขนาด ต้องฆ่ากันเลย

“คนอย่างมึงจะไปรู้อะไร! ใช่สิ คนอย่างมึงใครๆก็รัก ใครๆก็คอยเอาใจใส่ มึงดูกู! มึงมองมาที่กู!  มึงรู้ไหมว่าที่ผ่านมาชีวิตกูมันขมขื่นขนาดไหน กูอาจจะมีทุกอย่างที่กูต้องการ มีเงินมีทอง แต่กูขาดหัวใจโว้ย! ไอ้ชิด! กูมันไร้หัวใจ! มึงรู้ไหม ตลอดสิบห้าปีที่ผ่านมากูโดนอะไรมาบ้าง ไอ้แก่กับอีแก่นั่นมันทำอะไรกูบ้าง ไอ้แก่นั่นเวลามันเมากลับมาบ้านมันชอบซ้อมกูชอบทำร้ายกู ชอบพูดว่ากูมันเป็นลูกของโสเภณี ส่วนอีแก่นั่นไม่เคยแม้สักครั้งจะมาช่วยเหลือกู ไม่เคยแม้สักครั้งจะถามกูว่าเจ็บไหมปวดไหม กูโดนซ้อม โดนชก โดนถีบ โดนทำร้าย แม้แต่โดนเอาบุหรี่มาจี้ อีแก่นั่นมันยังไม่สนใจนั่งดูทีวีเฉยเลย กูกะว่าจะรอ ถ้ากูอายุสิบแปดเมื่อไรกูจะออกไปใช้ชีวิตของกูคนเดียว

แต่ แล้วมึงรู้ไหม เมื่อวานไอ้แก่นั่นมันบอกกับกูหลังจากตำรวจสอบปากคำกับกูเสร็จว่า ทำไมกูต้องไปเกลือกกลิ้งกับพวกชั่วๆด้วย ทำสิ่งที่ชาวบ้านธรรมดาเขาทำกันไม่เป็นเหรอ ทำไมต้องทำตัวเลวๆเหมือนแม่แท้ๆของกู มึงรู้ไหมตลอดสิบห้าปีกูคิดอยู่เสมอว่ากูมันแค่ลูกเลี้ยง กูมันคนไม่มีเเม่ แต่เมื่อวานนี้มันหลุดปากบอกกูว่าแม่แท้ๆของกูเลว แล้วมันรู้จักแม่กูได้ยังไง กูทนไม่ไหวเเละอยากรู้เรื่องราวทั้งหมดก็เลยถามดู แต่มันกลับตบหน้ากู บอกกูว่าอย่าพูดถึงเเม่ที่สารเลวของกูอีกเลย สติกูขาดทันที กูก็เลยลุกเดินไปเอาขวดไวน์ทุบหัวมันทีนึง แล้วเค้นเอาความจริงออกมา

มึง รู้ไหมว่าไอ้แก่นั่นที่แท้มันคือพ่อแท้ๆของกูเอง ตอนมันทิ้งแม่กูไปนั้นเเม่กูตั้งครรภ์กูอยู่ พอเเม่คลอดกูออกมาก็โดดตึกโรงพยาบาลตาย  โคตรขำเลยใช่ไหมล่ะ ทั้งๆที่มันรู้ว่ากูเป็นลูกแท้ๆของมัน มันยังทำกับกูได้ถึงขนาดนี้ สะใจที่สุดก็ตอนที่กูกำลังมัดมือมัดเท้ามันนั่นแหล่ะ มันพูดใหญ่เลยนะว่า “อย่าทำพ่อเลยนะหนุ่ย อย่าทำพ่อเลย เรามาเริ่มต้นใหม่กันดีกว่า” ทั้งๆที่ตลอดมามันไม่เคยเรียกกูสักครั้งว่าลูก มัดมันเสร็จกูก็ลากมันไปที่ห้องอาหารเพื่อเตรียมโชว์สนุกๆให้มันดูพอจัดที่ นั่งให้มันพิงผนังเรียบร้อย กูก็ไปจิกหัวลากอีแก่นั่นมันมาที่ห้องอาหาร กดมันนอนคว่ำหน้าลงไปกับพื้น แล้วกูก็ขึ้นไปนั่งคร่อมบนหลังมัน แล้วค่อยๆโชว์การดึงหนังหัวนังนั่นต่อหน้าต่อตาผัวที่น่ารักของมัน มึงรู้ไหม เสียงกรีดร้องขอความเมตตาจากมัน ยิ่งทำให้กูโกรธเป็นร้อย เป็นพันเท่า นั่นทำให้กูยั้งมือไม่อยู่ฆ่ามันก่อนที่จะได้จัดโชว์อื่นต่อไป

จากนั้นกูก็ไปจัดการกับไอ้แก่นั่นต่อเพราะเวลาตายของมันมาถึงแล้ว มึงรู้ไหม ถึงมันจะทำกับกูขนาดไหนมันก็ยังเป็นพ่อกูอยู่ กูก็เลยสมนาคุณมันด้วยการกรีดมีดหั่นสเต็กลงไปบนคอหยาบๆของมัน หึๆ ตอนมีดค่อยๆกรีดลงไปนั้นมึงรู้ไหมหัวใจกูเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เลือดสดๆจากจากคอมันพุ่งออกมาอย่างกับสายน้ำชะโลมร่างของกูจนเต็มไปด้วย เลือด เลือดของผู้ชายสารเลวที่กูเรียกมันว่าพ่อ กูหลับตาดื่มด่ำกับความสุขนั่นสักครู่ กูรู้สึกชีวิตกูเหมือนได้รับการปลดปล่อย ในหัวกูมันโล่งอย่างบอกไม่ถูก อา…. แม้แต่ตอนนี้กูยังรู้สึกถึงมันอยู่เลย”      หนุ่ยเล่าเหตุการณ์ พร้อมๆกับการหลับตาเคลิบเคลิ้มไปกับความวิปริตของมัน ผมรู้สึกสงสารมากกว่าเคียดแค้น ผมนึกสภาพไม่ออกเลยว่าผมจะเป็นอย่างไรถ้าผมต้องไปอยู่ ณ จุดที่หนุ่ยยืนอยู่นั้น แต่ยังไงซะฆาตกรก็คือฆาตกร

“เรื่องที่มึงเล่ามาทั้งหมด กูพอจะเข้าใจ แต่ทำไมมึงต้องเอาชีวิตกู ชีวิตเมย์ และชีวิตคนอื่นๆ เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย กู หรือว่าใครเคยไปทำอะไรให้มึงไม่พอใจรึไง”

“ไม่เคยเหรอ! พวกมึงเนี่ยนะ! ไม่เคยทำอะไรให้กู ฮ่าๆๆ น่าขำว่ะ มึงรู้ไหม ตั้งแต่วันที่กูรู้จักกับมึงแรกๆนั้น กูเชื่อเหลือเกินว่าชีวิตกูจะต้องดีขึ้น มึงคงจะเป็นคนที่เข้ามาจุดประกายชีวิตให้กูใหม่ แต่แล้วยิ่งคบกับมึงนานเข้ายิ่งทำให้กูรู้สึกว่าตัวกูมันต่ำต้อย ตัวกูมันไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรในชีวิตที่พอจะไปเปรียบเทียบกับมึงได้  กูอิจฉามึงว่ะ ไอ้ชิด กูอิจฉามึง กูก็เลยอยากเห็นว่าคนมีความสุขอย่างมึง เวลาเป็นทุกข์ หรือเสียใจมึงจะเป็นยังไง”

“เพราะ เรื่องไร้สาระ แค่นี้ มึงถึงกับฆ่าคนที่ไม่เกี่ยวข้องตั้งหลายคน มึงบ้าไปแล้วเหรอ มึงบ้าไปแล้วรึไง ไอ้หนุ่ย!!”

ผมสุดจะทนกับความบ้าและโรคจิตของหนุ่ย ผมทนต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

“เออ! กูมันบ้า! กูมันโรคจิต! แต่ไอ้โรคจิตคนนี้แหล่ะที่มันกำลังจะเชือดคอแฟนมึง มึงรู้ไหมคนที่กูฆ่าน่ะ มันเกี่ยวข้องกับมึงทั้งสิ้น กูฆ่าคนที่มีใจให้มึงทุกคน กูฆ่าเพื่อความสะใจ กูอยากเห็นเวลามึงทุกข์ อยากเห็นมาก! มึงรู้ไหมกูอยากจะฆ่าเมย์แฟนมึงใจแทบขาด แต่กูต้องกัดฟันอดทนรอจนมาถึงวันนี้ ที่จริงถ้ามึงยอมให้ตำรวจจับไปวันนั้น มึงก็คงไม่ต้องมาเห็นแฟนมึงตายต่อหน้าหรอกนะ อ่อ กูลืมบอกมึงไป ไม่ว่าจะเป็นตอนกูฉีกเสื้อผ้าเมย์แฟนมึง หรือตอนที่กูข่มขืนมัน มันตะโกนเรียกแต่ชื่อมึง “คิด ช่วยด้วย คิด ช่วยด้วย” มึงรู้ไหม มันทำให้กูได้อารมณ์สุดๆ ฮ่าๆๆๆ!!” หนุ่ยพูดเสร็จ ทำให้ผมตกตะลึงกับคำพูดเหล่านั้น แม้กระทั่งเมย์ยังหลบสายตาผม ผมสุดจะทน มันเกินไปแล้ว หนุ่ยมันยังไม่ยอมหยุดและพูดต่อ

“อ่อ แล้วอีกอย่างไอ้คำ”LOOKS”ที่มึงอยากรู้นักรู้หนาว่ามันหมายความว่ายังไง มันก็หมายความเหมือนที่มันมีความหมายนั่นแหล่ะ มองดูสิ มองดู จ้องมาดูให้ดี กูอยากให้มึงได้ดูได้เห็น อยากให้มึงจำไปจนวันตายว่าผู้หญิงที่มึงรัก หรือคนที่ใกล้ชิดมึงทุกคนต้องมีอันเป็นไป ฮ่าๆๆๆ” พูดเสร็จหนุ่ยก็ใช้ลิ้นอันหน้ารังเกียจเลียไปที่แก้มด้านขวาของเมย์ อย่างกับพวกจิตวิปริต

“ไอ้หนุ่ย ไอ้สัตว์ มึงปล่อยกู มึงปล่อยกู ไอ้เหี้ยหนุ่ย ปล่อยกู” ผมตะโกน และพยายามดิ้น จนทำให้เชือกบาดข้อมือผมจนเลือดออก แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดเท่ากับความเจ็บปวดที่เมย์ได้รับ

“มึงหนีไม่รอดหรอกไอ้หนุ่ย กูจะบอกมึงให้เอาบุญนะ ระหว่างทางที่กูไปสตูดิโอของมึง กูได้โทรไปหาอัลเลน ตำรวจคนที่ปล่อยกูไปเรียบร้อยแล้ว พร้อมเล่าเหตุการณ์คร่าวๆให้เค้าฟังแล้ว เดี๋ยวตำรวจก็ต้องแห่กันมาที่นี่” ผมยิ้มเพราะยังไงหนุ่ยก้คงจะหนีไม่รอด

“มึงคิดว่ากูโง่ ปล่อยให้มึงพาขี้มาให้กูเหรอ กูปิดโทรศัพท์นั่นตั้งแต่ ตอนที่กูพามึงมาถึงโกดังนี่เมื่อเช้า ป่านนี้มันไปหามึงที่ไหนก็ไม่รู้ ถ้ามันรู้ว่ามึงอยู่ที่นี่จนิง มันคงมาถึงกันตั้งนานแล้ว ไม่ปล่อยให้รอจนมืดค่ำแบบนี้หรอกนะ ฮ่าๆๆๆ ยังไม่รู้ตัวอีก ไอ้ควาย”  ได้ยินหนุ่ยพูดแบบนั้นทำให้ผมอึ้ง จนพูดไม่ออก หัวใจหมดความหวังทันที

“เอาล่ะได้เวลาจบ เกมส์ซักที พอกูลงมือจัดการกับอีนี่เสร็จ กูก็จะจัดการมึงต่อแล้วจัดฉากให้มึงฆ่าตัวตายหนีความผิด เป็นไงแผนนี้ดีไหม” หนุ่ยพูดเสร็จ ก็จิกหัวของเมย์ขึ้นแล้วค่อยๆใช้มีดปาดคอเมย์เป็นทางยาว ดวงตาเมย์เปิดกว้างและมองมาทางผม ร่างเธอกระตุก และเลือดก็ค่อยๆไหลออกมาเป็นทาง

“มอง ซะ ดูซะ ดูให้เต็มตา ดูคนที่มึงรักค่อยๆตาย ฮ่าๆๆๆๆๆ” หนุ่ยยังคงใช้มีดกรีดคอเมย์อย่างช้าๆ ช้าๆ

“เมย์...!!!!!!!!!!!!!! ไม่..!!!!!!!!!!”   ผมตะโกนสุดเสียง แต่สายไปเสียแล้ว เมย์กลายเป็นร่างที่ไร้วิญญาณไปแล้ว

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สะใจว่ะ สะใจโว้ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”  หนุ่ยกู่ไม่กลับอีกต่อไป เมื่อฆ่าเมย์เสร็จ หนุ่ยก็ถือมีดเดินมาที่ผม มาถึงก็ค่อยๆก้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหูของผม พร้อมกับใช้มีดเล่มดังกล่าวเสียบมาที่สีข้างด้านซ้ายของผม

“เป็นไง ชอบไหม”  เสียงลมหายใจอันน่ารังเกียจของหนุ่ยกระทบที่ใบหูของผม และความเจ็บปวดจากการโดนแทงก็เริ่มมีอาการ เลือดเริ่มไหลออกมามากขึ้น ผมเริ่มตาลาย และคิดว่าคงไม่รอดแล้ว แต่ผมก็ยังไม่ยอมแพ้

“เอาเลยสิ ฆ่ากูเลยสิ!! ฆ่ากูเลยหนุ่ย!! ถุ๊ย…” ผมท้าทายหนุ่ย และถุยน้ำลายปนเลือดเข้าไปที่หน้าของมัน

หนุ่ยเช็ดหน้า และมองผม และหัวเราะอย่างกับคนบ้าคลั่งพร้อมๆ กับง้างมีดจะเสียบลงมาที่ตัวผม

“ปัง..!! ปัง..!!”  เสียงปืนสองครั้ง ดังมาจากข้างหลังหนุ่ย เสียงปืนนัดแรก เข้าที่ศีรษะ และเสียงปืนครั้งที่สองเข้าที่กลางหลัง สิ้นเสียงปืนหนุ่ยก็ล้มลงไปกับพื้น และก็มีเสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งดังขึ้น

“นี่ตำรวจ ปลอดภัยแล้ว ปลอดภัยแล้ว” อัลเลนวิ่งเข้ามาในโกดัง เห็นสภาพศพเมย์ และหนุ่ย จึงหยุดชะงักไปชั่วขณะ และใช้วิทยุที่มีอยู่เรียกรถพยาบาล

“พบ ผู้ต้องสงสัย ที่คาดว่าจะเป็นฆาตกร สถานการณ์คลี่คลาย แต่มีคนเจ็บ ย้ำ มีคนเจ็บ และคาดว่าจะมีผู้เสียชีวิตด้วย รีบนำรถพยาบาลมาด้วย รีบมาที่โกดังย่านชัทส์วูด ด่วน”

 พูด เสร็จอัลเลนแล้วจึงอ้อมเข้ามาด้านหลัง เก้าอี้แก้มัดให้กับผม

“ขอโทษทีที่มาช้าไปหน่อย กว่าจะใช้ จีพีเอส หาตำแหน่งที่แน่นอนได้ ก็หลายชั่วโมงทีเดียว ตอนนี้ปลอดภัยแล้วนะ คิด แต่...”  อัลเลนพูดไม่ออก เพราะสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าคือร่างหญิงสาวที่ไร้จิตวิญญาณ

 ผมไม่สนใจสิ่งใดอีกต้องไป และค่อยๆคลานอย่างช้าๆไปที่ตัวเมย์ และร้องไห้ พร้อมตะโกนอย่างสุดเสียง

“เมย์!!!!!  ไม่นะ เมย์ อย่าจากฉันไป อย่าจากฉันไป ฮือๆ”  ผมร้องไห้ฟูมฟาย เพราะสุดท้ายแล้ว ถึงผมจะรอดแต่ผมก็ไม่เหลือหัวใจอีกแล้ว สติผมเริ่มเลือนลาง และค่อยๆหมดสติไป