ลุ้นระทึก...ไปกับเจ้าแม่เลือดสาด

  ความเดิมตอนทีแล้ว  

'' ชินฮยองเธอเป็นอะไรไหม  '' จุนกิรีบเดินเข้ามาช่วยหลังที่ฉันชนกับอะไรบ้างอย่างทำให้ตกเก้าอี้ ก้นจ่ำบ่ำลงพื้น  ปวดดดดดดดดด~_~ '' ไม่เป็นไรจร้า '' ฉันพูดพร้อมสะบัดหัวก่อนจะดูว่าสิ่งที่ฉันชนคืออะไร -0-=0=o0o0o0!!!!! ตัวอะไรฟร่ะเนี๊ยยยยยยยยยยย!!!!!!!! 
'' - .. - ''  ร่างกอลิล่า  หรืออุรังอุตังดี? เอาเป็นว่าอยู่ในตะกูลลิงกำลังยืนค่ำัวเงียบโดยไม่ปริปากพดอะไรแต่กลับทำสีหน้าเฉยๆก่อนจะค่อยๆขยับมือทีทำให้จุนกิและฉันต่างขนลุกซู่ และรีบหลับตาลง><!!!!
....
.......
..........
  ม่มีไรเกิดขึ้น ฉันค่อยๆขยิบข้างหนึ่งเพื่อเปิดูเหตุการณ์รอบตัวว่าฉันยังคงอยู่ในห้องไม่ได้โดนฆ่ารึตบอย่างทีคิดก่อนจะมองสิ่งทียืนมาข้างหน้าอย่าง งง นั้นคือ....มืิอ
อ๊ากกกก!!! แค่ยืนมือ ทำไหมต้องขนลุกซู่้ด้วยเนี๊ย ฉันกำลงโทษตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายในหัว เป็นลให้นายนามสกลลิง(ตะกูล)สงสัย่นจะเอ่ยปากพูดพร้อมเสียงแหบๆทียิ่งกว่าเสียงพี่เนปเรดโทร
''จะลุกไหม ...เจ้''  ตอนแรกๆก็พอได้ยินดีอยู่แต่คำสุดท้ายเหมือนเค้าจงใจจะพูดแบบเบาๆเพื่อไม่ให้เด็กหนุ่มข้างๆฉันได้ยิน ดวงตาฉันเริ่มเบิกกว้างข้นเป็นไข่่ห่านและพบว่าตอนนี้รอบตัวฉันกำลังโดนรุมไปด้วยผู้ชาย 4 คน  ด้านหน้าคือตะูกูลลิง  ข้างซ้ายคือตะกูลเปรตเพราะดูจากความสูงพร้อมกับความแ้ห้งแล้วตะกูลนี้เหมาะสมทีสุด ข้างขวา คือ อะไรดีละจใช่โดเรมอลรึเปล่า?นั้นคือพุงหรอรึใส่ของวิเศษเยอะเกินไป??   ส่วนข้างหลังของฉันกลับเป็นผู้น้อยคนหนึ่่งทีไม่อ้วนละไม่ผอมเกินไป ทั้งห้องกำลังตะลึงตึงตังกับการโดนรุมของฉันเป็นอย่างมาก ขนาดผ.อทีปิดประตูเข้ามายังต้องหยุดแล้วรีบปิดกลับเข้าทีเดิมและตะโกนออกมาเสียงดังว่าอีก10นาทีจะมาใหม่+.-  
    ''ตกลงจะลุกไหม?''  นายตะกูลลิงยังคงถามฉันอีกครั้งก่อนจะทำท่าบอกประมาณว่า รีบๆหน่อยเ้จ้ ฉันจึงมองซ้ายมองขวาแล้วทบทวนอีกครั้งว่าเกิดอะไรขึ้น(แนะนำเพื่อความสนุกในการอ่านกรุณาย้อนกลับขึ้นไป9-10บรรทัด) ก่อนจะมองจุนกิทีตัวสั่นเมือนลูกหมา ทำไงดีฟร่ะ ....อ้อ-0-...ฮึฮึ
''ฉันไม่เป็นอะไรหรอกเรากลับทีนั่งกันเฮอะเดียวผ.อจะมาแล้ว'' ฉันพุดพร้อมค่อยๆลุกขึ้นอย่างมาดผู้เท่  และทั้ง4ก็เชือฟังเป็นอย่างดีกลับมานั่งทีเก่า ฉันกระซิบบอกให้จุนกินั่งข้างหลังฉันแล้วให้นายตกูลลิงย้ายไปนั่งหลังของจุนกิอีกที ตอนนี้ทุกคนในห้องก็อยากจะรู้ว่าเธอเปนใครทำไหมถึงสั่งไอ4ตัวทีไม่มีใครสั่งได้ไปนั่งได้อย่างง่ายดายเชนนี้ ทันใดนั้นไอหัวหน้าก็เดินเ้ข้ามาพร้อมถามคถามทีคนในห้องต่างก็อยากจะถามเช่นกัน
''เธอเป็นใครทำไหมถึงสั่งไอ4ตัวนี้ได้''  เคาถามฉันอย่างอยากรู้  เฮอะฉันไม่บอกหรอกแบร่!!~ ฉันก็ยังคงก๊กทำเป็นไม่ได้ยิน ทำให้ตาหัวหนาเริ่มโกรธ
''ฉันถามเธอ!!ได้ยินไหมยัยสาวน้อยถักเปีย!!! พรึ๊ดดดดดดด''   ตานั้นตะโกนอย่างโมโหก่อนจะกระชากแขนของฉันให้ลุกขึ้นอย่างแรง ทำให้ฉันทำสีน่าเจ็บปวดออกมาและสยบเบาๆ ทำอะไรนะเดียวนายก็ได้ตายหร....
พื๊ดดดดดด  เสียงกระแทกของร่างทั้ง4ทีลุกจากโต๊ะ
ตุ๊บบบบบบบ    เสียงแรงชกของนายตะกูลลิงเข้าทีท้องของหัวหน้าก่อจะเดินไปนั่งที
ย๊ายยยยยยยย!!!   เสียงท่ากังฟูพเนจรของตะกูลเปรตตต เสยคางหัวหน้าอย่างแรงงงง~
ฟิ๊วววววววววววววว~ พร้อมนายร่างกายสมบูรณ์และร่างกายไม่สมบูรณ์(โอเรมอล)จับหัวหน้าแล้วโยนไปที่พวกของมัน เป็นผลทำให้หัวหน้าไปกลิ่งอยู่หน้าลูกน้องมันพอดิบพอดี
อึ๊ก!    ร่างอันไม่ไหวติ่งของไอหัวหน้า...= 0 = ก่อนจะค่อยทยอยกลับไปนั่งทีเหมือนเดิม
เออฉันยังพูดไม่จบเลยนะ อย่างน้อยขอพูด(ในใจ)ให้จบก่อนจะได้ไหม เสียงขอร้องทีดูเหมือนจะไม่มีใครได้ยิน+ความตกใจของฝีมือพวกนี้ จริงอยู่ถ้าเป็นฉันคงหลบได้สบายแต่ฉันไม่เยเห็นใครทำร้านร่างกายคนอื่นโดยร่วมแรงร่วมใจสามัคคีกันถึง4คนโดยไม่พูดจากันเลย...มีของนะเนี๊ย ฉันรวมรวบสมาะิอีกครั้งก่อนจะเดินไปนั่งทีเดิม
''อึ๊ก!...ไอ....พวก...บะ''   แล้วหัวหน้านั้นก็สลบมอบไปโดยทียังไม่ทันพูดจบเหมือนฉันตะกี้นี้เลยทีนี้ ฉันเริ่มรู้สึกถึงแรงอำมหิตทีลูกน้องพวกนั้นส่งมา พวกมันต่างแค้นแทนลูกพี่มันถ้าเป็นไปได้มันอยากจะกระโดดถีบแบบกังฟูพเนจรแบบของนายตะกูลเปรตเลยด้วยซ้ำ...แต่ติดทีมันทำไม่เป็น  จึงได้แค่ส่งสายตาแทนสายตาอันเย็นชาของเด็กวัยรุ่นชายแรกเกิด ปะทะกับ สายตาอันเย็นชาของเหล่าสัตว์ประหลาดทั้ง4 เกิดเป็นกระกายอำมหิต กลุ่มลูกน้องหลายคนทีเดียวทีตอนแรกก็มองหาเรื่องแต่พอโดน 4สัตว์ประหลาดจ้องไปก็หงายหลังแทบช๊อคกันเป็นจำนวนไม่น้อย

ฟืดดดดดดด~  (ฉันอยากจะบอก ผ.อ ให้เปลียนประตูทั้งโรงเรียนเลยจริงๆ)
   ร่างของ ผ.อเปิดประตูก่อนจะค่อยๆชะโงกหัวล้านๆออกมาดูว่าสงครามสงบรึยัง เค้ามองสำรวจดูโต๊ะเด้กซึ่งมีแค่เด็ก6คนทีกำลังนั่งบนโต๊ะอย่างเรียบร้อย จึงหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะเดินเข้ามา แต่ก้าวได้เพียง2ก้าวเท่านั้น ประสาทสายตาอันเก่าแก่==''ของผ.อก็พบเด็กอีกเป็น10คนกำลังยืนอยู่หน้าของเรียนพร้อมสายตาโกรธแค้น กับศพ(-..-)นอนไม่ขยับจมกองเลือด+น้ำลายอยู่ ด้วยความทีมีประสบการณ์ยาวนานกับปัณหานี้ผ.อจึงค่อยข้างจะมีความสามารถในการหนีขั้นเทพจึงเดินถอยหลัง ก่อนจะพูดเบาๆว่า'ฉันเอาเรื่องทีจะประชุมถ่ายเอกสารถ่านให้แล้วนะพวกเธอเอาไปแบ่งกันอ่านละ...'
ฟืดดดดดดดดดดด~  แล้วร่างของผ.อก็หายไปพร้อมกับประตูทีถูกปิดลง โดยไม่สนใจว่าใครจะฟังรึไม่ฟังคิดเพียงแค่ ตรูบอกไปแล้ว...

กลับมาทีบรรยายกาศในห้อง 
ศึกจ้องตาของ เด็กแรกเกิด และ 4 สัตว์ประหลาดก็เริ่มขึ้น
''ย๊าาาาากินนี้ซะ.......อั๊กกกก!''   เด็กชายคนหนึ่งทีโกรธแค้นตะโกนออกมาก่อนถือไม้หน้าสี่เอ๊ยสาม-..- วิ่งตรงมาทีฉันอย่างบ้าคลั่งพร้อมตั้งท่าจะฝาดลงทีหัวฉัน  แต่กลายเป็นว่าโดนนายร่างกายสมบูรณืกระโดดถีบทีปากซะ่ก่อน   คุณผู้อ่านลองจิตนาการดูว่าฉันกำลังนั่งอยู่เฉยๆอยู่ๆก็มีชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาแล้วก็ในขณะทีกำลังจะถึงฉนนั้นก็โดนพายุฮอร์ริเคนพัดร่างนั้นไปติดข้างฝาอย่างจัง...มันคงจะน่าตกใจไม่น้อยเลยทีเดียว
''ชิส์...อ๊ากกกกกกก!!'' ชายคนหนึ่งสยบเบาๆก่อนจะวิ่งมาพร้อมแรงกำปั้นทีมั่นใจชกเข้าไปทีท้องของนายร่างกายสมบูรณ์แต่ร่างนั้นกลับยืนนิ่งเหมือนไม่สะทกสะท้านไอเด็กแรกเกิดทีวิ่งมาอย่างมั่นใจนั้นตาโตเท่าพลอยชิ้นใหญ่ระดับโลกก่อนจะเป้นตาโตทีประกายระยิบรระยับเหมือนพลอยโดนแสงก็ไม่ปานก่อนจะพูเบาๆว่า 'พี่สุขภาพดีนะ' แลวก็โดนกังฟูพเนรกระโดดถีบหลังหน้าคว่ำไป...