Laurasia Online : ความหวัง ความตาย มายา

Laurasia Online I : การสูญเสีย
 
                ปราสาทหลังใหญ่ใจกลางศูนย์กลางธุรกิจระหว่างประเทศ ภายในปราสาทยังมีห้องนอนห้องหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยใช้เวลาไม่นานหากใช้เงินจำนวนมหาศาล ข้างในมีเฟอร์นิเจอร์นาๆ ชนิด เตียงขนาดใหญ่ โต๊ะเครื่องแป้ง ทีวี ตู้เย็น สารพัดสิ่งของจำเป็นสำหรับชีวิตประจำวัน ทุกสิ่งล้วนทำมาจากวัสดุราคาแพง แต่มันเทียบไม่ได้เลยกับเกล็ดหิมะที่ครอบคลุมทั่วทั้งพื้นห้อง แสดงถึงอุณภูมิเย็นยะเยือกในห้องแห่งนั้น
                กึ่งกลางห้อง มีโต๊ะรับแขกตั้งอยู่ บนเก้าอี้เนื้อไม้หวายมีเด็กหนุ่มทอดกายนั่งอยู่ สายตาเหม่อมองไร้จุดหมาย เขานั่งเฉยๆ ไม่ยอมลุก ทนต่อสภาพอากาศหนาวเหน็บถึงขั้วกระดูก แต่สิ่งหนึ่งที่น่าพรั่นพรึง เด็กหนุ่มผู้นั้นคือผู้สร้างห้องน้ำแข็งแห่งนี้
                ‘เหวิน ซาน’ คือชื่อของเด็กหนุ่ม เขามีใบหน้าคมคาย ผิวขาวเนียนเหมือชาวจีนแท้แต่กำเนิด อายุ 15 ปี แต่สิ่งที่ทำให้เขาต่างจากเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันคือความ สง่างาม และ ภูมิฐาน เส้นผมสีดำถูกปล่อยยาวกลางหลังแบบชาวจีนโบราณ ยิ่งเพิ่มความสู่งส่งแก่เด็กหนุ่มผู้นี้
                ถึงกระนั้น สาเหตุสำคัญที่ทำให้ เหวินซาน นั่งสงบเงียบในห้องน้ำแข็งที่เขาสร้างขึ้น ทั้งหมดเกิดจาก‘การสูญเสีย’ บุคคลที่เหวินซานรักมากที่สุด บุคคลที่เด็กหนุ่มผู้ได้ฉายาว่า พญามังกร ยอมรับและเคารพนับถือที่สุดในชีวิต...เหวินหลิง
                มารดาของเขา ได้เสียชีวิตแล้ว ข่าวร้ายที่สุดในรอบ 10 ปีนับจากบิดาตาย เหวินซานเหมือนคนไร้หลักไม่มีที่พักพิง เขาไม่ได้ห่วงปัญหาการเงินแม้แต่น้อย เพราะตระกูลเหวินมีเงินมากมายมหาศาล แทบนับกันไม่หวาดไม่ไหว แต่สิ่งหนึ่งที่เด็กหนุ่มสูญเสียคือ ที่พักพิงใจ
                เพราะต้องการเป็นที่หนึ่ง และเป็นที่ยอมรับของคนในประเทศจีน เหวินซานจึงทำทุกวิธีทางเพื่อก้าวมายืนสู่จุดสูงสุด โดยวัยเพียง 15 ปี เขาลืมคนข้างหลังโดยปริยาย เหวินหลิง มารดาที่เขารัก ป่วย...และตรอมใจตาย เพราะทนไม่ได้ที่ลูกรักต้องทนแบกรับงานหนัก โหมงานหามรุ่งหามค่ำ
                5 ปีเต็ม ที่เธอต้องทนมองบุตรชายมีใบหน้าหมองคล่ำ ทำงานหนัก เพราะคำสั่งสอนของสามีเห็นแก่ตัว ต้องการอำนาจถูกปลูกฝังในหัวบุตรรัก แม้จะสอนสั่งเพียงใดก็มิเคยสำเร็จ เพราะเหตุนี้ อาการโรคหัวใจเฉียบ พลันถึงได้ติดตัวเธอพร้อมกับโรคเครียด จนถึงว่าระสุดท้าย ที่แม้เวลาจะบอกลาลูกน้อยก็ไม่มี...
                เหวินซานลุกจากเก้าอี้หวาย เดินไปหามารดาด้วยสีหน้าเรียบเฉย หากในใจปวดร้าวดังเข็มพันเล่มทิ่มแทง มือหนาเอื้อมลูบไล้ใบหน้ามารดาบนเตียงนอนอย่างเบามือ น้ำตาใสๆ หยดเพาะตรงแก้มเนียนขาวที่บัดนี้ไร้สีเลือด
                เด็กหนุ่มทอดกายนั่งข้างร่างไร้วิญญาณของมารดา จิตใจของเขาต็มไปด้วยความเศร้าโศก เสียใจ เจ็บปวด จำได้ว่าเวลาที่มารดาตาย เขายังยิ้มแย้มต้อนรับคู่ค้ารายสำคัญที่ประเทศญี่ปุ่น นัยต์ตาลูกผู้ชายแข็มแข็งไหวหวั่นเป็นรอบที่สองในชีวิต
                ถ้าหาก...เขาดูแลมารดาดีกว่านี้ เขาคงไม่ต้องเสียเธอไป
                เพียงแค่...สละเวลาน้อยนิดมาอยู่ดูแลคนที่เขารักที่สุด มารดาสุดที่รักจะไม่จากไปไวเช่นนี้ เพียงแค่เขาคุณกับมารดาทุกวัน ให้กำลังใจเธอ เพียงแค่...
                เหวินซานโน้มตัวลง หอมแก้มมารดาที่รักยิ่ง ชายหนุ่มสัมผัสถึกลิ่นสารเคมีบางอย่างลอยกระทบเหยื่อจมูก สารเคมีที่สามารถรักษาร่างเนื้อมารดาเขาไว้ เหวินซานซบลงอ้อมอกเย็นเฉียบของมารดา ที่เมื่อครั้งมีชีวิตอยู่อบอุ่นเพียงใด เด็กหนุ่มปิดเปลือกตาหนาราวกับจะฝังภาพความทรงจำในอดีตให้อยู่ในหัวตลอดไป
                “ท่านเหวินซานครับ”
                เสียงเรียกแสดงความเคารพจากการ์ดชุดสูท ทำให้เปลืกตาหนาพ้นจากภวังค์ความเศร้าโศก เด็กหนุ่มเยียดกายเต็มตัว เดินไปนั่งเก้าอี้ไม้หวายด้วยท่าทางสง่างาม ดั่งกับนั่งลงบนบัลลังค์ฮ่องเต้
                สีหน้าที่สงบเงียบ เย็นชาเกินกว่าวัย ทำให้การ์ดรับใช้แสดงอาการประหม่าออกมาชัดเจน เหวินซานโบกมือเป็นสัญาณให้การ์ดรับใช้พูดธุระ
                “ท่านเหวินซานต้องการจะทำสิ่งนั้นเลยไหมครับ เหลือเวลาอีก 10 นาที”
                ‘สิ่งนั้น’ ที่การ์ดรับใช้ถามเรียกสีหน้าเศร้าโศกของผู้เป็นนายอีกครั้ง เหวินซานทอดสายตาเหม่อมองไปยังร่างมารดาที่แน่นิ่งบนเตียง นัยต์ตาสีดำเข้มแสดงถึงอาการโหยหาชัดเจน
                “ผมอยากอยู่กับเธออีกสักพัก แม้ร่างนั้นจะเป็นเพียงร่างปลอมที่เลียนแบบอุปนิสัยจากเธอโดยตรง เวลาเพียง 1 เดือนผมจะตามหา และ อยู่กับเธอ ให้คุ้มค่าที่สุด”
                “อุปกรณ์เตรียมพร้อมแล้วครับ เชิญท่านเหวินซานเตรียมพร้อม”
                การ์ดรับใช้บอก เขาเดินไปยังเครื่องมือรูปร่างโลงแก้วที่ฝังอยู่ภายในเตียงเดียวกับ ท่านหญิงเหวินหลิง มองหน้านายเหลือหัวด้วยสายตาสงสารเหลือคณา เขาป็นการ์ดที่รับใช้ตระกูลเหวินตั้งแต่รุ่นปู่ เลี้ยงดูนายเหนือหัวด้วยสองมือที่เปื้อนโลหิต ทำไมจะไม่เข้าใจความรู้สึกสูญเสียของท่านเหวินซานเล่า
                “ขอบคุณครับ ลุงโซ่ว” ถ้อยคำเรียบง่ายแต่แฝงความนับถือต่อผู้ที่เลี้ยงดูตนมาตั้งแต่เล็ก น้ำตาผู้สูงวัยเอ้อล้นออกมาด้วยความปิติ สะอื้นร่ำไห้ ต่อหน้าผู้เป็นนาย หรืออีกนัยคือ ลูกคนหนึ่งที่ตนฝูมฟักเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก
                “ระวัง...ฮืก...ตัว ด้วย...นะ...ครับ...ซานเออร์” คำเรียกขานเอ็นดูเหมือนลูก จากปากการ์ดชรา หรงโซ่ว น้ำเสียงสะอื้นฮึกฮัก เหมือขาดใจตาย เมื่อต้องจากนายเหนือหัวนานเป็นเดือนแถมมิติที่นายเหลือหัวจากไปเวลาเร็วกว่าโลกจริง เทียบกันไม่ติด
                โลกของเกมส์ Laurasia Online เกมส์ที่เขาคิดว่าไร้สาระ เวลานี้มันคือสิ่งที่ทำให้เขามีกำลังใจจะสู้ต่อโลกอันอ้างว้างอีกครั้ง และเหวินซานต้องการเพียงแค่ เวลา...เยียวยาหัวใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
          -ยินดีต้อนรับสู่ Laurasia Online มิติใหม่ที่จะทำให้คุณสนุกไปพร้อมกับการผจญภัยไม่รู้จักเบื่อ ทางผู้นำเกมส์ ลอเรเซีย...บลา...บลา-
                เสียง NPC ผู้ทำหน้าที่ต้อนรับผู้เล่นหน้าใหม่เจื้อยแจ่วบอกสรรพคุณเกมของตนไม่หยุดปาก ตอนแรกๆ เหวินซานยังพอทนฟัง แต่ช่วงหลังมาสิ เขาจับใจความไร้สาระ ใช้คำฝุ่มเฟื่อยเกินเหตุ จนเขาขี้เกลีจฟัง มายืนครุ่นคิดถึงแผนงานธุรกิจ ในโลกจริงแทน
                -ขอแสดงความยินดีกับคุณ เหวินซาน เจ้าของไอดีพิเศษ หมายเลข 7,777,777 สำหรับเซิฟไชน่า ต้องการรับรางวัลไหมค่ะ?-
          คำถามของ NPC ช่างพูด ปลุกเขาจากภวังค์ความคิดขยายตลาดธุรกิจในเครือประเทศยุโรป เหวินซานหันมาสนใจหญิงสาว พลางถามคำถามอีกครั้ง
                “ผมไม่ได้ฟัง พูดทวนให้ฟังได้ไหม”
                คำพูดของเด็กหนุ่มเรียกใบหน้าขึ้นสีจาก NPC สาว เธอหน้าแดงจัดมองเด็กหนุ่มอาฆาต ตั้งแต่รับหน้าที่ NPC ต้อนรับ หนุ่มๆ ที่เจอเธอไม่มองด้วยสายตาเคลิบเคลิ้มก็ต้องหลบหน้าหลบตา ไม่กล้ามองใบหน้าที่สวยงามดังเทพธิดาจุติ มีแค่ครั้งนี้เท่านั้นที่เด็กหนุ่มอายุแค่ 15 ไม่สนใจ แถมยังไม่มองเธอด้วยสายตาหลงไหล เรื่องแบบนี้มันเป็นครั้งแรกที่เธอเจอ
                ไม่โกรธก็แปลกแล้ว!
                -ค่ะ...- NPC สาวกัดฟันตอบรับ แม้จะโกรธเพียงใด แต่มืออาชีพเช่นเธอยังรักษาระดับมาตรฐานคงที หญิงสาวอธิบายอีกครั้ง
                “อ้อ...รับครับ”
                -คุณได้รับ ยันต์พฤกษา-
                -ต่อไปจะเข้าสู่โหมดเลือกตัวละคร กรุณาตั้งชื่อตัวละคร-
                เหวินซานขมวดคิ้ว เขาไม่ควรใช้ชื่อจริงในการตั้งชื่อตัวละคร เพราะอาจถูกปองร้ายจากคู่แข่งทางธุรกิจได้ ถึงแม้จะเป็นความตายหลอกแต่เหวินซานรู้ว่ามันเจ็บปวดจริงๆ เด็กหนุ่มคิดอยู่นาน ชื่อๆ หนึ่งปรากฎในหัว ชื่อที่มารดาชอบเรียก...
                “ซานเออร์ ชื่อผมคือซานเออร์”  
                -สามารถใช้ได้ค่ะ คุณซานเออร์ต้องการปรับเปลี่ยนหน้าตาไหมค่ะ-
                “ต้องการ”
                ภาพสามมิติจำลองรูบร่างเขาเบื้องหน้า นัยต์ตาสีดำกวาดมองภาพเสมือนของเขา เด็กหนุ่มเลือกที่จะปรับนัยต์ตาเป็นสีเทาเข้ม ผมสีบลอด์เงินยาวถึงกลางลัง ผิวเป็นสีขาวชีด จมูกปรับให้โด่งอีกเล็กน้อย ซานเออร์มองภาพสามมิติอย่างพึงพอใจ
                ตอนเด็กมารดาเคยเล่าให้ฟังว่าอยากได้ลูกสาว แต่เขาดันเกิดเป็นลูกชาย มารดาแอบเสียใจแต่ถึงอย่างนั้นก็รักเอ็นดูเขามากที่สุด เด็กชายตัวน้อยๆจึงมักถูกเรียกว่าซานเออร์ และมารดายังปล่อยให้เขาไว้ผมยาวอีกด้วย
                -ระบบจะส่งคุณพร้อมสะเบียงเดินทางไปยัง เมืองร้างจุติเทพ ภายในเวลา 1 ชั่วโมงคุณต้องเดินทางเข้าเมืองหลวง มิเช่นนั้นอาจถูกสัตว์อสูรฆ่าตายได้ และหมดสิทธิ์รับไอเทมเริ่มต้น [เดินทางเข้าเมืองหลวง 1 ชั่วโมง = เควส] ขอให้สนุกกับการเล่นเกมค่ะ-
                NPC สาวสวยกล่าวเป็นคำสุดท้ายส่งรอยยิ้มหวานอาบยาพิษ ก่อนส่งเจ้าของไอ้ดีพิเศษ ลงไปรับกรรมเบื้องล่างอย่างอาฆาตแค้น โดยไม่รู้ตัว การกลั่นแกล้งผู้เล่นคนนี้จะทำให้เธอรับกรรมแสนทรมานจากการกระทำอันโหดร้าย...