ทฤษฎีเมียน้อย จำเป็น

ความสับสนมากมายในหัวใจชั้นตอนนั้น คิดไม่ออกเลยว่าชั้นควรทำไงดี จะเดินต่อไปทางไหนดี โอ๊ยย กลุ้มเปนที่สุด ทั้งชีวิตของชั้น ชั้นไม่เคยคิดเลยว่าอยู่ดีๆ ต้องมากลายเปนมือที่สาม ต้องมาโดนประณามต่างๆนาๆ ว่า เรามันแรด มันร่าน แย่งสามีชาวบ้าน เฮ้อออ นี่มันเวรกรรมอะไรของชั้น กัลนี่ ใครก็ได้ตอบคำตอบให้ชั้นที

ในเย็นวันนั้น พี่แป๊กมาหาชั้น เฮ้ออ ตอนนั้นชั้นอยากจะฟังจากปากเค้า ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วเหตุผลอะไรกันต้องโกหกกัน ต้องทำให้ชั้นเสียใจ

"พี่ ขอโทษเชอ พี่รู้ว่าพี่ผิด แต่พี่ก็รักเชอนะ เชอให้โอกาสพี่ได้ไม๊"

"โธ่พี่ เชอถามพี่แต่แรกแร้วใช่ไม๊ ว่าพี่มีใครอีกคนหรือปล่าว มีไม่มีก็บอกมา เชอจะได้รับได้ ตั้งแต่ตอนแรก พี่มาบอกตอนนี้เชอก็เสียใจเป็นที่สุด เพราะเชอรักพี่ไปแร้ว"

"พี่ก็รักเชอมากๆเหมือนกันนั่นแระ"

"แต่พี่จะให้เชอ ขึ้นชื่อว่าผู้หญิงหน้าด้านแย่งสามีชาวบ้านน๊ะหรอ เชอไม่เอาด้วยหรอก มาคุยวันนี้ก็เอาให้มันจบ จะได้เลิกๆกันไป พี่ก็กลับไปอยู่กะครอบครัวพี่ กะสิ่งที่พี่ต้องรับผิดชอบไม่ดีกว่าหรอ" ความรู้สึกตอนนั้นชั้นพยายามใจแข็งให้ได้มากที่สุด โอ๊ววว ทั้งที่ในใจร้องไห้จนจะหมดตัวอยู่แร้ว โอ๊ยย เธอจร๋าาา ใครไม่มายืนจุดนี้ไม่เข้าใจจริงๆ

"เชอ มันเปนความผิดพลาด พอมันเกิดมาแร้ว พี่ก็ต้องรับผิดชอบกันไป พี่รักเชอ ไม่ใช่ว่าเชอเข้ามาเป็นมือที่สามน๊ะ ถึงไม่มีเชอเข้ามาพี่ก็จะเลิกกันอยู่แร้ว นิสัยเรามันเข้ากันไม่ได้จริงๆ เชอ ขอโอกาศพี่เถอะน๊า"

โอ๊ยย จิตใจชั้นมันอ่อนระทวยไปหมด เค้ากอดชั้นแน่นมาก เป็นความรู้สึกที่ชั้นไม่เคยรู้สึกกับใครเลย ชั้นกอดเค้าตอบ และเราก็ลงเอยด้วยการมีอะไรกันอีก ในใจชั้นมันคิดแค่ว่านี่คงเปนการง้อของเค้า แต่ใครจะรู้ชั้นนั้นมันเลว หน้าด้าน หน้าไม่อายที่สุดค๊ะ เค้ามีลูกมีเมียแร้วแท้ๆ กลับยอมให้เค้ามีอะไรกับชั้นอีก เฮ้ออ ใครไม่อยู่ในตอนนั้น คงไม่รู้เลยจิงๆ

พี่แป๊กตกลงจะเลือกชั้น เค้ายอมมาอยู่กะชั้นเปนอาทิด ไม่ไปไหนเลย เผื่อทำให้ชั้นเชื่อใจว่าเค้าเลือกชั้น และรักชั้นจริง เด็กโง่อย่างชั้นเชื่อสนิท เฮ้ออ ใครมันจะไปคิดถึงระตอนนั้น กะลังรักกะลังหลง เอาอะไรมาฉุดก็ไม่ลงแร้ว เฮ้ออ แต่อยากคิดว่าชั้นจะเป็นสุขนักน๊ะ

โอ๊ยย  เสียงโทสับเข้าไม่เคยขาดสาย ทั้งคุณภริยาเค้าเนี้ย โทมาด่าชั้นเยอะแยะมากมาย ให้ชั้นเลิกไป คุณแป๊กเนี้ยไม่ไปไหนเลย อยู่แต่กะชั้น

"พี่ เค้าโทมาอีกแร้วนะ คำพูดเค้าหยาบมากมาย"

"โธ่เชอ พี่ก็อยู่กะเชอเนี้ย เชอจะไปสนใจมันทำไม มันอยากว่าอะไร ก็ปล่อยมันไปซิ" น้ำเสียงพี่แป๊กเองก็เริ่มรำคาญ ที่ชั้นยังคงรับโทสับอยู่ได้

เรื่องมันไม่จบแค่นั้นซิคุ๊ณณณ  ทั้งแม่เค้า พี่สาวเค้า โอ๊ยย โทมาเยอะแยะไปหมด เหนื่อยจะรับสายเลยชั้น จนบางทีต้องปิดเครื่อง หลังจากวันนั้น ชั้นเองก็ยังคงสับสนอยู่มากมายว่าจะเอาไงดี ด้วยความที่ชั้นเปนสาวแสนดี๊ แสนดี เห็นพี่แป็กแร้วก็สงสาร ฟังผู้หญิงคนนั้นพูดแร้วก็ลงสาร ตอนนั้น ชั้นตัดสินใจยอมโกหกค๊ะ โกหกเพื่อให้ทุกๆฝ่ายสบายใจกันมากที่สุด

เฮ้ออ แต่ไม่ใช่ว่าชั้นยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นนะ แต่ต้องเข้าใจด้วยว่า ตอนนั้นแป๊กอยู่กับชั้น เค้าทำอะไรหลายๆอย่างให้ชั้นคิดว่า เค้าเลือกชั้น เห๊อะ เธอจร๋า ชั้นก็ลั๊นล้าเลยซิ พอคุณภริยาเค้าโทมาชั้นก็โกหกอย่างเดียว ว่าไม่ได้มีใครอยู่ที่นี่ทั้งนั้น ด้วยความคิดที่ว่า เออโทมาบ่อยๆ แร้วไม่ชั้นไม่รู้เรื่อง ไม่สน เนี้ย เด๋วหล่อนคงเลิกโทไปเองแหละ

บอกตรงๆเลยความคิดนั้น เปนความคิดที่ผิดค๊ะ นังผู้สาวคนนั้นไม่เคยคิดจะเลิกราวีชั้นเลย สืบไปสืบมา จนพอรู้นิสัยนังเจ้าหล่อนเนี้ย คือว่าหล่อนเปนคนที่ขี้ระแวงมาก แระความคิดยัยนี่นะล้ำเปนที่สุด เค้าจินตานาการกว้างไกลเกิ๊นไป คิดไปได้ต่างๆนาๆ

แระในช่วงระยะนึง ชั้นก็ทำให้หล่อนมั่นใจได้ว่าแป๊กไม่ได้อยู่กะชั้นจิงๆ เฮ้ออ ชั้นนี่มันแสนดี สงสารแต่คนอื่น ไม่สงสารตัวเองเอาซะเลยว่ามันเจ็บแระทรมานแค่ไหน ตอนนั้นชั้นคิดแค่ว่ามันคงเปนทางออกที่ดีที่สุดแร้วระ เพราะการโกหกบางทีก็ทำให้ ใครหลายๆคนสบายใจได้แระน๊าา

ใครจะไปรู้เนาะว่าการกระทำแบบนั้นมันเป็นฉนวน ที่เริ่มผูกปมให้กับตัวชั้นเอง ให้ยิ่งรัก ยิ่งผูกพันกับผู้ชายคนนี้เข้าไปอีก เฮ้ออ ใครไม่เจอแบบชั้นไม่รู้จิงๆ